บทที่ 228 จะต้องเสียใจ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น หวงหม่าวตกใจเล็กน้อย รีบนั่งตัวตรง สมองคิดทบทวนอย่างรวดเร็ว แน่ใจว่าวันนี้ไม่มีผู้บังคับบัญชาคนไหนมาเยี่ยม จึงหาวอย่างเกียจคร้านแล้วพูดอย่างอ่อนแรงว่า “เข้ามาสิ”

ประตูถูกผลักเปิด หวงหม่าวชำเลืองมองชายหนุ่มที่เข้ามา แล้วถามอย่างสงสัย “คุณเป็นใคร? มาทำอะไรที่สำนักงานของฉัน?”

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย พูดเรียบ ๆ ว่า “ผมมาเพื่อทำข้อตกลงกับคุณ”

หวงหม่าวได้ยินดังนั้นก็หมดความสนใจทันที เอนตัวกลับไปบนเก้าอี้ พูดอย่างรำคาญว่า “คุณเป็นคนขายประกันสินะ ฉันซื้อประกันปีนี้ไปแล้ว ที่นี่เป็นสำนักงานไม่ใช่ตลาด ต่อไปอย่ามาอีก”

พูดจบเขาก็หลับตา พึมพำเบา ๆ ว่า “ยามชั้นล่างตาบอดไปแล้วหรือไง ปล่อยให้ใครก็ได้เข้ามา ไม่อยากทำงานแล้วจริง ๆ สินะ”

แม้จะถูกไล่อย่างชัดเจน ชายหนุ่มก็ไม่ได้จากไป กลับนั่งลงบนโซฟาอย่างสบาย ๆ ไขว่ห้าง

หวงหม่าวรออยู่ครู่หนึ่ง เห็นเขายังไม่ยอมไป ก็ขมวดคิ้วหน้าบึ้งพูดว่า “คุณช่างไม่รู้จักมารยาทเลยนะ ถ้าไม่ออกไปฉันจะเรียกยามมาไล่ออกไป”

ชายหนุ่มไม่โกรธ ยิ้มพูดว่า “ผมกลัวว่าถ้าผมออกจากประตูนี้ไป คุณจะเสียใจภายหลัง”

หวงหม่าวหัวเราะเยาะ พูดอย่างดูถูกว่า “พนักงานขายสมัยนี้ฝีมือแย่ลงเรื่อย ๆ ถึงกับใช้กลยุทธ์ยั่วยุแบบไร้ฝีมือ”

เขาตบโต๊ะพูดอย่างเด็ดขาด “คุณออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าฉันเสียใจ ฉันจะยอมเป็นหลานคุณเลย”

แม้จะถูกด่าตรง ๆ แบบนี้ ชายหนุ่มก็ไม่โกรธ แต่กลับลุกขึ้น เปิดประตูเดินออกไป

หวงหม่าวมองแผ่นหลังของเขา พึมพำอย่างดูถูก “น่าขำจริง ๆ กลเม็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ ฉันเล่นจนเบื่อแล้ว…”

พูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น

หวงหม่าวกดรับสายแล้วยกขึ้นแนบหู

[เสี่ยวหม่าว ฉันหวงเทียนเหยาเอง จำฉันได้ไหม]

หวงหม่าวได้ยินเสียงร่าเริงในสาย ก็ยิ้มพูดว่า “ผมจะลืมผู้มีพระคุณช่วยชีวิตอย่างคุณได้ยังไง สุขภาพเป็นอย่างไรบ้างครับ”

[ช่วงก่อนป่วยนิดหน่อย เกือบไปแล้ว แต่โชคดีที่กระดูกเก่า ๆ นี้ยังแข็งแรง ฝ่าฟันมาได้ ช่วงนี้สุขภาพก็ดีขึ้นแล้ว]

“ดีแล้วครับ คุณโทรมาครั้งนี้มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”

[เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ตอนที่คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งที่แล้ว แม้ว่าฉันจะช่วยชีวิตคุณไว้ได้ แต่สุดท้ายก็ยังมีปัญหาเล็กน้อยหลงเหลืออยู่ ทำให้ไม่สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้…]

เส้นเลือดที่หน้าผากของหวงหม่าวปูดโปนขึ้นมาทันที เรื่องนี้เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดของเขา หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น เขาได้รับบาดเจ็บที่อวัยวะเพศ ทำให้ไม่สามารถมีลูกได้ ได้แต่มองดูภรรยานอกใจไปมีชู้

“คุณพูดถึงเรื่องนี้ทำไมครับ” เขารู้สึกไม่พอใจอยู่แล้ว น้ำเสียงจึงมีความรุนแรงขึ้นมาทันที

หวงเทียนเหยายิ้มน้อย ๆ แล้วพูดว่า [คุณอย่าเพิ่งร้อนใจ ที่ฉันโทรมาหาคุณวันนี้ก็เพื่อจะบอกว่า โรคนี้สามารถรักษาให้หายได้]

“อะไรนะ?!”

หวงหม่าวกระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ตาเบิกโพลง ตื่นเต้นจนเสียงสั่น พูดว่า “คุณพูดจริงเหรอครับ ขอแค่รักษาปัญหานี้ของผมให้หายได้ จะให้ผมเป็นวัวเป็นม้าผมก็ยอม!”

หวงเทียนเหยาส่ายหน้าพลางยิ้ม แล้วพูดว่า [คุณพูดเกินไปแล้ว การรักษาโรคช่วยชีวิตคนเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว แต่ด้วยความสามารถของฉันคงรักษาไม่หาย แต่ฉันรู้จักหมอเทวดาน้อยคนหนึ่ง แม้อายุยังน้อยแต่เขาเชี่ยวชาญเข็มเก้าวิถี สามารถช่วยคุณระบายเลือดคั่งได้…]

สมองของหวงหม่าวพลันมึนงงไป เขาตระหนักได้ทันทีว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ด้วยความหวังสุดท้าย จึงถามอย่างระแวดระวัง “หมอหนุ่มคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไรครับ?”

[ตัวสูง หน้าตาหล่อเหลา ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว…]

ฟังคำพูดของหวงเทียนเหยาแล้ว หวงหม่าวแทบจะกระอักเลือดออกมา อดบ่นไม่ได้ “ทำไมคุณไม่โทรมาบอกผมก่อนล่ะครับ”

หวงเทียนเหยาทำหน้างง ๆ ถามอย่างสงสัยว่า [เป็นอะไรไป โทรมาตอนนี้สายไปแล้วเหรอ]

หวงหม่าวรู้สึกอึดอัดในอก พูดไม่ออกอยู่นาน เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของหวงเทียนเหยา เขาก็แค่หวังดีช่วยหาหมอให้ ถ้าเขายังบ่นอีก คนอื่นจะว่าเขาเนรคุณได้

ดังนั้นจึงต้องกลืนฝืนทนเอาไว้ ฝืนยิ้มพูดว่า “ขอบคุณคุณหวงมากครับ วันหลังผมจะไปเยี่ยมคุณ”

หวงเทียนเหยาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบกำชับว่า [เสี่ยวหม่าว โรคของคุณยุ่งยากมาก ทั้งในและต่างประเทศคงมีแค่เขาคนเดียวที่รักษาได้ คนหนุ่มอารมณ์ร้อน เธอต้องอดทนหน่อยนะ]

หวงหม่าวรับปากทันที หลังจากวางสาย ในใจรู้สึกเหมือนมีม้านับหมื่นตัววิ่งผ่านไป

เขานึกถึงคำพูดของตัวเองเมื่อครู่ ยกมือตบหน้าตัวเองทีหนึ่ง พูดอย่างโมโห “ปากของฉันนี่ หาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ”

โชคดีที่เขาคลุกคลีอยู่ในวงการราชการมานาน หน้าด้านจนถึงขีดสุดแล้ว แม้จะน่าอับอายมาก แต่โรคก็ต้องรักษา ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรีบลุกขึ้นวิ่งตามออกไป

หมอเทวดาที่หวงเทียนเหยาพูดถึงก็คือเหอเจ๋อนั่นเอง เรื่องนี้เป็นแผนที่ทั้งสองคนวางไว้ ดังนั้นหลังจากออกไปแล้วเขาจึงตั้งใจเดินช้า ๆ และแน่นอนว่าไม่นาน หวงหม่าวก็วิ่งหอบตามมาทันที

“คุณหวงมีอะไรเหรอครับ?”

เหอเจ๋อแสร้งทำเป็นประหลาดใจ แกล้งถาม

หวงหม่าวรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้า กัดฟันแน่นแล้วพูดอย่างเก้อเขิน “หมอเทวดา ผมไม่ทราบมาก่อนว่าคุณเป็นคนที่คุณหวงเทียนเหยาแนะนำมา จึงได้ปฏิบัติต่อคุณอย่างไม่สมควร ขอคุณอย่าได้ถือสาเลยนะ”

เหอเจ๋อยิ้มน้อย ๆ โดยไม่พูดอะไร

หวงหม่าวรู้สึกใจเต้นแรง เรื่องนี้กลายเป็นปมในใจของเขาไปแล้ว จึงรีบตบอกรับรองทันที “ขอเพียงคุณช่วยรักษาโรคของผมให้หายได้ คุณก็จะเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผม ไม่ว่าคุณจะมีข้อเรียกร้องอะไร ขอให้บอกมาได้เลย ตราบใดที่ผมทำได้ ผมจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด”

เหอเจ๋อยิ้มกว้างขึ้น โบกมือแล้วพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ให้ผมดูอาการก่อน”

หวงหม่าวเปลี่ยนท่าทีจากเย่อหยิ่งเป็นนอบน้อม เชิญเขากลับเข้าไปในห้องทำงาน แล้วหยิบใบชาดีที่เก็บสะสมมาหลายปีออกมา ชงด้วยตัวเองแล้วยกมาให้อย่างนอบน้อม

เหอเจ๋อไม่เกรงใจคนเห็นแก่ได้เห็นแก่เสียแบบนี้ รับถ้วยชามาจิบ แล้วยื่นมือไปจับชีพจรที่ข้อมือของเขา ไม่นานก็ได้ข้อสรุป

“ที่แท้ก็เป็นเพราะเส้นเลือดที่ต้นขาอุดตัน ผมใช้เข็มเงินช่วยเปิดทางให้ก็พอ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

หวงหม่าวเห็นท่าทางคล่องแคล่วชำนาญของเขา ก็ยิ่งเชื่อใจมากขึ้น จึงถามอย่างลังเลว่า “แล้วต่อไปผมจะสามารถมีเพศสัมพันธ์ได้ไหมครับ”

สิ่งที่เขากังวลที่สุดก็คือเรื่องนี้ เพราะมันเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นชายชาตรี