ตอนที่ 751 พลังวิเศษของโม่โม่

ครอบครัวของเก่อจวินอยู่ในหมู่บ้านเหมินโกว ตั้งอยู่ห่างไกลจากเขตตัวเมือง ก็คืออยู่ในเขตชานเมืองรอบนอก

ดังนั้นความเป็นอยู่ค่อนข้างไม่แออัดเท่าในเมือง หลายครอบครัวมีบ้านเดี่ยวเป็นของตนเอง

บ้านของเก่อจวินก็เป็นบ้านเดี่ยว มีขนาดสามในสี่ส่วนของลานบ้าน ไม่ใช่บ้านขนาดเล็ก ๆ เลย

หญิงชราเก่อมีลูกชายคนเดียว ส่วนลูกสาวทั้งสองคนแต่งงานแล้ว หลังจากลูกชายแต่งงาน เธอจึงยกบ้านให้ลูกชาย เพื่อให้คู่หนุ่มสาวได้อยู่ด้วยกันแบบไม่ต้องอึดอัด

ส่วนเธอแยกอาศัยจากลูกชายและลูกสะใภ้ คู่หนุ่มสาวจะได้ไม่ขัดเขิน ตอนหลิวชุ่ยเสวียกำลังตั้งครรภ์และใกล้คลอด เธอก็ไปดูแลตอนอยู่เดือน

แต่เมื่อสะใภ้ให้กำเนิดลูกสาว เธอก็ไม่สนใจอีกต่อไป

แต่เด็กหญิงคนแรกเสียชีวิตก่อนจะอายุครบหนึ่งขวบ เมื่อหลิวชุ่ยเสวียให้กำเนิดลูกคนที่สอง ก็ได้ลูกสาวอีกหนึ่งคน เสียชีวิตก่อนอายุได้หนึ่งขวบเช่นกัน

หญิงชราเก่อจึงมีอคติต่อหลิวชุ่ยเสวียอย่างมาก หล่อนไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ แม้จะมีลูกสาวก็เลี้ยงดูไม่ได้อีก นี่ไม่ใช่ว่าตระกูลเก่อจะสิ้นทายาทงั้นหรือ

ดังนั้นเวลาปกติเธอจึงไม่ค่อยได้ติดต่อสื่อสารกับอีกฝ่ายมากนัก แม้แต่ในช่วงวันหยุดปีใหม่ ถึงหลิวชุ่ยเสวียจะนำอาหารและเครื่องดื่มมาให้ แต่เธอก็ไม่แม้แต่จะรินน้ำชาต้อนรับ

หญิงชราเก่อหยิบกุญแจ เปิดประตูบ้านลูกชายด้วยใบหน้าบึ้งตึง เธอผลักประตูเปิดแล้วเดินเข้าไป เห็นหลิวชุ่ยเสวียนั่งอยู่กลางแสงแดดโดยมีเด็กอยู่ในอ้อมแขน ก็รีบหันไปปิดประตูแล้วลงกลอนจากด้านใน

เธอเดินดุ่ม ๆ มาที่หลิวชุ่ยเสวีย ถามเสียงเข้มว่า “คิดสั้นอยู่เหรอ มานั่งตรงนี้ไม่กลัวทุกคนรู้ว่าเธอเก็บเด็กมาเลี้ยงหรือไง”

หญิงชราผลักหลิวชุ่ยเสวียเข้าบ้าน

ก่อนหน้านี้หลิวชุ่ยเสวียไม่เคยเชื่อฟังหญิงชราเก่อ แต่ตอนนี้เธอต้องการให้หญิงชราเก่ออยู่เป็นเพื่อนจึงยอมเข้าบ้านอย่างเชื่อฟัง

หลังเข้ามาในบ้านแล้ว หญิงชราเก่อก็มองเด็กในอ้อมแขนของหลิวชุ่ยเสวีย เด็กชายมีช่วงคิ้วสวย ใบหน้าสีชมพูเหมือนหุ่นแกะสลักหยกงดงาม มองแวบแรกก็รู้ว่าได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี ใบหน้าเล็ก ๆ และมือขาว ๆ ดูอ่อนโยนและไม่มีรอยแตกในฤดูใบไม้ผลิเลย

ไม่เหมือนเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน พอถึงฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ บริเวณใบหน้าและมือจะแตก แถมยังโดนแดดเผาเป็นสีแทนอีกด้วย

เด็กคนนี้ขาวเนียนน่าฟัด คงถูกเลี้ยงดูมาอย่างทะนุถนอมเป็นอย่างยิ่ง

หญิงชราเก่ออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ถามอย่างสงสัย “เธอเก็บเด็กคนนี้มาจริงเหรอ? ไปเจอมาจากตรงไหน? อุ้มมาได้ยังไง?”

หลิวชุ่ยเสวียรู้สึกผิด เธอวางโม่โม่ลงที่เตียง ให้ขนมไข่อีกชิ้นแก่เขา “ฉันอุ้มเขามาจากข้างถนนหลังเลิกงานกะดึก ถ้าเด็กไม่ถูกทิ้งแล้วลูกของใครจะมาอยู่ลำพังข้างถนนก่อนรุ่งสางล่ะ?”

หญิงชราเก่อไม่เชื่อ เธอไม่เคยเห็นเด็กที่งดงามเช่นนี้มาก่อน “น่ารักขนาดนี้ ใครจะยอมทิ้งตุ๊กตาแบบนี้ได้ลงคอ?”

หลิวชุ่ยเสวียโกหกว่า “อาจมีความผิดปกติกับเด็กคนนี้ เรารับเด็กคนนี้มาสองวันแล้ว แต่เขาไม่ร้องไห้หรืองอแง ไม่พูดเลยด้วยซ้ำ เขาดูเหมือนอายุสองขวบแต่ยังไม่พูดสักคำเลย”

หญิงชราเก่อประหลาดใจ “เป็นใบ้เหรอ? นี่คือเหตุผลที่พวกเขาไม่ต้องการสินะ”

เธอเห็นเด็กหลายคนที่มีข้อบกพร่อง หลังจากแม่ให้กำเนิดเด็กที่แข็งแรงกว่าก็ถูกโยนทิ้ง ดังนั้นถ้าเขาโง่เขลาแล้วถูกนำมาทิ้งก็ไม่น่าแปลกใจ

หญิงชราเก่อนั่งข้างเตียง จากนั้นมองเด็กอย่างพิจารณาครู่หนึ่ง เห็นว่าโม่โม่ก้มหน้าลงและกินหญิงชราเก่อทีละนิด แถมยังเอามือมารอง ระวังไม่ให้เศษเค้กตกบนเตียง มองแวบแรกก็รู้ว่าเขาได้รับการอบรมมาดี

เธอสงสัยขึ้นมาอีกแล้ว เพราะนี่แสดงให้เห็นว่าเด็กคนนี้ได้รับการเลี้ยงดูอย่างเอาใจใส่มาก่อน แล้วจะยอมทิ้งเด็กที่ถูกเลี้ยงมาอย่างยากลำบากได้หรือ?

เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของแม่สามี หลิวชุ่ยเสวียก็หาข้อแก้ตัวใหม่ “ฉันเดาว่าแม่ของเด็กอาจจะท้องอีกรอบ ตอนนี้นโยบายการวางแผนครอบครัวเคร่งครัดมาก”

หลังฟังคำอธิบายดังกล่าว หญิงชราเก่อก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติอีก

เธอเหล่มองเด็ก รู้สึกว่ายังเลี้ยงไม่ได้อยู่ดี “ในเมื่อเด็กมีปัญหา ภายในสองวันนี้เธอก็เลี้ยงไปก่อน ค่อยส่งไปยังหน่วยงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะ ยังไงหลานชายของตระกูลเก่อจะพิการไม่ได้”

เธอพูดเสริมอีกประโยค “ไม่ใช่ว่าเก่อจวินของเรามีลูกไม่ได้นี่ เขาทำให้เธอท้องสองครั้ง หมายความว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเก่อจวินของเรา”

หลิวชุ่ยเสวียตกตะลึง “แม่หมายความว่าไง? แล้วลูกชายแม่พึ่งพาได้ไหม? ฉันมีลูกสองคน แต่ไม่เคยได้อยู่เดือนดี ๆ เลย เวลาเราเจอสถานการณ์ลำบาก ฉันยังต้องติดตามสามีไปทำงานในไร่นาด้วยซ้ำ”

ต่อมาสามีได้รับมอบหมายให้ทำงานในโรงงาน เธอจึงได้หายใจหายคอบ้าง

หญิงชราเก่อไม่มีความเห็นอกเห็นใจ “ใครไม่เป็นแบบนี้บ้าง? ตอนฉันคลอดลูกได้แค่สามวันก็ต้องไปทุ่งนาเหมือนกัน ไหนจะต้องทำอาหารเลี้ยงครอบครัวสิบกว่าชีวิต ถ้าไม่ตื่น แม่สามีของฉันจะเอาแต่เคาะอ่างที่ลานบ้าน ฉันไม่ได้อยู่สบาย ต้องเลี้ยงลูกตั้งสามคน ทำไมฉันไม่บอบบางเหมือนเธอล่ะ?”

พูดแล้วก็พึมพำต่อ “ฉันไม่ได้มีชีวิตแบบองค์หญิง ไม่เป็นโรคองค์หญิงด้วย”

หลิวชุ่ยเสวียถูกหญิงชราเก่อเย้ยหยันมาหลายปีแล้วจึงไม่ได้ใส่ใจ เธอเริ่มเล่าเกี่ยวกับสิ่งแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ให้ฟัง เมื่อพูดถึงตอนเห็นผีทั้งสองครั้ง เธอก็ลืมบอกว่าโม่โม่ชี้ให้เห็น

เธอคิดว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับการเห็นผี

หลังได้ยินแล้ว หญิงชราเก่อก็รู้สึกแปลกใจจนไม่สามารถพูดได้ชั่วขณะหนึ่ง ในฐานะคนรุ่นเก่า เธอเชื่อว่ามีผีในโลกนี้จริง ๆ และเธอเคยได้ยินเรื่องผีมากมายมาก่อน

แต่เธอไม่เคยได้ยินว่าบ้านหลังนี้มีผีสิง “เธอพูดจริงเหรอ? ไม่ได้เลอะเลือนไปเองใช่ไหม? ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนนะ”

หลิวชุ่ยเสวียพยักหน้า “เรื่องจริงนะคะ ฉันจะโกหกแม่ทำไม”

หลังจากพูดจบ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าโม่โม่เป็นคนชี้ “เด็กคนนี้เป็นคนเห็นก่อน เขาชี้ให้ฉันดู คนก็พูดกันว่าดวงตาเด็กบริสุทธิ์ ทำให้มองเห็นของสกปรกได้ไม่ใช่เหรอ”

หญิงชราเก่อเชื่อเพราะเมื่อมองไปที่โม่โม่ เธอก็คิดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง จากนั้นพูดว่า “นี่ยังกลางวันแสก ๆ แดดจ้ามาก จะมีผีได้ไง เธออยากไปถามแม่หมอหรือเปล่า”

ในทุกหมู่บ้านมักจะมีผู้มีความสามารถขับไล่วิญญาณชั่วร้ายและจับผีได้ รักษาโรคแปลก ๆ ได้ด้วย

หลิวชุ่ยเสวียเป็นกังวล “แล้วเด็กคนนี้ล่ะ? ถ้าน้าหกรู้ หล่อนจะพูดไร้สาระหรือเปล่า?”

หญิงชราเก่อก็ไม่แน่ใจเช่นกัน เธอรู้สึกรังเกียจอีกครั้ง “ทำไมเธอถึงพาเด็กแบบนี้กลับมาล่ะ? กำลังสร้างปัญหาจริง ๆ แต่ยังไงก็เลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ที่บ้านไม่ได้”

หลิวชุ่ยเสวียยังคงเงียบ เพราะเธอตัดสินใจที่จะเลี้ยงดูเด็กคนนี้ไว้

หากไม่มีลูก แก่ไปจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่มีลูก การแต่งงานของเธอกับเก่อจวินอาจสิ้นสุดลง บางทีสักวันหนึ่งแม่สามีอาจให้เก่อจวินมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น

หญิงชราเก่อขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับหลิวชุ่ยเสวีย เพราะยังไงเธอไม่ต้องการเลี้ยงดูเด็กคนนี้ ก็เรื่องของหลิวชุ่ยเสวียแล้วว่าจะเลี้ยงดูยังไง

ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ ไม่มีใครพูดอะไรอีก

โม่โม่กินเสร็จแล้วก็ใช้หลังมือเช็ดปาก เขาเงยหน้ามองไปที่หน้าต่าง ผ้าม่านถูกดึงปิด มีแสงริบหรี่ส่องเข้ามาทางรอยแตกของผ้าม่าน

เขาทำแค่จ้องมองผ้าม่านด้วยดวงตาที่สดใส

ผ้าม่านสอดอยู่ในเกลียวลวด แขวนตึงไว้เหนือหน้าต่าง

ท่ามกลางความเงียบ หลิวชุ่ยเสวียกับหญิงชราเก่อก็พบว่าผ้าม่านค่อย ๆ เลื่อนไปด้านหนึ่ง…