บทที่ 7 สไตล์ของปรมาจารย์

‘คนไร้ยางอายย่อมไร้เทียมทาน’

ประโยคนี้เผยให้เห็นอย่างชัดเจนผ่านตัวเหอเจ๋อ กวนหลิงได้ประจักษ์กับตาตัวเองแล้ว

นี่เหมือนผู้เศษตรงไหนกัน? เธอเริ่มสงสัยว่าจางเหวินฉี กำลังหลอกนักข่าวแบบพวกเธออยู่หรือเปล่า

“ไม่ได้เหรอ? ไม่ได้ก็ช่างเถอะ? คุณพาผมไปดูห้องก่อนก็ได้” เมื่อเห็นท่าทางสับสนของกวนหลิง เหอเจ๋อก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

กวนหลิง จึงหัวเราะแห้ง ๆ แล้วพูดว่า “ได้ค่ะ งั้นเรานั่งแท็กซี่ไปกันเถอะ”

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เหอเจ๋อก็อดถามไม่ได้ว่า “ลดค่าเช่าเดือนแรกให้หน่อยได้ไหม?”

“ห้องนั้นไม่ใช่ของฉัน” กวนหลิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามระงับอารมณ์โกรธ

เหอเจ๋อคิดในใจ ไม่ยอมก็ช่างสิ ทำไมต้องทำหน้าดุใส่ด้วย?

ทั้งคู่ขึ้นรถแท็กซี่ไปไม่นาน รถก็มาขับมาถึงสถานีปลายทาง สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินกวงหนานซินชุน

หมู่บ้านกว่างหนานตั้งอยู่ที่ขอบใจกลางเมืองกว่างหนาน เมื่อไม่นานมานี้ก็ได้รับการพัฒนาจนกลายเป็นย่านการค้าของตัวเอง กวนหลิงอาศัยอยู่ในย่านที่อยู่อาศัยเก่าแก่แห่งนี้

“ตรงนี้แหละ ชั้นเก้า” กวนหลิง พูดขึ้นขณะยืนอยู่หน้าตึกสูง

“ไม่มีลิฟต์เหรอ?” เหอเจ๋อกลืนน้ำลาย

กวนหลิงพยักหน้า “ไม่มีลิฟต์”

“งั้น… ผมไปหาที่อื่นดีกว่า” เหอเจ๋อลังเล

กวนหลิงรีบพูดทันที “ค่าเช่าเดือนละพันห้า ประกันล่วงหน้าสองเดือน ใจกลางเมืองกว่างหนาน หาที่ถูกกว่านี้ไม่ได้แล้ว”

เมืองกว่างหนานเป็นเมืองชายฝั่งทางตอนใต้ของจีน ขึ้นชื่อเรื่องค่าเช่าบ้านแพงเป็นที่รู้กันทั่วประเทศ นอกจากปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ และเซินเจิ้นแล้ว ที่นี่ถือว่าค่าเช่าแพงที่สุดในช่วงวันหยุด ค่าเช่าเดือนละพันห้าถือว่าถูกมาก

เหอเจ๋อคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “ขึ้นไปดูก่อนก็ได้”

การเดินขึ้นไปเก้าชั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเหอเจ๋อ เขาแค่ขี้เกียจเดินทุกวันก็เท่านั้น

ความจริง สุดท้ายเหอเจ๋อก็ขึ้นไปถึงชั้นบนสุดก่อนกวนหลิงอยู่ดี

อาคารที่พักอาศัยเก่าแก่แถวนี้เป็นแบบหนึ่งชั้นสองห้องนอน ตรงนี้มีสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นของกวนหลิง อีกห้องอยู่ตรงข้ามกับกวนหลิง เจ้าของบ้านคือป้าของกวนหลิง

ป้าของกวนหลิงไปต่างประเทศตั้งแต่หลายปีก่อน ห้องจึงว่างอยู่ ก่อนหน้านี้ก็เคยปล่อยเช่าให้คนอยู่ แต่สุดท้ายก็อยู่ได้ไม่นานเพราะสูงเกินไป

ห้องนี้เป็นแบบสองห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น แสงแดดและสภาพแวดล้อมค่อนข้างดี จะเห็นได้ว่าหลังจากที่ห้องว่าง กวนหลิงก็มักจะแวะเวียนมาทำความสะอาดอยู่บ่อย ๆ ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งสำคัญที่สุดคือ เครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านครบครัน ถ้าไม่นับเรื่องชั้นสูงแล้ว ถือว่าคุ้มค่ามาก

“เอาที่นี่แหละ” เหอเจ๋อไม่คิดมาก ตกลงกับกวนหลิงทันที

กวนหลิงแอบยิ้มดีใจ ผู้วิเศษที่ช่วยชีวิตเหอหย่งฝูจะมาอยู่ห้องข้างเธอแบบนี้ เธอคงจะล้วงความลับของบริษัทเหอฟิล์มมาได้ไม่น้อย

หลังจากใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการจัดการเรื่องสัญญาเช่าบ้าน เหอเจ๋อก็ถามกวนหลิงว่า “อ้อ เครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”

กวนหลิง “ไม่มีปัญหาแน่นอน”

เหอเจ๋อ “ผมว่าเครื่องทำน้ำอุ่นไฟฟ้าน่าจะมีปัญหา”

“หือ? หมายความว่ายังไง?”

เหอเจ๋อพูดอย่างจริงจังว่า “เครื่องทำน้ำอุ่นไฟฟ้าคงมีปัญหา คืนนี้ผมขอยืมห้องน้ำคุณหน่อยนะ”

กวนหลิง “…”

กวนหลิง เริ่มทนไม่ได้กับนิสัยช่างกระโดดโลดเต้นของเหอเจ๋อ แล้วโบกมือเปลี่ยนหัวข้อ “ตอนนี้เรื่องบ้านคลี่คลายแล้ว งั้นเราคุยเรื่องคุณเหอกันดีกว่า?”

“ผมชื่อเหอ คุณอยากคุยอะไร?” เหอเจ๋อพูดอย่างจริงจัง

กวนหลิงเม้มปาก “ฉันหมายถึงเหอหย่งฝู ประธานเหอ”

“เอาจริง ๆ เขาก็เป็นแค่คนแก่คนนึง ไม่คุยเรื่องผมดีกว่าเหรอ?” เหอเจ๋อพูดต่อ

กวนหลิงกลั้นความโกรธแล้วพูดว่า “นี่คืองานของฉัน เจ้านายของฉันขอให้ฉันสัมภาษณ์เกี่ยวกับคุณเหอ!”

เหอเจ๋อถอนหายใจ แล้วพูดว่า “งั้นก็ถามมาสิ”

ได้ยินเหอเจ๋อตอบตกลง สีหน้าของกวนหลิงก็ดูผ่อนคลายลง เธอหยิบเครื่องบันทึกเสียงออกมาจากกระเป๋าคาดเอว ถามอย่างจริงจังว่า “ก่อนหน้านี้อาการป่วยของคุณเหอเป็นยังไงบ้างคะ? คุณเป็นคนช่วยชีวิตเขาหลังจากที่เขาป่วยใช่ไหม?”

เหอเจ๋อพยักหน้า “ก่อนหน้านี้เกือบตายแล้ว แล้วผมก็ช่วยเขาไว้”

กวนหลิงถามต่อ “สำเนียงของคุณฟังดูแล้วไม่เหมือนคนในพื้นที่นี้ ขอถามหน่อยค่ะว่าคุณมาจากที่ไหน? ทำไมจู่ ๆ คุณถึงมาที่เมืองกว่างหนาน?”

เหอเจ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับ เหอหย่งฝู คงยังไม่ควรเปิดเผยออกไปจึงพูดว่า “ผู้วิเศษของผมเป็นแพทย์แผนจีนที่เดินทางไปทั่ว ผมเรียนแพทย์กับผู้วิเศษมาสิบกว่าปี ในที่สุดก็สำเร็จผู้วิเศษก็เกิดความคิดอะไรขึ้นมา ก็เลยมาที่เมืองกว่างหนาน”

กวนหลิง “เกิดความคิดอะไรขึ้นมา? หมายความว่ายังไงคะ?”

“หมายความว่าอยากไปไหนก็ไป จะมาวุ่นวายอะไร?” เหอเจ๋ออดกลอกตาไม่ได้

กวนหลิง “เอ่อ… ก็ได้ค่ะ แล้วคุณรู้ข่าวที่คุณเหอป่วยเข้าโรงพยาบาลได้ยังไงคะ?”

“หนังสือพิมพ์พวกคุณไม่ได้ลงข่าวนี้เหรอ?” เหอเจ๋อถามกลับ

กวนหลิง “…”

พูดจาดี ๆ ไม่ได้หรือไง? แบบนี้จะเขียนเพื่อตีพิมพ์ลงหนังสือพิมพ์ได้อย่างไร?

ถ้าเหอเจ๋อไม่ได้เป็นผู้วิเศษที่ช่วยเหอหย่งฝู กวนหลิงคงไล่เขากลับไปนานแล้ว

กวนหลิงได้ยินมาว่าผู้วิเศษแต่ละคนมีนิสัยประหลาด ครั้งนี้ก็ถือว่าได้เห็นกับตาแล้ว บุคลิกผู้วิเศษอย่างเหอเจ๋อคงจะชอบทำตัวเจ้าเล่ห์สินะ?

กวนหลิงอดถามไม่ได้ “คุณเหอ ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยพอใจฉันเท่าไหร่นะ?”

เขามองกวนหลิงแวบหนึ่ง “เครื่องทำน้ำอุ่นที่บ้านผมเสีย คุณยังไม่ยอมให้ผมไปอาบน้ำที่บ้านคุณเลย ผมจะมีความสุขได้ยังไง?”

ให้ตายสิ ยังจะมาคิดเรื่องไร้สาระนี่อีก กวนหลิงรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะเป็นบ้า

“ได้ เดี๋ยวฉันจะไปตรวจเครื่องทำน้ำอุ่นที่บ้านคุณให้ ถ้ามีปัญหาจริงๆ คืนนี้ก็ไปอาบน้ำที่บ้านฉันก็แล้วกัน” กวนหลิงคิดในใจ ถ้าไม่ได้จริงๆ คืนนี้เธอคงต้องหาโรงแรมนอน

ใบหน้าที่ตึงเครียดของเหอเจ๋อก็ผ่อนคลายลงทันที ราวกับดอกไม้ที่ได้รับน้ำฝนในฤดูใบไม้ผลิ “อืม มีอะไรจะถามอีกไหม ถามมาได้เลย”

“ฉันได้ยินมาว่าหลังจากที่คุณรักษาประธานเหอให้หายแล้ว คุณก็จากไปเลย ไม่ได้เรียกร้องเงินจากตระกูลเหอเลย เป็นแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหมคะ?”

เหอเจ๋อ “ใช่แล้ว ผมก็เสียดายเหมือนกัน ให้ตายสิ หลังจากที่จ่ายเงินประกันไปแล้ว เหลือเงินน้อยนิด… คุณมีเบอร์ติดต่อคุณจางไหม?”

สิบห้านาทีต่อมา กวนหลิงก็ทนไม่ไหวขอจบการสัมภาษณ์ในที่สุด เธอรู้สึกว่าการสัมภาษณ์เหอเจ๋อเหนื่อยกว่าคนดังคนไหนที่เธอเคยสัมภาษณ์มาก่อน เธอหาข้ออ้างว่าจะต้องกลับไปที่หนังสือพิมพ์ จากนั้นก็เดินจากไป

ตอนที่กวนหลิงกำลังจะไป เหอเจ๋อยังถามอีกว่า คืนนี้จะเลี้ยงข้าวผมไหม? แต่กวนหลิงไม่ได้ตอบ

ตอนบ่าย เหอเจ๋อทำความสะอาดบ้านใหม่เล็กน้อย จากนั้นก็นอนหลับพักผ่อน ชดเชยพลังงานที่สูญเสียไปจากการรักษาเหอหย่งฝู ตื่นขึ้นมาอีกที ไฟในเมืองก็เริ่มสว่างไสวขึ้น

มองออกไปจากระเบียง วิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนเมืองกว่างโจว ซึ่งต่างจากเมืองหลินอันที่ไม่มีวันจะได้เห็น

ตอนนี้ ความรู้สึกของเหอเจ๋อยุ่งเหยิงมาก หลายปีมานี้ หลายปีมานี้เขาอาศัยอยู่ในเมืองหลินอัน ตั้งแต่ชั้นประถมศึกษาจนถึงมัธยมปลาย กระทั่งมหาวิทยาลัย ไม่เคยจากบ้านนานเกินครึ่งเดือนเลย ครั้งนี้เขาถูกแม่ส่งตัวมากะทันหัน แถมเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีพ่ออีกต่างหาก เรื่องราวทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยเลย ปกติอยู่บ้าน เวลานี้แม่คงเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว แต่ตอนนี้ เขายังคงกังวลว่าจะกินอะไรดี

ตอนนี้เหอเจ๋อกำลังคิดว่าจะกินอะไรเป็นมื้อค่ำ ทางฝั่งโรงพยาบาลรัฐเมืองกว่างหนาน เหอหย่งฝูก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว…