บทที่ 181 แสดงละคร

หานสาวเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา เธอรู้สึกเหมือนตอนแสดงละครครั้งแรกที่ต้องท่องบทอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เธอชี้นิ้วกลางใส่เหอเจ๋ออย่างดูถูก แล้วรีบเขียนลงบนกระดาษว่า ‘ฉันยอมนายแล้วจริง ๆ นายคิดว่านี่เป็นการแสดงละครหรือไง ถ้าผู้กำกับคนไหนกล้าจ้างนาย คงขาดทุนย่อยยับแน่’

จ้าวอิ๋งที่แอบฟังอยู่ชั้นล่างก็มีสีหน้าแปลก ๆ เช่นกัน ถึงขั้นรู้สึกว่าอาจจะถูกจับได้แล้ว

โชคดีที่หานสาวเป็นนักแสดงมืออาชีพ เธอกลั้นหัวเราะไว้ได้ แล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ลงโทษนายด้วยการมานวดขาให้ฉันแล้วกัน”

เหอเจ๋อลุกขึ้นเดินวนรอบห้องสองรอบ หานสาวก็ส่งเสียงครางเบา ๆ อย่างผ่อนคลายเพื่อให้สมจริง

อาจเพราะรู้สึกผ่อนคลายเกินไป เธอจึงถามขึ้นมาลอย ๆ ว่า “ในกระเป๋าใบเล็กของนายมีอะไรอยู่เหรอ ทำไมถึงไม่ให้ฉันดู เป็นของที่ผู้หญิงคนไหนให้มาล่ะ เป็นของรักใช่ไหม!”

จ้าวอิ๋งที่อยู่ในห้องใต้ดินตาเป็นประกาย รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที รอมานานก็เข้าเรื่องสำคัญเสียที

เหอเจ๋อหัวเราะแห้ง ๆ แล้วตอบอย่างขอไปที “อย่าเดาไปเรื่อยสิ แค่ฐานะของฉัน ของรักบ้าบออะไรนั่นจะมีค่าพอให้ฉันทะนุถนอมขนาดนั้นเลยเหรอ”

“งั้นก็ให้ฉันดูหน่อยสิ”

“ดูอะไรกัน มาดูของรักของฉันดีกว่า”

“นี่นายกล้าพูดจาลามกใส่ฉันเหรอ…”

…

จ้าวอิ๋งถอดหูฟังออก ขยับตัวเพื่อซ่อนความอึดอัดตรงหว่างขา กระแอมเบา ๆ แล้วพูดว่า “ของที่เราต้องการอยู่ในกระเป๋าที่เขาพกติดตัว เราต้องหาทางเอามาให้ได้”

ชายร่างกำยำในชุดสูทดำหันไปมองชายร่างเล็ก แล้วพูดว่า “เสี่ยวหู เรื่องนี้ฝากนายแล้วนะ”

หูเหว่ยพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์

“เขาทำได้เหรอ?” จ้าวอิ๋งมองหูเหว่ยอย่างไม่ไว้ใจ “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับงานวิจัยของเรา ต้องสำเร็จเท่านั้น ห้ามล้มเหลว อีกฝ่ายระวังตัวมาก อย่าทำให้เขาตื่นตัวเชียวนะ”

ชายร่างกำยำในชุดดำยิ้มอธิบาย “หัวหน้า อย่าดูถูกเสี่ยวหูสิ เขาเคยเป็นโจรเลื่องชื่อในวงการมาก่อน ตอนนี้รับหน้าที่สืบสวน เก่งเรื่องการติดตามและแอบซ่อนมาก”

หูเหว่ยแสดงสีหน้าภาคภูมิใจ “คดีขโมยของในวิหารคาร์มก็ฝีมือผมเอง”

จ้าวอิ๋งนึกถึงคดีโจรกรรมที่ยังไม่ได้คลี่คลายจนถึงทุกวันนี้ ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แต่ความรู้สึกไม่สบายใจก็ยังไม่หายไป จึงกำชับอีกครั้ง “ครั้งนี้แค่ลองดูก่อน ถ้าล้มเหลวก็ไม่เป็นไร พวกเขายังอยู่ที่นี่อีกนาน เรายังมีโอกาส”

หูเหว่ยพยักหน้าเข้าใจ แล้วเปลี่ยนเป็นชุดดำรัดรูปสบายตัว ก่อนจะรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ในห้องรับรองแขกวีไอพีชั้นบน กลิ่นหอมแปลกประหลาดและกลิ่นอายกระอักกระอ่วนกึ่งอึดอัดใจ ลอยอบอวลอยู่ทั่วห้อง

หานสาวเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก เพื่อหลอกล่อฝ่ายตรงข้าม เธอใช้เสียงของตัวเองแสดงเรื่องราวของคู่รักได้อย่างสมบูรณ์ ตั้งแต่การเล้าโลมไปจนถึงจุดสุดยอด และความรู้สึกหลังจากจบลง ทุกอย่างไร้ที่ติ

เคยมีนักแสดงผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งกล่าวไว้ว่า เมื่อเข้าถึงบทบาทอย่างแท้จริงเท่านั้น จึงจะสามารถแสดงตัวละครได้ดี ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหานสาวเข้าถึงบทบาทอย่างลึกซึ้ง ผ้าปูที่นอนใต้ร่างของเธอเปียกชุ่มไปหมด สมุนไพรดองเหล้าที่ผสมหลายอย่างเข้าด้วยกันนั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่ดีที่สุดสำหรับการแสดงครั้งนี้

เสียงอันไพเราะของหญิงงามดังก้องอยู่ข้างหูไม่จางหาย เหอเจ๋อที่แอบฟังอยู่ในมุมห้องตั้งแต่ต้นจนจบก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

สมรรถภาพทางร่างกายที่แข็งแรง หมายถึงการเผาผลาญที่สูงขึ้น มีข้อมูลที่ชัดเจนแสดงให้เห็นว่า ผู้ชายที่ออกกำลังกายมากมักจะมีความต้องการทางเพศสูงกว่า

เหอเจ๋อยังอยู่ในวัยหนุ่มที่เลือดร้อน การอดทนเป็นเรื่องยากลำบาก หลายครั้งที่เขาอยากจะทำจริง ๆ แต่สุดท้ายก็ยับยั้งความคิดที่ยั่วยุไว้ได้ เขาท่องตำราแพทย์เงียบ ๆ พยายามทำให้จิตใจสงบนิ่งดุจสายน้ำ

ศัตรูกำลังซุ่มดูอยู่รอบด้าน โดยไม่ทราบเจตนา หากเผลอปล่อยตัวเมื่อไหร่ อาจถูกโจมตีในจุดอ่อนได้

เมื่อได้ยินเสียงที่ค่อย ๆ เบาลง เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลุกขึ้นเตรียมจะไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำ เพื่อระบายความร้อนในใจลงบ้าง ทันใดนั้นแขนขาวเนียนก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้เขา

‘ไอ้หมาบ้าชั่วช้า!’

ตัวอักษรที่เขียนอย่างลวก ๆ บอกถึงความโกรธในใจของเจ้าของอย่างเงียบ ๆ

เหอเจ๋อชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยความแค้น ใบหน้างามของหานสาวทั้งโกรธทั้งน้อยใจ มีสีแดงระเรื่อหลังจากผ่านความสุขสม ราวกับแอปเปิ้ลที่มีสีสันสดใสที่สุด ชวนให้คนอยากกัดสักคำ

ไฟโทสะพุ่งขึ้นจากตันเถียนพุ่งตรงไปยังสมอง ทำลายสติทั้งหมดของเหอเจ๋อ เขาโอบกอดร่างงามตรงหน้าเข้าสู่อ้อมกอดอย่างแรง

ครั้งนี้เหมือนเชื้อไฟที่พบกับไฟอันร้อนแรง ในพริบตาก็ก่อให้เกิดไฟลุกลามที่ไม่อาจควบคุมได้

ทั้งสองกอดรัดกันแน่น ราวกับอยากจะหลอมละลายอีกฝ่ายเข้าไปในร่างกายของตัวเอง จูบอ่อนหวานตกลงมาเหมือนสายฝน เสื้อผ้าที่เหลืออยู่ไม่มากบนร่างกายหายไปในพริบตา

ทั้งสองคนที่เป็นครั้งแรกเหมือนกัน ต่างฝ่ายจึงมีท่าทางงุ่มง่าม พยายามอยู่นานก็ยังไม่สามารถหาทางเข้าสู่ความลับได้ ทั้งคู่เหงื่อท่วมใบหน้าด้วยความร้อนใจ ต่างพยายามดูดกลืนน้ำลายจากปากของอีกฝ่าย หวังจะดับไฟที่ลุกโชนยิ่งขึ้น

ทันใดนั้นร่างกายของเหอเจ๋อก็หยุดเคลื่อนไหว หานสาวที่กำลังหลงใหลในห้วงรักบิดเร่าร่างกายพลางส่งเสียงครางอย่างไม่พอใจ

“มีคนมา”

หานสาวรู้สึกเหมือนถูกสาดน้ำเย็นใส่ศีรษะ สมองของเธอตื่นตัวในทันที รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างของตัวเองอย่างลนลาน

“เงียบ!”

เหอเจ๋อดึงผ้าห่มมาคลุมร่างทั้งสอง จากนั้นก็หลับตาลงพร้อมกัน แล้วแกล้งทำเป็นหลับสนิท

ไม่ถึงหนึ่งนาที เงาลับ ๆ ล่อ ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่ขอบหน้าต่าง มันย่อตัวลงสอดส่องอยู่ด้านนอกสักครู่ หลังจากแน่ใจว่าคนสองคนในห้องหลับสนิทแล้ว ก็รีบจากไปอย่างรวดเร็ว

สองคนที่แกล้งหลับบนเตียงถึงกับตะลึง หานสาวเขียนลงบนกระดาษด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว ‘จะเป็นไปได้ไหมว่าเราแสดงไม่เนียน?’

เหอเจ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะยอมแพ้ง่าย ๆ จึงตัดสินใจรอต่อไป

หลังจากผ่านไปไม่นาน เสียงปลดล็อกประตูก็ดังขึ้นในห้องที่เงียบสงัด หูเหว่ยค่อย ๆ ย่องเข้ามาอย่างระมัดระวัง รองเท้าที่เขาสวมเป็นแบบพิเศษ พื้นรองเท้าหุ้มด้วยผ้าชั้นหนึ่ง ทำให้เดินแล้วไม่มีเสียงและไม่ทิ้งรอยเท้า

หลังจากเข้ามาแล้ว เขามีเป้าหมายชัดเจน ไม่แม้แต่จะมองโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์บนโต๊ะ แต่ตรงไปที่กระเป๋าเดินทางบนโซฟาและเริ่มค้นหา

เนื่องจากนี่เป็นกับดัก จึงไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้น

เขาไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก ก็พบเป้าหมายได้อย่างง่ายดาย นั่นคือกระเป๋าสีดำเล็ก ๆ ที่ไม่สะดุดตา

ดวงตาของหูเหว่ยวาบขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ เขาวางของกลับที่เดิม เปิดประตูและรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาคิดว่าตัวเองทำได้อย่างไร้ที่ติ แต่ไม่รู้เลยว่าทันทีที่เขาจากไป ชายหญิงที่หลับสนิทบนเตียงก็ลืมตาขึ้นพร้อมกัน