บทที่ 163 รอยยิ้มขี้เล่น

“เธอช่วยบ่นให้น้อยลงหน่อยสิ เก็บแรงไว้ใช้เถอะ ฉันจะจัดการใบเรือเอง เธอไปตรวจสอบของอย่างอื่นแทน”

แม้ว่าหานสาวจะไม่ยอมใคร แต่เธอก็รู้ดีว่าอะไรสำคัญกว่ากัน จึงทำตามคำสั่งของเขา

ด้วยความพยายามร่วมมือกันของทั้งสอง เรือใบลำเล็ก ๆ ก็ออกเดินทางอย่างยากลำบากในกระแสน้ำเชี่ยวกรากของช่องแคบเหลยหมิง

คลื่นลูกหนึ่งซัดมา เสื้อผ้าของหานสาวเปียกโชก เผยให้เห็นรูปร่างอันน่าตื่นตาที่ซ่อนอยู่

ดวงตาของผู้ชายหลายคนที่ดูอยู่เป็นประกาย เหมือนกับเหอเจ๋อ ไม่มีใครคิดว่าเธอจะมีรูปร่างดีขนาดนี้ ความสนใจที่ร้อนแรงอยู่แล้วก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีกระดับ

“เธอใส่เสื้อผ้าบาง ๆ เหรอ ทำไมไม่ใส่ชุดกันน้ำล่ะ”

หานสาวแกล้งทำเป็นรีบปกปิดตัวเอง แล้วพูดว่า “ก็เพื่อดึงดูดให้คนดูรายการไงล่ะ ฉันถึงขั้นขายเรือนร่างแล้วนะ ฉันลำบากแค่ไหนนายไม่รู้หรอก”

เหอเจ๋อแค่นเสียงเบา ๆ แต่ก็รู้ว่าการอยู่รอดของวงการพวกนี้ไม่ง่ายเลย โดยเฉพาะในรายการเรียลลิตี้ที่แข่งขันกันดุเดือดแบบนี้ ต้องหาทางดึงดูดคนดูทุกวิถีทาง ไม่อย่างนั้นอาจกลายเป็นตัวประกอบ ไม่เพียงแต่ไม่ได้แฟนคลับ ยังอาจเสียแฟนคลับไปอีก

การท้าทายของดาราคนอื่น ๆ ดำเนินไปอย่างเป็นระบบ แต่เนื่องจากความยากของกิจกรรม ทุกคนจึงค่อนข้างตื่นเต้น เมื่อเทียบกันแล้ว ซากาตะ ทาคาโยชิ เป็นคนที่ผ่อนคลายที่สุด

“คุณชาย พวกเราก็ติดสินบนคนของทีมงานเรียบร้อยแล้ว เป้าหมายก็จัดการเรียบร้อยแล้ว หมอนั่นเป็นนักเทนนิสระดับลีกรอง คุณชายแค่แกล้งสอนเขาสองสามท่าก็พอ รับรองว่าผ่านด่านได้แน่นอนครับ”

นึกถึงรายงานของลูกน้องก่อนมา เขาก็ยิ่งยิ้มกว้าง ถือไม้เทนนิสแกว่งไปมาสองสามที พอทีมงานหันกล้องไปทางอื่น เขาก็นั่งลงบนพื้นพักผ่อนอย่างสบายใจ

ทีมงานที่รออยู่ข้าง ๆ รีบนำแท็บเล็ตมาให้ดู บนหน้าจอเป็นภาพถ่ายทอดสดของช่องแคบเหลยหมิง

“รูปร่างของยัยนั่นไม่เลวเลย น่าเสียดายจริง ๆ ของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้กำลังจะมาถึงแล้ว ขอให้สนุกกับมันนะ”

การขับเรือใบเป็นงานที่ต้องใช้เทคนิคอย่างแท้จริง ต้องการความสมดุลและการควบคุมกระแสน้ำ แม้ว่าเหอเจ๋อจะมีสมรรถภาพร่างกายที่น่าทึ่งแค่ไหน ก็ช่วยได้ไม่มากนัก

โชคดีที่ครูฝึกฉลาด หลังจากรู้สถานการณ์นี้แล้ว จึงสั่งทำเรือใบที่มีโครงสร้างพิเศษ ไม่ได้อาศัยแรงลมที่ควบคุมยากอย่างเดียวเหมือนแบบดั้งเดิม แต่เพิ่มเครื่องช่วยแบบคันโยกไว้ด้านล่าง ทำให้ความยากลดลงไปมาก

“อย่าขี้เกียจสิ ถ้าเรายังช้าแบบนี้ เราอาจจะถูกคัดออกนะ”

หานสาวยืนอยู่ ตะโกนสั่งการเหมือนเจ้านายที่คอยกำกับคนงาน

เหอเจ๋อที่กำลังเหนื่อยหอบ พลางโยกคันโยกจนเหงื่อท่วม กลอกตาใส่เธอแล้วพูดว่า “เธอนี่พูดง่ายจริง ฉันพยายามสุด ๆ แล้วนะ ถ้าเก่งนักก็ลองมาทำดูสิ”

หานสาวกลอกตาไปมา แน่นอนว่าเธอไม่ยอมไปทำหรอก เธอเคยลองมาแล้ว แค่โยกรอบเดียวก็เหนื่อยแล้ว แต่หมอนี่กลับโยกได้เร็ว ร่างกายของเขาต้องแข็งแรงมากแน่ ๆ

คิดถึงตรงนี้ เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่สระว่ายน้ำวันนั้นขึ้นมาโดยทันที ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นมา เธอพยายามขับไล่ความคิดน่าอายเหล่านี้ออกไปจากหัว

หลังจากเปลี่ยนเรือใบให้ควบคุมด้วยแรงคน ความเร็วก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ประกอบกับสภาพอากาศที่เป็นใจ ลมเป็นใจตลอดทาง ไม่นานก็มาถึงกลางช่องแคบ

ตอนนี้ความตื่นเต้นเริ่มแรกผ่านไปแล้ว ทั้งผู้ชมและดาราที่เข้าร่วมการแข่งขันต่างเข้าสู่ช่วงเหนื่อยล้า ต่อจากนี้คือการแข่งขันด้านความอดทน

เหอเจ๋อแม้จะมีสมรรถภาพร่างกายที่แข็งแกร่งเกินคนธรรมดา แต่ก็ยังรู้สึกเหนื่อยล้า จึงชะลอความเร็วลง

เรือใบแล่นไปอย่างช้า ๆ ตามแรงลมไปยังฝั่งตรงข้าม

ผิวน้ำกว้างใหญ่ สุดลูกหูลูกตา หานสาวชื่นชมทิวทัศน์อยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ก็หัวเราะพรืดออกมา

“เธอหัวเราะอะไร เป็นบ้าเหรอ?”

“ฉันหัวเราะที่คุณชายของบริษัทเหอ กลับยอมทำงานหนักแบบนี้ ช่างไม่น่าเชื่อจริง ๆ”

หานสาวมองเขาที่เหงื่อท่วมใบหน้าพลางพูดอย่างอัศจรรย์ใจ

เหอเจ๋อส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ พูดว่า “พวกเราก็เหมือนกันนั่นแหละ เธอก็สามารถเป็นลูกคุณหนูที่กิน ๆ นอน ๆ รอวันตายได้ แต่ก็ยังอุตส่าห์มาลำบากในวงการบันเทิง”

ยิ่งได้พบปะกับดาราในบริษัทมากขึ้น เขายิ่งรู้สึกว่าเหล่าดาราที่ดูภายนอกหรูหราสวยงามเหล่านี้ ต่างมีน้ำตาแห่งความขมขื่นที่ไม่อาจพูดออกมาได้

“คุณหนูอย่างฉันจะไปเทียบกับพวกโง่เขลาพวกนั้นได้ยังไง? ฉันจะบอกให้นะ…”

หานสาวกำลังจะอวดอ้างตัวเอง จู่ ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง เธอกรีดร้องเสียงแหลมทันที

“ฉลาม!”

เหอเจ๋องงงัน นี่มันชายฝั่งนะ แถมใกล้ ๆ ยังมีตาข่ายกันฉลาม จะมีฉลามได้อย่างไร?

เขารีบลุกขึ้นยืน และเห็นครีบฉลามกำลังว่ายเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วบนผิวน้ำ

อย่าลืมว่านี่เป็นการถ่ายทอดสด เสียงร้องของหานสาวไม่เพียงทำให้เหอเจ๋อตกใจ แต่ยังทำให้ผู้ชมหลายร้อยล้านคนที่นั่งอยู่หน้าทีวีใจหายใจคว่ำไปตาม ๆ กัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าจะมีฉลามปรากฏตัวในทะเลใกล้ฝั่ง ทีมงานก็ไม่ได้เตรียมการรับมือไว้ ได้แต่ส่งเจ้าหน้าที่กู้ภัยสองคนออกไปพยายามรักษาความปลอดภัยให้ดีที่สุด

ฉลามดูเหมือนจะตื่นตระหนก ว่ายเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว หานสาวตกใจจนหน้าซีดเผือด ทรุดตัวลงบนเรือ พูดด้วยความหวาดกลัวว่า “มัน…มันกำลังมา”

เหอเจ๋อรู้ดีถึงกำลังช่วยเหลือจากภายนอก รู้ว่าพวกนั้นมาก็เท่ากับส่งเนื้อให้ฉลาม สิ่งที่พึ่งพาได้มีเพียงตัวเองเท่านั้น

เขาคว้าข้อมือของหานสาวไว้ แล้วพูดเสียงทุ้ม “อย่าตื่นตระหนก ฉันอยู่ตรงนี้นะ”

หานสาวรู้สึกสงบลงเมื่อเห็นความนิ่งของเขา ความตื่นตระหนกในใจลดลงไปบ้าง เธอกัดริมฝีปากแน่นแล้วพูดว่า “ฉลามแทบจะไม่มีศัตรูตามธรรมชาติเลย พวกเราไม่มีทางหนีรอดได้แน่ ๆ คราวนี้ตายแน่!”

เหอเจ๋อหายใจเข้าลึก ๆ ยื่นมือไปบีบแก้มเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท “ไม่ต้องกังวลไปหรอก สาวสวยแบบเธอน่ะ ฉันไม่มีทางยอมให้ตายที่นี่หรอก”

พูดจบ เขาก็หันหลังกระโดดลงน้ำไป

ขณะที่ยังรู้สึกถึงไออุ่นจาง ๆ บนแก้ม หานสาวก็นึกถึงพ่อของเธอขึ้นมา ชายที่พูดน้อยคนนั้น ที่จะยืนหยัดออกมาปกป้องครอบครัวทุกครั้งเมื่อเจอกับอันตราย

ในขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย สื่อและโซเชียลมีเดียทั่วประเทศก็ระเบิดขึ้นมา การถ่ายทอดสดยังคงดำเนินต่อไป สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่นี่

รอยยิ้มขี้เล่นและภาพด้านหลังที่หันหลังจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวของเหอเจ๋อ ทำให้สาว ๆ นับหมื่นหลงใหล แม้กระทั่งหลายปีต่อมา เมื่อพวกเธอกลายเป็นภรรยาของใครแล้ว เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ก็ยังคงยิ้มอย่างอบอุ่น เป็นเครื่องเตือนใจถึงความทรงจำในวัยเยาว์ที่ค่อย ๆ เลือนหายไป