บทที่ 193 น้ำพุแห่งความเยาว์ (2)

หากพิจารณา จนถึงตอนนี้ จ้าวอิ๋งก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่มีพิรุธใด ๆ

แต่ไม่รู้ทำไม เหอเจ๋อถึงรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา แต่เมื่อเกี่ยวข้องกับชีวิตของพ่อ เขาก็ต้องเสี่ยง

“ผู้จัดการจ้าวคุ้นเคยกับที่นี่ดี ช่วยนำทางได้ไหม?”

จ้าวอิ๋งดูเหมือนจะยอมรับชะตากรรมแล้วจริง ๆ เขาพยักหน้าแล้วเดินเหยียบหญ้าเขียวชอุ่มมุ่งหน้าไปยังน้ำพุแห่งความเยาว์

เหอเจ๋อตามไปติด ๆ ปากกระบอกปืนไม่เคยละจากแผ่นหลังของเขาเลย

ยิ่งเข้าใกล้น้ำพุแห่งความเยาว์ กลิ่นหอมสดชื่นที่แผ่ออกมาก็ยิ่งมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อมาถึงริมน้ำพุ กลิ่นหอมจนแทบหายใจไม่ออก

จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงได้เห็นชัดว่า น้ำพุแห่งความเยาว์นั้นใสไร้สีจริง ๆ ตรงกลางมีก้อนหินสีขาวเล็ก ๆ ก้อนหนึ่งขาวราวกับหยก นั่นคือต้นกำเนิดของน้ำพุแห่งความเยาว์

ยืนอยู่ริมน้ำพุแห่งความเยาว์ เหอเจ๋ออดใจไม่ไหวสูดหายใจลึก ๆ พลังชีวิตอันเข้มข้นพุ่งเข้าสู่อวัยวะภายในทันที ดวงอาทิตย์น้อยในตันเถียนที่ปกติเฉยชาต่อโลกภายนอก กลับคึกคักขึ้นมา ดูดซับพลังชีวิตที่ล่องลอยอยู่ภายในจนหมดสิ้น

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ ทำให้เหอเจ๋ออดตะลึงไม่ได้

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เขาตะลึงนั้นเอง จ้าวอิ๋งที่แสดงท่าทียอมจำนนมาตลอดก็พลันลงมือ ผลักหลังเหอเจ๋ออย่างแรง

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เหอเจ๋อรู้สึกถึงความผิดปกติด้านหลัง แต่ไม่ทันได้ตอบโต้อะไร ก็ตกลงไปในน้ำพุแห่งความเยาว์

เหอเจ๋อตอบสนองอย่างรวดเร็ว เตรียมจะลุกขึ้นโต้กลับทันที แต่กลับพบว่า น้ำพุแห่งความเยาว์ที่ดูใสนั้น กลับเหนียวหนืดราวกับกาว ไม่เพียงแต่ยึดแขนขาของเขาจนขยับไม่ได้ แต่ยังปิดปากปิดจมูกและอวัยวะรับสัมผัสทั้งห้าด้วย

สิ่งที่ทำให้เขาทรมานที่สุดคือ พลังชีวิตที่ไหลเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง พยายามจะแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของเขา

ทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนมีทั้งคุณและโทษ เหมือนช็อกโกแลต รับประทานน้อย ๆ ช่วยเสริมพลังและทำให้อารมณ์ดี แต่ถ้ากินมากเกินไปก็เสี่ยงต่อโรคเบาหวาน ไขมันในเลือดสูง และอื่น ๆ

น้ำพุแห่งความเยาว์ก็เช่นกัน สำหรับคนที่ป่วยหนักหรือแก่แล้ว มันคือสมบัติล้ำค่าที่สุด แม้แต่เงินทองก็แลกไม่ได้

แต่สำหรับเหอเจ๋อที่แข็งแรงสมบูรณ์ มันกลับเป็นยาพิษร้ายแรง เพราะให้คนปกติกินโสมติดต่อกันยี่สิบสามสิบราก ถ้าไม่ตายก็ต้องป่วยหนักแน่

“ฮ่า ๆ ๆ เห็นทีผู้ใหญ่จะเก่งกว่าจริง ๆ นายคิดจะเอาเปรียบฉันงั้นเหรอ”

จ้าวอิ๋งยืนมองดูเหอเจ๋อที่กำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำพุแห่งความเยาว์ แล้วหัวเราะอย่างสะใจ

เขาปรบมือเบา ๆ บรรดาบอดี้การ์ดที่รออยู่นอกประตูก็พากันวิ่งเข้ามา ยกปืนขึ้นเล็งไปที่เหอเจ๋อ

“ไอ้พวกโง่ ลดปืนลงเดี๋ยวนี้!”

จ้าวอิ๋งตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว “เลือดจะทำให้น้ำพุแห่งความเยาว์เสียหาย ถ้าสิ่งนี้เสียหาย ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด!”

บรรดาบอดี้การ์ดตกใจจนตัวสั่น รีบลดปืนลงทันที กลัวว่าจะพลาดยิงโดยไม่ตั้งใจ

“แล้วพวกเราจะไม่ทำอะไรเลยเหรอครับ แค่มองดูอย่างนี้? เขาจะไม่หนีออกมาเหรอครับ”

“หนีออกมา?” จ้าวอิ๋งหัวเราะเยาะ พูดอย่างดูถูก “ถ้าน้ำพุแห่งความเยาว์จัดการง่ายขนาดนั้น ทำไมหลายปีมานี้งานวิจัยถึงไม่มีความคืบหน้าเลย? มันไม่ใช่ของดีอะไรหรอก พวกเราแค่รอให้มันจมน้ำตายก็พอ”

“แล้วต้องใช้เวลานานแค่ไหนเหรอครับ?”

“อย่างน้อยก็ไม่กี่นาที อย่างมากก็ไม่กี่ชั่วโมง หมอนี่ร่างกายแข็งแรง ปล่อยให้มันแช่อยู่อย่างนั้นแหละ จะได้ไม่มีเรื่องยุ่งยากเพิ่ม” จ้าวอิ๋งจ้องมองเหอเจ๋อที่ไม่ขยับเขยื้อนในบ่อน้ำพุแห่งความเยาว์ พูดอย่างเสียดาย “พอเอาขึ้นมาก็ไม่รู้จะเป็นยังไง หวังว่าจะยังวิจัยต่อได้นะ”

ประตูหนาปิดลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ทุ่งหญ้าเขียวขจีที่เหมือนปาฏิหาริย์กลางทะเลทรายกว้างใหญ่ กลับคืนสู่ความเงียบสงัด

เหอเจ๋อแช่อยู่ในบ่อน้ำพุแห่งความเยาว์ สีหน้าสงบนิ่ง ตอนแรกความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้เขาตกใจมาก คิดว่าตัวเองคงต้องตายที่นี่ แต่ดวงอาทิตย์น้อยในตันเถียนก็ทำให้เขาประหลาดใจอีกครั้ง

สิ่งลึกลับที่อาศัยอยู่ในตันเถียนตั้งแต่เขากินผลโลหิต ได้แสดงพลังอันน่าทึ่งอีกครั้ง

ดวงอาทิตย์น้อยหมุนอย่างรวดเร็ว ดูดซับน้ำพุแห่งความเยาว์รอบ ๆ เหมือนหลุมดำ บ่อน้ำที่เคยเต็มก็แห้งเหือดภายในเวลาไม่กี่นาที

เหอเจ๋อที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น แทบจะร้องไห้ อดบ่นไม่ได้ “อย่างน้อยก็เหลือไว้ให้ฉันบ้างสิ ฉันต้องเอากลับไปรักษาพ่อนะ”

หลังกินอิ่มดื่มเต็มที่ ดวงอาทิตย์น้อยที่โตขึ้นกว่าเดิมมองข้ามคำพูดของเขาไป กลับเข้าไปในตันเถียนอย่างเกียจคร้าน ทำท่าเหมือนอันธพาลว่าแกจะทำอะไรฉันได้

เหอเจ๋อกลอกตา ดูเหมือนเรื่องพิษแมลงปอเหมันต์คงต้องหาวิธีอื่นแล้ว โชคดีที่มันเป็นพิษที่ออกฤทธิ์ช้า ในระยะสั้นคงไม่ถึงกับเป็นอันตรายถึงชีวิต

หลังจากสงบสติอารมณ์ เขามองสำรวจรอบ ๆ

หลังจากน้ำพุแห่งความเยาว์แห้งไป ทุ่งหญ้าเขียวขจีก็ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนก่อน ราวกับสูญเสียพลังงาน ในทะเลทรายแห้งแล้งเช่นนี้ คงจะเหี่ยวเฉาในไม่ช้า

“เอ๊ะ?”

จู่ ๆ ตาของเหอเจ๋อก็เป็นประกาย เขาเก็บแผ่นหยกสีขาวเล็ก ๆ จากพื้น มันคือสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นต้นกำเนิดของน้ำพุแห่งความเยาว์ น่าเสียดายที่แผ่นหยกดูหมองลง

ด้วยความคิดที่ว่าของเล็กน้อยก็ยังมีค่า เหอเจ๋อเก็บแผ่นหยกไว้อย่างระมัดระวัง หลังจากเดินสำรวจรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรตกหล่น เขามองประตูหนา แล้วพูดยิ้ม ๆ “ดูเหมือนว่าละครฉากนี้ สุดท้ายแล้วฉันก็เป็นฝ่ายชนะ”

ขณะที่จ้าวอิ๋งกำลังสั่งการให้ลูกน้องจัดการกับสถานการณ์ที่ยุ่งเหยิง เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าเหอเจ๋อจะสามารถหลุดพ้นจากบ่อน้ำพุแห่งความเยาว์ได้ และถูกจับตัวอีกครั้งโดยไม่ทันตั้งตัว

คราวนี้เหอเจ๋อได้บทเรียนแล้ว เขาจึงลงมือรวบแขนทั้งสองข้างของจ้าวอิ๋งทันที เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาอีก

จ้าวอิ๋งเจ็บปวดจนเหงื่อท่วมใบหน้า แต่เขาไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ กัดฟันแน่นและถามอย่างไม่อยากเชื่อ “นายหนีออกมาได้ยังไง!”

“ลองเดาดูสิ” เหอเจ๋อกลอกตาและยิ้มเจ้าเล่ห์

จ้าวอิ๋งโกรธจนพูดไม่ออก เขาศึกษาบ่อน้ำพุแห่งความเยาว์มาสิบปีเต็ม และคิดว่าไม่มีใครเข้าใจมันลึกซึ้งกว่าเขา ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขายิ่งไม่เข้าใจว่าเหอเจ๋อรอดออกมาได้อย่างไร

ความขมขื่นตลอดสิบปีและความฝันทั้งชีวิต ทำให้หัวใจของเขาเหมือนถูกแมวกัดแทะอย่างทรมาน เขาวิงวอนอย่างสิ้นหวัง “ขอร้องล่ะ บอกฉันเถอะ ถ้านายบอกคำตอบฉัน ฉันจะยอมให้นายจัดการฉันยังไงก็ได้”