บทที่ 3 ตอนที่ 13.2

 

    ต่างฝ่ายต่างก็เริ่มเปิดด้วยการเคลื่อนไหวตามแผนประจำ

    ซึ่งก็คือ ตั้งรับและลอบโจมตี

    ผมให้เอลิซ่าใช้งานโล่แห่งการอุทิศตนแล้วถอยมาด้านหลัง เฮเลนเองก็สวมดูลลาฮานและเสริมการป้องกันของตัวเอง

    ในขณะเดียวกัน ผมให้ยูคิใช้ร่นระยะเพื่อไปทางด้านหลังของคนแคระลึกลับเพื่อจัดการ

    ต่อให้คนแคระนี้จะมีความสามารถยุ่งยากอะไรบางอย่างที่ผมไม่รู้อยู่ก็ตาม แต่ถ้าจัดการไปซะก่อนที่จะได้ใช้งานก็ไม่มีปัญหา

    ในตอนที่มือของยูคิกำลังจะทะลวงตัวคนแคระ—-ทันใดนั้น เงาสีเขียวเข้มก็กระโจนเข้าใส่เธอจากด้านข้าง คูซี่ของอีกฝ่ายแสดงการตอบสนองได้อย่างเหลือเชื่อ เข้ามาขวางทางเอาไว้—-เร็ว! อย่างที่คิด ไม่ใช่พลังต่อสู้ของคูซี่ที่ผมรู้จักแน่ๆ

    เพื่อตอบสนอง ยูคิทำการเปลี่ยนท่าของมือที่ยื่นออกไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นใช้หลังมือแล้วฟาดเข้าใส่จมูกของหมาป่าเวทมนตร์ที่กำลังจะเข้ามาขย้ำลำคอเธอ -คั่ก-! คูซี่ส่งเสียงร้อง ถูกเหวี่ยงไปที่กำแพง แต่ในขณะนั้นคนแคระก็ได้ถอยกลับไปหาเจ้านายของเธอแล้ว

    คนแคระไปอยู่บนไหล่ของเจ้านาย หลอมตัวเองเข้ากับชุดเกราะไปทั้งๆอย่างนั้น แล้วลวดลายที่ชวนให้นึกถึงรูนก็ปรากฏขึ้นบนชุดเกราะสีดำสนิทของดูลลาฮาน

    สกิลที่ต่างไปจากแปลงอุปกรณ์ของลีพวิ่งอาร์มเมอร์และดูลลาฮาน….. ไม่ใช่ความสามารถของดีน่าซีที่ผมรู้จัก

 

    —-อย่างที่คิด พวกนี้คือการ์ดพื้นเมืองจากไอร์แลนด์

 

    ประสิทธิภาพของการ์ดนั้น จะได้รับผลกระทบจากตำนานและความเข้าใจถึงของดินแดนนั้นๆ

    แม้แต่กับการ์ดที่มีชื่อเดียวกัน หากเป็นของที่ญี่ปุ่นกับจากที่อื่นแล้ว ก็สามารถพูดได้ว่าเป็นการ์ดที่แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง

    ตัวอย่างเช่นซาชิกิวาราชิ ในญี่ปุ่นจะเป็นการ์ดแรงค์ C ที่มีคุณสมบัติของเทพ・ภูติผี แต่ในต่างประเทศจะเป็นเพียงแค่การ์ดแรงค์ E ผีบ้านผีเรือนเท่านั้น

    ดูลลาฮาน, คูซี่, ดีน่าซี….. ไม่ว่าใบไหนก็มีถิ่นกำเนิดมาจากไอร์แลนด์

    ซึ่งแรงค์นั้น จะมีมากกว่าพวกที่พบในต่างประเทศ 1 – 2 แรงค์ แล้วการ์ดทั้ง 3 ใบนี้ก็ด้วย แรงค์น่าจะเป็นราวๆ BxCxD ไม่ก็ BxCxC

    แรงค์ B คือการ์ดระดับมืออาชีพ ความจริงนั้นแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ที่ไม่เป็นที่รู้จักในญี่ปุ่น เป็นนักผจญภัย 3 ดาวที่ใกล้ที่จะได้เป็นมืออาชีพแล้ว

    สมแล้วที่เป็นคนที่ได้รับการแนะนำช่องในการเข้าร่วมมาจากทางรายการ…..

    เฮเลนประกาศด้วยเสียงอู้อี้จากด้านหลังเกราะหัวของเธอ

 

「เป็นการลอบโจมตีที่น่าตกใจอยู่ แต่ว่า…..ต่อไปเป็นตาของทางนี้บ้างล่ะ」

 

    เมื่อพูดจบ เฮเลนก็นำการ์ดออกมา 1 ใบแล้วเปลี่ยนมันกลายเป็นหอก 2 เล่ม

    หอกยาวที่ยาวกว่าความสูงของเธอ และหอกสั้นที่ยาวเพียงครึ่งหนึ่ง

    …..ชาวไอริชและหอก 2 เล่มที่มีความยาวไม่เท่ากัน ชักจะรู้สึกไม่ค่อยดีแล้วสิ

    ผมที่มีเหงื่อเย็นๆผุดออกมา ก็ให้เอลิซ่าของทางนี้สวมใส่ไดน์สเลฟด้วย แล้วเริ่มเพิ่มอัตราการซิงโคร

    พอเห็นแบบนั้น ก็ดูเหมือนเฮเลนก็ยิ้มขึ้นมาจางๆ

 

「ถ้างั้นก็ รับมือได้…..!」

 

    เฮเลนพุ่งเข้ามาโจมตีด้วยฝีเท้าอันน่าสะพรึง

    การแทงมีความว่องไวและเฉียบคมมาก จนแม้แต่เอลิซ่าที่ฟูลซิงโครไม่สามารถรับมือได้หมด

    แต่ถึงอย่างนั้น ด้วยสัญชาติญาณของแวมไพร์เอนกประสงค์ตนนี้ ช่วยให้สามารถตามวิถีของหอกได้ และด้วยดาบเวทมนตร์ที่『ไม่มีวันพลาดเป้า』ทำให้สามารถปัดป้องปลายหอกได้ด้วยความแม่นยำแบบไร้ที่เปรียบ

    ทว่าก่อนหน้าที่เสียงของโลหะกระทบกันจะดังมาถึงหู คมเขี้ยวที่สองก็เข้าจู่โจมโดยไร้ซึ่งความลังเล

    การโจมตีต่อเนื่องที่ไร้ที่ติ ราวกับเป็นหมัดหนึ่ง-สองในการชกมวย ทิ่มแทงเข้าใส่ที่สีข้างของเอลิซ่าไปเล็กน้อยในขณะที่เธอบิดตัวตาม

    รีบกระโจนหลบฉากมาด้านหลัง แล้วใช้เลือดที่เก็บไว้รักษาบาดแผล

 

『!』

 

    …..แต่ไม่ว่าจะพยายามฟื้นฟูมากแค่ไหน บาดแผลก็ไม่มีท่าทีว่าจะถูกรักษาเลย

    ถ้างั้นลองขอให้เร็นกะช่วยร่ายเวทมนตร์ฟื้นฟูให้ แต่นี่ก็ไม่เป็นผลเช่นกัน

 

    —-โธ่เว้ย อย่างที่คิดว่ามีความสามารถยกเลิกการฟื้นฟูจริงๆด้วย!

 

    -กึด- กัดฟันอย่างแรง

    ที่รู้สึกไม่ค่อยดีแต่นี่ไม่ผิดแน่นอนแล้ว หอก 2 เล่มนั้นคือ เก・เดิยร์ก และ เก・โบว *

    เก・เดิยร์ก มีพลังในการทำลายเวทมนตร์ทุกประเภท ในขณะที่เก・โบว สร้างบาดแผลที่ไม่มีวันฟื้นฟู เป็นอุปกรณ์เวทที่มีตำนาน

    ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากไปกว่าที่บอกไปข้างต้น แต่อย่างน้อยๆก็มีความสามารถในการยกเลิกการฟื้นฟูทั้งหมด

    เพื่อเป็นการทดสอบ ลองร่ายเวทมนตร์โจมตีพื้นฐานใส่ แต่มันก็ถูกปัดอย่างง่ายๆด้วยหอกยาว ลูกไฟที่หายไปราวกับว่าละลายไปในอากาศ….. ไม่ใช่รูปแบบปกติที่เวทมนตร์จะหายไป

 

    เท่านี้ก็ยืนยันพลังการทำลายเวทมนตร์แล้ว…..แต่ว่า นี่มันค่อนข้างจะไม่ดีแล้ว

 

    แค่การปะทะกันสั้นๆเมื่อครู่นี้ ก็สามารถรู้สึกได้ถึงความเหนือชั้นกว่าของอีกฝ่ายที่มีต่อทางนี้ ทั้งในด้านสเตตัสและความสามารถ

    เจ้าตัวเฮเลนนั้น เป็นผู้ช่ำชองศิลปะการต่อสู้ เป็นประเภทที่สามารถดึงเอาสกิลศิลปะการต่อสู้และแปลงอุปกรณ์ออกมาใช้ได้อย่างเต็มที่ ไม่มีความหวือหวา แต่ก็มั่นคงและไร้ซึ่งจุดอ่อน เป็นประเภทที่ค่อนข้างไม่เป็นที่ชื่นชอบในมอนโคโล

    ในด้านพลังต่อสู้นั้น ดูลลาฮานแรงค์ B+ดีนาซี(D ไม่ก็ C)+อุปกรณ์เวท เทียบกับ แวมไพร์แรงค์ C+ดูลลาฮาน(C)+อุปกรณ์เวท เป็นทางนี้ที่เสียเปรียบ

    ยิ่งถ้าเพิ่มความแตกต่างของระยะระหว่างดาบกับหอก และจำนวนการโจมตีระหว่าง 1 กับ 2 แล้ว อย่างที่คิดว่าคงลำบาก

 

    —-แต่ นั่นมันก็เป็นกรณีที่เป็น 1 ต่อ 1

 

    คราวนี้เป็นตาของทางนี้บ้าง แล้วผมบลอนด์ทองของแวมไพร์ก็พริ้วไสว ฟันเข้าใส่อัศวินหอกคู่ ในขณะที่ตัวอัศวินพยายามจะรับมือ จู่ๆมนุษย์หมาป่าก็ได้โจมตีจากทางด้านหลัง

    แวมไพร์ที่สวมใส่ดูลลาฮานและดาบเวทมนตร์ กับไลแคนโทรปที่มีพลังต่อสู้ของแรงค์ B ต่อให้เป็นดูลลาฮานต้นตำหรับก็ไม่สามารถรับมือได้หรอก

    ทว่า…..

 

「เอา, จิงดิ…..」

 

    ถึงกับอดไม่ได้ที่จะทำหน้าอึ้ง

    ถึงแม้จะเป็นการโจมตีอันดุเดือดทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แต่เฮเลนก็ยังคงสามารถทำการปัดป้องได้อย่างแม่นยำ

    หลบการโจมตีที่มาจากมุมอับได้อย่างง่ายดาย, ปัดป้องการโจมตีจากทั้ง 2 ด้วยการเคลื่อนไหวเดียว, บางครั้งก็อาศัยประโยชน์จากการโจมตีของทางนี้อีกต่างหาก ราวกับว่ากำลังได้ดูฉากการดวลดาบที่วางแผนมาแล้วอย่างรอบคอบในละครย้อนยุค

    อ-โอ่ยโอ่ย…..เป็นผู้ช่ำชองของแท้เลยไม่ใช่เหรอเนี่ย เอลิซ่ากับยูคิร่วมมือด้วยกันยังเอาลงไม่ได้…..ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย?

    ความสามารถของเฮเลนเหนือกว่าที่ผมคาดเอาไว้มาก ทำเอาเหงื่อเย็นๆไหล แต่ยังไงซะ ตาชั่งแห่งชัยชนะก็ได้เอนเอียงมาทางนี้เป็นที่แน่นอนแล้ว

    ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็อาจจะฝ่าทะลวงไปได้ แต่ด้วยระดับผู้ช่ำชองแบบนี้ไม่สามารถดูถูกได้ ตอนนี้ได้เวลาลงมือขั้นสุดท้ายแล้ว

 

『เร็นกะ! ตอนนี้แหละ!』

『โอ้!』

 

    ส่งสัญญาณให้กับเร็นกะที่กำลังคุมเชิงอยู่กับคูซี่ แล้วจู่ๆเฮเลนก็เกิดลื่นขึ้นมา

    เวทมนตร์สลิป กับโชคดีและโชคร้ายคือเชือกที่มัดรวมกันแน่น กลายเป็นปัญหาที่ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

 

「นะ!?」

 

    ผู้ช่ำชองที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมในการก้าวเท้าของเธอ ถึงกับเบิกตากว้างให้กับความผิดพลาดที่คาดไม่ถึง

    เท่านี้ก็จบแล้ว จะแสดงให้เห็นเองว่าความสามารถในการยกเลิกการฟื้นฟูน่ะ ไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวหรอก

    เฮเลนที่เสียสมดุล เจอเอลิซ่าใช้แรงที่มีทั้งหมดเพื่อฟันเข้าใส่—-

 

『นะ!?』

 

    -วืด- แล้วก็ลื่นล้มเข้าให้

 

『………………..』

 

    -ตุ๊บ-ทั้งคู่ต่างก็ล้มลงไปก้นจ้ำเบ้า ทำการกระแอมไอแก้เขิน แล้วดีดตัวกลับขึ้นมายืนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

『โอ่ย ดูลลาฮาน』

『อะวาวา ไม่ใช่ความผิดของชั้นนะคะ!』

『ไม่ล่ะ ความผิดของเธอชัดๆเลย ไม่สิ ก็รู้อยู่หรอกว่าไม่ได้ตั้งใจน่ะ』

 

    …..ไม่คิดเลยว่าสกิลซุ่มซ่ามของดูลลาฮานจะมาทำงานเอาตรงนี้

    ช่วงระหว่างการฝึก มีแสดงผลซุ่มซ่ามออกมาแค่ครั้งเดียว ก็เลยลดความระวังไปนิดหน่อยเพราะคิดว่าอัตราการแสดงผลมันมีไม่สูงมาก

    อย่างที่คิด จะใช้ดูลลาฮานโดยไม่มีซิลกี้อยู่ด้วยมันเสี่ยงเกินไป

    แต่ในการแข่งมันก็มีช่องการอัญเชิญจำกัด ไม่สามารถนำซิลกี้ออกมาใช้ได้…..

    พยายามหลีกหนีความจริงด้วยการคิดอะไรพวกนี้อยู่

 

「เมื่อครู่นี้ ออกจะประมาทไปซักหน่อย…..ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มาลื่นล้มเอาซะได้」

「อะไรนะ? ไม่ใช่ว่าเพราะสกิลของทางนั้นหรอกรึ…..?」

 

    ผมตีหน้าซื่อแกล้งทำเป็นไม่รู้ เนื่องจากว่ามันมีการบันทึกภาพไว้ ก็คงจะน่าอายสุดๆถ้าเกิดคนดูรู้ว่ามาลื่นล้มเพราะว่าซุ่มซ่าม

    เฮเลนทำหน้างงๆ นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็

 

「…..ก็นะ เอางั้นก็ได้ ยังไงก็ตาม ดูจะแข็งแกร่งกว่าที่คิดเอาไว้ งั้นจากนี้ไปจะใส่เต็มกำลังเลยละกัน」

 

    เต็มกำลัง? แล้วในขณะที่ผมกำลังเอียงคอสงสัย เธอก็กระโจนด้วยความว่องไวไปขี่หลังคูซี่

    การคอมโบของขี่สัตว์กับสัตว์พาหนะงั้นเหรอ? จริงอยู่ว่ามันเป็นอะไรที่ยุ่งยาก แต่ในขณะที่กำลังคิดอยู่เช่นนั้น…..

 

「มู…..!」

 

    คูซี่และเฮเลนได้หายตัวไปราวกับว่าละลายไปในอากาศ

    นี่มัน สกิลล่องหนงั้นเหรอ? อย่างงี้นี่เอง จริงอยู่ว่าตอนที่ปรากฏตัวครั้งแรกก็ได้ล่องหนและหลบอยู่

    สกิลที่ทำให้ล่องหนไม่เฉพาะกับแค่ตัวเองแต่รวมไปถึงทั้งปาร์ตี้ด้วยเป็นอะไรที่หายาก แต่…..ท้ายที่สุด สกิลล่องหนมันก็แค่ทำให้มองไม่เห็นตัวแค่นั้น ไม่ได้ทำให้หายไปจริงๆ!

    ผมให้เอลิซ่ากับยูคิยืนล้อมผมเอาไว้ แล้วให้เร็นกะยิงห่ากระสุนไปรอบๆทุกทิศทาง

    จุดที่ห่ากระสุนพวกนี้ถูกลบไปด้วยหอกเวทจะเป็นจุดที่เฮเลนซ่อนตัวอยู่ไงล่ะ!

 

    ———-แต่

 

「………………..?」

 

    ห่ากระสุนชนกับกำแพงแล้วหายไปโดยที่ไม่ได้ถูกปัดหรือชนกับอะไรอื่นเลย

    หมายความ ว่ายังไง? ไม่ใช่การล่องหน แต่เป็นการเคลื่อนย้ายงั้นเหรอ?

 

『ยูคิ กลิ่นล่ะ?』

『เรื่องนั้น…..หายไปแล้วฮะ』

『หายไป? ไม่สิ งั้นเหรอ…..จริงอยู่ว่าก่อนหน้านี้ก็หายไปหมดทั้งกลิ่นด้วยเหมือนกัน…..หรือว่า!』

『!? —-มาสเตอร์!』

 

    พริบตาที่ความคิดแล่นผ่านขึ้นในใจของผม เอลิซ่าก็ผลักผมออกไป

    เมื่อผมหันมามองขณะที่ล้มลงอยู่ ก็เห็นเธอนำโล่สีขาวออกมา และหอกของเฮเลนที่แทงทะลุมันราวกับว่าเป็นกระดาษ แล้วแทงเข้าไปที่หน้าอกเธอ

    หัวใจของเอลิซ่าถูกแทงทำให้ยืนโซเซ แล้วก็-ปุ๊ง-เกิดกลุ่มควันพร้อมกลายเป็นท่อนไม้อยู่ตรงนั้นแทน เกือบไปแล้ว วิชาจั่กจั่นลอกคราบของยูคิช่วยไว้ได้พอดี

    พอเห็นแบบนั้นเฮเลนก็เดอะลิ้นแล้วหายตัวไปอีกครั้ง

 

『เอลิซ่า…..!』

『ไม่เป็นอะไรค่ะ, ไม่มีความเสียหาย』

『งั้นเหรอ…..』

 

    -โฮ่-ถอนหายใจโล่งอก ทำการตั้งสติกลับมา

    เก・เดิยร์ก ไม่ใช่แค่ยกเลิกเวทมนตร์โจมตีที่ปล่อยออกไปเท่านั้น แต่ยังทะลวงสกิลป้องกันที่ใช้พลังเวทอีกด้วย…..

    ไม่สิ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าสกิลนี่…..มันคืออะไรกันแน่?

    การล่องหน…..ไม่ใช่แค่นั้นแน่ การล่องหนไม่ได้ทำให้คุณสามารถทะลุผ่านวัตถุสสารได้

    การเคลื่อนย้าย…..รู้สึกว่าใกล้เคียง แต่ก็รู้สึกว่าแตกต่างไป การลอบโจมตีเมื่อกี้นี้ ราวกับว่าลงมือทำหลังจากที่ได้เฝ้ามองผมอยู่อย่างชัดเจนแล้วอาศัยจังหวะที่มีช่องโหว่

 

『! มาสเตอร์!』

 

    แล้วอีกฝ่ายก็โจมตีอีกครั้ง

    มีเพียงเอลิซ่าที่มีสกิลสัญชาตญาณเท่านั้น ที่สามารถตอบสนองต่อการโจมตีที่ไร้ซึ่งสัญญาณเตือนอย่างสมบูรณ์

    แม้จะบาดเจ็บแต่เธอก็ปกป้องผมเอาไว้ แล้วอีกฝ่ายก็หายตัวไปอีกครั้ง กลายเป็น hit & away โดยสมบูรณ์

    ความรู้สึกร้อนรนเข้าปกคลุม พยายามดิ้นรนค้นหาตัวตนที่แท้จริงของศัตรู

    เจ้าพวกนั้น ต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ แต่ว่าไม่ใช่สกิลล่องหนปกติทั่วไป เป็นสกิลคล้ายกับการเคลื่อนย้าย แต่ไม่ใช่การเคลื่อนย้าย…..

    ดูลลาฮาน, คูซี่, ดีน่าซี…..สกิลของใครกัน?

    ดูลลาฮานคือภูติผู้ประกาศความตาย, คูซี่คือสุนัขเฝ้ายามแห่งดินแดนภูติ, ดีน่าซีคือภูติวีรชนผู้ล่วงลับ…..ดินแดนภูติ?

    งั้นหรอกเหรอ! มันคือสกิลเคลื่อนย้ายสู่มิติอื่น! ว่ากันว่าในหมู่การ์ด จะมีบางใบที่ครอบครองสกิลที่สามารถเข้า-ออกสู่มิติที่อยู่นอกเหนือไปจากโลกนี้อย่างเช่นดินแดนภูติ, โลกสวรรค์, หรือยมโลกได้

    บางทีคูซี่ต้นตำหรับที่เป็น『สุนัขเฝ้ายามแห่งดินแดนภูติ』คงจะสามารถใช้ความสามารถเพื่อเข้า-ออกดินแดนภูติได้อย่างอิสระ

    แล้วมิตินั้น คงจะสามารถนำการ์ดที่มีคุณสมบัติภูติเข้าไปด้วยได้เช่นกัน

    พอคิดได้แบบนั้นแล้ว มันก็อธิบายได้ว่าทำมเฮเลนถึงได้ใช้แค่การ์ดที่มีคุณสมบัติภูติเท่านั้น

    แต่การเดามันก็คือการเดา บางทีมันอาจจะถูกก็ได้…..หรือต่อให้ไม่ใช่แบบนั้น แต่ว่าศัตรูก็ได้ทำการเข้า-ออกพื้นที่แปลกๆแล้วทำการโจมตีใส่ไม่ผิดแน่

 

    แต่ว่า ถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็ยังยากอยู่ดี…..เข้าใจว่าความสามารถมันทำงานยังไงอยู่หรอก แต่คิดหาทางจัดการมันไม่ได้เลย

    วิธีพื้นฐานสำหรับศัตรูแบบนี้ก็คือการจัดการให้ได้ในทีเดียวในช่วงที่ปรากฏตัวออกมา แต่ว่าถ้ามันทำแบบนั้นได้แต่แรก มันก็คงจบไปก่อนหน้าที่จะมาทำการหายตัวไปแล้ว

    มีเพียงเอลิซ่าที่มีสกิลสัญชาตญาณเท่านั้นที่สามารถรับรู้สัญญาณของการโจมตี แต่ถึงอย่างนั้นก็สามารถรับรู้แค่เพียงก่อนหน้าการโจมตี พอการ์ดใบอื่นพยายามจะโจมตีกลับก็หายตัวไปอีกรอบแล้ว

    ช่างเป็นแผนการที่สมบูรณ์แบบ…..เพื่อที่จะจัดการมัน…..ไม่สิ งั้นหรอกเหรอ!

    ผม -ห๊ะ-ได้สติกลับมา

    ใช่แล้ว ไม่ได้จำเป็นต้องจัดการอะไรซักหน่อย

    การฉุกคิดได้ของผมแล่นผ่านลิงค์ไปยังการ์ดทั้งหมด แล้วทุกคนก็ยิ้มกับหัวเราะขึ้นมา

 

「อาวู้ววววววว!!」

 

    ยูคิส่งเสียงหอน ทำการกลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่า

    เธอกลายร่างเสร็จในพริบตา คว้าผมขึ้นด้วยแขนเดียวแล้วอุ้มผมเอาไว้ที่อกเพื่อปกป้อง จากนั้นก็ออกวิ่ง

 

    เป้าหมายก็คือ—-ด้านหลังห้อง โถงทางเดินที่นำไปสู่บันได

 

    ถ้าหากว่าลงบันไดไปล่ะก็ ทางฝ่ายจัดการคงจะตัดสินให้ผมเป็นคนหลบหนี

    แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย ผมจะถูกจำกัดการเคลื่อนที่ไปสู่ชั้นอื่นเป็นเวลา 1 ชม. แต่มันก็เป็นชั้นสุดท้ายแล้ว(มีความเป็นไปได้สูง) ผมก็จะได้เวลาโบนัส 1 ชม.ในการสู้กับจ้าว และใช้เวลาที่เหลือในการหยุดพัก

    ส่วนเฮเลนที่เป็นผู้ชนะ ก็ทำได้แค่กัดนิ้วรอไปเท่านั้น

    อย่างแย่ที่สุด ต่อให้ไม่ใช่ชั้นสุดท้าย ก็คงใช้เวลาประมาณ 1 ชม.ในการค้นหาบันไดสู่ชั้นถัดไป ไม่ว่าจะทางไหนก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับผม

    เงื่อนไขการชนะสำหรับผม จึงมีอยู่ 2 อย่าง

 

『มาสเตอร์!』

 

    เมื่อพวกเราเข้าสู่โถงทางเดิน เอลิซ่าก็ส่งเสียงเตือน สัญญาณการโจมตีจากศัตรู

    อย่างที่คิด มาเพื่อขัดขวางสินะ! คงจะรู้สึกตัวเหมือนกันที่พวกเรายังมีหนทางชนะอีก 1 อย่าง แต่ว่า…..

 

『—-การลอบโจมตีที่คาดเดาได้มันไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย เจ้าบื้อ』

『…..!?』

 

    ตามที่คาดเอาไว้ พวกเฮเลนปรากฏตัวที่ด้านหลังพวกเรา แล้วถูกกลืนด้วยคลื่นของสายฟ้าที่เร็นกะปลดปล่อย

    ถึงส่วนใหญ่จะถูกปัดป้องด้วยเกเดิยร์ก แต่ก็ยังสามารถสร้างความเสียหายได้บางส่วนแก่คูซี่ที่เธอขี่อยู่

    หมาป่าเวทสีเขียวเข้มตัวเกร็งจากกระแสไฟฟ้า

    นั่นหมายถึงการหลบหนีไปดินแดนภูติจะช้าลงไป 1 จังหวะเช่นกัน

 

「ก๊าชชชชช!」

 

    โอกาศนั้น ไม่มีทางที่ยูคิจะปล่อยให้หลุดรอดไปได้

    ปล่อยการโจมตีลงไปที่หัวของคูซี่ราวกับเป็นการใช้ค้อนทุบ เพียงแค่หมัดเดียวก็ทำให้หมดสติไป

 

「คูซี่!?」

 

    เมื่อได้ยินเสียงร้องของเฮเลนในที่สุด ก็ช่วยไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา

    แผนการได้ผลกว่าที่คิดเอาไว้

    สาเหตุที่พวกเรามีปัญหาในการรับมือการลอบโจมตีของเฮเลน ก็เพราะไม่รู้ว่าจะโจมตีมาจากทางไหนและจะออกมาเมื่อไหร่

    ด้วยการระวังตัวรอบด้าน ต่อให้การแจ้งเตือนเกิดขึ้นทันทีที่เกิดการโจมตี มันก็ไม่มีทางที่จะขัดขวางได้ทันเวลา

 

    —–ทว่า หากการโจมตีถูกจำกัดไว้เพียงทางด้านหลัง มันก็เป็นอีกเรื่อง

 

    ถ้าเป็นการโจมตีจากทิศทางเดียว แถมมันยังเป็นแนวทางตรงอีก ต่อให้จะโดนการโจมตีเข้าไป ก็สามารถโจมตีศัตรูกลับก่อนที่จะหายตัวไปอีกได้

    ถ้าหากสามารถจัดการคูซี่ได้ในการโจมตีครั้งเดียวก็ดีไป แต่ถ้าหากโดนหลบได้หรือไม่ได้ผล ก็แค่มุ่งหน้าไปบันไดอีก แล้วถ้าระหว่างนั้นโดนโจมตีมาอีกรอบก็ทำการเล็งสวนกลับ แต่ถ้าเกิดระแวงแล้วไม่โจมตีมา ก็ไปยังชั้นถัดไปเลยก็เท่านั้น

    ผลลัพธ์นั้น ถ้าชั้นต่อไปเป็นชั้นสุดท้ายผมก็ชนะ แต่ถ้าไม่ใช่ชั้นสุดท้ายก็เป็นผมที่แพ้ แต่…..ตัวเธอไม่มีทางที่จะยืนยันเรื่องนั้นได้ในทันทีแน่

    นั่นเพราะว่าเธอต้องกลับไปผ่านจุดเช็คพ้อยท์ แล้วยังต้องต่อสู้กับผู้ชนะจากการสู้กันของอันดับ 3 และอันดับ 4 อีก

    ในระหว่างนั้นผมก็คงได้ไปยังชั้นถัดไปแล้ว

    เพราะงั้น เธอจำเป็นต้องกันไม่ให้ผมหนีไปได้อย่างเด็ดขาด ในจุดนั้นทำให้เธอสูญเสียความได้เปรียบจากความสามารถของเธอไปเกือบทั้งหมด

    ผมลัพธ์ เธอทำพลาดอย่างร้ายแรง ทำให้คูซี่หมดสติ—-แล้วมันก็ยังไม่หมดอยู่เพียงแค่นั้น

    อย่างไม่รอช้า ยูคิพยายามเข้าไปกัดคูซี่ซึ่งล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกรามขนาดใหญ่

    แน่นอนว่าเฮเลนพยายามจะเข้าไปหยุด แต่เอลิซ่าเข้ามาขัดขวาง

    ถ้าหากว่าซุ่มซ่ามของดูลลาฮานโผล่ออกมาตอนนี้คงจะอันตรายน่าดู แต่ก็『โชคยังดี』ที่มันไม่เกิดขึ้น

    ขณะที่ยูคิกำลังจะหย้ำเข้าไปที่หัวของคูซี่—-ในตอนนั้นเอง

 

「เดี๋ยวก่อน…..!」

 

    เฮเลนส่งเสียงเรียกให้หยุด ยูคิจึง-กึก-หยุดการเคลื่อนไหว

 

「โดนแล้ว โดนเข้าให้ซะแล้ว」

 

    พอพูดเช่นนั้น เฮเลนก็ถอดแปลงอุปกรณ์ของดูลลาฮาน

    แล้วทำการใช้งานการ์ดเกียร์

 

『คิทากาว่าชนะ! ทำการเคลื่อนย้ายดาวของเฮเลน』

 

    แล้วการตัดสินก็ลงมา พอทางนี้มองดูการ์ดเกียร์ ก็เห็นว่าดาวได้ถูกย้ายมาแล้วเรียบร้อย

    หลังจากทำการยืนยัน ผมก็ให้ยูคิปล่อยคูซี่ไป แล้วเธอก็วิ่งไปทางคูซี่ทันที แล้วพอเห็นว่าบาดแผลไม่ลึกมากก็ถอนหายใจโล่งอก

 

「โล่งอกไปที…..เด็กคนนี้น่ะถูกค้ำประกันเอาไว้กับธนาคาร ถ้าหากว่าลอสไปล่ะก็ดูลลาฮานจะถูกยึดคืนไปน่ะสิ」

 

    เฮเลนพูดด้วยน้ำเสียงโล่งอก ผมเอียงคอสงสัยอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เข้าใจได้

    อ่อ หมายถึงระบบสินเชื่อของธนาคารน่ะเหรอ ก็หมายความว่าดูลลาฮานตัวนี้เป็นการ์ดที่ถูกซื้อด้วยเงินกู้จากธนาคาร รู้สึกอิจฉานักผจญภัยต่างชาติจริงๆ…..

    ความไว้วางใจทางสังคมของนักผจญภัย…..หรือพูดอีกอย่างคือกับทางธนาคาร เมื่อเทียบกับในญี่ปุ่นแล้วถือว่าต่ำมาก แต่สำหรับในต่างประเทศนั้นนับเป็นอันดับ 2 รองมาจากทหารที่ต้องเสี่ยงชีวิตเป็นประจำ (ในญี่ปุ่นอาจจะดูไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ในต่างประเทศ ทหารถือเป็นอาชีพที่ได้รับความเคารพอย่างสูง)

    เพราะเหตุนี้ การกู้ยืมเงินแก่นักผจญภัยในญี่ปุ่นจึงเป็นเรื่องยากที่จะได้รับอนุมัติ ได้ยินมาว่าสามารถกู้ยืมได้โดยการใช้การ์ดหรือตัวเองเป็นสิ่งค้ำประกัน

    ใช้ตัวเองค้ำประกัน แว่บแรกอาจจะดูเหมือนการกลับมาของระบบทาส แต่ในความจริงมันหมายถึงการถูกบังคับให้เก็บตัวอยู่ในเขาวงกตลับไปจนกว่าจะจ่ายหนี้ได้หมด และแทบทุกอย่างที่หามาได้ก็ถูกยึดไป

    ถ้าหากใช้การ์ดค้ำประกัน การ์ดที่ซื้อมาด้วยการกู้ยืมจะถูกยึดคืนเป็นการชั่วคราว ถ้าหากว่าการ์ดที่ใช้ค้ำประกันนั้นเกิดลอสขึ้นมา

    ถึงแม้จะมีข้อบังคับต่างๆมากมาย แต่ระบบการกู้ยืมนี่ช่วยให้นักผจญภัยต่างประเทศได้รับการ์ดที่มีแรงค์สูงขึ้น ซึ่งส่งผลให้พวกเขาสามารถสำรวจเขาวงกตได้อย่างปลอดภัย แล้วยังเกิดความระมัดระวังในการกระทำของตัวเองมากขึ้น เกิดเป็นวัฐจักรที่ดีงาม

    อย่างไรก็ตาม ในทางกลับกันมันก็นำไปสู่ผลเสียที่หากเจอสถานการณ์ที่เสียเปรียบแม้เพียงเล็กน้อย ก็จำต้องยอมแพ้แล้วถอยหนีในทันที….. แต่นั่นมันก็เหมือนกับนักผจญภัยญี่ปุ่นที่ออกผจญภัยด้วยเงินของตัวเอง

    ถ้าหากว่าในญี่ปุ่นเริ่มมีให้กู้ยืมแก่นักผจญภัยด้วยล่ะก็ คงมีนักผจญภัยจำนวนมากที่จะหาใช้การกู้ยืมแน่ๆ

    ก็นะ สำหรับผมแล้ว คำขวัญของตระกูลคิทากาว่าก็คือไม่มีวันขอยืมเงินใคร ไม่แม้แต่การกู้ยืม เพราะงั้นก็เลยไม่เคยยืมอะไรทั้งนั้น

    อีกทั้ง เนื่องจากต้องใช้การ์ดที่มีอยู่ในการค้ำประกัน จึงไม่สามารถที่จะตั้งชื่อการ์ดได้ มันก็เลยไม่ค่อยจะเข้ากันกับผมซักเท่าไหร่

 

「…..ไม่ค่อยจะมีโอกาศได้เจอกับนักผจญภัยจากต่างประเทศซักเท่าไหร่ ก็เลยอยากจะคุยด้วยมากกว่านี้ซักหน่อย แต่ว่าจำเป็นต้องรีบเพราะงั้นคงต้องขอตัวไปก่อนนะครับ」

「อา อุตส่าห์ชนะชั้นได้แล้วก็ต้องทำมันให้ได้ดีๆล่ะ ถ้าไม่งั้นพรรคพวกที่อยู่ทางบ้านคงได้หัวเราะเยาะแน่」

「ครับ ถ้างั้นแล้วเจอกัน!」

 

    บอกลากับเฮเลนที่ดูร่าเริงจนยากจะเชื่อว่าได้ทำการต่อสู้เสียงเป็นเสี่ยงตายกันอยู่จนถึงเมื่อครู่นี้ แล้วผมก็มุ่งหน้าต่อ

 

    …..แต่ว่า คูซี่ต้นตำหรับ เป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งจนน่าสะพรึงจริงๆ

    ทั้งความสามารถเคลื่อนย้ายสู่มิติอื่นและแปลงกายเป็นมนุษย์สัตว์….. ไม่ว่าจะอันไหนก็เป็นสกิลหายากทั้งนั้น ถึงจะมีแรงค์สูงกว่าแค่ 1 แรงค์เท่านั้น แต่ความสามารถกลับอยู่ในระดับที่แตกต่างไปจากคูซี่ของญี่ปุ่นอย่างสิ้นเชิงเลย

    ถ้าหากว่าทางนี้มีสกิลเคลื่อนย้ายสู่มิติอื่นด้วยเหมือนกันก็คงจะรับมือได้ง่ายๆ แต่…..สกิลหายากแบบนี้ ต่อให้อยากจะได้มาก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถหาได้หรอก

    แต่ถึงจะพูดไป นั่นมันก็อาจจะเป็นเพราะอยู่ที่ญี่ปุ่น สถานการณ์มันอาจจะต่างกันเล็กน้อยก็ได้หากเป็นที่ไอร์แลนด์

    ก็เหมือนกับในญี่ปุ่นที่การ์ดประเภทภูติผีกับเทพพุทธมีความแข็งแกร่ง ได้ยินมาว่าที่ไอร์แลนด์กับอังกฤษ การ์ดประเภทวิญญาณกับภูติจะมีความแข็งแกร่งมากกว่า

    『ทางเดินภูติ』กับ『การสับเปลี่ยน(Changeling)』ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดี เป็นความสามารถในการเคลื่อนย้ายสู่มิติอื่นกับการเปลี่ยนร่างบางสิ่งให้มีความเหมือนกับภูติ

    คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าเหล่าภูติต้นตำหรับจะมีความสามารถเช่นนี้อยู่จำนวนไม่น้อย

    ถ้าหากว่ายูคิยังคงเป็นคูซี่อยู่ล่ะก็ คงจะได้พยายามหาการ์ดคูซี่ท้องถื่นมาไว้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

    …..เอาเถอะ ในตอนนั้นยังไม่มีเส้นสายกับตัวแทนจำหน่ายการ์ด คงเป็นได้แค่การสมมติที่ไม่มีความหมาย

    ถ้าไม่ใช่ตัวแทนจำหน่ายการ์ดแล้ว ก็ไม่สามารถหาการ์ดท้องถื่นจากต่างประเทศได้หรอก…..

 

 

    ขณะคิดในใจอยู่เช่นนั้นก็ทำการเดินลงบันได ที่ซึ่งมีสต๊าฟของรายการกำลังรออยู่ตรงพื้นที่ปลอดภัย

 

「คุณผู้เข้าแข่งขันสินะครับ? ขอแสดงความยินดีที่มาถึงเป็นคนแรกด้วยครับ!」

 

    …..โล่งอกไปที อย่างที่คิดว่านี่เป็นชั้นสุดท้ายจริงๆด้วย ทำการพูดคุยกับสต๊าฟชายอายุประมาณ 30

 

「เอ็ตโต แล้วต้องทำอะไรต่อไปเหรอครับ? ไปท้าสู้กับจ้าวเลยรึเปล่า?」

「เรื่องนั้นก่อนอื่นขอให้ทางนี้ดำเนินการตรวจเช็คการโกงกับแค่แตะคริสตัลก็พอครับ เอ เช่นนั้นก็ กรุณาตอบคำถามต่อไปนี้ตามความจริงด้วย ก่อนที่จะมาถึงที่นี่ ได้ทำการโกงใดๆรึเปล่า?」

「ไม่ครับ」

「ครับ! เพียงพอแล้ว! …..อันนี้แค่พูดคุยกันนะครับ จ้าวของที่นี่น่ะสุดยอดสุดๆเลยล่ะ พยายามเข้านะครับ」

「หืม? อะ ครับ」

 

    เอียงคอสงสัยให้กับชายหนุ่มที่กระซิบมาขณะมีสีหน้าดูน่ารังเกียจเล็กน้อย แล้วผมก็ออกจากพื้นที่ปลอดภัยไปเพื่อค้นหาจ้าว

    …..แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ศัตรูเองก็ไม่ได้คิดจะปิดบังตัวตนอะไรเลย ทำการรอคอยพวกเราอยู่ตรงบริเวณใจกลางของชั้น

    ขณะที่เข้าไปใกล้เรื่อยๆ กลิ่นอันหอมหวานก็ค่อยๆโชยมา

    ถึงแม้ว่าบาเรียของมาสเตอร์จะช่วยปกป้องจากสถานะผิดปกติ แต่การกระตุ้นจากกลิ่นก็ทำเอาหัวมันรู้สึกด้านชาไปหมด

    กลิ่นมันทำให้เกิดความหวาดระแวงและความต้องการที่จะสูดมันมากขึ้นกว่าเดิม แต่เหล่าการ์ดที่อยู่รอบๆ กลับทำหน้าตาเหยเกให้กับกลิ่น จะมียกเว้นแค่เอลิซ่าเท่านั้น

 

「เอาจริงดิ?…..ก็พอจะรู้มาอยู่หรอก แต่ของจริงนี่มันแย่เอามากขนาดนี้เชียว?」

 

    เร็นกะทำหน้ามุ่ย ยูคิเองก็พยักหน้ารับ

 

「จริงด้วยฮะ นี่มันแย่สุดๆไปเลย…..ผม ชักจะรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาแล้วด้วย」

「เป็นงั้นหรอกเหรอ? แต่ผมว่ามันเป็นกลิ่นที่สุดยอดเอามากๆเลยนะ…..」

 

    พอผมเอียงคอ เร็นกะก็-หึ-ฮึดจมูก

 

「สำหรับนายแล้วมันอาจจะเป็นแบบนั้น…..ใช่แล้ว เอลิซ่า บางทีฟีโรโมนของเธออาจจะช่วยหักล้างมันไปก็ได้รึเปล่า?」

「จะทดสอบดูค่ะ」

 

    ทันใดนั้น กลิ่นซิตรัสจางๆก็แผ่กระจายไปรอบตัวเธอ ขจัดเอากลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์นั้นออกไป

 

「อ่าห์~ ค่อยโล่งหน่อย! แต่ว่านะ ถ้าเกิดต้องดมกลิ่นแย่ๆนั้นต่อไปเรื่อยๆ อย่างแย่ที่สุดสงสัยคงได้สูญเสียสกิลมิตรภาพร่วมมือไปแน่ๆเลย」

「หืม? หมายความว่ายังไงนั่น?」

 

    ผมถามไป แต่พวกการ์ดก็ไม่ยอมตอบ มีแค่เร็นกะที่「ได้เห็นก็รู้เอง」ตอบมาสั้นๆ

    ในไม่ช้าหลังจากนั้น…..

    พอมาถึงจุดที่จ้าวอยู่ ในที่สุดก็เข้าในสิ่งที่เธอบอก

    ที่ห้องโถงขนาดใหญ่ตรงกลางชั้น ได้มีเตียงขนาดใหญ่ดูหรูหราซึ่งดูยังไงก็ไม่เป็นธรรมชาติตั้งอยู่

    บนเตียงนั้น มีผู้หญิงที่มีเสน่ห์และความสวยงามที่ไม่น่าจะเป็นไปได้สำหรับมนุษย์ กำลังนอนมองมาโดยไม่มีความกระตือรือร้นอะไร

 

「เอาจริงดิ…..」

 

    อึ้งแล้วพึมพำออกมา

    ปีกเล็กๆชวนให้นึกถึงของค้างคาว เขาที่ราวกับของแพะงอกออกมาจากด้านข้างศรีษะ

 

    ที่อยู่ตรงนั้นก็คือ—-ซัคคิวบัสล่ะ

 

    ผิวสีขาวสว่างใส ทั่วร่างกายแผ่เสน่ห์อันเย้ายวนอย่างเต็มที่ มีผืนผ้าเล็กๆปกคลุมร่างกาย แทบจะไร้ประโยชน์ในการใช้ปกปิดร่างกาย เส้นโค้งเว้าของหน้าอกและเอวสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน กลับกันแล้วการออกแบบของมันกลับชวนให้จินตนาการไปถึงส่วนที่กึ่งๆทำการปิดบังเอาไว้ แม้แต่ผมหยักศกที่ยาวแผ่ออกไปทั่วเตียงก็ยังชวนดึงดูด

    ทันใดนั้น สายตาก็ไปสบเข้ากับซัคคิวบัส ดวงตาสีทองอันเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงความเป็นปีศาจก็โค้งขึ้นอย่างเป็นมิตร เมื่อเธอขยับร่างกายส่งผลให้หน้าอกอันอวบอิ่มนั้นส่ายไปมา เป็นการบ่งบอกถึงน้ำหนักและความอ่อนนุ่มของมันให้ทางนี้ได้รับรู้

    ภาพของมันปลุกเร้าเกินไปสำหรับหนุ่มซิง ช่วยไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

 

    …..ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอซัคคิวบัสที่เป็นมอนสเตอร์อยู่

 

    ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยเพราะว่าเป็นมอนสเตอร์ที่สามารถปรากฏที่เขาวงกตชั้นใต้ดินไหนก็ได้ แต่ความเป็นไปได้ของมันต่ำมากเสียจนเรียกได้ว่าราวกับปาฏิหาริย์

    บางทีแล้ว ทางรายการอาจจะมีการปรับแต่งมอนสเตอร์แล้วทำให้มันดูดีทาง TV ก็ได้

    มีความเป็นไปได้ ก็เพราะว่านี่คือแคทไฟท์ เพราะงั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าหากจะปรับแต่งสาวมอนสเตอร์

 

『แล้ว จะเอายังไง?』

 

    เร็นกะถามขณะที่มองด้วยสายตาเย็นชา

    เอายังไง หมายถึงว่าจะใช้ควบคุมโชคชะตาไหมงั้นเหรอ ที่ใช้ไปล่าสุดก็ประมาณ 2 อาทิตย์ก่อน การบิดเบือนแห่งเหตุและผลเองแทบจะหายไปจนหมดแล้วด้วย

    ต่อให้ใช้ไปก็แทบจะไม่มีความเสี่ยง แต่…..เมื่อคิดดูแล้ว ผมก็ส่ายหน้า

 

『ไม่ล่ะ จะไม่ใช้ทั้งเพอร์เฟคลิงค์กับควบคุมโชคชะตา โชคดีที่สะสมมาก็ไม่ใช้ด้วย ต่อให้ได้ซัคคิวบัสนี่มาไว้ในมือ ก้ไม่ใช่ว่าจะมีสกิลร่วงหล่นด้วย เก็บไพ่ตายเอาไว้เพื่อให้มั่นใจว่าจะชนะการแข่งดีกว่า』

 

    ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะใช้ไพ่ตาย ซัคคิวบัสก็อยากได้อยู่ แต่ถ้าไม่มีสกิลร่วงหล่นก็ไร้ความหมาย ถ้ามัวแต่ยึดติดกับผลประโยชน์ระยะสั้นแล้วพลาดของจริงไปมันก็ตรงกันข้ามกับที่หวัง

    ถ้าจะใช้ในการแข่งครั้งนี้ ก็ต้องเป็นการใช้เพื่อให้ได้รางวัลสำหรับเมอา

 

『งั้นเหรอ』

 

    พอเร็นกะได้ยินคำตอบของผม ก็ยิ้มขึ้นมาแว่บนึง

    …..ยัยนี่ หรือว่าจะทำเพื่อดูว่าผมจะตาบอดไปกับความโลภอีกรึเปล่างั้นเรอะ

    ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก การรมยาจากตอนเปิดแพ็คมันก็มากพอแล้วล่ะ

    ผมยิ้มแห้งๆและพูด

 

『งั้นก็ มารีบจัดการกันเถอะ』

『โอ้』

 

    อันนี้เองก็เป็นแค่ทางผ่านเท่านั้น จะต้องรีบไปต่อเพื่อเมอา

 

 

    —-และแล้ว ไม่กี่นาทีต่อมา

 

「…..เอ๋~」

 

    ด้วยบางเหตุผล ในมือของผมก็ได้ถือการ์ดซัคคิวบัสที่มีสกิลร่วงหล่นอยู่

 

 

 

【Tips】การ์ดท้องถิ่น

    การ์ดที่มาจากประเทศหรือภูมิภาคใดเป็นการเฉพาะ แล้วมีประสิทธิภาพที่มากกว่าเมื่อเทียบกับที่มาจากประเทศอื่น จะถูกเรียกว่าการ์ดท้องถิ่น

    การ์ดท้องถื่นไม่เพียงแค่มีพลังต่อสู้มากกว่า 1 ถึง 2 แรงค์ แต่กับสกิลยังขั้นสูงกว่ากับการ์ดที่มาจากประเทศอื่น

    ตัวอย่างเช่น คูซี่ในต่างประเทศ จะมีสกิลปกปิดตัวตนที่อย่างมากก็แค่การหายตัว ส่วนคูซี่ต้นตำหรับจากไอร์แสนด์ จะมีสกิลเคลื่อนย้ายสู่มิติอื่นซึ่งสามารถพาเหล่าภูติเข้า-ออกดินแดนภูติ(มิติข้างเคียงที่อยู่คนละภาคส่วน)ได้

    สิ่งนี้เกิดมาจาก『ความเข้าใจ』กับ『ความสัมพันธ์』ที่แตกต่างกันของคนในท้องถื่นต่อตัวตนของคูซี่…..ก็เป็นสิ่งที่นักวิจัยกล่าวอ้าง

 

 

 

 

ข้อมูลเพิ่มเติม

เก・เดิยร์ก, เก・โบว / Gáe Dearg, Gáe Buidhe

จากตำนานไอริช, หอกอาวุธคู่กายของเดร์มุด โอ เดนา หรือ Lancer ที่คนน่าจะรู้จักในอนิเมะเรื่อง Fate

Gáe Dearg หอกสีแดงที่ทำให้เวทมนตร์ไร้ผล

Gáe Buidhe หอกสีเหลืองที่สร้างบาดแผลที่ไม่สามารถรักษาได้

https://en.wikipedia.org/wiki/Diarmuid_Ua_Duibhne

https://typemoon.fandom.com/wiki/G%C3%A1e_Dearg

https://typemoon.fandom.com/wiki/G%C3%A1e_Buidhe