ตอนที่ 373 ปรากฏว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

โจวสือซวินยังอาวรณ์ลูกสาวอย่างหนัก พอได้ยินเสียงเล็ก ๆ ร้องเรียกพ่อก็ใจอ่อนยวบ

เหตุผลหลักคือเขาไม่เคยเจอเด็กงอแงออดอ้อนแบบนี้มาก่อน และเขาก็ไม่เคยเห็นตุ๊กตาตัวน้อยที่เก่งในการร้องไห้เพื่อให้ผู้ใหญ่เอาใจแบบนี้ด้วย

ท่าทางของเขาเป็นเช่นนี้ จึงทำให้เซิ่งอันหนิงรีบเดินออกไปเร็วขึ้น ตอนนี้เธอแค่ต้องการไปกลับอย่างรวดเร็ว

บ้านพักของเฝิงจวนจวน น้องสาวของเฝิงต้าชางตั้งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณหมู่บ้าน เซิ่งอันหนิงรู้สึกว่าอย่างน้อยโจวสือซวินก็มีจิตสำนึกเรื่องความเหมาะสมจึงไม่พาหล่อนกลับบ้านด้วย

เมื่อมาถึงบ้านพัก เธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนอกจากได้เจอเฝิงจวนจวนตัวจริง แต่ที่นี่ยังมีชายหนุ่มตัวไม่สูงและมีใบหน้าเรียบง่ายซื่อสัตย์ด้วยอีกคน เมื่อเขาเห็นโจวสือซวินและเซิ่งอันหนิงเดินเข้ามา เขาก็ลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับ

เขาเรียกเซิ่งอันหนิงด้วยความเขินอายว่า “สวัสดี พี่สะใภ้”

เซิ่งอันหนิงพยักหน้าตอบพลางมองไปที่เฝิงจวนจวนที่นั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาของหล่อนแดงก่ำและบวมเป่ง ใบหน้าซีดเซียว แต่มองก็รู้ว่าเดิมทีต้องเป็นคนสวยสะพรั่งคนหนึ่ง

โจวสือซวินแค่มองไปที่เฝิงจวนจวนแวบเดียว จากนั้นก็มองไปที่หูหย่ง “เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม? งั้นก็รีบไปกันเถอะ”

หูหย่งเกาหัวด้วยความลำบากใจ จากนั้นก็มองไปที่เฝิงจวนจวน “หล่อนไม่ยอมไปน่ะสิ”

โจวสือซวินขมวดคิ้ว “ทำไมไม่ยอมไป?”

เฝิงจวนจวนยืนขึ้น มองไปที่โจวสือซวิน “พี่ใหญ่โจว พ่อแม่ของฉันสุขภาพไม่ค่อยดี ฉันว่าเราเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเถอะ แต่พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันขอเวลาสงบสติอารมณ์ในบ้านพักสักสองสามวัน เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่บ้านคนเดียวเอง”

โจวสือซวินยังมองไปที่หูหย่ง “ฉันขอให้นายอธิบายให้หล่อนเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หูหย่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ฉันก็พยายามแล้ว ฉันบอกหล่อนว่าเหตุการณ์นี้ต้องแจ้งให้ทางครอบครัวรับทราบ ยังไงมันก็เป็นความผิดพลาดของเฝิงต้าชางที่ทำให้หัวหน้าทีมลู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส”

ดังนั้นเฝิงต้าชางจึงไม่ใช่ผู้เสียสละและจะไม่ได้รับเกียรติแบบที่วีรบุรุษคนอื่นได้รับ

เซิ่งอันหนิงจับคำว่าหัวหน้าทีมลู่ได้ทันที เธอไม่นึกถึงใครอีกนอกจากลู่ฉางเฟิง เธอมองไปที่โจวสือซวิน พอเห็นใบหน้าที่ตึงเครียดของโจวสือซวินแล้วก็รู้ด้วยว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาถาม

เห็นได้ชัดว่าโจวสือซวินไม่มีความอดทนมากนัก “เดี๋ยวทางการก็ส่งจดหมายแจ้งไปอยู่แล้ว”

เฝิงจวนจวนรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย “ฉันพูดไปหมดแล้วว่าจะบอกพ่อแม่ทีหลัง ทำไมพี่ต้องบอกตอนนี้ให้ได้ พ่อแม่ของฉันสุขภาพไม่ดี อยากให้พวกท่านรู้ว่าลูกชายเป็นทหารเลวหรือไง เดี๋ยวก็ล้มป่วยด้วยความโกรธหรอก พวกพี่จะสบายใจไหมล่ะ?”

หูหย่งหัวร้อนขึ้นมาทันที “แต่เธอปกปิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้”

เซิ่งอันหนิงเข้าใจว่าเฝิงต้าชางเสียชีวิตไปแล้ว ดังนั้นโจวสือซวินและคนอื่น ๆ ต้องแจ้งให้สมาชิกในครอบครัวทราบตามระเบียบ แต่เฝิงจวนจวนรู้สึกว่าพ่อแม่แก่เกินไปและอ่อนแอที่จะแบกรับความสะเทือนใจเรื่องลูกชายเสียชีวิตก่อนวัยอันควร

เธอยืนอยู่ตรงกลางระหว่างสองฝั่ง ในใจก็เหมือนจะถูกทั้งสองฝ่าย

เฝิงจวนจวนเช็ดน้ำตาอย่างดื้อรั้น “ฉันเข้าใจความหมายที่พี่ต้องการจะสื่อ เพราะพี่ชายของฉันเข้าไปพัวพันกับลู่ฉางเฟิง เกือบทำให้อีกฝ่ายเสียชีวิต เขาจึงสมควรตายแล้วสินะ”

หูหย่งโทสะปะทุมากกว่าเดิม “เราเคยพูดว่าเฝิงต้าชางสมควรตายตั้งแต่เมื่อไร? เราไม่เคยโทษเขา ต่อให้เขาสร้างผลกระทบร้ายแรงจากความประมาท แต่กองกำลังของพี่โจวก็พยายามเรียกเขาว่าผู้เสียสละ ยังไงเรื่องนี้ควรแจ้งให้สมาชิกในครอบครัวทราบตามระเบียบ พวกเขาจะเข้าใจว่าทำไมเฝิงต้าชางถึงไม่ใช่ผู้เสียสละจริง ๆ”

พวกเขาไม่ได้ปฏิเสธเฝิงต้าชางเพราะความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวหรอก เพียงแต่กฎระเบียบก็ระบุไว้อย่างชัดเจน พวกเขาจึงทำอะไรไม่ได้เช่นกัน ได้แต่พยายามหาวิธีปลอบใจผู้อาวุโสให้มากที่สุดและช่วยเหลือเท่าที่จะสามารถทำได้

เฝิงจวนจวนนิ่งเงียบไปทันที เธอเสียใจที่พี่ชายเสียชีวิต เสียใจที่สุดท้ายเขาไม่ได้รับแม้แต่ตำแหน่งวีรบุรุษ นับประสาอะไรกับคำว่าผู้เสียสละที่คนอื่นบอกว่ามันมากเกินไป

โจวสือซวินรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ดวงตาของเขาวาวโรจน์ยามมองไปที่หูหย่ง “นายทำความสะอาดที่นี่แล้วมุ่งหน้าไปที่นั่นก่อน ไม่ต้องกังวลเรื่องหล่อนแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าหล่อนที่หมายถึงก็คือ เฝิงจวนจวน

เซิ่งอันหนิงมองไปยังท่าทางหมดความอดทนของโจวสือซวินที่มีต่อเฝิงจวนจวน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเขาแบบนี้ เธอโล่งใจทันทีเพราะเรื่องระหว่างทั้งสองไม่สามารถคิดไกลได้จริง ๆ

เฝิงจวนจวนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับบ้านพร้อมโจวสือซวินและหูหย่ง

เมื่อผู้อาวุโสรู้ว่าลูกชายจากไปแล้วก็ร้องไห้อย่างขมขื่น เซิ่งอันหนิงและหูหย่งรับหน้าที่ปลอบโยนคนแก่ทั้งสอง ขณะที่โจวสือซวินยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ ไม่มีคำปลอบโยนออกมาจากปากเขาสักคำ

ในที่สุดก็ได้เวลากลับบ้าน แต่ก่อนเดินทางกลับ เซิ่งอันหนิงเห็นโจวสือซวินวางเงินไว้ใต้กระติกน้ำร้อนบนโต๊ะ

พอออกจากบ้านตระกูลเฝิงแล้ว หูหย่งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “มันน่าอึดอัดจริง ๆ ความจริงฉันนึกโทษเฝิงต้าชางด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เราคงไม่สูญเสียจนเสียเพื่อนไปสองคน บาดเจ็บสาหัสอีกหนึ่งคนหรอก”

โจวสือซวินไม่ตอบรับคำพูดของอีกฝ่าย เขาสั่งงานต่อไป “นายไปเฝ้าที่โรงพยาบาล ถ้าลู่ฉางเฟิงฟื้นขึ้นมาก็รีบบอกฉัน ยังไงนายก็รู้ที่อยู่ของฉันแล้ว”

หูหย่งได้รับคำสั่งแล้วรีบออกไปปฏิบัติหน้าที่ทันที

จากนั้นเซิ่งอันหนิงจึงมีโอกาสถามโจวสือซวิน “ลู่ฉางเฟิงได้รับบาดเจ็บใช่ไหม? อาการร้ายแรงไหมคะ? ตอนนี้เขารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลไหน?”

เมื่อโจวสือซวินเผชิญหน้ากับเซิ่งอันหนิง สีหน้าและน้ำเสียงของเขาก็ดีขึ้นมากทีเดียว “รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลกลาง แต่ตอนนี้ยังไม่ได้สติ นี่เป็นเหตุผลที่เรากลับมาก่อนกำหนด”

เซิ่งอันหนิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “นานแค่ไหนแล้วคะ? แล้วหมดสติได้ยังไง? สาเหตุคืออะไรกันแน่?”

โจวสือซวินอธิบายอาการบาดเจ็บของลู่ฉางเฟิงโดยย่อให้เธอฟัง “ระหว่างเกิดเหตุระเบิด เศษโลหะฝังเข้าในสมองของเขา”

พอเขาเล่าถึงอาการบาดเจ็บของลู่ฉางเฟิง เซิ่งอันหนิงก็รู้สึกกังวลมากกว่าเดิม “ทำการผ่าตัดแล้วเหรอคะ? แค่เอาเศษโลหะออกยังไม่พออีกเหรอ?”

โจวสือซวินพยักหน้า “การรักษาพยาบาลที่นั่นมีข้อจำกัดมากมาย พวกเราเลยกลับมาโดยเครื่องบินพิเศษพร้อมกับเขา”

เซิ่งอันหนิงบีบฝ่ามือเขาไว้แน่น คงจะดีถ้าเธอเรียนจบในตอนนี้เพราะอาจช่วยผ่าตัดให้ลู่ฉางเฟิงได้ แต่พอลองคิดดูแล้วระดับการรักษาพยาบาลในปักกิ่งยังมีความก้าวหน้าบ้าง อาการของลู่ฉางเฟิงน่าจะไม่มีปัญหาหนักใจ

เธอเริ่มลังเลว่าควรจะบอกโจวเจาหยางเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีไหม

โจวสือซวินยังคงสงสัยว่าอันอันจะร้องไห้อยู่ไหม “เราซื้อของเล่นกลับบ้านดีไหม? อันอันจะโกรธที่เราไม่พาออกมาด้วยหรือเปล่า?”

ท่าทางอ่อนโยนของคุณพ่อมือใหม่ทำให้เซิ่งอันหนิงมีสติอีกครั้ง เธอโบกมือปัด “ไม่ต้องค่ะ เราจะปล่อยให้สาวน้อยคนนี้เอาแต่ใจไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นคราวหน้าเธอจะขออะไรอีกก็ได้ ไม่รู้จักพอใจสักที”

เมื่อทั้งสองกลับถึงบ้าน อันอันก็ลืมเรื่องพ่อแม่ไปเสียสนิทแล้วจริง ๆ ตอนนี้เจ้าตัวกำลังเล่นลูกบอลกับพี่ ๆ อย่างมีความสุข

ส่วนเซิ่งเฉิงอันก็คอยแกล้งเด็กทั้งสามคนอยู่ข้าง ๆ

เมื่อเห็นว่าพ่อแม่มาแล้ว อันอันก็คลานมาหาอย่างมีความสุข เด็กหญิงลืมไปเสียสนิทว่าตอนเช้าอารมณ์บูดขนาดไหน เด็กน้อยหัวเราะคิกคัก ยื่นมือเล็ก ๆ ไปให้โจวสือซวินอุ้ม

โจวสือซวินคิดมาตลอดทางว่าลูกสาวตัวน้อยจะโกรธหรือเพิกเฉยต่อเขาไหม แต่พอเห็นลูกสาวหัวเราะคิกคักโดยไม่คิดอะไร อีกทั้งยังมองหาเขา เขาจึงโล่งใจมาก

ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มในดวงตา ทำท่าจะลงอุ้มอันอันขึ้นมา แต่เซิ่งเฉิงอันรีบอุ้มอันอันไว้ก่อน เขามองโจวสือซวินด้วยความรังเกียจ “ร่างกายของคุณเย็นเฉียบแบบนี้ ยังอยากอุ้มเด็กอีกเหรอ อย่าคิดจะทำให้เด็กแข็งตายนะ”

จากนั้นเขาก็มองโจวสือซวินตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พอเห็นรอยแผลเป็นบนใบหน้าของอีกฝ่ายแล้วก็นึกขยะแขยงกว่าเดิม “ตอนแรกก็ดูไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ตอนนี้ยังเสียโฉมเข้าไปอีก”

เซิ่งอันหนิงจ้องพี่ชายด้วยความโกรธเกรี้ยว “ฉันไม่รังเกียจคนมีแผลเป็น พี่อย่ามาทำเป็นรังเกียจหน่อยเลย ตัวเองก็ยังไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำ”

เซิ่งเฉิงอันถอนหายใจ “ฉันแค่พูดไปตามที่เห็น ทำไมเธอต้องโจมตีฉันเหมือนมีความแค้นส่วนตัวด้วย?”