“อ๊ะ? สวัสดี คุณทาคัตสึกิ”

หญิงสาวที่มีหูกระต่ายกระโดดเข้ามาหาฉัน

“สวัสดี นิน่า” ฉันทักทายเธอ เธอถือกล่องใหญ่ๆ ไว้ในมือทั้งสองข้างซึ่งดูค่อนข้างหนัก

“ให้ฉันช่วยหน่อย” ฉันเสนอ

“เอ่อ… มันหนักมากเลย” นิน่าตอบ

บางทีอาจใช่ แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้ผู้หญิงถือมันไว้คนเดียวในขณะที่ฉันเดินมือเปล่าได้—

“โอ้ย มันหนักจัง!” ฉันยืนนิ่งและแก้ไข… ฉันรับไม่ไหวแล้ว

“ฮ่าๆ นั่นแหละคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณบรรจุค็อกเทลเปลวไฟแมคคัลแลน 50 ขวดลงในกล่อง” นิน่าหัวเราะ  

“ฉันคิดว่ามันคงจะมากเกินไปสำหรับมนุษย์”

อ่า จริงด้วย นิน่าเป็นเผ่าพันธ์มนุษย์สัตว์ซึ่งมีความแข็งแกร่งมากกว่ามนุษย์หลายเท่า

“คุณเป็นคนดีนะ คุณทาคัตสึกิ คุณเสนอตัวที่จะช่วยเหลือผู้หญิงมนุษย์สัตว์อย่างฉันด้วย”

“นั่นทำให้ฉันเป็นคนดีเหรอ?” ฉันถาม

“แน่นอน มนุษย์จำนวนมากคงเฉยเมยเมื่อเห็นมนุษย์สัตว์ทำงานหนัก”

คงเป็นเพราะวัฒนธรรมต่างโลก ฉันคงไม่มีวันปฏิบัติต่อสาวน่ารักอย่างนิน่าหรือสาวหูแมวคนไหนๆ ว่าเป็นเพียงคนกล้ามโตที่รับจ้างมา

“เถ้าแก่ก็เหมือนคุณนั่นแหละ พวกคนจากต่างโลกนี่ใจดีมากๆ” นิน่าพูด สีหน้าของเธอดูอ่อนโยนลง ฟูจิยันมีคู่หูที่ทุ่มเทคนหนึ่งแน่ๆ

“ฉันเห็นว่าวันนี้ฟูจิยันไม่อยู่” ฉันสังเกต สีหน้าตอบสนองของนิน่าดูเคร่งขรึม

“เขา…บอกว่าวันนี้เขามีนัดกับลูกสาวของลอร์ดแมคคัลแลนเพื่อเจรจาธุรกิจ”

“ว้าว…” เขาไปพบปะผู้คนที่อยู่สูงขนาดนั้นแล้วเหรอ ฟูจิยันคงมีคอนเนคชั่นอยู่แน่ๆ

“ว่าแต่วันนี้เขาจะว่างไหม” ฉันถาม ฉันคิดว่านิน่าน่าจะพอทราบตารางงานของเขาคร่าวๆ

“ไม่… ฉันกลัวว่าเขาจะมีงานเลี้ยงกับสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์คนนั้น!” นิน่าทำปากยื่น เธอดูอิจฉา

(ไอ้เพลย์บอยน่ารำคาญคนนั้น…)

“น่าเสียดายจัง แต่ไว้คราวหน้าละกัน” ฉันกล่าว

“คุณทาคัตสึกิ วันนี้คุณว่างใช่ไหม?”

“ฮะ?”

“ได้โปรดช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”

และด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันจึงต้องไปทานอาหารเย็นกับพนักงานร้านฟูจิยัน

 

————————————————————-

 

◇ ในกิลด์นักผจญภัย ใกล้แผงขายของหน้าทางเข้า ◇

 

“เหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์ พนักงานเสิร์ฟของแคทเกิร์ลแคนทิน่า เถ้าแก่ทำตัวน่ารักกับทุกคนเสมอ! แต่เขาไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยสักนิด!”

นิน่าดื่มเครื่องดื่มแก้วใหญ่หมดในอึกเดียวตามคำบ่นของเธอ เธอสามารถดื่มเครื่องดื่มได้อย่างเต็มที่

“เฮ้ มาโคโตะ” ลูซี่กระซิบข้างหูฉัน  

“คุณไม่คิดว่านิน่าดื่มมากเกินไปเหรอ”

“อืม…” ฉันครุ่นคิด  

“ฉันคิดว่าพวกมนุษย์สัตว์ทุกคนเก่งเรื่องการจัดการเหล้ากันทั้งนั้น”

ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาจากฟูจิยัน บังเอิญว่าฉันขี้อายเกินกว่าจะกินข้าวเย็นกับนิน่าตามลำพัง ฉันเลยเรียกหาลูซี่เพื่อขอความช่วยเหลือ

“คุณทาคัตสึกิ ฉันจะบอกเถ้าแก่ว่าฉันรู้สึกยังไงดี” นิน่าถาม

“เอ่อ เอาล่ะ ขอฉันคิดดูก่อน…”

ฉันเป็นคนเดียวที่รู้ว่าสกิลWaifu Game Playerของฟูจิยันทำให้เขาสามารถอ่านใจคนได้ ซึ่งหมายความว่ามีโอกาสร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ฟูจิยันจะรู้ถึงความรู้สึกของนิน่า

(แต่ฉันจะบอกเธอว่ายังไงดีล่ะ ฉันสงสัย)

“อย่ากังวลไปเลย นิน่า” ลูซี่ปลอบใจเธอ  

“คุณน่ารักดี คุณจะต้องไม่เป็นไร”

มันค่อนข้างจะหายากที่จะเห็นลูซี่เป็นคนมีน้ำใจขนาดนี้

“หืม… คุณคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ คุณลูซี่—” นิน่าถามก่อนจะทรุดตัวลงบนโต๊ะอย่างกะทันหัน เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ เหมือนกับคนที่กำลังหลับสนิท

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ลูซี่กับฉันก็มองหน้ากัน เนื่องจากเราไม่สามารถทิ้งเธอไว้ข้างหลังได้ เราจึงตัดสินใจรอสักครู่ แต่ฉันอดสังเกตไม่ได้ว่า…

“ฟูจิยันเป็นที่นิยมจริงๆ” ฉันพูดอย่างอิจฉาอย่างไม่ปิดบัง

“ฉ-ฉันคิดว่า คุณก็มีคนที่ชอบคุณเหมือนกันนะ…”

“หืม? คุณพูดหรือป่าว ลูซี่” ฉันถาม

“ไม่นะ ไม่พูดอะไรสักคำ!”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ตอนนี้ฉันกลับโดนตบหัว ฉันจะทำอย่างไรดี?—ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่ดื่มอย่างเงียบๆ แล้วคราวหน้าถ้ารู้สึกอยากแกล้งฟูจิยัน ฉันอาจจะต้องนึกถึงคำบ่นของนิน่าด้วย

“คุณอยากกินอะไรมั้ย ลูซี่?”

“อืม ขอคิดก่อนนะ…”

แผงขายของที่ทางเข้ากิลด์เต็มไปด้วยนักผจญภัยที่ดื่มเหล้าจนเมามาย คืนนี้ยังอีกนาน