***………………..***

 

 

 

หญิงสาวตัวสูงใหญ่นอนกอดตุ๊กตาหมีราวกับเด็กน้อยคนหนึ่งทำให้แกมมอนเอ็นดูและรู้สึกแย่กับตัวเอง

 

เขารู้สึกทำพลาดไปตั้งแต่ต้น แม้มันจะเป็นบาดแผลในใจหากมองเข้าไปนัยน์ตาของนาง แต่นางเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย

ซ้ำนั้นนางพุ่งเข้ามาช่วยเขาก่อนเป็นอย่างแรกแทนที่จะหนีไปหรือไม่สนใจ

 

 

แกมมอนนั่งมองไปที่ผ้าคาดกำมะหยี่สีดำนั่น คิดทบทวนถึงเรื่องที่เขาได้มอบความมืดให้นางแต่ยังเล็ก

เขาเอื้อมมือค่อยถอดผ้านั่นด้วยความเบามือหวังจะให้นางกลับมามองเห็นอีกครั้ง

 

แต่ก็ไม่เป็นไปตามคิด

 

ผ้ากำมะหยี่หลุดออกเผยให้เห็นนัยน์ตาที่เปิดให้เห็นอยู่ตลอดเวลานั่นแม้จะเป็นช่วงนิทราของนาง

ทว่าภายนัยน์ตานั้นเป็นสีขาวโพลนทั้งดวง

 

เธอนั้นบอดไปแล้วจริงๆ

 

 

“ข ข้าขอโทษ…”

 

หมดคำที่จะออกมาจากความคิด ความรู้สึกผิดเข้าครอบงำ ความทรงจำแย่ๆ ที่กระทำต่อนางมันย้อนกลับมา

มันหนักหนาเสียยิ่งกว่ากับเจ้าผู้กล้าคนนั้นเสียอีก

 

 

แกมมอนนั่งอยู่ข้างเตียงพึมพำกับตนเองในยามดึกนั้นคนเดียวขณะฝ่ายที่ถูกกล่าวถึงหลับสนิท

 

 

 

 

 

จนเช้า

 

 

 

“ฮ้าว~”

“ทำไมตาเราถึงไม่มีอะไรปิดล่ะ?”

 

“…”

 

 

“ท่านพ่อ? พ่อคะ? ท ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้?”

 

 

มือควานหาของสำคัญไปทั่วก่อนจะสัมผัสไปถูกร่างหนึ่งซึ่งฟุบอยู่ข้้างนางบนเตียงนั้น

 

ไม่ได้รับคำตอบใดๆ แต่ก็ทราบได้จากเขาที่งอกยาวออกมาโดดๆ นั้น นางพอจะรู้ได้ว่าเป็นใคร

ลุกออกจากเตียงเป็นปกติ อุ้มแกมมอนขึ้นนอนแทน ก่อนจะจัดผ้าให้ห่มร่างนั้นอย่างเรียบร้อย

 

 

 

จะยังไงเขาก็เป็นผู้ให้กำเนิดเรา-

 

 

 

 

 

 

ปึก ปึก ปึก-

 

 

 

 

 

 

 

เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าบ้าน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงอันคุ้นเคย

 

“มิลาด้าเองจ่ะ”

 

“ค่าา! สักครู่นะคะ- อ๊ะ”

“ก เกือบไปแล้ว” สะดุดบันไดเล็กน้อย

 

 

ในที่สุดมิลาด้าก็กลับมาถึงบ้านหลังจากผ่านไปเป็นอาทิตย์ คงเดินทางไกลพอสมควรสิน่า

 

 

 

 

 

 

 

 

ในที่สุดก็ถึงบ้านเราสักที!

ว ว่าแต่หญิงตัวสูงคนนี้ใครน่ะ?

 

สเตฟที่เดินทางมานานด้วยการใช้ปีกคู่นั้นได้โล่งใจเมื่อเท้าเหยียบลงดินบ้านเกิด

พอเคาะประตูก็ได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นเคย เด็กสาวที่ไหนมาอยู่บ้านเราระหว่างที่ไม่อยู่กัน?

 

 

หญิงสาวคนนั้นเปิดประตูต้อนรับเรายาย-หลานเข้าบ้านหน้าตาเฉย ซึ่งคุณยายก็ดูจะรู้จักนางเป็นอย่างดีด้วย

แต่ดูเหมือนนางจะไม่รู้ถึงตัวตนของสเตฟเลยแม้แต่น้อยจากการที่ไม่ทักไม่ท้วงอะไรเลย

 

 

นัยน์ตาสีขาวโพลนราวผี ร่างกายสูงลิ่วราวชาย และเขาเดี่ยวสั้นนั้น เป็นตัวตนที่มีเอกลักษณ์อย่างมากในสายตาสเตฟ

 

“ขออนุญาตินะค้า…” สเตฟเดินก้มโค้งตัวหลบหญิงสาวคนนั้นที่ยืนต้อนรับอยู่ริมประตูหน้า

ล แล้วทำไมเราต้องขออนุญาติเข้าบ้านเราล่ะ?

 

 

“เอ๊ะ ท่านมิลาด้านำใครมาด้วยงั้นเหรอคะ?”

 

“หลานเราเองแหละ สนิทกับนางด้วยนะ”

 

“ท่านหลานคนที่ท่านพ่อ… ต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย…”

“ย อย่าถือโทษโกรธท่านพ่อเขาเลยนะคะ ท่านแค่ทำตามหน้าที่จอมทัพ”

 

 

คำพูดที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากรูปร่างภายนอก กล่าวขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่ากับเจ้าของร่างซึ่งอยู่ภายในแผน

 

“อ อื้อ- เข้าใจแล้วล่ะ”

แล้วจึงจับไปที่มือซึ่งกุมไว้ตรงอกนางนั้นเป็นสัญญาณ

 

ดูแล้วนัยน์ตาเช่นนั้นนางคงจะตาบอดจริงๆ แต่น่าแปลกที่นางดูเป็นคนปกติอย่างมาก

เป็นไปได้ไหมที่อาจเป็นเพียงความบังเอิญ หรือไม่ก็ใช้วิธีอะไรบางอย่างในการมองเห็น

ไม่มีใครรู้

 

 

 

คุณยายเล่าถึงเรื่องราวทั้งหลายที่ประสบมาก่อนจะพบเจอสเตฟ

ทั้งเรื่องตัวปลอมไปจนถึงการต่อสู้และจบด้วยการช่วยเหลือพ่อลูกของทั้งสองนี้

 

สเตฟสงสัยถึงตัวตนมารปีศาจที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน เขาคิดไปเรื่อย บางทีอาจจะเป็นตัวสรุปข้อพิพาทระหว่างสองฝั่ง

ใครจะรู้อาจจะเป็นจริง

 

เขาขึ้นไปแง้มประตูเปิดออกดูห้องที่ว่ากันว่ามีหนึ่งในจอมทัพของมารอยู่ภายในนั้น

 

 

ปรากฏร่างของหนุ่มน้อยหน้าหวานคนหนึ่งนอนหลับด้วยใบหน้าและร่างกายเกร็งตรึงพลางพึมพำอะไรบางอย่าง

“ข้าขอโทษๆๆๆ”

 

ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นไม่รู้หยุด

สเตฟเอื้อมมือไปจับมือซ้ายของเขาก่อนที่อาการเหล่านั้นจะค่อยๆ สงบลง

 

 

แล้วเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความสงบ

 

 

 

 

“ท่านพ่อเป็นยังไงบ้างคะ?”

 

“ก ก็ปกติดีแหละนะ”

 

 

 

 

“เอาล่ะสาวๆ หยุดเรื่องเครียดแล้วมาทานอาหารเช้ากันดีกว่า-”

 

“อ๊ะ- ฉันเตรียมเอาไว้เผื่อท่านมิลาด้าไว้แล้วค่ะ แน่นอนว่าท่านหลานด้วยนะคะ”

อาหารเช้าถูกเตรียมอย่างดิบดีหากเทียบจากหลายที่

 

กับอันหลากหลายที่นำพืชท้องถิ่นมาปรุงอย่างพิถีพิถัน เป็นมุมมองที่ชวนอยากอาหารแม้จะเพิ่งเดินทางมาถึง

ผู้ประกอบอาหารยืนรอคำตอบอยู่ข้างๆ

 

 

“อ อร่อยย!”

ไม่ทันจะได้คิดทันทีที่อาหารเข้าปากก็สบถออกมาแทบจะทันที

 

“ฝีมือเธอพัฒนาขึ้นมากเลยนะ…”

 

“ข ขอบพระคุณมากค่ะท่านมิลาด้า”

“ฉันคิดว่าหากท่านพ่อทานแต่ของอย่างเดียวทุกวันไปจะเบื่อ”

“จึงลองคิดค้นอะไรใหม่ๆ ขึ้นมาน่ะค่ะ”

 

 

 

“ยืนรออะไรล่ะ? มาทานด้วยกันนี่สิ-” ก่อนมิลาด้าจะเอ่ยปากชวนให้นางเข้ามาร่วมวงนี้

 

 

“เอ้อ แล้วผ้ากำมะหยี่คาดตาเธอหายไปไหนซะแล้วล่ะ?”

 

“น หนู….”

“หนูก็ไม่ทราบค่ะ อย่างที่ท่านมิลาด้าเห็นว่าหนูตาบอดจึงหาไม่เจอค่ะ”

“อาจจะตกอยู่ในห้องนอนก็ได้…”

 

 

 

อาหารเช้าดำเนินไปได้ด้วยดีจนจบ

 

หญิงสาวทั้งสามคนยกจานช่วยกันล้างบริเวณหน้าบ้าน พูดคุยกันตามประสาสาวแม้สเตฟจะได้เพียงนั่งฟังอีกสองคนพูดกัน

 

งานบ้านงานเรือนไม่เคยขาดราวกับเป็นนิสัยใหม่ของสาวร่างใหญ่นั้น

เพราะบ้านปูด้วยพื้นไม้แบบนี้ยังไม่ค่อยเป็นที่นิยมจากความที่ไม่มีเวลาดูแล จึงต้องประดิษฐ์ของขึ้นมาเองอย่าง 

หวายมัดรวบใช้กวาด ผ้าขี้ริ้วใช้เช็ดถูทั่วไป

 

 

อย่างกับแม่บ้านเลยแฮะ

 

จะว่าเหมือนเมดไหมก็ไม่เชิง แต่ก็ดูแลดีซะจนไปสมัครเมดที่ไหนก็คงจะรับหากได้เห็นความสามารถ

 

ทั้งฝีมืออาหารที่ยอดเยี่ยม ทั้งงานบ้านงานเรือนที่เพอร์เฟค เปรียบเสมือนศรีภรรยาที่สุดยอดในสายตาของสเตฟ

น่าเสียดายที่ไม่เป็นความจริงในยุคที่ชนชั้นยังปกครอง ยุคที่ทหารยังเรืองรอง ยุคที่มารยังคงรุ่งโรจน์…

 

 

เพศหญิงไม่ใช่ตัวตนอะไรที่มากไปกว่าบุคคลผู้ให้กำเนิดทายาทแก่ตระกูลชั้นสูง

อาจจะมีให้เห็นบ้างในบางที่ซึ่งหญิงเป็นฝ่ายนำตระกูล แต่ก็น้อยจนนับนิ้วได้หากเทียบกันแล้ว

 

ดังนั้นเพศหญิงในอุดมคติโดยขุนนางมักจะเป็นผู้ซึ่งอุดมด้วยมารยาทอันดี และมารยาอันโฉบเฉี่ยวเพื่อรักษาชื่อเสียงตระกูล

เป็นเช่นนั้นไปได้…

 

 

 

“ไพโอเนียร์นี่สุดยอดไปเลยนะ”

แม้จะเบาหวิวแต่ก็เข้าหูผู้ที่ถูกกล่าวถึง

 

ไพโอเนียร์เพิ่งจะถูกชมอย่างนั้นตรงๆ ครั้งแรก นางจึงทำตัวไม่ถูกยุกยิกไปมาไม่อยู่นิ่งแม้จะไม่มีอะไรให้ทำในบ้านแล้ว

หันหน้าแดงนั้นหนีจากต้นตอเสียงหลบสายตา

 

“อืออ…”

“น่าอายจังเลยค่ะ-”

 

 

 

 

***………………..***

Fun Fact : สเตฟมีนิสัยปากพล่อยไม่ค่อยคิดอะไรก่อนเอ่ยออกมา

 

ในส่วนของเนื้อเรื่องตอนสเตฟเดินทางกลับไว้จะเล่าทีหลังนะ