บทที่ 97 ห้าล้าน

กวนหลิงเองก็ไม่ใช่คนเหล็ก การทำงานหนักติดต่อกันเช่นนี้ทำให้เธอมีรอยคล้ำใต้ตาอย่างหนัก หากไม่ใช่เพราะกำลังใจที่ค้ำจุนอยู่ ร่างกายของเธอคงทรุดโทรมไปนานแล้ว

หลังจากเก็บชามและตะเกียบบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เหอเจ๋อก็ค่อย ๆ นำผ้าห่มจากในห้องนอนมาคลุมตัวเธอเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วแตะลงบนชีพจรของเธอ

ครู่หนึ่ง เหอเจ๋อก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อาจเป็นเพราะเธออาศัยอยู่บนชั้นเก้าและต้องขึ้นบันไดทุกวัน ร่างกายของกวนหลิงจึงแข็งแรงกว่าที่คิดไว้มาก เพียงแต่มีอาการร้อนในเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้เป็นอะไรมาก

ท้องฟ้านอกหน้าต่างเริ่มมืดลง เหอเจ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เหตุการณ์ลักพาตัวในครั้งนี้ทำให้เขาตระหนักถึงภัยอันตราย และเขาก็แอบได้ยินบางอย่างจากโอวเทียนเหิงด้วย

สาเหตุที่อันธพาลทั้งสามแห่งกว่างหนานสามารถเติบโตขึ้นมาได้นั้น แน่นอนว่าเกี่ยวข้องกับการตามใจของพ่อแม่พวกเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และตอนนี้ พวกเขาก็เริ่มที่จะเคลื่อนไหวแล้ว

ถ้าหากพวกนั้นมาหาเขา เขาก็ไม่กลัวอยู่แล้ว แต่ถ้าพวกมันคิดจะแก้แค้นกวนหลิงละก็…

เมื่อคำนึงถึงปัจจัยนี้ เหอเจ๋อจึงตัดสินใจค้างคืนที่นี่ ไม่กลับไปที่วิลล่าของตระกูลเหอ

สองวันมานี้ ตัวเขาเองก็ไม่ได้นอนหลับพักผ่อนเช่นกัน ตอนนี้เมื่อได้ผ่อนคลาย ความง่วงก็ถาโถมเข้ามา

แต่สองวันที่ผ่านมา เหอเจ๋อทำงานหนักมาไม่น้อย ร่างกายของเขาจึงมีกลิ่นเหงื่อติดอยู่ เขาจึงตั้งใจว่าจะอาบน้ำก่อนแล้วค่อยเข้านอน

โชคดีที่โครงสร้างของบ้านทั้งสองฝั่งบนชั้นเก้านั้นเหมือนกัน เขาเคยพักอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามมาก่อน จึงไม่ค่อยแปลกใจกับที่นี่เท่าไหร่ หลังจากถอดเสื้อผ้าออกแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

แม้ว่าโครงสร้างของบ้านทั้งสองฝั่งจะเหมือนกัน แต่สไตล์กลับต่างกันโดยสิ้นเชิง

ภายนอก กวนหลิงดูเป็นสาวห้าวเปรี้ยวซ่า แต่สุดท้ายเธอก็เป็นผู้หญิง อาจเป็นเพราะอยู่คนเดียวมานานและไม่เคยคิดที่จะต้อนรับคนนอก ในห้องน้ำจึงเต็มไปด้วยของเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ มากมาย ชุดชั้นในและกางเกงในก็วางอยู่บนพื้นอย่างไม่เป็นระเบียบ

เพื่อป้องกันไม่ให้โดนน้ำ เขาจึงหยิบมันออกมาทั้งหมด แม้ว่าตลอดกระบวนการจะพยายามอย่างมากที่จะรักษาจิตใจให้สงบนิ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะได้รับ ‘ความรู้’ เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

หลังจากที่เอาชุดชั้นในทั้งหมดออกไปแล้ว เขาก็เปิดก๊อกน้ำจนสุด ยืนอยู่ใต้ฝักบัว ปล่อยให้น้ำที่ไหลแรงกระทบผิว จนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย ความเหนื่อยล้าทั่วร่างกายก็หายไปมาก

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็พันผ้าขนหนูผืนเดียว สวมรองเท้าแตะ เดินออกจากห้องน้ำ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันที บนโซฟามีหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ไม่ต้องตื่นเต้น ฉันไม่มีเจตนาร้าย” หวังหนานพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นเขา

ปกติแล้วเธอไม่ทันสังเกตเห็น เพราะเขาชอบใส่เสื้อผ้าหลวม ๆ แต่ตอนนี้เขาพันผ้าขนหนูผืนเดียว ทำให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ กล้ามเนื้อหน้าท้องแปดแพ็กชัดเจน ไม่ต้องพูดถึงกล้ามเนื้อหน้าอกและเส้นข้างลำตัว

ไม่ใช่แค่รูปร่างของผู้หญิงเท่านั้นที่ดึงดูดใจผู้ชาย แต่รูปร่างที่สมบูรณ์แบบของผู้ชายก็สามารถทำให้ผู้หญิงละสายตาไม่ได้เช่นกัน

เขาไม่ได้ลดความระมัดระวังตัวลง ยืนพิงกำแพงครึ่งหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ถึงกับยิ้มว่า “คุณเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ แล้วยังบอกว่าไม่มีเจตนาร้าย ใครจะไปเชื่อลง”

“วันนี้ฉันมีเรื่องดี ๆ อยากมาบอกคุณ” หวังหนานพูดพร้อมกับยิ้มพลางกางมือออก

“เรื่องดี? อยากฟังให้ละเอียดเลยละ”

“การให้เงินนับเป็นเรื่องดีไหม?”

“คุณจะให้เงินผม?” เหอเจ๋อชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเอง “ถึงผมจะคิดว่าตัวเองหล่อ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองมีเสน่ห์มากขนาดนั้น พูดตรง ๆ เลยดีกว่า”

หวังหนานส่งสายตาเจ้าชู้ให้เขา “คุณไม่เพียงแต่หล่อเท่านั้น แต่ยังฉลาดมากด้วย ครั้งนี้ฉันมาให้เงินคุณจริง ๆ แต่ก็มีเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อยากขอร้อง ฉันขอแนะนำตัวก่อนนะ ฉันเป็นแม่ของจูเทียนหลิน…”

หวังหนานรีบพูดเสริมทันที เมื่อเห็นความแปลกใจในดวงตาของเหอเจ๋อ “อย่าเข้าใจผิด ฉันเป็นแม่เลี้ยงเขาน่ะ คนอย่างฉัน…คนอย่างฉันเพิ่งอายุสามสิบเอง”

สายตาเจ้าชู้ของเธอทำให้เหอเจ๋อขนลุกชัน เขาพลันนึกถึงประสบการณ์ที่เคยถูกผู้หญิงลวนลามในคาราโอเกะ จึงขมวดคิ้วพลางพูด “มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ เลยดีกว่า”

หวังหนานเห็นสีหน้าของเขาอย่างชัดเจน ดวงตาของเธอฉายแววผิดหวังออกมาแวบหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติแล้วพูดว่า “ฉันหวังว่าคุณจะยอมความให้กับจูเทียนหลิน”

“ไม่มีทาง พวกเขาทำผิดกฎหมาย ต้องได้รับโทษ” เหอเจ๋อปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

“แต่กฎหมายก็ย่อมผ่อนปรนให้กับน้ำใจคนได้ ไว้ใจเถอะ ฉันไม่มีทางให้คุณช่วยเปล่า ๆ แน่นอน” หวังหนานหยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าถือที่เธอพกมา ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ

“ห้าล้าน เป็นตัวเลขที่คนธรรมดาคิดแล้วก็ไม่กล้าแม้แต่จะฝัน ตอนนี้มันวางอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว จะเอาหรือไม่เอา ก็อยู่ที่คุณคิดเพียงชั่วแวบเดียวเท่านั้น”

พูดตามตรง ในเสี้ยววินาทีนั้น เหอเจ๋อรู้สึกหวั่นไหว เพราะห้าล้านไม่ใช่แค่ตัวเลขสามตัวธรรมดา ๆ แต่ภายในนั้นยังประกอบไปด้วยสิ่งของนับไม่ถ้วนที่คนธรรมดาใฝ่ฝันอยากได้มาทั้งชีวิต

แต่เมื่อเขาเหลือบตาไปเห็นกวนหลิงที่นอนหลับสนิท ความคิดนี้ก็มลายหายไปในทันที

ตั้งแต่เด็กจนโต ด้วยรูปแบบการเลี้ยงดู เขาแทบไม่มีเพื่อนเลย มีเพียงตำรายาและกำปั้นที่อยู่เคียงข้าง ดังนั้น ในแง่หนึ่ง กวนหลิงจึงนับเป็นเพื่อนคนแรกในชีวิตของเขา

และผู้ชายมักมีความรู้สึกแปลก ๆ กับ ‘ครั้งแรก’ ของตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะเป็นรักครั้งแรกหรือเพื่อน ก็ล้วนทะนุถนอมเป็นพิเศษ

“ขอโทษด้วย เงื่อนไขนี้ผมตกลงไม่ได้”

คำตอบนี้อยู่นอกเหนือความคาดหมายของหวังหนานโดยสิ้นเชิง เธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครปฏิเสธเงินก้อนโตถึงห้าล้าน จึงถามด้วยความประหลาดใจอย่างสุดขีดว่า “คุณแน่ใจเหรอ? ทำไมล่ะ? นั่นมันห้าล้านเชียวนะ คุณอาจจะหาเงินจำนวนนี้ได้ไม่ตลอดชีวิตก็ได้”

เหอเจ๋อไหวไหล่ พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “โลกนี้ต้องมีอะไรที่ไม่ยอมประนีประนอมบ้าง มันถึงจะน่าสนใจ”

หวังหนานจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ยืนยันว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น สีหน้าจึงเคร่งขรึมขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เธอข่มขู่ว่า “นี่ไม่ใช่ความหมายของฉันคนเดียว แต่เป็นความเห็นชอบของทั้งตระกูลเหอและตระกูลสวี คุณอยากเป็นศัตรูกับพวกเรางั้นเหรอ?”

ราวกับกลัวว่าเหอเจ๋อจะไม่เข้าใจ เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “อย่าโง่ไปหน่อยเลย สังคมสมัยนี้มีเงินน่ะแหละที่บันดาลได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการหรือคนในสังคม ใครบ้างไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก ไม่มีภาระต้องหาเงินเลี้ยงชีพ? แค่มีราคาที่เหมาะสม พวกเขายินดีที่จะใช้ทั้งอำนาจและกำลัง เพื่อขจัดปัดเป่าปัญหาให้เรา ฉะนั้นรับเงินห้าล้านนี้ไปซะ แล้วใช้ชีวิตในช่วงวัยหนุ่มอย่างเต็มที่เถอะ”

ต้องยอมรับว่าหวังหนานนั้นมีวิธีการหลากหลาย กลยุทธ์ทั้งแข็งกร้าวและอ่อนโยนเช่นนี้ คนทั่วไปคงใจอ่อนยอมตกลงไปแล้ว

เพียงแต่ เธอยังคงประเมินความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวของเหอเจ๋อต่ำไป คนที่อดทนต่อการถูกทุบตีมาถึงยี่สิบปียังไม่ยอมอ่อนข้อ จะมาหวั่นไหวกับแค่คำพูดสองคำสามคำได้อย่างไร?

เงินบางส่วนก็ควรรับ อย่างเช่น หนึ่งล้านที่เหอซู่โหรวให้นั่นคือค่ารักษาพยาบาล เป็นค่าตอบแทนจากการทำงานอย่างสุจริต

แต่ห้าล้านนี้ มันคือเงินที่สร้างขึ้นจากการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีความเป็นเพื่อน เป็นการให้ท้ายพฤติกรรมอาชญากรรม เป็นการส่งเสริมความก้าวร้าวของผู้มีอิทธิพล เขาไม่มีทางรับเด็ดขาด