ตอนที่ 56 โจวสือซวินรีบมาฟังคำนินทาเร็วเข้า

เซิ่งอันหนิงประหลาดใจ ทำไมจู่ ๆ หลัวไฉ่เสียจึงตกเป็นผู้ต้องสงสัยได้?

แต่หลัวไฉ่เสียพึ่งจะกินยาฆ่าแมลงเข้าไป ร่างกายของหล่อนตอนนี้จะสามารถทำร้ายโจวฉางอวิ้นและนำตัวเขามาที่หน้าหมู่บ้านได้เช่นไร

ที่จูกุ้ยฮวาสงสัยหลัวไฉ่เสีย เพราะว่าหญิงสาวถูกโจวสือซวินทำให้อับอายขายหน้า กินยาฆ่าแมลงแต่กลับไม่ตาย แถมเรื่องยังอื้อฉาวไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ดังนั้นจะเป็นไปได้ไหมที่หล่อนจะกลับมาจัดการกับโจวฉางอวิ้น?

ยิ่งนึกขึ้นก็ยิ่งคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้ จึงเข้าไปกุมมือของโจวฉางอวิ้นเอาไว้ “เจ้าสาม แกว่านังชั่วหลัวไฉ่เสียนั่นเป็นคนทำใช่ไหม แม่จะไปแก้แค้นให้แก”

จู่ ๆ โจวฉางอวิ้นก็หยุดกรีดร้อง และมองไปยัง้เพดานด้วยสายตาว่างเปล่า และนึกขึ้นว่าในอนาคตเขาจะออกไปพบกับผู้คนได้เช่นไร?

เมื่อจูกุ้ยฮวาเห็นท่าทางของลูกชาย นางจึงคิดว่าลูกชายยอมรับการคาดเดาของตน และก็ไม่ได้สนใจเฉินเฉี่ยวหลานที่อยู่ข้าง ๆ จากนั้นจึงด่าทอด้วยความโกรธ “นังไฉ่เสียตัวดี จะต้องเป็นเพราะแกไปนอนกับหล่อนแน่ ๆ หล่อนเลยแค้นฝังใจ”

เฉินเฉี่ยวหลานจู่ ๆ ก็หยุดร้องไห้ และมองไปที่จูกุ้ยฮวาอย่างไม่ปักใจเชื่อ “แม่ แม่พูดอะไรน่ะคะ?”

แม้แต่โจวฉางหลินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน เรื่องของทั้งสองเกิดขึ้นตั้งแต่นอนไหน?

เซิ่งอันหนิงอุทานด่าแม่ขึ้นมาในใจ ทำไมเรื่องนี้มันยิ่งร้ายแรงเรื่อย ๆ เลยล่ะ?

ในเมื่อหลัวไฉ่เสียหลับนอนกับโจวฉางอวิ้น ดังนั้นทำไมทุก ๆ วันจึงทำเหมือนว่าหล่อนนั้นน่าสาร จนทำให้คนคิดว่าโจวสือซวินรังแกหล่อนล่ะ?

เซิ่งอันหนิงลุกยืนขึ้น มองผ่านรอยแตกของประตูเข้าไปด้วยแววตาที่เป็นประกาย

จูกุ้ยฮวาจึงตระหนักได้ว่าตนเองหลุดปากพูดสิ่งที่ไม่ควรออกไป จะกลับคำก็ไม่สามารถทำได้แล้ว นางมองเฉินเฉี่ยวหลานแล้วเอ่ยขึ้น “หลัวไฉ่เสียล่อลวงเจ้าสาม ไร้ยางอายเหมือนกับแม่ที่เป็นม่ายของหล่อนไม่มีผิด”

เฉินเฉี่ยวหลานรับไม่ได้ จึงผลักโจวฉางอวิ้น “เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า? คุณเคยนอนกับหลัวไฉ่เสียใช่ไหม?”

โจวฉางอวิ้นเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรเลย สมองของชายหนุ่มตื้อตันไปหมด ชีวิตนี้ของเขาจบลงแล้ว

จูกุ้ยฮวารักลูกชายของนางมาก ๆ จึงด่าทอเฉินเฉี่ยวหลาน “แกทำอะไรน่ะ เจ้าสามยังบาดเจ็บนะ แกผลักเขาไปเพื่ออะไร?”

ตอนนี้เฉินเฉี่ยวหลานโมโหเป็นอย่างมาก “ฉันก็แค่อยากถามว่าเขาไปนอนกับไฉ่เสียตอนไหน? พวกท่านรู้และตั้งจะปิดบังฉันใช่ไหม? คิดว่าบ้านแม่ของฉันอยู่ไกลแล้วจะรังแกกันยังไงก็ได้หรือ?”

เมื่อคิดดูแล้วก็เห็นหลัวไฉ่เสียมาที่บ้านบ่อย ๆ และจูกุ้ยฮวาก็ปฏิบัติต่อหล่อนประหนึ่งกับเป็นลูกสาวอย่างไรอย่างนั้น

หญิงสาวคิดว่าหลัวไฉ่เสียเป็นคนรักของโจวสือซวิน ดังนั้นจึงไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ จูกุ้ยฮวาจึงปฏิบัติต่อหล่อนเป็นอย่างดี

เป็นแบบนี้มานาน ที่แท้พวกเขาก็เคยนอนด้วยกัน!

เฉินเฉี่ยวหลานถึงกับลุกขึ้นมามีเรื่องกับจูกุ้ยฮวา

จูกุ้ยฮวาโมโหเป็นอย่างมาก นางลุกขึ้นมาด่าเฉินเฉี่ยวหลานเช่นกัน “แกมันมักใหญ่ใฝ่สูง ถ้าแกไม่ได้มีลูกให้กับตระกูลโจวสองคน ฉันจะให้เจ้าสามหย่ากับแกไปตั้งนานแล้ว นอนกับผู้หญิงแล้วมันจะยังไง? มันแสดงว่าแกไม่มีปัญญาดูแลผู้ชายของแกได้น่ะสิ”

เฉินเฉี่ยวหลานโกรธมากจึงด่าออกมาเช่นกัน “พวกแกมันรังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว…”

หากโจวฉางหลินไม่ได้อยู่คั่นกลาง เกรงว่าแม่สามีกับลูกสะใภ้ก็คงจะได้วางมวยกันแล้ว

เซิ่งอันหนิงมองดูจากข้างนอกอย่างมีความสุข ให้ตายสิ เรื่องของตระกูลโจวนี่มันน่าติดตามเสียกว่าละครในโทรทัศน์เสียอีก แต่ละฉากล้วนน่าดูทั้งนั้น

โจวสือซวินออกมาจากห้องทำงานของแพทย์ ก็มองเห็นเซิ่งอันหนิงที่สวมเสื้อกันหนาวทหารแต่ไกล หญิงสาวเกือบจะแขวนตัวเองไว้กับประตูแล้ว เสื้อผ้าตัวใหญ่โคร่งทำให้เธอดูเหมือนเด็กอย่างไรอย่างนั้น

นอกจากนี้ยังมีท่าทางจับประตูของเธอ ที่ดูแล้วเหมือนเด็กเอามาก ๆ

เมื่อเดินเข้าไปจึงได้ยินเสียงทะเลาะกันดังออกมาจากห้อง จูกุ้ยฮวาและเฉินเฉี่ยวหลานต่างฝ่ายต่างทักทายบรรพบุรุษของกันและกันแล้วถึงสิบแปดรุ่น แม้แต่คำที่ไม่น่าฟังก็ล้วนได้ฟัง และมันก็เผ็ดร้อนถึงพริกถึงขิง เปิดโลกทัศน์ของเซิ่งอันหนิงเป็นอย่างมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับยุคปัจุบันที่เธอมา มันนับว่าสุดยอดกว่าคำด่าทอต่าง ๆ ที่ด่ากันไปมาในโซเชียลมีเดียมากนัก

โจวสือซวินคอยฟังจากบริเวณด้านหลังของเซิ่งอันหนิงอยู่สักพักก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เซิ่งอันหนิงกลับฟังคำพูดไม่น่าฟังเหล่านั้นอย่างออกรสชาติ จึงเอ่ยถามเบา ๆ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

เซิ่งอันหนิงลุกยืนขึ้นทันที ตกใจจนหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่ม “ครอบครัวคุณนี่มีเรื่องกันบ่อยจริง ๆ ”

โจวสือซวินขมวดคิ้ว “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เซิ่งอันหนิงพยายามระงับน้ำเสียงลิงโลดเอาไว้ เธอลากแขนเสื้อของโจวสือซวินไปอีกฝั่งและเอ่ยขึ้นเบาๆ “คุณน่าจะยังไม่รู้ โจวฉางอวิ้นเคยทำเรื่องบางอย่างกับไฉ่เสียของคุณด้วยล่ะ”

ใบหน้าของโจวสือซวินเคร่งขรึม เมื่อมองดูท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ราวกับหนูที่แอบมาขโมยกินน้ำผึ้งของเซิ่งอันหนิง ชายหนุ่มแทบจะหัวเราะออกมา “อย่าพูดจาเหลวไหลสิ หล่อนไม่ได้เป็นอะไรกับผม”

เซิ่งอันหนิงพยักหน้า “อื้มๆ ฉันรู้แล้วน่า ฉันจะบอกคุณว่า พวกเขาสองคนมีเรื่องกัน และยังเคยนอนด้วยกันอีก”

โจวสือซวินมีท่าทางอึดอัด ทำไมหญิงสาวถึงกล้าพูดออกมาได้หน้าตาเฉย เขาไม่ได้สนใจในความสัมพันธ์ระหว่างโจวฉางอวิ้นกับหลัวไฉ่เสียเลยสักนิด

เซิ่งอันหนิงเห็นโจวสือซวินไม่พูดไม่จา จึงขมวดคิ้ว “คุณไม่เชื่อหรือ? จริงนะ แม่ของคุณพูดออกมาเอง”

โจวสือซวินเอ่ยขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “นั่นก็เป็นเรื่องของพวกเขา หมอบอกว่าโจวฉางอวิ้นอาจจะต้องผ่าตัดอีกสองครั้ง การผ่าตัดอวัยวะเทียมนั้นเป็นเรื่องที่ยุ่งยากและซับซ้อน หมอในอำเภอทำไม่ได้ จำเป็นต้องส่งไปยังโรงพยาบาลในจังหวัด”

เซิ่งอันหนิงคิดว่าเรื่องนี้มันจะมีอะไรยุ่งยาก เพียงแค่จัดการให้มันเหมือนเดิมก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เธอกลับรู้สึกว่าโจวสือซวินนั้นกำลังทดสอบตนอยู่ ต่อให้เธอจะไม่ได้เปิดเผยออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ยังต้องแกล้งทำเป็นหน้าแดง “อันนี้ฉันก็ไม่รู้นะ ก็น่าจะต้องฟังคำของหมอ”

โจวสือซวินจ้องเซิ่งอันหนิงอยู่นาน จากนั้นจึงพยักหน้า “อื้ม ถึงเวลานั้นก็ให้พวกเขาตัดสินใจกันเอง ผมจะพาคุณไปกินข้าว”

เซิ่งอันหนิงชี้ไปที่เตียงคนไข้ “คุณไม่ไปดูหน่อยหรือ?”

โจวสือซวินส่ายหน้า “ไม่ต้องสนใจพวกเขาหรอก”

เรื่องทะเลาะกันพรรค์นี้ เขาเข้าไปจัดการไม่ไหวหรอก

เซิ่งอันหนิงเห็นโจวสือซวินสวมเพียงเสื้อกำมะหยี่ทหารสีเขียวชั้นเดียว หญิงสาวจึงรีบถอดเสื้อกันหนาวออกมา “คุณรีบใส่ซะ”

ภายในใจก็ยังรู้สึกชื่นชม ชายผู้นี้สวมแค่เสื้อกำมะหยี่ตัวเดียวแบบไม่กลัวอากาศหนาวเลยตลอดทั้งคืน และไม่มีอาการหนาวสั่นแม้แต่น้อย แผ่นหลังก็ยังคงตั้งตรงเช่นเดิม

โจวสือซวินรับเสื้อกันหนาวมาสวม ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงกลิ่นแป้งหอมนวลจางๆ ที่อวลออกมา

ชายหนุ่มรู้ว่านี่คือกลิ่นของเซิ่งอันหนิง จึงทนไม่ไหวและหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง “ไปกันเถอะ”

เมื่อเซิ่งอันหนิงเหลือบไปเห็นท่าทางของโจวสือซวิน เธอก็ได้ยิ้มอย่างมีนัยยะราวกับสุนัขจิ้งจอกกำลังจ้องมองเหยื่อของมันอย่างไรอย่างนั้น จากนั้นจึงตามโจวสือซวินลงตึกไป

ทั้งสอนคนอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำบริเวณชั้นหนึ่ง จากนั้นจึงนำสัมภาระไปฝากไว้ที่บริเวณประตูของห้องรับรอง ก่อนที่จะไปร้านอาหารของทางรัฐที่อยู่ห่างออกไป

เซิ่งอันหนิงคิดแค่ว่าหากกินข้าวก็น่าจะหาร้านอาหารใกล้ ๆ แถวนี้ คาดไม่ถึงว่าจู่ ๆจะเดินออกมาไกลเช่นนี้ จนกระทั่งได้ยินโจวสือซวินสั่งข้าวสวยหนึ่งชั่ง ผัดผักกาดขาวใส่เนื้อสัตว์หนึ่งจาน และต้นหอมผัดไข่ไก่อีกหนึ่งจาน

หญิงสาวตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง หรือว่าโจวสือซวินจะหิวข้าว?

อย่างไรก็ตามเมื่อเซิ่งอันหนิงได้ยินคำว่าข้าวสวย เธอก็อดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

อุตส่าห์เก็บความลับมาตั้งนาน คราวนี้หลุดปากออกมาเองเลยนังแก่ ไม่ต้องเค้นหาหลักฐานอะไรแล้ว

อันหนิงร้ายนะคะ นับถือสกิลการรุกพี่โจวของเธอเลย

ไหหม่า(海馬)