บทที่ 19 เหนื่อยเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

เมื่อเหอเจ๋อรู้ว่างหวงเทียนเหยาเคยมีโสมเก่าแก่ร้อยปีเก็บไว้ เขาก็ไม่ได้ถามออกไป

เขายังคงหัวเราะและกินอาหารจนหมด นอกจากนี้ยังชมเชยฝีมือการทำอาหารของจิงจิงอยู่ตลอดเวลา

หลังจากทานอาหารเสร็จ พักสักครู่ หวงจิงจิงก็อาสาไปล้างจาน

ช่างเป็นหญิงสาวที่มีคุณธรรมและใจดีจริง ๆ! เหอเจ๋อนั่งอยู่ข้าง ๆ พลางลอบมองไปที่หวงจิงจิงอดคิดในใจไม่ได้

หลังจากมาถึงเมืองกว่างหนานแล้ว เขาได้เห็นกลอุบายของผู้หญิงมากมาย แต่ในที่สุดเขาก็พบกับหญิงสาวที่ไร้เดียงสาสักคน

“หลานสาวของฉันไม่เลวใช่ไหม สวย นิสัยดี แถมยังทำอาหารเก่ง” หวงเทียนเหยาถามขึ้นจากด้านข้าง

“ไม่เลวเลย” เหอเจ๋อพยักหน้าอย่างอดไม่ได้ ดีกว่าบุปผายามใบไม้ผลิในเมืองมากโข

“นายมีใจให้จีบจิงจิงเหรอ” หวงเทียนเหยามองเหอเจ๋อพลางเอ่ยเสียงเข้มงวด

เหอเจ๋อยักไหล่ “นี่ ชายโสด หญิงโสด ถ้าจีบกันมันผิดตรงไหน ถ้าอยากห้ามผม ก็ต้องมีชีวิตอยู่สิ”

ได้ยินประโยคนี้ หวงเทียนเหยาไม่พูดอะไร เขาตระหนักว่าเหอเจ๋อใช้กลยุทธ์ยั่วยุ

เห็นหวงเทียนเหยาเงียบไป เหอเจ๋อก็หัวเราะเบา ๆ “โต้แย้งไม่ได้ใช่ไหม งั้นมาลองทำดูสักครั้งไหม?”

สีหน้าหวงเทียนเหยาดูแย่ลงทันที นี่มันคนแบบไหนกัน?

ทั้งสองกลับไปที่ห้อง เหอเจ๋อถอดเสื้อของหวงเทียนเหยาออก

เหอเจ๋อหยิบถุงเข็มออกมาจากกระเป๋าคาดเอว จากนั้นก็ดึงเข็มเงินออกมาทีละเล่ม

หลังจากฆ่าเชื้อ เหอเจ๋อก็ฝังเข็มเงินเข้าไปในจุดฝังเข็มบนหลังของหวงเทียนเหยา เมื่อฝังเข็มเงินเล่มสุดท้ายลงไป จากนั้นเหอเจ๋อก็ค่อย ๆ ถ่ายทอดพลังงานส่งผ่านเข้าไปในร่างกายของหวงเทียนเหยา

แม้ว่าหวงเทียนเหยาจะมองไม่เห็นเทคนิคของเหอเจ๋อ ท่วาเขาก็รับรู้ถึงคลื่นความร้อนที่ไหลมาจากด้านหลัง

กระแสความร้อนไหลเข้าสู่ร่างกายของหวงเทียนเหยาผ่านจุดฝังเข็มที่หลัง เส้นลมปราณที่ถูกทำลายไปแล้วได้รับการชำระล้างด้วยชี่กงอีกครั้ง ทำให้จิตใจของหวงเทียนเหยากระปรี้กระเปร่าขึ้นมา

นี่ต้องเป็นเข็มวิเศษเก้าจักรแน่ ๆ!

เข็มวิเศษเก้าจักร หนึ่งรอบคือหนึ่งวัฏจักร แท้จริงแล้ว แต่ละเทคนิคที่แตกต่างกันย่อมสร้างผลลัพธ์ที่แตกต่างกันได้

เทคนิคของเหอเจ๋อยังไม่ชำนาญนัก แต่ยังคงมีชี่กง*[1พลังชีวิต]ไหลเข้าสู่ตันเถียน*[จุดศูนย์กลางพลังงาน] ของหวงเทียนเหยาเป็นระลอก

อย่างไรก็ตาม ไม่นานนัก เหอเจ๋อก็ทนไม่ไหว เพราะเหอเจ๋อยังไม่บรรลุขั้นตอนชี่กง เขาจึงใช้ชี่กงของตัวเองถ่ายทอดให้หวงเทียนเหยาเท่านั้น หลังจากผ่านไปราวสิบนาที เขาก็ต้องหยุดพัก

“เหนื่อยเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?” หวงเทียนเหยาหันกลับมา ก็พบว่าเหอเจ๋อกำลังหายใจหอบอยู่ด้านหลังเขา

เมื่อเหอเจ๋อได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของเขาก็บูดบึ้งทันที

หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าเหนื่อยเร็วขนาดนี้เลยเหรอ! พูดจาถนอมกันบ้างไม่ได้หรือไง

ที่จริงแล้ว ก็ไม่ใช่ความผิดของเหอเจ๋อ เพราะตอนนี้เขาเพิ่งจะไปถึงระดับเริ่มต้นของขั้นอู๋เสิน เขาสามารถฝึกชี่กงได้ด้วยตัวเอง มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หลังจากถ่ายทอดให้หวงเทียนเหยา เขาต้องพักอย่างน้อยหนึ่งวันถึงจะฟื้นตัวได้

หากว่าบรรลุถึงขั้นชี่กงแล้ว นักยุทธ์โบราณก็จะสามารถดูดซับชี่กงจากสวรรค์และโลกได้ และคงไม่หมดแรงเร็วขนาดนั้น

“ผู้เฒ่าหวง ผมกำลังช่วยชีวิตคุณอยู่นะ เห็นใจผมบ้างได้ไหม?” เหอเจ๋อมองหวงเทียนเหยาด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

“หนุ่มน้อย อ่อนแอขนาดนี้ได้ยังไง ต่อไปถ้าแต่งงานมีเมียแล้ว แต่ปลุกลูกไม่ขึ้นจะทำยังไง? หรือว่าให้ฉันจ่ายยาบำรุงกำลังให้ดีไหม?” หวงเทียนเหยาฉวยโอกาสล้อเลียน

เหอเจ๋อ “…”

แม้ว่าหวงเทียนเหยาจะเอ่ยว่าไม่พอใจ แต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกสบายไปทั้งตัว หลังจากที่ทำลายวรยุทธ์ตัวเองไป ร่างกายของเขาก็แย่ลงทุกวัน หากไม่ใช่เพราะเขามีทักษะทางการแพทย์ที่สูงส่ง เขาก็คงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้

ตอนนี้ภายใต้อิทธิพลของเข็มวิเศษเก้าจักร ชี่กงก็หลั่งไหลเต็มเส้นลมปราณของเขาอีกครั้ง เขาไม่คิดว่าหลังจากหลบซ่อนอยู่หลายปี วันนี้จะมาถึง

สิ่งนี้ทำให้หวงเทียนเหยามองเหอเจ๋อด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ถามเหอเจ๋อเกี่ยวกับเข็มวิเศษเก้าจักร เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับความลับของสำนักหมอเทวดา

“ผู้เฒ่าหวง พูดขอบคุณผมสักคำไม่ได้หรือไง?” เหอเจ๋อมองไปที่หวงเทียนเหยาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

คุณน่ะสบายตัวแล้วสิ แต่ผมช่วยคุณ กลับไม่มีแม้แต่คำขอบคุณคำ?

“หนุ่มน้อย ยังต้องฝึกฝนอีกมาก ต่อไปก็มาที่นี่บ่อย ๆ กระดูกแก่ ๆ ของฉันนี่ก็ให้นายมาจัดการเถอะ ไม่ต้องขอบคุณฉัน” หวงเทียนเหยา พูดต่อ

ครั้งนี้เหอเจ๋อต้องยอมแพ้จริง ๆ เขาไม่เคยเจอใครที่ไร้ยางอายยิ่งกว่าตัวเองมาก่อนเลย

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็มืดแล้ว กลับดึกก็ไม่ปลอดภัย กลับบ้านไปเถอะ” หวงเทียนเหยาพูดต่อ

“ครับ ๆ ผมไปแล้ว” เหอเจ๋อถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

ทันทีที่เหอเจ๋อออกจากห้อง เขาก็เห็นหวงจิงจิงถือจานแอปเปิลที่หั่นเสร็จแล้วเดินเข้ามา

“คุณเหอ คุณจะกลับแล้วเหรอ ทานผลไม้ก่อนไหมคะ?” หวงจิงจิงเอ่ยถาม

เหอเจ๋อกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง หวงเทียนเหยาก็แทรกขึ้นมา “ไม่ต้องแล้ว เขาบอกว่ามีธุระด่วน ต้องรีบกลับไปก่อน”

ธุระด่วนอะไรกัน! เหอเจ๋ออยากจะด่า

“งั้นฉันจะไปส่งคุณนะคะ” หวงจิงจิงวางถาดผลไม้ลงแล้วพูดกับเหอเจ๋อ

“แค่กแค่กแค่ก ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย… จิงจิงช่วยรินน้ำให้ฉันหน่อย” จู่ ๆ หวงเทียนเหยาก็เริ่มไอขึ้นมาทันที

เหอเจ๋อ “…”

หวงจิงจิงมองไปที่เหอเจ๋ออย่างเขินอาย

นัยน์ตากลมโตเป็นประกายนั้นทำให้เหอเจ๋ออดสงสารไม่ได้ หญิงสาวที่สดใสขนาดนี้ ทำไมถึงมีปู่ที่ไร้ยางอายแบบนี้ด้วย?

เหอเจ๋อยักไหล่แล้วพูดว่า “ผมกลับเองได้ คุณดูแลคุณปู่ของคุณเถอะ อีกสองสามวันผมจะมาใหม่”

หวงจิงจิงพยักหน้า จากนั้นก็หันหลังกลับไปรีบรินน้ำให้ปู่อย่างรีบร้อน

เหอเจ๋อเดินออกจากร้านขายยาเทียนเซิ่งจูเพียงลำพัง

รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่บนใบหน้าหายวับไปในพริบตา แทนที่ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เพราะตอนกินข้าว เขาได้ยินมาว่าที่นี่เคยมีโสมร้อยปีจริง ๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีแล้ว?

หรือว่าจะถูกใช้ในยาพิษที่ใช้ทำร้ายเหอหย่งฟูกันแน่?

เหอเจ๋อยังไม่รู้คำตอบในตอนนี้ แต่ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะตรวจสอบ เขาต้องมาที่นี่ทุก ๆ สองสามวันเพื่อช่วยต่อชีวิตให้คุณปู่หวง ถึงตอนนั้นก็ค่อยสืบหาไปทีละนิดได้

ท้องฟ้าเริ่มดลง เหอเจ๋อมาถึงสถานีรถไฟใต้ดิน นั่งรถไฟใต้ดินกลับไปยังหมู่บ้านกว่างหนานทันที ใช้โอกาสที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกำลังลดราคาก่อนปิดร้าน ซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและโยเกิร์ตกลับบ้าน

ตอนที่เขากลับถึงหมู่บ้านกว่างหนาน ก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ภายในชุมชนเงียบสงบ ทำให้เหอเจ๋อรู้สึกเหมือนจะเกิดเรื่องแบบสองวันก่อนขึ้นมาอีก

แต่สุดท้ายเขาก็กลับมาถึงใต้ตึงของบ้านพักอย่างปลอดภัย

เหอเจ๋อสังเกตเห็น ว่ามีเฟอร์รารีจอดอยู่ใต้ตึก ซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เขารู้สึกสงสัย ชุมชนแบบนี้มีคนขับรถราคาแพงแบบนี้ด้วยเหรอ? แถมมูลค่าของรถคันนี้น่าจะพอจะซื้อบ้านมือสองในชุมชนนี้ได้เลย

เขาก็แค่มองรถคันนั้นอีกสองตา ไม่คิดว่าประตูรถจะถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

ใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่กลับเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากเบาะหลังของรถ

ทันทีที่เขาเห็นเธอ ทั้งตัวเขาก็ชะงักไป หล่อนมาที่นี่ได้อย่างไร?

[1] ชี่กง คือพลังงานชีวิตตามหลักการแพทย์แผนจีน

[2] ตันเทียน คือจุดศูนย์กลางพลังงานในร่างกายมนุษย์