ตอนที่ 319 คุณกลับบ้านกับผม

เซิ่งอันหนิงได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เธอก็โล่งใจ อย่างน้อยชีวิตในอนาคตของหล่อนจะไม่ลำบากเกินไป

ท้ายที่สุดแล้ว ทุกวันนี้ก็มีน้อยคนนักที่จบมหาวิทยาลัยและประเทศก็คงจะให้ความสนใจกับนักศึกษามากขึ้นหลังจากสำเร็จการศึกษา

โจวเจาหยางสาปแช่งต่ออยู่อีกพักใหญ่ จากนั้นจึงถามโจวหล่วนเฉิงด้วยความอยากรู้อยากเห็น “พี่รอง นี่เป็นคดีที่พี่ต้องการจัดการใช่ไหม? พี่จะรื้อคดีหมอคนนี้เหรอ?”

โจวหล่วนเฉิงพยักหน้า “ใช่ แค่ว่ามันผ่านมานานเกินไป ถ้าให้ย้อนดูเอกสารอีกครั้งคงมีหลักฐานมากมาย ยากแก่การรวบรวม”

เซิ่งอันหนิงขมวดคิ้ว “เรื่องนี้เกี่ยวกับที่ถามฉันหรือเปล่า?”

โจวหล่วนเฉิงพยักหน้า “ผู้อำนวยการหน่วยรักษาความปลอดภัยรายงานในตอนนั้นว่า หมอเท้าเปล่าทำการชันสูตรพลิกศพบนเตียงไม้ตรงกลาง ผมแค่อยากรู้นิสัยหมอ”

“ถ้าหมอบอกให้เลือกเตียงริม นั่นหมายความว่าผู้อำนวยการหน่วยรักษาความปลอดภัยไม่ได้เห็นกระบวนการชันสูตรศพด้วยตาของเขาเอง ตอนที่หมอเท้าเปล่าชันสูตรภรรยา ต้องมีการบันทึกอะไรสักอย่างบ้างสิ แล้วผลการชันสูตรถูกบันทึกไว้ที่ไหน?”

เซิ่งอันหนิงเท่านั้นที่เข้าใจว่าโจวหล่วนเฉิงกำลังมองหาเธอเพราะแค่อยากถามนิสัยหมอ และนี่อาจเป็นกุญแจไขคดี

“แต่ถึงจะเจอสิ่งที่หมอบันทึกไว้ แล้วเราจะบอกให้คนอื่นเชื่อได้ยังไง? ท้ายที่สุดแล้วร่างของภรรยาของเขาก็ไม่อยู่แล้ว”

โจวหล่วนเฉิงเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเพิ่งค้นพบร่องรอยที่อาจทำให้คดีพลิก แต่เขายังขาดประสบการณ์

เซิ่งอันหนิงมีความคิดหนึ่ง “ถ้าหมอเท้าเปล่าเอาสิ่งที่ค้างอยู่ในตัวภรรยาออกมา บันทึกลงในสมุดบันทึกและเปรียบเทียบในขณะนั้น ฉันคิดว่าหมอต้องมีวิธีการรักษาหลักฐาน!”

โจวหล่วนเฉิงพยักหน้า “ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”

แม้ว่ามันจะนานมาแล้ว แต่ตราบใดที่ยังค้นหา มันก็ต้องมีคำตอบ!

โจวหล่วนเฉิงมองดูเวลาและให้เซิ่งอันหนิงกับโจวเจาหยางกลับไปก่อน เขายังต้องทำอะไรสักอย่าง

โจวเจาหยางดึงเซิ่งอันหนิงกลับมา “เราต้องตากแดดให้นานกว่านี้ก่อนจะกลับ พี่สะใภ้ พี่ต้องเชื่อสิ่งนี้ ฉันเห็นผีตั้งแต่ยังเด็ก”

“ถ้าแม่รู้ที่มาที่ไปของวันนี้ แม่ต้องด่าเละแน่ แล้วเราก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้อุ้มเด็ก”

เซิ่งอันหนิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ “ฉันเรียนแพทย์นะ อนาคตต้องเจออีกหลายศพ จะเชื่อเรื่องโชคลางได้ยังไง?”

โจวเจาหยางโบกมือ “นั่นไม่เหมือนกัน ไปเดินเล่นและกลับบ้านเถอะ หนังหัวฉันยังเย็นอยู่เลย”

……

โจวหล่วนเฉิงตรงไปที่ตรอกจี๋เสียงในตงเฉิงและพบบ้านของมู่เสี่ยวหว่าน ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นมู่เสี่ยวหว่านในตลาดผี เขาก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้อีกเลย

เมื่อรู้ว่าหล่อนจะทำตัวอย่างเชื่อฟัง เขาก็ไม่เคยมาหาหล่อนอีกเลย

เขามองหาตามบ้านเลขที่ พอถึงประตูบ้านก็ได้ยินเสียงคนกำลังเถียงกันข้างใน

ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังสาปแช่งด้วยความโกรธ “มู่เสี่ยวหว่าน รีบย้ายออกไปซะ! นี่มันบ้านพวกเราต่างหาก พ่อฆาตกรของเธอไม่ได้ทิ้งไว้ให้เธอ”

มู่เสี่ยวหว่านพูดอย่างเย็นชา “แน่จริงก็พูดอีกสิ”

“จะทำไม? พ่อเธอทำเรื่องไร้ศีลธรรม แล้วเธอยังไม่ยอมให้ใครพูดถึงมันอีกเหรอ? ใจร้ายกับภรรยาตัวเองได้ขนาดนี้! ต้องขอบคุณที่ถูกยิงเป้า ไม่อย่างนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าจะมีคนตายอีกกี่คน”

“แล้วเธอก็คือนังลูกหมาป่า ถ้าเธอไม่ได้ถูกเราเลี้ยงดู เธอจะเป็นเธออยู่ในทุกวันนี้หรือเปล่า? เอาล่ะ ตอนนี้เธอโตแล้ว ได้เป็นนักศึกษาแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็สามารถตอบแทนความใจดีของเราได้แล้วใช่ไหม?”

“เธอรอเลย ถ้าเธอไม่ย้ายออกจากบ้าน พอเปิดเทอมฉันจะรายงานมหาวิทยาลัย! กลัวว่าเธอจะเป็นเหมือนพ่อฆาตกรในอนาคตน่ะสิ ทำเรื่องน่าอาย…”

ก่อนที่คำพูดจะจบลง เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น

โจวหล่วนเฉิงรีบเปิดประตูและเข้าไปในลานบ้าน เห็นว่ามู่เสี่ยวหว่านได้กดหญิงวัยกลางคนตัวอ้วนลงกับพื้นแล้ว

มู่เสี่ยวหว่านทึ้งผมของอีกฝ่ายไว้แน่น “ลองพูดใหม่อีกรอบสิ”

ใบหน้าเล็กโกรธจนตาลุกวาว ร่างกายเต็มไปด้วยความเกลียดชัง!

หญิงวัยกลางคนนอนอยู่บนพื้น ใช้มือปัดป่ายอย่างไร้จุดหมาย หล่อนตะโกนว่า “มู่เสี่ยวหว่าน ปล่อยฉัน นังหมาป่าตาขาวสารเลว…”

คำพูดเลวทรามทุกประเภทถูกพ่นออกมา

มู่เสี่ยวหว่านไม่ได้พูดอะไรสักคำ หล่อนตบหน้าผู้หญิงคนนั้นตรง ๆ อย่างแรง!

โจวหล่วนเฉิงเห็นว่ามู่เสี่ยวหว่านไม่ได้เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ แต่หญิงวัยกลางคนนั้นก็มากเกินไปจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงรอสักครู่ก่อนที่จะเดินเข้าไปและยื่นมือออกไปเพื่อดึงมู่เสี่ยวหว่านขึ้นมา “มู่เสี่ยวหว่าน! ทำร้ายคนอื่นมันผิดกฏหมาย!”

หญิงวัยกลางคนเห็นมู่เสี่ยวหว่านถูกดึงขึ้นจึงใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ผลุดลุกขึ้นแล้วรีบไปเอาคืนมู่เสี่ยวหว่าน

โจวหล่วนเฉิงก็วางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของหล่อนแล้วออกแรงกดเล็กน้อย “คุณกล้าที่จะสัมผัสเธอก็ลอง!”

เห็นได้ชัดว่าผู้ชายที่เป็นผู้บริสุทธิ์ดุจพุทธบุตร ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาที่มองมาวาบปลาบน่ากลัว!

หญิงวัยกลางคนตัวสั่นแล้วถอยหลังไปสองก้าว แต่ยังคงไม่เต็มใจจึงรีบพูดว่า “ผู้หญิงคนนี้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน คุณเป็นผู้ชายต้องไม่ไร้เหตุผลสิ!”

โจวหล่วนเฉิงไม่สนใจหล่อน เขาปล่อยมือ ดึงข้อมือของมู่เสี่ยวหว่านออกไปด้านข้างเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นพุ่งมาอย่างกะทันหัน

หญิงวัยกลางคนกลัวโจวหล่วนเฉิง หล่อนจึงตะโกนใส่มู่เสี่ยวหว่าน “แล้วไง มีคนช่วยแล้วคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ? มาหานางบำเรอหรือเปล่าล่ะ บ้านนี้มีแน่!”

ใบหน้าของโจวหล่วนเฉิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที เขามองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาเย็นเยือก “หุบปาก!”

ผู้หญิงคนนั้นกัดฟัน หล่อนไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องกลัวชายหนุ่มคนนี้

หล่อนชี้ไปที่มู่เสี่ยวหว่านอีกครั้ง จากนั้นก็พ่นคำหยาบออกมาแล้วรีบจากไป

โจวหล่วนเฉิงหันศีรษะและมองไปรอบ ๆ เพื่อนบ้านที่ซ่อนตัวกำลังมองมาด้วยความสนุกสนาน เมื่อเห็นเขามองมา ศีรษะที่หน้าต่างก็หายไปทันที

ชายหนุ่มหันกลับมามองมู่เสี่ยวหว่าน “ทำไมไม่ไปอยู่ที่อื่น”

พิจารณาดูแล้ว เขาจะปล่อยหล่อนไปได้อย่างไร หล่อนจะต้องเจอปัญหาทุกวันแน่นอน ในเมื่อมู่เสี่ยวหว่านอยู่คนเดียว คนตัวเล็ก ๆ แบบหล่อนจะต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนเมื่อมีกลุ่มคนเข้ามา

มู่เสี่ยวหว่านเชิดคอของตนขึ้น “ทำไมฉันต้องไป? นี่บ้านฉัน ใครกล้าเข้ามาก็ลองดู!”

โจวหล่วนเฉิงยังคงเกลี้ยกล่อมอย่างอารมณ์ดี “คุณไปเถอะ ตราบใดที่คุณล็อกประตู พวกเขาก็จะไม่กล้าไขกุญแจเพื่อย้ายเข้าไป ถ้าเขากล้าทำอย่างนั้นจริง ๆ ก็ฟ้องพวกเขาข้อหาลักทรัพย์ ถ้าคุณอยู่ต่อ พวกเขาจะรบกวนคุณไม่รู้จบ จะเปลืองแรงไปกับเรื่องนี้ทำไม?”

มู่เสี่ยวหว่านไม่ได้พูดอะไร หล่อนแค่บิดคอแล้วมองไปทางอื่น

หญิงสาวรู้ว่าสิ่งที่โจวหล่วนเฉิงพูดนั้นถูกต้อง ผ่านไปหลายปี หล่อนเติบโตอย่างรวดเร็วเหมือนวัชพืชที่อยู่ตามลำพัง ไม่คุ้นเคยกับการถูกดูแลจากใครเป็นพิเศษ

โจวหล่วนเฉิงมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หญิงที่จะรักษาบ้านหลังนี้ไว้เป็นเวลาหลายปี

นั่นเป็นเหตุผลที่มู่เสี่ยวหว่านเปิดเผยอารมณ์ห่างเหินออกมาโดยไม่รู้ตัว ต่างกับเซิ่งอันหนิงที่จิตใจสว่างไสว ล้อมรอบไปด้วยแสงแดด ใครเห็นก็รู้สึกอบอุ่น

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “คุณล็อกประตูบ้านแล้วไปที่บ้านผมก่อน”

บางทีเซิ่งอันหนิงอาจมีวิธีจัดการหนามแหลมคมบนร่างกายของมู่เสี่ยวหว่าน