บทที่ 182 กระป๋องราคาแพง

ทั้งสองต่างเงียบไม่พูดอะไร หลังจากเหตุการณ์สั้น ๆ นี้ พวกเขาก็อารมณ์สงบลงและกลับมามีสติอีกครั้ง จึงไม่มีอารมณ์เหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป

เหอเจ๋อระงับอารมณ์ที่ซับซ้อนลง ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าอย่างลวก ๆ แล้วแอบตามไปข้างหลังอย่างเงียบเชียบ

หานสาวนอนอยู่บนเตียงคนเดียว ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ผุดขึ้นในหัว เธอถ่มน้ำลายเบา ๆ ใบหน้าแสดงออกถึงความรู้สึกที่ซับซ้อน

การได้มาอย่างง่ายดายเช่นนี้ ทำให้หูเหว่ยชาไปทั้งตัว เขาไม่ได้คิดอะไรมาก รีบกลับไปรายงานความสำเร็จทันที

เหอเจ๋อแอบตามมาจนถึงห้องลับนั้น มองเห็นประตูเหล็กสีดำในตู้ เขาลังเลครู่หนึ่งแต่ไม่ได้เลือกที่จะตามเข้าไป เพราะตอนนี้ยังไม่รู้กำลังของฝ่ายตรงข้าม การบุกเข้าไปอาจเป็นการเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่า

หลังจากจำเลขห้องได้แล้ว เขาก็กลับมาที่ห้อง หานสาวที่เหนื่อยล้าจากการวุ่นวายทั้งวันก็หลับไปแล้ว

เหอเจ๋อมองใบหน้าสวยใสที่ทำให้ผู้ชายมากมายคลั่งไคล้ พลางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ช่วยห่มผ้าให้เธอ แล้วนอนพักผ่อนอยู่ข้าง ๆ

……

จ้าวอิ๋งรอจนทนไม่ไหวแล้ว พอเห็นหูเหว่ยก็ชมเขาสองสามคำแบบขอไปที แล้วรีบรับถุงเล็ก ๆ จากมือเขามาทันที

เมื่อเห็นลูกน้องทำงานได้ดีเช่นนี้ หัวหน้าทีมบอดี้การ์ดร่างกำยำในชุดดำก็แสดงสีหน้าภาคภูมิใจ จึงฉวยโอกาสพูดแทรกว่า “ผมรู้ว่าหูเหว่ยคนนี้ต้องไม่ทำให้ผมผิดหวังแน่ ฝ่ายรักษาความปลอดภัยทำงานอย่างขยันขันแข็งมาตลอด ไม่เคยกล้าประมาทแม้แต่วินาทีเดียว…”

จ้าวอิ๋งไม่ได้ฟังคำพูดของเขาเลย เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเป้าหมายที่ใฝ่ฝันมานาน นิ้วมือของเขาก็เริ่มสั่นขึ้นมา เขาเปิดถุงออกดู

ตึง!

เสียงดังขึ้น ทุกคนหันไปมองด้วยความตกใจ เห็นจ้าวอิ๋งกำลังทุบโต๊ะด้วยความโกรธ

หัวหน้าบอดี้การ์ดรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ จึงหยุดการคุยโวแล้วถามอย่างระมัดระวังว่า “เกิดอะไรขึ้นครับนาย?”

จ้าวอิ๋งหยิบกระป๋องน้ำผลไม้ออกมาจากถุงสีดำด้วยความโกรธ จ้องหูเหว่ยด้วยสายตาไม่พอใจ พูดว่า “แกคงไม่ได้บอกว่าความลับของเขาคือของสิ่งนี้หรอกนะ”

หูเหว่ยตกตะลึง อ้าปากพูดอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “บางทีภายนอกอาจเป็นแค่กระป๋องน้ำผลไม้ แต่ข้างในอาจมีส่วนผสมพิเศษบางอย่างก็ได้ครับ”

จ้าวอิ๋งไม่เชื่อคำพูดแบบนี้ เรียกคนสวมเสื้อกาวน์มาสองสามคน โยนกระป๋องน้ำผลไม้ให้พวกเขา เอ่ยด้วยเสียงเย็นว่า “วิเคราะห์ส่วนประกอบข้างในหน่อย”

เครื่องมือทันสมัยจำนวนมากทำงานอย่างรวดเร็ว ไม่นานรายงานผลการวิเคราะห์จำนวนมากก็ถูกส่งมา

จ้าวอิ๋งไม่แม้แต่จะมอง โยนรายงานวิเคราะห์ใส่หน้าหูเหว่ยและหัวหน้าบอดี้การ์ด พูดเสียงเย็นว่า “เปิดตาสุนัขของพวกแกให้กว้าง แล้วดูให้ดี”

ทั้งสองคนรีบเก็บมันขึ้นมา ข้ามข้อมูลทางเทคนิคจำนวนมากด้านหน้าไป แล้วกระโดดไปที่ข้อสรุปสุดท้ายทันที

[น้ำส้มกระป๋องธรรมดา รับประทานได้ ราคาขายสิบสองหยวน]

สีหน้าของหัวหน้าบอดี้การ์ดดูเหมือนกินขี้หมาเข้าไป คำว่า ‘ทุ่มเทอย่างเต็มที่’ เป็นเหมือนฝ่ามือใหญ่ที่ตบลงบนใบหน้าของเขาอย่างแรง สายตาที่มองไปที่หูเหว่ยก็เปลี่ยนเป็นไม่เป็นมิตรเช่นกัน

หูเหว่ยที่ตระหนักว่าได้ทำให้เจ้านายทั้งสองไม่พอใจพร้อมกันก็สะดุ้งอย่างแรง จึงรีบพูดเพื่อแก้ตัวว่า “อาจจะเป็นเพราะผมเลือกเป้าหมายผิด ไม่งั้นผมจะไปอีกครั้ง คราวนี้จะเอาของเขามาทั้งหมดเลยครับ”

จ้าวอิ๋งโบกมือ หลังจากผ่านความโกรธในตอนแรก ตอนนี้เขาใจเย็นลงแล้ว ส่ายหัวพูดว่า “พลาดไปครั้งหนึ่งก็พอแล้ว ถ้าไปอีกอาจจะทำให้เขาระแวง ยังไงก็มีเวลาอีกนาน คิดหาวิธีอื่นก็แล้วกัน”

……

เช้าวันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สว่าง คนในโรงแรมก็ได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของเหอเจ๋อ

“พวกคุณทำงานกันยังไง? ทำไมถึงมีขโมย พวกรักษาความปลอดภัยกินเงินเดือนฟรีหรือไง รู้ไหมว่าพวกเราสูญเสียเงินไปเท่าไหร่!”

เหอเจ๋อชี้ไปที่รูปในโทรศัพท์มือถือ พูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “โชคดีที่ขโมยแค่เอาทรัพย์สินของพวกเราไป ถ้าเกิดทำร้ายร่างกายพวกเราด้วยล่ะก็ ผลที่ตามมาคงคาดไม่ถึงแน่”

พนักงานต้อนรับหน้าเสียไปตาม ๆ กัน พวกเขาเป็นพนักงานโรงแรม ได้แต่ขอโทษไปพลาง โทรหาผู้จัดการไปพลาง

จ้าวอิ๋งที่ได้ยินข่าวรีบมาถึง ยิ้มแหย ๆ พูดว่า “คุณชายเหอ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นผมต้องขอโทษอย่างสุดซึ้ง ผมขอโทษอย่างสุดซึ้งในนามของเมืองโบราณโหลวอี้”

หานสาวหน้าบึ้งตึง พูดเสียงเย็นว่า “ขอโทษแล้วจะมีประโยชน์อะไร ถ้าเรื่องการโจรกรรมอันเลวร้ายนี้แพร่ออกไป ต่อไปใครจะกล้ามาเที่ยวที่นี่อีก”

จ้าวอิ๋งหันไปจ้องพนักงาน ตวาดว่า “พวกเธอยังยืนงงอยู่ทำไม รีบไปคำนวณความเสียหายเพื่อเตรียมชดเชย”

สีหน้าของเหอเจ๋อดีขึ้นเล็กน้อย เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า พูดว่า “นี่คือรายการของที่หายไปและราคาของมัน พวกคุณดูเอา”

จ้าวอิ๋งรับกระดาษมาดู หางตากระตุกเล็กน้อย ในใจด่าแม่ทันที

“น้ำหอมชาแนลรุ่นลิมิเต็ด ต่างหูคาร์เทียร์รุ่นที่ระลึก แหวนเพชร…”

รายการยาวเหยียดนี้ล้วนเป็นสินค้าหรูหราที่มีขนาดเล็กแต่ราคาแพงลิบ ที่ด้านล่างสุดยังระบุราคารวมอย่างใจดีว่า 6,250,000 หยวน

จ้าวอิ๋งกลืนน้ำลาย เมื่อคืนตอนลงมือเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมนิ่งเฉยแน่ และได้เตรียมใจที่จะเสียเลือดไว้แล้ว แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะใจดำขนาดนี้ คำว่า ‘อ้าปากเท่าสิงโต’ คงไม่พอจะอธิบาย แม้แต่ปากวาฬก็คงไม่ใหญ่ขนาดนี้

“คุณ… คุณชายเหอ พวกคุณมาถ่ายรายการหรือย้ายบ้านกันแน่ ทำไมถึงเอาของหรูหรามามากมายขนาดนี้?”

เหอเจ๋อยักไหล่ ทำหน้าจนปัญญาพูดว่า “ของพวกนี้เป็นของที่หานสาวชอบมาก เธอดื้อจะเอามาด้วยให้ได้ ใครจะไปคิดว่าจะเจอขโมยที่นี่”

จ้าวอิ๋งขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดอย่างโมโหว่า “กระเป๋าใบเล็กของคุณที่ฉันเห็นมาแล้ว จะใส่ของได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เหอเจ๋อยิ้มพลางกล่าวว่า “หลังจากการคำนวณอย่างแม่นยำของพวกเรา กระเป๋าใบเล็กสามารถบรรจุได้พอดี ถ้าไม่เชื่อคุณสามารถหาคนไปคำนวณดูได้”

จ้าวอิ๋งมองดูสีหน้าของเขา รู้สึกว่าเหมือนปีศาจกำลังยิ้มอย่างโหดเหี้ยม

หานสาวแสดงนิสัยเอาแต่ใจของคุณหนูออกมาอย่างเต็มที่ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาผู้จัดการส่วนตัวทันที พูดเสียงเย็นชาว่า “เจอร์รี่ ช่วยจัดการตั๋วเครื่องบินวันนี้ให้ฉันหน่อย แล้วก็แจ้งสื่อด้วย ฉันจะจัดแถลงข่าว”

สีหน้าของจ้าวอิ๋งแปรปรวน หากสื่อมวลชนหลั่งไหลมา แม้เขาจะมั่นใจว่าจะไม่เปิดเผยห้องทดลองใต้ดิน แต่การจะทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ก็คงไม่ง่ายแล้ว

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจมูกย่นด้วยสีหน้าหม่นหมองพูดว่า “พวกเราพูดกันตรง ๆ เถอะ ผมให้สองล้าน แล้วอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก”