***………………..***

 

 

แล้วในที่สุดก็ถึงตาของสเตฟานี เขาเดินออกไปตั้งแถวรวมกับผู้เข้าสอบอีกทั้ง 39 คนร่วม

 

ผู้คุมสอบไม่รีรอ สั่งเริ่มการทดสอบทันทีที่เข้าแถวกันเสร็จ

 

 

สเตฟานีหยิบไม้คทาออกมา ด้านปลายที่ถูกแกะสลักมาจากเขาแรบบิทฮอร์นดูสวยงามจนดึงสายตาได้บางส่วน

แต่ความสนุกที่แท้จริงกำลังจะเริ่มต้นขึ้นเมื่อตอนที่เขาได้เริ่มร่ายเวทย์ออกมา…

 

ใช้ได้เพียงแค่ธาตุเดียว แม้จะดูเสียเปรียบนิดหน่อยในเรื่องความแพ้ชนะของแต่ละธาตุ แต่หากไฟนั้นมันแรงจนเผาน้ำได้ก่อนที่จะถูกกันมันก็คนละเรื่อง

สเตฟานีร่ายเวทย์อย่างแม่นยำ ควบคุมได้อย่างตรงวิถี เข้าเป้าได้ทุกนัด ซ้ำยังเข้ากลางเป้าย้ำๆ อยู่อย่างนั้น จนแม้ไฟที่เขาปล่อยไปในรอบนี้จะกดเอาไว้มากแล้ว แต่หากโดนไปมากเข้าก็เป็นรูได้เช่นกัน

 

ทุกคนต่างอึ้งในความสามารถของเขาจนแม้ว่าสายตาเหล่านั้นจะไม่มีจิตสังหาร แต่ก็รับรู้ได้ถึงมันจนสเตฟานีเขินอายและดึงหมวกนั้นมาปิดบังใบหน้า

 

 

แล้วเขาก็รีบวิ่งกลับไปยังบริเวณสำหรับผู้เข้ารับการทดสอบเพื่อไปหาเพื่อนใหม่ๆ ที่เขาสร้างเอาไว้เมื่อครู่

 

 

“เก่งมากเลย!! ”

 

“ข- ขอบคุณนะ”

 

 

แล้วเขาก็มาพูดคุยเรื่อยเปื่อยประสาเพื่อนที่เพิ่งจะรู้จักกัน แม้ว่าทางสองพี่น้องจะค่อนข้างรู้เรื่องนางมาบ้างจากนามสกุลทรงอิทธิพล

 

 

และด้วยการคุยนี้เองจึงทำให้สเตฟานีค่อนข้างรู้จักทั้งสองคนมากขึ้น แอล. วินเทอร์มอรี เป็นนามสกุลที่ไม่น้อยหน้าตัวเขา เนื่องด้วยนามสกุลดังกล่าวเป็นของเจ้าเมืองแห่งนี้เลยทีเดียว

 

“แหมมม ถึงจะรู้กันแล้วแต่อย่าห่างกันไปไหนนะจ๊ะ..”

แลนเดลดูจะพูดมากที่สุดในกลุ่มนี้แล้วล่ะ

 

 

…

 

หลังพูดคุยกันได้ไม่นานก็หมดการทดสอบในช่วงเช้า และจะไปเอาจริงในช่วงบ่ายกัน

 

แลนเดลเดินพาเขาออกจากสนามเพื่อไปหาบุคคลในตำนานก็คือคุณยายของนางที่เปรียบเสมือนไอดอลของนักเวทย์ทั่วอาณาจักร แม้จะไม่ได้แสดงตัวออกมานานเกือบ 20 ปีมาแล้วก็ตาม

สเตฟานีเองก็ตบปากจะแนะนำให้ แต่ก่อนอื่นต้องขอเจอคุณยายเขาเสียก่อน…

 

 

พอออกมาบริเวณประตูที่คุณยายเคยเข้าก็พบกับฝูงชนจำนวนมหาศาล เหตุมาจากความจุของสนามที่ไม่สัมพันธ์กับจำนวนประตู

แต่ทางด้านคุณยายเองก็ไม่ยากที่จะหาตัว

 

ด้วยปีกทองอร่ามสยายใหญ่เป็นสัญลักษณ์ เขาคู่นั้นที่ยืดขึ้นสูงสวยงามอย่างพอดีทำให้เห็นทะลุฝูงชนได้อย่างชัดเจนง่ายดาย

 

 

“คุณยายย!!”

วิ่งเข้าไปหาดั่งเด็กน้อย ก่อนที่จะสวมกอดกับนางด้วยร่างอันเล็กจ้อยของเขา

 

แม้จะเป็นผู้ใหญ่ ผ่านประสบการณ์มาเท่าใด แต่การยืนต่อหน้าผู้คนนับหมื่นที่มองเข้ามาก็ทำใจตกลงตาตุ่มได้เช่นกัน 

ยิ่งเป็นเขาที่แสดงอะไรเด่นซะขนาดนั้นก็คงไม่แปลกที่จะมีสายตามองมาตลอดแม้แต่ตอนเดินออกจากสนามก็ตาม

 

 

“อย่างกับเด็กเลยเนอะ..”

 

“อื้ม.. น่ารักดี..”

สองพี่น้องคุยซุบซิบกันกลางฝูงชนที่เดินผ่านพยายามออกนอกสถานที่เพื่อลงหาที่ทานอาหารกลางวันดีๆ

แม้ทั้งหลานทั้งยายจะได้ยินหมดเลยก็ตาม สเตฟานีหน้าแดง คุณยายก็ยิ้มกริ่มมองเขาเอ็นดู

 

 

“ไปทานอาหารกันเถอะจ้ะเด็กๆ”

 

แล้วคุณยายจึงเดินนำทั้งสามไปยังตึกสูงที่อยู่ด้านข้างโดมใหญ่นี้ ซึ่งตึกแห่งนี้เป็นดั่งศูนย์กลางทางศาสตร์เวทย์แห่งอาณาจักร

 

รูปร่างดูคล้ายวิหารใหญ่ของคาทอลิค สีขาวนวลดูสะอาดตา รูปทรงหลังคาชันพร้อมด้วยกางเขนตั้งตระหง่านบนนั้นดูยิ่งใหญ่

ประตูคู่บานใหญ่เปิดต้อนรับขณะที่คุณยายเดินนำ

 

 

แอ๊ดด…

 

 

“ยินดีต้อนรับครับท่านมิลาด้า”

“แล้วก็หลานอาด้วยนะ…”

 

“ดีค่ะ!!”

 

 

ปรากฏว่าผู้เป็นบิดาของพี่น้องนี้เป็นพี่ชายของหัวหน้ากระทรวงเวทมนตร์คนปัจจุบัน ดูท่าแล้วพ่อของทั้งสองก็แก่เอาการใช่เล่น

 

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ทานอาหารกันไปเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวขอคุณยายคุยอะไรกันนิดหน่อย…”

แล้วผู้ใหญ่ทั้งสองคนก็แยกออกไปคุย คาดว่าคงจะเป็นการคุยแลกเปลี่ยนสารทุกข์สุขดิบกระมัง?

 

แต่จะว่าก็ว่า ภายในห้องโถงนี้ค่อนข้างใหญ่ใช่เล่น พอเทียบกับจำนวนคนแล้วถือว่าไม่สมดุลเลยแม้แต่น้อย

ทุกคนล้วนใส่ชุดดูดีหรูหราสมกับความเป็นชนชั้นสูง แม้แต่เหล่าเมดเหล่าบัตเลอร์ก็เนียบและดูดีทั้งชุดและกริยาท่าทาง

 

 

“พวกเราไปหาอะไรกินกันเถอะ เราหิวจนไส้กิ่วแล้วว”

 

“อื้ม…”

 

 

แลนเดลเอ่ยปากชวนทุกคนไปหาอะไรกินด้วยกัน

ในที่นี้อาหารเป็นรูปแบบบุฟเฟต์ที่จะค่อยๆ เดินไปหยิบกันใส่จานประจำตัวของตนทีละน้อยตามมารยาทพึงควร

 

บนถาดที่เห็นไกลมีทั้งอาหารทะเล พืชผักสวนครัว ขนมปัง และไวน์เป็นหลักใหญ่ ที่เหลือจะแยกออกเป็นของเล็กของน้อย อย่างของหวานและเครื่องเคียงต่างๆ

 

เอาเข้าจริงอายุเท่านี้ก็ถือว่าดื่มไวน์ได้ไม่ผิดอะไรแล้ว แต่ด้วยความที่ยังมีการทดสอบอีกรอบรออยู่จึงไม่สมควรสักเท่าไหร่ แต่ทว่า…

 

 

“นี่- อย่านะลินดอล!! เอาอีกแล้วนะ!!”

“เรามีสอบอยู่นะ จำไม่ได้เหรอ?”

 

ลินดอลที่ดูเป็นเด็กเรียบร้อยแต่กลับซัดไวน์ไปแล้วไม่รู้กี่แก้ว ดูท่าจะมีประสบการณ์เรื่องนี้มาอย่างโชกโชน แต่กลับเป็นคนคออ่อนอย่างน่าเหลือเชื่อ!

เพียงแค่จิบนิดหน่อย ใบหน้าเงียบเรียบร้อยของนางก็แดงก่ำขึ้นมาทันใด จากลุคสาวเนิร์ดใส่แว่นหน้าม้าหนาปิดตา นางก็เสยผมขึ้นเก็บแว่นเข้ากระเป๋าเสื้อเปลี่ยนลุคไปทันที

 

 

“ลินดอล?”

 

สเตฟานีเดินเข้าไปแตะไหล่ของนางเพื่อเช็คอาการ แต่แลนเดลที่อยู่ห่างๆ ราวกับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจึงได้แต่ถอนหายใจกับการกระทำของน้องสาวตน

 

 

หมับ-

 

 

ทันใดนั้นเองเธอก็หันหน้ากลับมาจับไปที่ไหล่ของสเตฟานีคืน พร้อมกับผลักเขาตั้งแต่กลางโถงที่เป็นไวน์ ลากมายังริมห้องและออกนอกระเบียงไปทั้งอย่างนั้น

 

“ลล- ลินดอล?”

“อุ๊ป”

 

 

จู่ๆ นางก็ประกบปากเข้ากับสเตฟานีโดยไม่ได้พูดอะไรก่อนเลยแม้แต่น้อย

รู้นะว่านางขาดสติ แต่ก็ไม่น่าจะหนักถึงขั้นนี้กับไวน์แค่อึกเดียวสิ…?

 

 

ดูดดื่ม จนหยดสุดท้าย

 

สเตฟานีอ่อนแรงลง ร่างค่อยๆ ละห้อยไม่มีแรงยืนจากความกระทันหันทั้งหลายที่ได้เกิดขึ้น แลนเดลเข้ามารับร่างเอาไว้ก่อนจะอุ้มขึ้นท่าเจ้าหญิงเพราะขนาดตัวที่เล็ก

 

“ฮิฮิ ตอนนี้เธอทำหน้าตาน่ารัักมากเลยนะรู้เปล่า?”

 

“…”

 

“เฮ้อ.. นิสัยการกินแล้วขาดสติของลินดอลน่ะเป็นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ”

“นางชอบไวน์ที่สุดเลยล่ะ แต่ว่าไม่ค่อยคุมตัวเองได้อย่างในตอนนี้”

“พอได้สติอีกทีก็จำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ…”

 

คนพี่เล่าถึงน้องของตนเองด้วยความเอือมระอานิดๆ แต่ก็ไม่ได้ดูรังเกียจอะไร

“จะยังไงคราวนี้ก็หนักเกินไปจริงๆ นั่นแหละ จูบแรกของหญิงสาว เป็นใครก็หวงกันทั้งนั้นใช่ไหมล่ะ?”

 

 

“อ- อื้ม…”

 

 

สเตฟานีตอบพร้อมเบือนหน้าหนีไปเล็กน้อย จากความที่ใบหน้าของสองพี่น้องนี้มีความคล้ายคลึงกันถึงแม้จะไม่ใช่แฝดฝาเดียวกัน

 

“อะไรจ๊ะๆ หื้ม?”

“หรือว่าจะเห็นหน้าฉันแล้วนึกถึงครู่นี้ล่ะสิไม่ว่า…”

 

“ช- ใช่ที่ไหนเล่า! แล้วก็ปล่อยฉันลงได้แล้วค่ะ!!”

 

สเตฟานีหน้าแดงขึ้นอีกครั้งหลังจากถูกแซวใหญ่ อาหารยังไม่ทันได้แตะแต่กลับถูกสองพี่น้องนี้เล่นก่อนซะงั้น

แล้วทั้งสองคนก็เดินออกตามหาลินดอลไปทั่วเพื่อไม่ให้นางไปก่อเรื่องอะไรมากกว่านี้

 

 

 

…

 

 

สุดท้ายก็มาเจอนางขณะที่กำลังคาเบะด้ง(ผลักเข้ากำแพง) หนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้ สเตฟานีเหมือนเห็นภาพซ้อนกับตนแต่ก็ปัดความคิดออกไปทันที

 

แลนเดลลากนางไปนั่งทานอาหารร่วมกัน เหมือนว่าร่างนี้ของลินดอลจะมีความนึกคิดเป็นของตัวเองที่มักจะตรงข้ามแทบทุกอย่างกับเมื่อยังไม่อยู่ในอำนาจไวน์

สามารถพูดด้วยได้ เข้าใจกันรู้เรื่อง แม้จะดื้อไปบ้างแต่หากมีเหตุผลดีก็จะรับฟังราวกับคนคนนึง แม้ทั้งสองร่างจะแทบไม่ปริปากพูดอะไรเลยเหมือนกันก็เถอะ

 

 

 

…

 

 

..

 

.

 

“ฮาา อิ่มแปล้เลยแหนะ เนื้อแกะจากฟาร์มลุงนอริสก็ยังเหมือนเดิมเนอะ”

 

“อื้ม…”

 

 

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเนื้อเหล่านี้ตามที่พวกนางทั้งสองพูดออกมาเพราะเพิ่งจะได้ทานเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเป็นเนื้อที่อร่อยที่สุดเท่าที่เคยมา

บวกกับขนมปังที่ข้างนอกกำแพงแข็งแสนแข็ง แต่ข้างในนี้นุ่มอุ่นแทบละลายทันทีที่เข้าปาก อร่อยจนเกินห้ามใจเลยทีเดียวล่ะ

 

 

สุดท้ายก็ทานอาหารกันเสร็จสรรพและพร้อมทดสอบในรอบบ่ายกันแล้ว….?

 

แม้ว่าลินดอลจะยังคงซัดไวน์ไปไม่รู้กี่แก้วแล้วก็ตาม-

 

 

 

***………………..***