บทที่ 15 – ความน่ารักที่แท้จริง

 

ฉันที่ตอนนี้กำลังต่อสู้กับคุณยายขี้หัวร้อนอายุเยอะ จู่ๆ ก็ชนะแบบงงๆ ซึ่งไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

เอาเข้าจริงสิ่งที่ฉันต่างจากปกติคงมีแค่ขนาดร่างกาย ผมที่สูงและยาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แถมยังน่ารักขึ้นเป็นกองเลยด้วย

ถึงจะไม่รู้สาเหตุอาจจะเป็นเพราะเวทมนตร์อะไรสักอย่างของคุณยายเมื่อกี้ละมั้ง?ต้องขอบคุณเธอเลยที่ทำให้ฉันน่ารักขึ้นอีกเป็นกอง

นอกจากนี้พอมองดูดีๆ..

“เอ้ะ..?!”

คุณยายกลายเป็นสาวสวยสุดๆ ไปซะงั้น.. ไหงเป็นงั้นล่ะยาย.. จะว่าไปเธอก็โกรธตอนที่ฉันเรียกว่ายายนี่น่า

หรือว่า.. เธอเองก็มีรสนิยมแบบนั้นเหมือนกัน!

อันที่จริงฉันก็ไม่เคยบอกใครหรอกนะ แต่ว่าตั้งแต่ที่ฉันมาเกิดใหม่ในโลกนี้ฉันก็ว่าฉันได้หลงรักอย่างหนึ่งเข้าอย่างจัง

เพียงแค่มองก็อดข้าวอดนอนได้เป็นมื้อๆ เลยก็ว่าได้.. แทนที่ตะเรียกว่าอดต้องบอกว่าอิ่มเสียมากกว่า

ความลับนี้ฉันไม่เคยบอกใคร แม้แต่โรเซลี่ที่อยู่ด้วยกันฉันก็ไม่เคยบอก.. ฉันว่าฉันตกหลุมรักตัวเองเข้าให้แล้วล่ะ

จะว่าไงดีเพียงแค่มองฉันก็รู้สึกมีความสุข เป็นเหตุผลในการดำรงอยู่ของฉันก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่ดูแปลกตา

อย่างตาข้างหนึ่งเป็นสีฟ้า.. แต่อีกข้างดังเป็นสีลึกลับแยกไม่ออกว่าเป็นสีไหน.. แต่พอฉันตกอยู่ในภวังค์ลุ่มหลงตัวเองตาข้างที่ไม่สามารถระบุสีได้จะเป็นสีชมพู

ผมสีฟ้าสว่างที่โปรยปรายอย่างงดงามบนหัวโบกสะบัดตามสายลม ตามด้วยไฮไลท์สีชมพูแจมมาด้วยเป็นแทบไม่มาก ไม่น้อยทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเทพธิดาไม่มีผิด

ซึ่งมีเสน่ห์อย่างหาใดเปรียบ ถ้าให้พูดละก็ฉันคงเป็นคนที่น่ารักที่สุดในโลกก็คงไม่พูดเกินจริงหรอก ไม่สิ ต่อให้เป็นโลกเดิมก็ยังไม่มีใครน่ารักเท่าฉันสักคน

แฟนเก่าในโลกเดิมฉันนี่นับเป็นอะไรไปเลย ถ้าเทียบกับตัวฉันเองในโลกนี้.. ถึงขั้นตั้งคำถามกับตัวเองทำไมฉันถึงน่ารักได้ขนาดนี้เลยล่ะ

ในชาติก่อนฉันก็ไม่ได้มีรสนิยมอะไรแบบนี้ แต่พอเป็นตอนนี้ฉันกลับรู้สึกชอบแบบนี้มากยิ่งกว่าอะไรซะอีก….

ไม่ใช่ว่าฉันอยากได้ตัวเองเป็นแฟนหรืออะไรแบบนั้น เอาเข้าจริงความรู้สึกของฉันตอนนี้มันไม่ใช่แบบที่ ‘เพราะกลายเป็นผู้หญิงที่น่ารักสุดๆ จิตใจที่เป็นผู้ชายเลยอยากครอบครอง’

มันไม่ใช่อะไรที่ดูเลอะเทอะเต็มไปด้วยตัณหาแบบนั้น ความรู้สึกของฉันที่มีต่อร่างกายบริสุทธิ์ของฉันเองมันทะลุขอบเขตแนวคิดที่เรียกอะไรแบบนั้นแล้ว

เพราะอะไรน่ะเหรอ

เพราะฉันมันโคตรน่ารักเลยไงล่ะ!

และหากมีใครสักคนมาบอกกับฉันว่า

“เธอมันอัปลักษณ์ว่ะ”

“ว่าไงคุณยาย”

อะไรแบบนั้น.. ฉันคงพร้อมที่จะจับมันฟาดพื้นสักหมื่นรอบ เอาตาไหนดูวะ ว่าฉันไม่สวยไม่น่ารัก สมองมีปัญหาหรือเปล่าไอ้บ้านี่

…อะแฮ่ม แค่คิดก็เดือดขึ้นมาจริงๆ แล้ว.. เพราะแบบนั้นคุณยาย.. ไม่สิ เมื่อกี้เธอบอกว่าชื่ออะไรนะ เมอร์ลิน ใช่ไหม..

ใช่แล้ว เมอร์ลินเองก็คงเหมือนกับฉันงั้นสินะ.. เธอเองก็คงไม่อยากถูกใครเรียกว่ายายนั่นแหละ

พอมานึกดูดีๆ ตามเรื่องเล่าเกี่ยวกับเธอที่มีอายุยืนยาวเหมือนเธอจะไล่ตามบางอย่างตลอดชีวิตเพื่อล้างแค้นพี่ชายฝาแฝดที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้..

ก่อนที่เธอจะกลายเป็นสาวสวย เธอพูดอะไรไม่อยู่ฉันไม่ได้ยิน แต่ที่ได้ยินตอนที่ตะโกนคือท่านี้เก็บไว้ใช้กับพี่ชายฝาแฝด

และหลังจากใช้เธอก็กลายเป็นสาวสวยสุดๆ .. แต่ฉันสวยกว่านะ

ในขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น คุณยายที่ตอนนี้กลายเป็นสาวก็พูดขึ้นว่า

“ขอยอมแพ้.. ข้าแพ้หมดรูปแล้ว”

“ห้ะ…?”

วอท ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนะเฮ้ย ยอมแพ้..?แพ้หมดรูปอะไรฟะ อีกอย่างเวทมนตร์เธอก็ดูน่ากลัวไม่.. ใช่.. เหรอ..

อ้ะ.. ใช่แล้วฉันเข้าใจแล้ว!

ที่เธอทำให้ฉันตัวสูงขึ้นและทำให้ตัวเองกลับเป็นสาวสวย… เธอคงแค้นที่ฉันเรียกว่าคุณยายแบบสุดๆ เลยคิดจะเอาร่างตอนยังสาวมาเทียบกับฉันตอนโตเต็มที่สินะคุณยายเอ้ย

และไม่ต้องสืบหรอกว่าใครจะชนะ แน่นอนว่ามันเป็นฉันอยู่แล้วล่ะเหวย

ก็คนมันน่ารักอะนะ

เพราะงั้นพอเธอเทียบฉันกับตัวเองเลยรู้สึกว่าน่ารักสู้ฉันไม่ได้เลยยอมแพ้ละสิ.. ช่างเป็นคุณยาย ฉันหมายถึงเมอร์ลินที่ไม่โอหัง

แพ้เรื่องความสวยก็ยอมประกาศออกมาตรงๆ.. ว่าแต่สรุปแล้วการแข่งนี้มันการแข่งวัดความน่ารักหรือความสวยเหรอ

ถ้าจะวัดเรื่องนั้นแต่แรกก็ไม่บอกมาตรงๆ ละเนี่ย ทำให้ฉันกลัวเก้อเลยเห็นไหม ยัยเมอร์ลินนี่สงสัยมีปัญหาด้านการสื่อสารแฮะ

แต่คนในโลกนี้มันก็เป็นงี้กันทุกคนนี่หว่า..

ในขณะที่ฉันเข้าใจทุกอย่างที่เมอร์ลินประกาศยอมแพ้ เธอก็พูดต่อว่า

“ข้า… ตลอดมาข้าเคยคิดว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว ไม่มีใครเทียบข้าได้.. ข้าพยายามจนสามารถเป็นในสิ่งที่ตัวเองหวังได้แล้ว”

หมายถึงเรื่องอะไรหว่า.. อ้ะ.. เรื่องที่ฉันคิดก่อนหน้านี้หรือว่าสาเหตุที่เธอไม่ชอบถูกเรียกว่ายายแถมยังมีตำนานเกี่ยวกับพี่ชายฝาแฝดที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้

ฉันมองออกหมดแล้วนะเหวย! บางทีเมอร์ลินคงถูกพี่ชายฝาแฝดสาปให้กลายเป็นคนชรา และเพื่อที่ตัวเองจะล้างแค้นพี่ชายเลยคิดเวทมนตร์ลบล้างคำสาปให้กลับเป็นสาวได้ละสิ

เพราะงั้นถึงต้องการจะใช้เวทนี้ตอนอยู่กับพี่ชาย เพื่อที่จะบอกว่า คำสาปของแกน่ะ ไร้ค่าสำหรับฉันโว้ย อะไรแบบนั้นสินะ

และพอคิดว่าตนเองชนะพี่ชายฝาแฝดได้เลยคิดว่าตัวเองทำดีที่สุดจนเป็นสิ่งที่ตัวเองหวังคือกลับเป็นคนสวยที่สุดสินะ

น่าเสียดาย ที่มีฉันอยู่

“ทว่าสิ่งนั้นกลับมาพร้อมความหยิ่งยโสจนทำให้ข้าหลงระเริงไปกับอำนาจอันน้อยนิดของตนเอง เพราะคิดว่าตนเองสามารถไปถึงจุดสูงสุดของการตามสิ่งที่ต้องการ”

“แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว.. ข้าก็รู้สึกว่าตนเองไม่ต่างจากคนธรรมดา เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้า.. ที่เป็นเหมือนจุดสูงสุดของทุกอย่าง”

อืมๆ เข้าใจได้.. บางทีถ้าฉันไม่รับรู้ชาติก่อนฉันก็คงเป็นคนแบบประมาณลูกคุณหนูที่ชอบสยายผมแล้วบอกว่า “มองอะไรมิทราบ” แบบนั้นแน่ๆ

แต่คนเราเปลี่ยนกันได้น่า การที่เธอสวยไม่สู้ฉันไม่ได้แปลว่า เธอไม่สวยสักหน่อย เอาจริงความสวยของเธอทำฉันตกหลุมรักได้เลยนะเออ

“หึๆ น่าตลกดีใช่ไหมล่ะ ทุ่มเททุกอย่างตลอดเวลาทั้งชีวิตแล้วก็คิดว่าตนเองวิเศษที่สุด ไล่ตามความต้องการอันต่ำเตี้ย สุดท้ายก็ไร้ค่าไร้ความหมาย”

“…..”

เมื่อเธอกล่าวเช่นนั้นแล้วฉันก็ขมวดคิ้วทันที.. ใช่แล้ว เธอคนนี้กำลังไล่ตามความต้องการของตัวเองมาตลอดร้อยกว่าปี

สำหรับฉันในอดีตก็เคยไล่ตามงานอดิเรกที่ไร้สาระอยู่มากมาย จึงเข้าใจได้.. แต่ตอนนี้เมอร์ลินกำลังตกลงไปในความมืด

ตกลงไปในที่ที่อาจจะไม่สามารถไล่ตามงานอดิเรกของตัวเองได้อีก.. ไม่ว่าจะเป็นงานอดิเรก ความหวังหรือความต้องการอะไรก็แล้วแต่ที่เธอไล่ตามอยู่

แต่สิ่งนั้นก็เหมือนฉันตอนนี้นั่นคืออยากจะทำให้ตัวเองสวยที่สุด.. สำหรับฉันกับเธอแล้วพวกเราเหมือนกัน

แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ไล่ตามมันเหมือนเมอร์ลิน เพราะฉันมีอยู่กับตัวตั้งแต่แรก.. แต่เธออย่างน้อยในตอนนี้ก็ไม่มี

และพอพ่ายแพ้ต่อฉันเธอก็เริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองพยายามมามันสูญเปล่า.. หากปล่อยไว้บางทีเธออาจจะเลิกไล่ตามความฝัน

เลิกอุดมการณ์หรือแม้แต่ด้อยค่าตัวเองแบบนี้ไปตลอดชีวิต.. เรื่องนั้นฉันยอมรับไม่ได้…

“เธอสวยกว่าฉันเยอะเลยในตอนนี้”

เธอที่ไล่ล่าตามหาสิ่งที่ตัวเองต้องการแบบนั้น.. ฉันพึมพำกับตัวเอง.. ฉันเริ่มรู้สึกว่าตนเองโอหังขึ้นมาบ้างแล้ว.. บางทีฉันคงโอหังยิ่งกว่าเมอร์ลินด้วยซ้ำ

ฉันไม่มีทางปล่อยให้คนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน.. อุดมการณ์ที่ชอบในความสวยความน่ารักของตนเองแบบเมอร์ลินเสียความหวังความต้องการและเป้าหมายตัวเองแน่

ฉันตัดสินใจก้าวเดินเข้าไปหาเมอร์ลินพร้อมกับยื่นมือไปหาเธอที่ล้มอยู่บนพื้น

“อย่าด้อยค่าตัวเองแบบนั้นสิ”

“สำหรับฉัน.. เธอที่ไล่ตามทุกอย่างมาแบบไม่ท้อแท้..”

“ฉันว่าเธอสวยและสุดยอดที่สุดแล้ว”

“ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยยังไงแต่ก็ห้ามยอมแพ้นะ”

“เพราะอุดมการณ์ของเธอมันยาวนานมาตลอดเป็นร้อยปี”

“ฉันไม่คิดว่ามันควรจบลงเพราะคนแบบฉันหรอก”

 

 

………

[ใครก็ได้หยุดนางที — ใครสักคน]