***………………..***

 

 

 

“ฮึก- คำพยากรณ์…”

 

 

 

“ไม่รู้ว่าท่านแม่จะเป็นยังไงบ้างนะคุณ แต่คงสงบได้สักพัก”

 

“อื้อ- ผมก็ไม่มีสิทธิจะทำอะไรได้มากด้วย”

“แต่ถ้าเรื่องสเตฟท่านฝากผมได้เลยนะ-”

รอสพูดขึ้นด้วยความมั่นใจพร้อมทุบไปที่อกของตนแรงเป็นสัญลักษณ์

 

 

อิคนิลขำเล็กน้อยกับท่าทางติดเล่นที่มีได้ทุกเมื่อจากสามีของนาง

“ฮะฮะ- คุณนี่ก็นะ”

“นี่ก็ดึกมากแล้ว หวังว่าพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรนะคะคุณ”

 

“ขอให้เป็นอย่างนั้นครับ”

 

 

 

แล้วทั้งสองก็เดินไปเข้านอนที่ห้องข้างห้องสเตฟซึ่งมิลาด้าเองก็นอนคู่กับหลานสาวของนางอยู่นั้น

 

 

 

บนเตียงคิงไซส์ซึ่งมีคู่สามีภรรยานอนอยู่

ทั้งสองต่างนอนไม่หลับเป็นห่วงกับเรื่องที่เกิดขึ้น คุยกันตามประสา…

 

 

“คุณคะ…”

 

“ว่ายังไงครับท่าน?”

 

“เรื่องลูกอีกคนน่ะค่ะ-” ฝ่ายหญิงสาวกระซิบเข้าไปข้างหูของผู้เป็นสามี ยิ่งเป็นเรื่องที่ทำให้หวั่นไหวกันได้ง่ายๆ อย่างลูกอีก

รอสยิ่งทนไม่ไหวเข้าไปใหญ่

 

 

“ว ว่าอะไรเหรอครับ?”

 

“ฉันคิดว่าฉันน่าจะตั้งท้องตัวน้อยอีกครั้งแล้วล่ะค่ะ-”

ได้ยินอย่างนั้นก็ทำให้รอสผู้เงียบขรึม เปลี่ยนสีหน้าทันตาเห็น

 

ใบหน้าที่ดูว่างเปล่ากลับเติมเต็มไปด้วยความยินดีจากเรื่องที่ดังออกมาจากปากของศรีภริยาเขา

ความพยายามมามากมายหลายคืนออกดอกออกผลอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้มีความพร้อมเต็มเปี่ยม ไร้ซึ่งความต้องการความช่วยเหลือ สามารถเลี้ยงดูให้เติบใหญ่ได้อย่างเป็นปกติ

 

 

“ต แต่ว่าเรื่องของท่านแม่ล่ะครับ?”

 

“อืม… นั่นสินะ ฉันเองก็ยังไม่ได้คิดเลยด้วย”

“อ เอาเป็นว่าเราลองพุดคุยกับท่านก่อนจะดีกว่าไหมคุณ?”

 

 

รอสพยักหน้าตอบรับ

เขาลูบไปที่ท้องน้อยของภรรยาอย่างเบามือด้วยความปิติยินดี

แม้ในเรื่องสเตฟเขาจะเสียใจที่ไม่ได้มองดูนางเติบโตด้วยตาของตนเองอยู่บ้าง

ได้เพียงส่องเล็กน้อยในระหว่างที่นางยังเป็นทารกก่อนที่จำจะต้องจากบ้านนานจากความรุนแรงที่ฝ่ายมารถาโถมเข้ามาเรื่อยในตอนนั้น

 

 

อนาคตไม่ควรจะถูกล่วงรู้ ชะตากรรมควรปล่อยให้เป็นไป เวลาควรตั้งมั่นไม่หวั่นไหว และชีวิตใหม่จึงจะผลิบานมาแทนที่ได้

 

แล้วทั้งคู่ก็ผลอยหลับไป…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮ้าวว~~

 

 

สเตฟตื่นขึ้นมาด้วยความงงงวย มองรีซ้ายของกระจายตกเต็มพื้น มองรีขวาพบคุณยายมิลาด้ายังคงอยู่ในห้วงนิทราอยู่ใกล้

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนวันที่เขาเข้าสู่เต็มวัย หรือว่ามาเซอร์ไพรส์กันนะ?

 

แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น…

 

 

 

ก๊อก ก๊อก-

 

 

“ขออนุญาตินะคะคุณหนู”

 

“เชิญค่ะ”

 

เมดสาวเดินเข้ามาตามปกติ มองดูไปรอบๆ ไม่เกิดอาการตกใจกับข้าวของที่ตกตามพื้นราวกับรู้เรื่องอยู่แล้วหรือก็แค่ไม่สนใจให้เกิดเรื่องอะไร

นางไม่ได้ถามหรือพูดอะไรเกินกว่านี้ก่อนที่จะเรียกเมดมาเพื่อเพิ่มกำลังการเก็บกวาดที่ยากจะทำเพียงลำพังในเวลาไม่นาน

 

 

สเตฟลุกออกจากเตียงอย่างเบาพยายามไม่รบกวนคุณยายที่ดูจะหลับสนิทนั้น

 

ทำธุระยามเช้า อาบน้ำ สีฟัน แต่งตัว ทำทุกอย่างเสร็จในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ไม่ทันที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นสูงมากนัก

แต่ถึงจะเร็วเพียงนั้นเหล่าเมดสุดขยันเหล่านั้นก็เก็บกวาดซะเรียบร้อยภายในช่วงเวลาที่เขาอาบในอ่างน้ำนั้นทัน

 

 

วันนี้เขาก็ไม่รู้สึกอะไรผิดแปลก 

 

ทีแรกหวังให้พอถึงเวลา พลังที่หลับไหลจะตื่นขึ้นมาอะไรเบียวๆ เทือกนั้น

แต่มันก็ไม่ใช่อย่างที่คิด…

 

ก็ยังไม่รู้สาเหตุเหมือนกันว่าทำไมคุณยายถึงตื่นเต้นซะขนาดนั้น

มันก็แค่วันเกิดของเราปีนึงเองนี่นา?

 

 

แต่ก็จำต้องเก็บความคิดนั้นเอาไว้ลึกเพราะจะยังไงก็ไม่รู้คำตอบอยู่ดี

 

เขาเดินเข้าไปปลุกคุณยายช้าๆ อย่างอ่อนโยน…

“งืมม… สเตฟเหรอ ”

 

“ค ค่ะ-”

 

“ทำคำทำนายให้เป็นจริงทีสิ- คร่อกฟี้…”

 

แม้จะดูคล้ายพูดคุยกับสเตฟอยู่เนืองๆ แต่ก็เป็นเพียงการละเมอจากเรื่องราวเมื่อคืน

สเตฟที่จำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่สงสัยถึงคำพูดเหล่านั้น

 

 

อะไรคือคำทำนายที่ว่า? ทำไมต้องเป็นเรา? แล้วเราเกี่ยวอะไรกับคำทำนายนั้น?

 

โอ๊ยย มีแต่ปริศนา

 

 

 

ว่ากันว่ามังกรโบราณคือตัวตนอันสูงส่ง สติปัญญาปราดเปรื่องไร้ที่ติ สมรรถภาพร่างกายอันเพอร์เฟ็คไร้ผู้เทียบ

 

แต่ก็ล่มสลายโดยเหล่าเทพผู้ละทิ้งดวงดาวที่พวกนั้นกล่าวว่าล้มเหลว 

พวกนั้นเป็นตัวตนที่ใครก็ไม่อาจจะรู้เห็น เป็นตัวตนที่ใครก็ไม่อาจจะต่อกร

 

 

การกระทำอันบ้าบิ่นของเทพซึ่งราวกับเจ้าพวกนั้นไม่มีอารมณ์อะไรได้หนีออกจากดวงดาวที่พวกมันสร้างมากับมือ

มันมอบชีวิตให้ แล้วค่อยทิ้งเอาไว้ทีหลัง ปล่อยให้ต้องเข้าสู้กับตัวตนจากต่างมิติแต่เพียงลำพัง

 

 

 

ตัวตนเหล่านั้น…

 

จอมมาร

กล่าวกันว่าเป็นสิ่งมีชีวิตติดบัคซึ่งทำลายดวงดาวมานานแสนนานนับแต่พวกเทพได้ทิ้งไป

พลังอันไร้เหตุผลที่จะมีตัวตนอยู่ อมตะเอย ไร้บาดแผลเอย

 

 

ซึ่งมันก็มาพร้อมกับ…

 

ผู้กล้า

มนุษย์ปริศนาที่มีพลังไร้เหตุผลเช่นเดียวกับจอมมารนั้น แม้จะเสียชีวิตได้ตามอายุขัยต่างจากจอมมารก็ตามที แต่พวกนี้ก็มีมาได้เรื่อยๆ ตามรุ่นไป

แต่ละคนอุปลักษณ์นิสัยส่วนตัวต่างกันออกไปแล้วแต่ บ้างโหดดิบเถื่อน บ้างไก่อ่อนไม่สู้คน

 

 

สองตัวตนนี้สร้างความหายนะมานับครั้งไม่ถ้วน และหายนะแต่ละครั้งเหล่ามังกรก็เป็นผู้เข้าไปหยุดก่อนที่มันจะบานปลายจนต้องตกตายกันไปหลายตน

 

ไม่รู้ว่าตอนนี้มังกรนั้นเหลืออยู่เพียงใด ไม่รู้ว่าเหล่ามังกรยังมีเหลืออยู่หรือไม่ภายนอกทวีปแห่งนี้…

 

 

 

จบบริบูรณ์

 

 

 

 

ปึก-

 

 

 

 

เสียงปิดหนังสือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในหอสมุดกลางเมือง

 

สเตฟที่สงสัยกับเรื่องราวจึงได้เข้ามาหาข้อมูลแม้ว่าจะหายากมากจนหนังสือตั้งเป็นกองเลยก็ตามที

 

แต่แม้จะค้นในหมวด มังกรโบราณ มาแทบทั้งหมด ก็ยังไม่เห็นมีเล่มไหนพูดถึงคำทำนายนี้เลยแม้แต่น้อย

สงสัยคงต้องถามคุณยายเข้าจริงๆ แล้วล่ะ-

 

 

หนังสือเรียงรายบนโต๊ะ ปกรณัมเทพผู้สร้าง, ตำนานผู้กล้า, ประวัติศาสตร์โลก,

และอื่นๆ อีกมาก…

 

 

โดยมีผู้ช่วยเป็นเมดคู่ใจคนดีคนเดิม

 

“คุณหนูคะ-”

 

“อื้อ- ค่ำมืดจนได้สินะ ไปขึ้นรถม้ากลับกันเถอะ…”

“สุดท้ายก็ไม่เจออะไรเลยนะ ไพโอเนียร์-”

 

 

“…”

“ขออภัยที่ฉันช่วยคุณหนูไม่ได้-”

 

“อยู่กันแค่สองคนเรียกสเตฟก็ได้นะ”

 

 

ในรถม้านั้นมีหญิงสาวสองคนนั่งคุยกันโดยไม่สนชนชั้นฐานะ

ร่างสูงใหญ่ของเมดคนหนึ่งอยู่อีกฝั่งของผู้ที่นางคอยรับใช้ตัวน้อยของนาง

 

ทั้งสองดูจะคุยกันได้ถูกคอภายในรถม้านั้น ไม่รู้ว่าบทสนทนาเป็นยังไงเนื่องจากรถเก็บเสียง แต่ก็พอเดาได้จากสีหน้าท่าทางกระหนุงกระหนิงระหว่างกัน

 

 

 

“คิกคิก- จะว่าไปแล้วไพโอเนียร์นี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย…”

 

“/// ข ขอบคุณค่ะ”

 

 

 

 

***………………..***

Fun Fact : ผู้ที่ให้คำพยากรแก่มิลาด้านั้นเป็นตัวตนที่มีความลับสูง ไร้ข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับตัวตนของผู้พยากร ไม่ว่าจะเพศ เผ่าพันธุ์ ความคิด หรืออะไรก็ตาม

แต่ที่มิลาด้าเชื่อสุดใจเพราะข่าวลือที่ได้ยินมาจากหลายแหล่งว่าตัวตนคนนี้ทำนายได้แม่นอย่างกับมองเห็นอนาคต จะพูดอะไรก็เป็นจริงไปซะทั้งหมดนั่นเอง…