บทที่ 127 ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น นกขมิ้นอยู่ข้างหลัง

เหอหย่งฝูส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู

คนเราพออายุมากขึ้น จิตใจก็อ่อนโยนขึ้น พอเห็นสภาพน่าเวทนาของเติ้งหมิงเจี๋ยจึงถอนหายใจ “จะบอกให้ก็แล้วกัน เสี่ยวเจ๋อน่ะรู้แผนชั่วของนายมานานแล้ว เลยแอบพ่นยาที่ปรุงไปทั่วห้อง ส่วนฉันก็กินยาแก้ดักไว้ ที่คุย ๆ กับนายอยู่เมื่อกี้ก็เพื่อถ่วงเวลา รอยาออกฤทธิ์ ดังนั้นการแพ้ของนายก็ไม่นับว่าอยุติธรรมหรอกนะ”

เหอเจ๋อทำหน้าทะเล้นอยู่ข้าง ๆ ยิ้มแย้มแล้วเอ่ย “ก็เหมือนกับที่เขาพูดกันว่าตัวร้ายมักจะตายเพราะพูดมากยังไงล่ะ”

เติ้งหมิงเจี๋ยได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเหมือนคนบ้า สีหน้าบิดเบี้ยว “พวกแกนี่พูดมากจริง คิดว่าคืนนี้ขาดใครไปคนนึงรึเปล่า? ”

เหอเจ๋อกับเหอหย่งฝูมองหน้ากัน ในแววตามีแต่ความฉงน หรือว่าเติ้งหมิงเจี๋ยกำลังหลอกพวกเขา?

“ชางเออร์?! ชางเออร์ไม่มา! ”

เหอซู่โหรวที่เงียบมาตั้งแต่เหอเจ๋อเข้ามากรีดร้องขึ้นทันที

สีหน้าของเหอเจ๋อเปลี่ยนไปทันที ถ้าเหอซู่โหรวไม่เตือน เขาคงลืมเติ้งเฉิงชางไปแล้ว เจ้าคนนี้ไม่ใช่คนที่จะเจรจาได้ง่าย ๆ เสียด้วย

“ฮ่า ๆ พวกแกพูดถูก! ” เติ้งหมิงเจี๋ยหัวเราะอย่างสาแก่ใจ หันไปร้องบอก “ชางเออร์ เข้ามาสิ”

ทุกคนในห้องต่างตกใจ มองไปที่ประตูพร้อมกัน ไม่รู้ว่าเติ้งเฉิงชางเข้ามาตอนไหน ในมือถือปืนจ่อไปที่ศีรษะของจางเหวินฉีที่ถูกมัดอยู่

“อย่าขยับ ไม่งั้นผมยิงเธอแน่”

สีหน้าของเขาซีดเผือด แขนที่ถือปืนสั่นเล็กน้อย พูดด้วยท่าทางประหม่า

เติ้งหมิงเจี๋ยดีใจจนเนื้อเต้น เขาตั้งใจให้เติ้งเฉิงชางหนุนอยู่ทางด้านหลัง เพราะไม่อยากให้เห็นภาพพ่อลูกแตกคอกัน แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่เขาจำต้องคว้าเอาไว้

เติ้งเฉิงชางจ้องเหอเจ๋อพร้อมยิ้มเยาะ “ตั๊กแตนจับจั๊กจั่น นกขมิ้นอยู่ข้างหลัง ไอ้สารเลว ไม่เคยคาดคิดมาก่อนใช่ไหมล่ะ? เอาล่ะ คราวนี้ก็เอายาแก้มา ไม่งั้นยัยนี่ตายแน่”

เหอเจ๋อรู้สึกผิดในใจ เขาเอาแต่สนใจจัดการจิ้งจอกเฒ่าเติ้งหมิงเจี๋ยจนลืมเติ้งเฉิงชางไป ตอนนี้คงถึงคราวต้องชดใช้ความประมาทของตัวเองแล้ว

เขาเดินไปข้างหน้า “ผมให้ยาแก้ได้ แต่คุณห้ามทำร้ายพี่เหวินฉี”

“ไม่ได้! ”

เติ้งเฉิงชางยังไม่ทันพูด จางเหวินฉีที่ถูกมัดอยู่ก็ตะโกนขึ้นมา “ฉันคนเดียวตายไม่น่าเสียดาย อย่าเอาชีวิตพ่อไปแลก”

“ยัยบ้า ปิดปากไปเลย! ” เติ้งเฉิงชางเตะจางเหวินฉีอย่างแรง เอาปืนจ่อหัวเธอ หน้าตาดุดัน “เหอเจ๋อ อย่ามาเล่นลิ้น ไม่ต้องเสียเวลา! เอายามาให้ฉัน ไม่อย่างนั้นนังนี่ตาย! ”

เหอหย่งฝูไม่อาจทนเห็นลูกสาวของตนเองต้องทนทุกข์ทรมานได้ จึงส่งสายตาให้เหอเจ๋อพร้อมถอนหายใจ “ยื่นให้มันไปเถอะ ความปลอดภัยของเหวินฉีสำคัญที่สุด”

เหอเจ๋อพยักหน้า หยิบขวดหยกขาวมันแพะออกมา “นี่คือยาแก้พิษ”

ดวงตาของเติ้งหมิงเจี๋ยเป็นประกายในทันที เขาไม่คิดเลยว่าวันนี้เรื่องราวจะพลิกผันเช่นนี้ ดูเหมือนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เป้าหมายก็จะบรรลุได้ด้วยดี

เพียงเท่านี้ก็เป็นอันใช้ได้

“ไอ้ชาง เก่งมาก รีบเอายาแก้พิษมาให้พ่อ จากนี้ไปบริษัทภาพยนต์เหอจะเป็นของเราพ่อลูก! ”

เติ้งเฉิงชางเยาะเย้ยอย่างเย็นชา ดวงตาฉายแววดูถูกเหยียดหยัน “พ่ออย่าโง่ไปหน่อยเลย ไอ้เด็กนั่นมันหลอกให้ผมเข้าไปใกล้ต่างหาก ผมไม่เหมือนพ่อหรอกนะที่จะติดกับตื้น ๆ ”

พูดจบเขาก็ไม่สนใจสีหน้าของเติ้งหมิงเจี๋ยที่เปลี่ยนเป็นซีดขาว เดี๋ยวแดงเถือกเดี๋ยวก็เขียวคล้ำ เเต่กลับเงยหน้ามองเหอเจ๋ออย่างเฉยเมย ความแค้นเก่าในใจพลุ่งพล่านขึ้นมา “ไอ้สารเลว ยังคิดจะหลอกฉันอีกเหรอ? ฉันหมั่นไส้หนังหน้าแกมานานแล้ว คุกเข่าลง แล้วเอายาแก้พิษมาให้ฉันด้วยมือของแกเอง! ”

สีหน้าของเหอหย่งฝูเปลี่ยนไปในทันที น้ำเสียงของเขาเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันใด “เติ้งเฉิงชาง อย่าล้ำเส้น! ”

“ล้ำเส้น? ”

เติ้งเฉิงชางหัวเราะลั่น “ตาแก่ไร้ยางอายอย่างแก ยังมีน้ำหน้ามาพูดกับฉันแบบนี้อีกเหรอ? ”

“แกกล้าด่าฉัน? ”

“ถ้าด่าแล้วทำไม? ฉันอัดอั้นมานานแล้ว ตอนนั้นบอกว่าจะให้ฉันไปฝึกงานที่บริษัท แล้วเดี๋ยวเลื่อนตำแหน่งให้ สรุปเป็นไง? ผ่านไปหลายปีหลายชาติก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีแต่ลูกนอกบ้านอย่างจางเหวินฉีที่ค่อย ๆ ไต่เต้าสูงขึ้นไป ๆ ฉันเป็นหลานแก แต่แกเคยเห็นฉันอยู่ในสายตาบ้างไหม? ”

เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของเติ้งเฉิงชาง เหอหย่งฝูก็ถึงกับพูดไม่ออก ก่อนหน้านี้ถึงเขาจะรู้สึกว่าเติ้งเฉิงชางประพฤติตัวเหลวไหลไปบ้าง แต่หลังจากขัดเกลาสักพักก็น่าจะเป็นคนสร้างคุณประโยชน์ได้ ทว่าตอนนี้หลังจากฟังคำพูดเหล่านั้น เขากลับรู้สึกสิ้นหวังโดยสมบูรณ์

เด็กคนนี้เหมือนพ่อไม่มีผิดเพี้ยน

เป็นคนชั่วช้าจากส่วนลึกของสันดาน

จางเหวินฉีอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

“เติ้งเฉิงชาง ทำไมคุณถึงพูดกับพ่อแบบนี้? ท่านสั่งให้ฉันดูแลคุณอย่างลับ ๆ มาโดยตลอด ไม่งั้นผู้ช่วยตัวเล็ก ๆ อย่างคุณจะได้เงินเดือนเยอะขนาดนั้นเหรอ? คิดบ้างสิ อย่ามาทำเนรคุณแบบนี้”

“อย่ามาเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีเห็นอกเห็นใจหน่อยเลย! ” เติ้งเฉิงชางตบหน้าจางเหวินฉี “ถ้าไม่ใช่เพราะนังสารเลวอย่างเธอกับไอ้เด็กนั้น บริษัทภาพยนตร์เหอก็คงเป็นของฉันไปแล้ว!”

เขาหันไปตะคอกใส่เหอเจ๋อ “แล้วแกยังยืนโง่อยู่ทำไม รีบคลานแล้วคุกเข่าเอายาแก้พิษมาให้ฉันได้แล้ว! ”

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่เหอเจ๋อ ใบหน้าของเขาเรียบเฉย ดูเหมือนจะยอมจำนน ก้าวเข้าไปทีละก้าว

ขนาดของห้องนอนห้องนี้ไม่ได้ใหญ่มากมายอะไรนัก ระยะห่างระหว่างเหอเจ๋อกับเติ้งเฉิงชางจึงไม่มาก เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึง

“หยุดอยู่ตรงนั้น! ”

เติ้งเฉิงชางตะโกนก้อง มองไปที่เหอเจ๋อซึ่งอยู่ห่างออกไปราวหนึ่งเมตร ก่อนแย้มยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฉันรู้ว่าแกเป็นคนฝีมือดี ฉะนั้นคุกเข่าลงแล้ววางยาแก้พิษไว้บนพื้นก็พอ และฉันขอเตือนแก อย่าคิดทำอะไรแผลง ๆ ไม่งั้นหัวของยัยหน้าสวยนี่ได้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แน่”

แววตาของเหอเจ๋อหรี่ลง ความคิดที่จะจู่โจมแวบเข้ามาในหัว แต่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายคงรู้ทัน ระยะห่างแค่เมตรกว่า ต่อให้เขาจะเร็วแค่ไหนก็เร็วไม่เท่ากระสุนปืน เขาต้องปล่อยวางเพื่อความปลอดภัยของจางเหวินฉี

“ลูกผู้ชายยอมตายไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี” เฟิ่งเฟยเฟย แม่ของเขาย้ำเตือนเหอเจ๋อแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก

งั้นเหรอ?

เขาต้องคุกเข่าให้กับไอ้สารเลวนี่จริง ๆ งั้นเหรอ?

ชีวิต… หรือศักดิ์ศรี?

เหอเจ๋อลังเลอย่างหนัก แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นเลือดที่ไหลอาบหน้าผากของจางเหวินฉี เขาตัดสินใจได้ในทันที

เขาต้องรับผิดชอบกับความประมาทของตัวเอง จางเหวินฉีถึงต้องตกมาอยู่ในอันตรายแบบนี้ สำหรับลูกผู้ชายตัวจริง ถ้าไม่กล้าแม้แต่จะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง แล้วจะเอาศักดิ์ศรีจากที่ไหนมาพูดถึง

ตึง!

เหอเจ๋อคุกเข่าลงอย่างไม่ลังเล ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก