บทที่ 160 นางเงือก

“หน้าไม่อายจริง ๆ ทำให้ฉันโมโหแทบตาย!”

เหอเจ๋อวางสายโทรศัพท์อย่างแรงพลางพูดด้วยความโกรธ

จางเหวินฉีหัวเราะเบา ๆ แล้วปลอบใจ “ลูกผู้ชายไม่ควรทะเลาะกับผู้หญิง ยอมเธอไปก่อน อดทนกัดฟันผ่านช่วงนี้ไปก็พอแล้ว ลูกผู้ชายต้องรู้จักยืดหยุ่น!”

“พอ ๆ ๆ พี่ชมคนเก่งจังเลย อีกเดี๋ยวผมคงลอยขึ้นไปบนฟ้าแล้ว”

“ฮ่า ๆ ฉันจัดสระว่ายน้ำให้พวกนายเรียบร้อยแล้ว รีบไปรับเธอเถอะ”

เหอเจ๋อถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง จำใจต้องกัดฟันขับรถไป

สองชั่วโมงผ่านไป เมื่อได้พบคุณหนูหานสาวอีกครั้ง เธอเปลี่ยนชุดใหม่ทั้งหมด

เธอสวมเสื้อโค้ทสีดำทับเสื้อยืดสีขาวด้านใน ใส่กางเกงยีนส์ และยังคงสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่บนใบหน้า ยืนอยู่ที่ประตูโรงแรม

เหอเจ๋อขับรถเข้าจอดอย่างสวยงามตรงหน้าเธอ รอสักครู่เห็นว่าเธอยังไม่ขึ้นรถ จึงเลื่อนกระจกลงและถามอย่างสงสัย “เธอทำอะไรอยู่ รีบขึ้นรถสิ!”

หานสาวเบ้ปากพูด “นายไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยเหรอ ไม่รู้จักลงมาเปิดประตูให้คุณหนูอย่างฉันหรือไง?”

“สุภาพบุรุษกับคนรับใช้เป็นคนละเรื่องกัน อย่าสับสน”

“ถ้านายไม่เปิดประตู ฉันก็ไม่ขึ้นรถ”

เหอเจ๋อสูดหายใจลึก ๆ พยายามกลั้นความโกรธเอาไว้ ตัดสินใจไม่ถือสาเธอ ลงจากรถเดินไปเปิดประตูให้พลางพูดอย่างไม่พอใจ “เชิญครับ! คุณหนู”

“แบบนี้ค่อยดีหน่อย” หานสาวบ่นพึมพำขณะขึ้นรถ

จางเหวินฉีช่วงนี้มีอำนาจมาก จึงใช้เงินอย่างไม่อั้น เหมาสระว่ายน้ำทั้งหมดไว้ สระกว้าง 300 กว่าตารางเมตร ไม่มีใครอยู่เลย มีอุปกรณ์ครบครัน และยังไล่คนอื่น ๆ ออกไปหมด ความหมายชัดเจนมาก

น่าเสียดายที่เหอเจ๋อไม่เข้าใจ เขาอัดอั้นตันใจมาก พอถึงก็ถอดเสื้อผ้าออกหมดเหลือแต่กางเกงว่ายน้ำ กระโดดลงสระว่ายไปสองรอบเพื่อระบายความโกรธ

เขาพิงขอบสระ อดขำไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาโมโหหญิงสาวที่ถูกตามใจจนเสียคนขนาดนี้ ช่างน่าอายจริง ๆ

ตอนนั้นเองมีเสียงฝีเท้าดังมาในสระว่ายน้ำที่ว่างเปล่า เหอเจ๋อเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องตะลึง

หานสาวสวมบิกินี่สีดำ หน้าอกอวบอิ่มถูกรัดแน่น เวลาเดินก็กระเพื่อมขึ้นลง ทำให้คนมองตาลายไปหมด กลัวว่าจะหลุดออกมา

สิ่งที่ดึงดูดสายตาคนมากกว่านั้นคือขาเรียวยาวงดงามคู่นั้น ผิวขาวราวกับหยกขาวชั้นดี สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือรูปร่างของเธอ ไม่หนาไม่บางพอดิบพอดี สมกับคำที่ว่า ‘เพิ่มอีกนิดก็จะอวบเกินไป ลดอีกนิดก็จะผอมเกินไป’ ทำให้คนอดใจไม่ไหวอยากจะลูบคลำสักหน่อย

หานสาวในวงการมักจะมีภาพลักษณ์บริสุทธิ์ เสื้อผ้าโดยทั่วไปค่อนข้างมิดชิด ดังนั้นคงไม่มีใครคาดคิดว่ารูปร่างของเธอจะดีขนาดนี้ เหอเจ๋อคงเป็นคนแรกที่ได้ชื่นชมความงามนี้

อาจเป็นเพราะสายตาของเขาดูรุกล้ำเกินไป ใบหน้าของหานสาวเริ่มร้อนผ่าว เธอหยุดเดินแล้วด่าว่า “ไอ้คนลามก มองอะไร ไม่เคยเห็นสาวสวยหรือไง?”

เหอเจ๋อเขินอายเบือนสายตาไปทางอื่น แต่ก็ยังแข็งขืนพูดว่า “เฮอะ แค่นี้เอง ฉันเห็นมาเยอะแล้ว”

หานสาวเบ้ปาก พูดท้าทาย “นั่งอยู่ทำไม? พวกเราลงไปว่ายน้ำแข่งกันสักรอบไหม?”

“แข่งก็แข่ง คิดว่าฉันกลัวเธอหรือไง” เหอเจ๋อไม่ยอมแสดงท่าทีอ่อนแอ ตกลงอย่างรวดเร็ว

ดวงตาโตของหานสาวมีเลศนัย เธอยิ้มพลางพูดว่า “ในเมื่อเป็นการแข่งขัน ถ้าไม่มีรางวัลก็คงไม่สนุก งั้นเอาแบบนี้ไหม พวกเราแข่งฟรีสไตล์ง่าย ๆ ระยะทาง 200 เมตร ใครว่ายไปกลับก่อนถือว่าชนะ”

“ตกลง!”

เมื่อเห็นว่าเขาตกลง หางจิ้งจอกของหานสาวก็โผล่ออกมา เธอพูดว่า “แต่เราต้องตกลงกันก่อน ถ้าฉันชนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนายต้องฟังคำสั่งฉัน ฉันบอกให้ไปทางขวา นายห้ามไปทางซ้าย ฉันบอกให้ไล่หมา นายห้ามไล่ไก่เด็ดขาด ตกลงไหม?”

เหอเจ๋อยิ้มพลางพูดว่า “มีอะไรที่ไม่กล้า”

หลายปีต่อมา หานสาวแม้จะมีผมหงอกขึ้นบ้างตามกาลเวลา แต่ก็ยังคงความงดงาม ทุกครั้งที่ถูกถามว่าเรื่องราวที่น่าจดจำที่สุดในชีวิตคืออะไร รอยยิ้มนี้ก็จะผุดขึ้นมาในความทรงจำของเธอโดยไม่รู้ตัว

ผู้เข้าแข่งขันมีเพียงสองคน จึงไม่มีกฎระเบียบมากนัก ทั้งสองยืนอยู่ หานสาวนับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง คำว่า “กระโดด” ยังไม่ทันพูดออกมา เธอก็กระโดดลงน้ำไปก่อนแล้ว

เมื่อลงน้ำแล้ว เธอเหมือนนางเงือกที่ว่องไวมาก ขาขาวทั้งสองข้างออกแรงถีบน้ำ พุ่งออกไปได้หลายเมตรในพริบตา

‘มาแข่งว่ายน้ำกับฉัน เรียกว่าหาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ’

หานสาวแทบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ ความจริงแล้วมีคนรู้น้อยมากว่าเธอมีพรสวรรค์ในการว่ายน้ำสูงมาก ตอนเด็ก ๆ เคยได้รับคัดเลือกให้เข้าทีมชาติ แต่ภายหลังเธอลาออกเองเพราะการฝึกซ้อมน่าเบื่อเกินไป

แม้จะเป็นเช่นนั้น พื้นฐานของเธอก็ยังอยู่ เธอว่ายน้ำเป็นประจำ ไม่เพียงแต่นักว่ายน้ำสมัครเล่นทั่วไป แม้แต่เมื่อเทียบกับนักกีฬาว่ายน้ำมืออาชีพ เธอก็ไม่ได้ด้อยกว่ามากนัก

ระยะทาง 200 เมตรผ่านไปในพริบตา เธอใช้เท้าถีบกำแพงทำการกลับตัวอย่างสวยงาม แล้วเริ่มครึ่งหลังของการแข่งขัน

‘ต่อไปนี้นายก็เชื่อฟังคำสั่งของฉันซะ!’

เมื่อเห็นว่าเหลือระยะทางเพียงไม่กี่สิบเมตรก็จะถึงเส้นชัย หานสาวรู้สึกภูมิใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอใช้โอกาสที่หายใจเหลียวมองผิวน้ำ อยากดูว่าเหอเจ๋อถูกทิ้งห่างไปไกลแค่ไหน เพื่อจะได้เย้ยหยันเขาสักหน่อย

แต่กลับไม่มีใครอยู่ข้างหลังเลย!

หานสาวตกใจในตอนแรก จากนั้นก็คิดอย่างดูแคลนว่า ‘ไอ้หมอนี่คงถูกฉันทิ้งห่างไปรอบหนึ่งแล้ว แค่นี้ยังกล้ามาท้าประลองกับฉันอีกเหรอ’

“อย่ามัวแต่มองซ้ายมองขวาสิ เธอต้องเร่งความเร็วนะ”

จู่ ๆ ก็มีเสียงเย้าแหย่ดังมาจากด้านหน้า หานสาวหันไปมอง เหอเจ๋อกำลังโบกมือให้เธออยู่ข้างสระว่ายน้ำ

ความโกรธในใจของเธอพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที เธอเร่งความเร็วว่ายเข้าไปหา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเยาะว่า “นายรู้จักประมาณตัวดีนี่ รู้ว่าสู้ฉันไม่ได้ก็ยอมแพ้เลยเหรอ? งั้นก็ดี ตั้งแต่วันนี้นายต้องฟังคำสั่งฉัน ตอนนี้ลงน้ำแล้วว่ายไปกลับสิบรอบ ห้ามขี้เกียจนะ!”

“เดี๋ยวก่อน”

เหอเจ๋อทำท่าห้ามด้วยมือ ขัดจังหวะคำพูดของเธอ แล้วพูดเรียบ ๆ ว่า “ใครบอกว่าฉันไม่ได้แข่งล่ะ”

หานสาวเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก เธอหัวเราะลั่นจนหายใจไม่ทัน แล้วพูดว่า “นายหมายความว่านายว่ายกลับมาก่อนฉัน?”

เหอเจ๋อไม่พูดอะไรมาก เขาหันหลังกระโดดลงสระ แล้วเริ่มว่ายไปยังฝั่งตรงข้าม

ความจริงย่อมชนะคำพูด การกระทำย่อมมีพลังมากกว่าคำพูดใด ๆ