บทที่ 203 แผนการถูกเปิดเผย

เรื่องนี้ทำให้เหอเจ๋อตกใจมาก เขาหมอบอยู่ในที่มืดครุ่นคิดอยู่สักพัก แต่ไม่ได้ทำอะไรโดยพลการ ถ้าตอนนี้ทำให้อีกฝ่ายตื่นตัว อาจทำให้พวกเขาระวังตัวและย้ายหลักฐานไป สู้รอให้โอวเทียนเหิงพาคนมาดีกว่า ตอนนั้นจะได้จับได้คาหนังคาเขา และทำลายรังได้ในคราวเดียว

แต่เรื่องนี้รอได้ อีกเรื่องหนึ่งรอไม่ได้แล้ว ผู้ชายกลุ่มหนึ่งพาผู้หญิงเมาสองคนมายังที่ลับตาแบบนี้ แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าไปช้า…

อยู่ด้วยกันมาหลายวัน เหอเจ๋อไม่กล้าพูดว่าเขารู้จักหานสาวอย่างทะลุปรุโปร่ง แต่ก็พอเข้าใจนิสัยของเธอบ้าง เธอเป็นคนที่ภายนอกอ่อนโยนแต่ภายในเข้มแข็ง ถ้าถูกคนล่วงเกิน เกรงว่าเธออาจเลือกทางสุดโต่ง

ความจริงพิสูจน์ว่าเขาเดาไม่ผิด หลังจากเมามายมาตลอดทาง หานสาวเริ่มสร่างเมาบ้าง รู้สึกราง ๆ ว่ามีคนมาจับต้องตัวเธอ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ตกใจร้องเสียงดัง แล้วรีบชกออกไปหนึ่งหมัด

เฝิงซือรุ่ยไม่ทันตั้งตัว โดนหมัดเข้าที่จมูกอย่างจัง ทันใดนั้นความรู้สึกชาและเจ็บก็แล่นไปทั่วหน้า เลือดสีแดงไหลออกมา

“หานสาว เธอบ้าไปแล้วเหรอ มาต่อยฉันทำไม!”

หานสาวมองดูตัวเองที่เหลือแต่ชุดชั้นใน รีบใช้มือปิดร่างกายไว้ พูดด้วยความโกรธและอับอาย “ไอ้คนเลวที่ฉวยโอกาสตอนคนอื่นเสียเปรียบ ฉันก็ต้องต่อยแกสิ”

เฝิงซือรุ่ยดึงกระดาษทิชชู่มาอุดจมูก ถอดเสื้อนอกออก แล้วพูดเย้ยหยันว่า “ตื่นก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เหมือนปลาตายไม่ขยับ ดิ้นรนหน่อยมันถึงจะมีรสชาติ”

หานสาวตะโกนเสียงดังทันที “ช่วยด้วย! มีคนจะข่มขืนฉัน!”

เฝิงซือรุ่ยไม่ตกใจ กลับหัวเราะ แล้วพูดว่า “เธอไม่ต้องเสียแรงเปล่าหรอก คืนนี้เป็นคืนเข้าหอของเรา จะไม่มีใครมารบกวน ถ้าเธอรู้ความหน่อยก็ให้ความร่วมมือดี ๆ ต่อไปฉันจะดีกับเธอเอง…”

หานสาวเบ้ปาก พูดอย่างดูถูกว่า “ใครจะเข้าหอกับแก แกจะข่มขืนฉัน! ถ้าแกมีความสามารถก็ฆ่าฉันเลยสิ ไม่งั้นถ้าฉันออกไปได้ ฉันจะแจ้งตำรวจจับแกแน่!”

คำพูดนี้ทำให้เฝิงซือรุ่ยเจ็บปวด สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นหัวใครจริง ๆ ยังมาทำตัวหยิ่งใส่ฉันอีก”

เขาชี้ไปที่กล้องบนผนัง แล้วยิ้มอย่างโหดเหี้ยม “วันนี้ฉันจะถ่ายท่าทางบนเตียงของเธอเอาไว้ คงมีแฟนคลับผู้ชายของเธอหลายคนสนใจ ฉันอยากรู้ว่าต่อไปเธอจะมีหน้าไปไหนมาไหนได้อีก”

หานสาวแสดงสีหน้าหวาดกลัว ตอนนี้เธอกำลังมีชื่อเสียงโด่งดัง ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่เพียงแต่อนาคตจะพังพินาศ แต่ชาตินี้คงถูกคนชี้หน้าด่า ไม่กล้าเจอหน้าใครอีก

เฝิงซือรุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้ ฉันรักเธอจริง ๆ นะ ฉันสาบานว่าถ้าเราแต่งงานกัน ฉันจะดีกับเธอตลอดชีวิต ไม่ว่าอะไรก็จะฟังเธอ”

“ถ้าฉันบอกว่าอย่ามาแตะต้องตัวฉัน นายทำได้ไหม”

เฝิงซือรุ่ยอึกอักพูดไม่ออก

หานสาวเบ้ปาก พูดว่า “แค่เรื่องง่าย ๆ แค่นี้นายยังทำไม่ได้ ยังมาสาบานว่าจะดีกับฉันตลอดไป มันน่าขำจริง ๆ”

สีหน้าของเฝิงซือรุ่ยแปรปรวน เมื่อความคิดถูกเปิดโปง เขาก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป พูดอย่างหน้าไม่อายว่า “เรื่องพวกนี้ค่อยว่ากันทีหลัง คืนนี้เธอต้องเป็นของฉัน”

พูดจบเขาก็ปลดเข็มขัดออก เดินเข้าไปหาเธอด้วยสีหน้าลามกน่าขยะแขยง

ดวงตาของหานสาวฉายแววร้อนรน สาเหตุที่เธอพูดมากมายขนาดนี้ เป้าหมายหลักก็เพื่อถ่วงเวลา ความจริงแล้ว มือที่อยู่ด้านหลังเธอกำลังนวดขมับของหวังเหมยอยู่ตลอด

สวรรค์ไม่ไร้น้ำใจ หวังเหมยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาหลายปี สมรรถภาพร่างกายแข็งแรงกว่าคนทั่วไปมาก แม้ฤทธิ์ยาจะรุนแรง แต่ผ่านไปสักพักก็เริ่มหมดฤทธิ์แล้ว เธอจึงฟื้นขึ้นมา

“ไอ้สารเลว! ฉันจะฆ่าแก!”

หวังเหมยโกรธจัด เงื้อแขนขึ้นต่อยออกไป

เฝิงซือรุ่ยเพิ่งจะเสียท่าโดนต่อยจมูกไปทีหนึ่ง ตกใจจนหน้าถอดสี รีบถอยหลังอย่างเร่งรีบ สะดุดขาตัวเอง ล้มลงไปบนพื้น แม้จะไม่โดนหมัด แต่ก็ดูน่าสมเพชไม่น้อย

หวังเหมยพลาดเป้าหมาย ลุกขึ้นเตรียมไล่ตาม แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเตรียมตัวไว้แล้ว ดึงปืนออกมา

ต่อให้เก่งกาจแค่ไหน ก็กลัวมีด ยิ่งปืนด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง ร่างกายของหวังเหมยแข็งทื่อ พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “เฝิงซือรุ่ย อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ”

เฝิงซือรุ่ยหัวเราะลั่น เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับปืนในมือ ตบหน้าเธอฉาดใหญ่ พูดอย่างลำพองใจว่า “ฉันจะฆ่าเธอซะ!”

มุมปากของหวังเหมยมีเลือดซึม เธอเป็นคนดื้อรั้น ไม่ยอมก้มหัว ด่าทอเสียงดังว่า “ไอ้ขยะ! มีความสามารถแค่นี้หรือไง ถึงได้มารังแกผู้หญิง เก่งจริงก็ไปหาเหอเจ๋อสิ! มารังแกผู้หญิงอย่างพวกฉันทำไม”

เมื่อได้ยินชื่อเหอเจ๋อ สีหน้าของเฝิงซือรุ่ยก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยแขนออก ตบหน้าหวังเหมยไปอีกครั้ง

อย่างไรเสียเขาก็เป็นผู้ชายร่างกำยำ แรงจากฝ่ามือทำให้แก้มทั้งสองข้างของหวังเหมยปรากฏรอยนิ้วมือ

หานสาวมองดู รู้สึกทรมานใจอย่างมาก ทั้งสองคนเป็นพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน อีกทั้งหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว ในใจของเธอรู้สึกผิดมาโดยตลอด น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว พูดขึ้นว่า “อย่าทำร้ายเธอเลย ฉันยอมนายแล้ว”

เฝิงซือรุ่ยไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ เกิดความรู้สึกหื่นกระหาย พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คิดได้แบบนี้ก็ดี ถอดเสื้อผ้าออกซะ”

แขนของหานสาวสั่นเทา ปลดเสื้อชั้นในออก น้ำตาแห่งความอัปยศอดไม่ได้ที่จะไหลรินลงมา

ใบหน้าของหวังเหมยบวมแดง แต่ก็ยังกัดฟันพูด “หานสาว อย่าไปยอมไอ้สารเลวนี่เลย สู้ตายไปพร้อมกันดีกว่า!”

เฝิงซือรุ่ยเตะเข้าที่ท้องของหวังเหมยอย่างแรง พูดด้วยสีหน้าเหี้ยมโหดว่า “ถ้าแกยังกล้าพูดอีกคำเดียว ฉันจะฆ่าแกทันที!”

หวังเหมยหน้าซีด กุมท้องตัวเอง เหงื่อเย็นไหลลงมาจากหน้าผากราวกับสายฝน

“อย่าทำร้ายเธอ!” หานสาวหลับตาลงอย่างเจ็บปวด พูดอย่างสิ้นหวังว่า “ฉันยอมนายแล้ว”

เฝิงซือรุ่ยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก้าวเท้าเข้าไป ปลดเข็มขัดออก ถอดกางเกง เดินเข้าไปหาเธอด้วยรอยยิ้มหื่น ผลักหานสาวล้มลงบนโซฟา กดทับลงไปราวกับหมาป่าที่หิวโหยกำลังตะครุบเหยื่อ

หานสาวมีน้ำตาใส ๆ ไหลออกมา เธอร้องไห้ ใบหน้างดงามของเธอแสดงออกถึงความสิ้นหวัง