จงปั๋วหกโจวถูกประเคนยกให้แก่ศัตรูต่างแคว้น
เสิ่นเจ๋อชวนถูกคุมตัวมายังเมืองหลวง
ถูกประณามหยามเหยียดจากทุกคน
เมื่อเซียวฉือเหย่ได้ข่าว ก็มิร้องขอให้ผู้ใดลงมือแทน
เขาหมายมั่นจะเตะเสิ่นเจ๋อชวนให้กลายเป็นคนพิการด้วยตนเอง
แต่ใครจะรู้เล่าว่า
เจ้าคนอ่อนแอขี้โรคนี่จะแว้งกัดเขาจนเลือดสาด
และนั่นคือจุุดเริ่มต้นความแค้น
ระหว่างชายหนุ่มทั้งสองที่จำต้องฉีกทึ้งกันทุกครา
ยามเผชิญหน้ากัน
“ห้าปีก่อนข้าเคยถีบเจ้าหนึ่งที แค้นหรือไม่”
เสิ่นเจ๋อชวนตอบ “หากข้าตอบว่าแค้น
มิใช่เป็นการเอาแต่คิดถึงเจ้าหรือ
ไม่แค้นหรอก ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว”
เซียวฉือเหย่วางท่า “เช่นนั้นก็น่าเสียดาย
หากเจ้าแค้นข้า วันนี้ย่อมได้ล้างแค้น”
ลมหนาวพัดมาพร้อมความเยียบเย็น
เซียวฉือเหย่พูดเสริมอีกประโยคอย่างเชื่องช้า
“…ถ้าเจ้าทำได้นะ”