ตอนที่ 578 พี่น้องร่วมมือ

เมื่อถูกรบกวนโดยเฉินหลินเหวิน ฉือเทียนเหลียงก็ไม่สามารถขึ้นไปบนภูเขาได้

เขายังไม่มีคนไว้ใจได้ให้ขึ้นไปที่ภูเขา

เพราะเฉินหลินเหวินพูดเสมอว่าถ้าไม่ให้ความร่วมมือ เขาจะไปที่หน่วยงานระดับสูงกว่านี้เพื่อฟ้องร้องและทำให้ฉือเทียนเหลียงโดนปลดจากตำแหน่งเลขาธิการหมู่บ้าน

แม้ฉือเทียนเหลียงจะดูถูกเฉินหลินเหวินมากแค่ไหน แต่อย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นตำรวจของเมือง เขาไม่สามารถวางใจได้

เขาทำได้เพียงโกรธและติดตามเฉินหลินเหวินที่ทำการสอบสวนบางอย่างในหมู่บ้านด้วยใบหน้าที่มืดมน

เดิมทีเฉินหลินเหวินแค่ต้องการก่อกวนฉือเทียนเหลียง แต่หลังจากเยี่ยมชมรอบ ๆ แล้วเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินพวกผู้หญิงที่ทำรองเท้าในทุ่งข้าวสาลีท้ายหมู่บ้านพูดความจริงอะไรบางอย่าง

พูดกันว่ามีหญิงสาวที่เคยเป็นเยาวชนนักเรียนมาที่หมู่บ้านเมื่อสองสามวันก่อนและต่อมาก็ได้ยินว่าหล่อนหายตัวไป จากนั้นตำรวจก็มาที่ประตูบ้าน

เฉินหลินเหวินฉลาดมาก เขานึกขึ้นได้ว่าโจวหล่วนเฉิงไปที่หนานซานเพื่อตามหาใครบางคน แต่ก็ไม่พบใครเลย แถมยังสอบถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ในหมู่บ้านฉือเจียและให้ปกปิดเรื่องนี้จากฉือเทียนเหลียง

ดูเหมือนว่าไอ้แก่คนนี้จะไม่ธรรมดาแล้ว

เขายังถามถึงชื่อของหญิงสาวที่หายไป สาเหตุที่หายไปและตอนนี้พบหล่อนหรือยัง

พวกผู้หญิงไม่ได้กลัวฉือเทียนเหลียงเพราะยังมีเรื่องเกี่ยวกับมู่เสี่ยวหว่านให้พูดคุยอีกมาก พวกหล่อนบอกว่ามู่เสี่ยวหว่านเคยเป็นเยาวชนนักเรียนที่นี่ จากนั้นก็เล่าเรื่องไร้สาระไปมากมาย

จนเกือบค่ำ เฉินหลินเหวินก็ไม่มีท่าทีว่าจะจากไป

ฉือเทียนเหลียงยิ่งกังวล ตอนนี้โจวหล่วนเฉิงกับฉือต้าหม่านอาจอยู่บนภูเขา เขาต้องการรีบไปดูว่ามู่เสี่ยวหว่านตายหรือยัง แล้วเหมืองทองบนภูเขายังรอดปลอดภัยไหม

ยิ่งเขากังวลมากเท่าไร เฉินหลินเหวินกลับยิ่งกังวลน้อยลงเท่านั้น แถมยังพูดคุยกับพี่สะใภ้คนโตของเขาอย่างเป็นมิตร

เมื่อเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว ฉือเทียนเหลียงจึงเร่งให้เฉินหลินเหวินกลับไป “เจ้าหน้าที่เฉิน ถ้าคุณต้องการสืบสวนก็กลับมาใหม่พรุ่งนี้ วันนี้ก็มืดแล้ว ฉันจะขอให้เถี่ยจวินพาคุณกลับไป”

เฉินหลินเหวินโบกมือ “ถ้าคุณมีอะไรต้องทำก็ไปทำเถอะ ผมจะคุยกับพี่สะใภ้ จะได้ดูว่าสามารถหาเบาะแสอะไรได้บ้าง ถ้าสูญเสียเยาวชนนักเรียนจะเป็นเรื่องใหญ่ คุณไม่ได้รายงานเรื่องนี้ด้วยซ้ำ”

ฉือเทียนเหลียงจะกล้าไหมล่ะ? เขากลัวว่าหลังจากที่ออกไปแล้ว เฉินหลินเหวินจะถามไปเรื่อยอีก

เขาจึงเอาแต่ยืนหน้าบึ้งไม่ยอมห่างไปไหน ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ เฉินหลินเหวินก็ยิ่งมีกระปรี้กระเปร่า พูดคุยกับบรรดาพี่สะใภ้อย่างคึกคัก

พวกพี่สะใภ้ก็เป็นมิตรเหลือเกิน เพราะปกติแล้วจะชินกับใบหน้ามืดมนของฉือเทียนเหลียง

พวกเธอยังมีความสุขมาก ๆ พอได้เห็นชายหนุ่มหล่อเหลามาคุยด้วยแบบนี้

ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินหลินเหวินจะสามารถก่อกวนฉือเทียนเหลียงแล้วเปิดโอกาสให้โจวสือซวินและโจวหล่วนเฉิง

เมื่อพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ผืนป่าก็ปกคลุมไปด้วยม่านรัตติกาล

โจวสือซวินและโจวหล่วนเฉิงพร้อมที่จะออกเดินทาง แต่ไม่สะดวกที่จะพาฉือต้าหม่านไปด้วย พวกเขาจึงขอให้มู่เสี่ยวหว่านเฝ้าไว้

แต่กลัวว่าเมื่อมู่เสี่ยวหว่านอยู่คนเดียวแล้วฉือต้าหม่านจะเล่นเล่ห์อีก โจวสือซวินจึงมัดขาของเขาไว้อีกครั้ง

ฉือต้าหม่านตะโกนออกมาอย่างไม่พอใจ “พี่ใหญ่โจว คุณต้องเชื่อผมสิ ผมเปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้นแล้ว คุณแน่ใจได้เลย ผมจะไม่วิ่งหนีหรือใช้เล่ห์เหลี่ยมอีกแน่นอน”

มู่เสี่ยวหว่านจ้องหน้าเขา “หุบปากไปเลย ถ้ายังกล้าที่จะตะโกนอีก ฉันจะปิดปากแกเอง”

จากนั้นเธอก็บอกโจวสือซวินว่า “พี่ใหญ่โจวไม่ต้องกังวล ฉันแน่ใจว่าฉันดูเขาได้ ถ้าเขายังกล้าตะโกน ฉันจะเลาะฟันเขาออกให้หมด”

ฉือต้าหม่านไม่กล้าพูดอะไรอยู่ครู่ใหญ่ เพราะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้จะทำในสิ่งที่พูดจริง ๆ

โจวสือซวินส่องไฟฉายไปที่มู่เสี่ยวหว่านอีกครั้ง “บริเวณนี้ไม่น่าจะมีสัตว์ร้าย ถ้ามีคนย้ายขึ้นมาบนภูเขา พวกสัตว์ร้ายจะหลีกเลี่ยงบริเวณนี้โดยสัญชาตญาณ”

แม้ว่าโจวหล่วนเฉิงจะเห็นด้วย แต่เขาก็ยังมอบกริชที่พกติดตัวให้มู่เสี่ยวหว่าน “คุณเก็บไว้เพื่อป้องกันตัว ถ้าพบอันตรายก็ไม่ต้องสนใจชีวิตหรือความตายของเขา”

มู่เสี่ยวหว่านพยักหน้าอย่างหนักแน่น “อย่ากังวลไปเลย ถ้าเจออันตราย ฉันจะใช้เขาเป็นเหยื่อ ไม่ทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายหรอก”

จากนั้นโจวหล่วนเฉิงกับโจวสือซวินก็เดินลงภูเขาด้วยกัน

ตลอดทางพวกเขาระมัดระวังมาก โชคดีที่ทั้งสองมีประสบการณ์ด้านการต่อสู้ในป่าตอนกลางคืน จึงไม่ใช่ปัญหาที่จะเดินตามทางภูเขาท่ามกลางความมืด

แค่ต้องระวังและหลีกเลี่ยงเขตทุ่นระเบิดเหมือนที่โจวหล่วนเฉิงทำก่อนหน้านี้

เมื่อเข้าใกล้ด้านล่างของภูเขาก็จะมองเห็นแสงตะเกียงที่แขวนอยู่บนหลักไม้ได้ราง ๆ ตามริมลำธารที่ไหลเชี่ยว ทุก ๆ สองสามเมตรจะมีชายคนหนึ่งก้มตัวเพื่อร่อนทราย จากนั้นพยายามค้นหาทองคำจากลุ่มน้ำ

ส่วนบนฝั่งมีคนสามสี่คนเดินไปมาโดยแบกปืนไว้ข้างหลัง คอยสังเกตการเคลื่อนไหวรอบ ๆ เป็นครั้งคราวและบอกคนงานให้เร่งมือ

โจวสือซวินและโจวหล่วนเฉิงมีการแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน

โจวสือซวินรับผิดชอบในการค้นหาจุดระเบิดและทำลายชนวนระเบิด ฝ่ายโจวหล่วนเฉิงมีหน้าที่เฝ้ายามและสังเกตลักษณะท่าทางของคนงาน

ทั้งคู่เป็นทหารผ่านศึก สามารถมาที่นี่โดยไม่มีใครสังเกตเห็น หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจก็ยังไม่มีใครสังเกตเห็นแล้วกลับไปที่ป่า

หลังจากยืนยันว่าสภาพแวดล้อมโดยรอบปลอดภัยแล้ว โจวสือซวินก็ส่ายหัว “ฉันกลัวว่ามันจะไม่ได้ผล เพราะฉือเทียนเหลียงบ้าเกินไป เขาคิดจะระเบิดภูเขาพร้อมเปิดทางให้ตนเองหลายจุด ในเวลานั้นภูเขาครึ่งหนึ่งจะถูกพังจนราบ”

โจวหล่วนเฉิงขมวดคิ้ว “แล้วจะทำยังไง? ถึงเราจะโดนระเบิดตาย เขาก็ไม่เป็นอาชญากร”

โจวสือซวินส่ายหน้า “คิดว่าระเบิดพวกนี้ใช้ทำอะไร มันใช้ระเบิดภูเขาและเบิกทาง ได้ยินว่าช่วงเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วง คนที่หมู่บ้านจะยุ่งมาก ไม่มีใครสนใจเรื่องระเบิดภูเขาเพื่อทำถนนและสร้างฝาย สุดท้ายก็สามารถโยกย้ายระเบิดไปวางไว้บนภูเขาเพื่อรักษาความปลอดภัยได้แบบไม่มีใครสงสัย ฉันไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนจุดชนวน”

“ถึงตอนนั้นใครจะกล้าบอกให้ขุดภูเขาเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นล่ะ? มันไม่คุ้มหรอก ฉือเทียนเหลียงมักจะสร้างความประทับใจให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาเรียบง่ายและจริงใจ ผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นก็คุ้นเคยกับเขา”

โจวหล่วนเฉิงพยักหน้า “นั่นก็จริง เราควรทำไงดี? คืนนี้เราต้องหาทางทำลายวัตถุระเบิดเหล่านี้ให้สิ้นซาก”

โจวสือซวินเงียบไปครู่หนึ่ง “มีวิธีเดียว เราต้องแยกกันทำงาน ทั้งสองฝั่งของลำธารจะปลอดภัยสำหรับพวกเขาเอง ฉะนั้นไม่ระเบิดหรอก”

สองพี่น้องแยกกันและแฝงตัวเข้ากับค่ำคืนอันมืดมิดอย่างเงียบงัน

ด้านมู่เสี่ยวหว่านนั่งอยู่ในถ้ำ ช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้หล่อนหวาดกลัวจนไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ตอนนี้หล่อนได้พบกับโจวหล่วนเฉิงแล้ว หัวใจของหล่อนก็รู้สึกผ่อนคลาย ไม่นานความง่วงก็เข้ามาเยือน

หล่อนจึงนั่งหาวแล้วหาวอีก

ฉือต้าหม่านได้รับอิทธิพลจากหล่อน เขาหาวตามก่อนจะเกลี้ยกล่อมมู่เสี่ยวหว่าน “ทำไมเธอไม่นอนพักสักหน่อย ฉันจะนั่งเฝ้าเธออยู่ที่นี่เอง”

มู่เสี่ยวหว่านไม่คล้อยตาม “ฉันนอนหลับ ส่วนแกเฝ้ายาม ไม่เท่ากับว่าฉันรอให้แกมาหักคอแล้วหนีไปเหรอ?”

ฉือต้าหม่านขยับมือและเท้าของเขา “มองฉันสิ ฉันถูกมัดไว้แบบนี้ วิ่งได้ที่ไหน? พี่ใหญ่โจวรู้วิธีผูกเงื่อน ฉันแก้ไม่ได้เลย”

มู่เสี่ยวหว่านประทับใจ “ก็สมควรแล้วนี่!”

ฉือต้าหม่านรู้สึกว่าการที่ตนและมู่เสี่ยวหว่านโต้เถียงกัน ทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว “เธอบอกว่าไม่มีอะไร แล้วทำไมยังมาที่หมู่บ้านฉือเจีย? สุดท้ายก็ทำให้ตัวเองเดือดร้อนแบบนี้”

มู่เสี่ยวหว่านตะคอกอย่างเย็นชา “ถ้าเราไม่มาแล้วจะรู้ได้ไงว่าพวกแกมีอิทธิพลมากขนาดนี้ ดูท่าอีกไม่นานจะผูกขาดภูเขาทั้งลูกล่ะสิ”