ปล. ตอนนี้อาจจะงงกันบ้างเพราะสลับมุมมองตัวละคร เป็นไรท์ทดลองอะไรนิดหน่อย

***………………..***

 

 

 

-ฮ้าา

 

“ยังไงชาร้อนก็เหมาะกับอากาศแบบนี้ว่าไหมคะ?”

 

 

ก็ไม่รู้นะว่าทำไมลินดอลคิดจะทำอะไร แต่ในตอนนี้รู้สึกมีความสุขสุดๆ ไปเลย

 

 

สเตฟดื่มด่ำน้ำชาอุ่นๆ นั้นด้วยความสุข ใครบ้างจะไม่รู้สึกดีที่มีคนคอยเอาอกเอาใจล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

ท ทำไมเราต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ?

ไม่เห็นจะมีเหตุผลเหมือนทุกครั้งที่จะทำอะไรเลย

 

อยู่ใกล้ๆ ก็ใจเต้น อยู่ห่างๆ ก้เป็นห่วง

 

 

ราวกับสาวน้อยมีความรัก แม้จะเป็นความจริงแต่สาวน้อยวัยแตกหนุ่มคนนี้ก็ไม่ได้คิดไปถึงเรื่องนั้นเลย

 

 

เพียงมองตัวของเขา ก็รู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ 

เป็นมาแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครทราบได้แม้แต่ลินดอลเองก็ตาม

 

แลนเดลเห็นว่าหลังกลับมาจากเล่นแต่งตัวเอาจนสเตฟหมดแรง

นางก็เข้าไปยุ่งในครัวจนทั้งเมดทั้งแม่ครัว-พ่อครัวไล่ตะเพิดออกมาให้กักตัวในห้องสักพัก

 

บางทีก็สงสัยว่าใครเป็นนายใครเป็นบ่าวกันแน่

 

 

จะยังไงๆ นางก็เป็นหญิง เราก็เป็นหญิง คงจะเป็นไปไม่ได้ในทางทฤษฎีหากจะ…

 

ลินดอลหน้าแดงเขิินเมื่อคิดอะไรแบบนั้น ยิ่งเป็นตอนนี้ที่อุณภูมิโดยรอบต่ำเตี้ยก็ยิ่งทำให้สีสดบนใบหน้าชัดขึ้นไปอีก

สเตฟไม่ได้หันมามองเพราะเขาเองก็คิดเรื่องการฝึกอยู่

 

 

“พ พักพอแล้วเหรอ?”

 

“อื้ม- ว่าจะต่ออีกหน่อยแล้วค่อยพอน่ะ…”

 

 

“อื้ม… อย่าบาดเจ็บล่ะ”

 

แม้จะพูดเบาๆ ออกไปจนคิดว่าหญิงสาวตรงหน้าจะไม่ได้ยิน เพียงแต่หญิงสาวคนนั้นซึ่งมังกรโบราณสามารถรู้ได้ครบทุกประโยค

 

แสดงออกมาเพียงหูแดงที่ถูกปกด้วยผมสีขาวยาว

 

 

 

 

 

 

 

ท ทำไมลินดอลพูดอะไรแบบนี้ออกมาน่ะ?-

 

ไม่เข้าใจชายโสดอย่างเราเล้ยย 

 

 

แต่ก็หันไปตั้งใจฝึกต่ออย่างมีสมาธิ

 

เวทย์ไฟถูกปล่อยออกไปอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง แม้ครานี้จะไม่ค่อยเสถียรเท่าเดิมด้วยเหตุอะไรบางอย่าง

 

สายตาคู่เดิมนั้นก็จับจ้องมาอีกครั้ง แน่นอนว่าสเตฟรับรู้ได้จากความตั้งใจที่จดจ่อเข้ามาหา

 

 

“เอ่อ… ส สนใจรึเปล่า?”

 

“อื้ม!”

“มีหลายคำถามเลยล่ะ”

 

“ถ้าตอบได้ล่ะก็นะ…”

 

 

 

คำถามมากมายถาโถมเข้ามาจากผู้เชี่ยวชาญ บ้างก็รู้บ้างก็ไม่

ส่วนใหญ่แล้วสเตฟจะใช้ตามสัญชาติญาณเสียมากกว่าจะตามตำรา เพราะยังไงเขาก็ได้รับการสอนมาจากคุณยายของเขา

 

ดังนั้นพอลินดอลได้เห็นและมีโอกาสจะพูด นางก็จะเริ่มตำหนิถึงหลักการที่สเตฟขาดไป

แต่ก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเพราะส่วนใหญ่ก็แทบจะไม่มีอะไรให้ติเตียนเลย

ถือว่าเป็นคุณสมบัติอย่างหนึ่งของผู้ที่จะเป็นจอมเวทย์ และมังกรอันเต็มวัย

 

 

 

สุดท้ายก็เสร็จวันนี้ไปได้ด้วยความยากลำบาก ทั้งเช้าทั้งบ่ายสองพี่น้องเข้ามาเหมือนสูบพลังเขาไม่หยุด

โดยเฉพาะกับแลนเดลที่ลากไปไหนมาไหนในเมือง

ในทางกลับกันก็ถูกทำให้สมดุลด้วยการออดอ้อนจากลินดอล

 

สเตฟคิดเรื่องเมื่อเช้าจากทั้งสองคนพร้อมกอดหมอนกัดฟัดอยู่อย่างนั้นด้วยอารมณ์เขินอาย

 

 

 

 

 

ยามอรุณได้สาดแสงส่องหน้าต่างจนเขาได้ตื่น

วันใหม่มาเยือนสดใสยิ่งกว่าเก่า

 

เมฆหิมะที่เคยมีก็หายปลิดจนเหมือนไม่เคยมีอยู่

หิมะเริ่มละลายบาง คล้ายจะเข้าสู่ฤดูร้อนอันแสนสั้นซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้น

 

ในวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากเช่นเคย ต้องรอคอยคุณยายให้มาหาตามที่ได้ตกลงกันผ่านกระดาษแผ่นนั้น

ไม่รู้จะใช้เวลานานแค่ไหน และก็ไม่รู้ว่าสองพี่น้องจะอยู่นานเมื่อไหร่

 

 

วันนี้มาแปลกทั้งพี่ทั้งน้อง

ลินดอลนิ่งเงียบขรึมแต่ก็ดูตัวสั่นคล้ายจะเก็บอาการอยู่

แลนเดลมองแต่ตัวของสเตฟไม่เป็นอันทานอาหารตรงหน้า

 

บางทีก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อึก- นี่ข้าอยู่ที่ใด ”

“ห๊ะ ไอมังกรเวรนี่-”

 

“หยุดเลยๆ เจ้าน่ะหมดหนทางสู้แล้ว”

“ไม่เห็นรึไง? ข้าแทบจะไม่มีแผลเลยเสียด้วยซ้ำ”

 

“ล แล้วลูกสาวข้า”

 

“อยู่ชั้นล่าง”

 

 

 

“อึก- โอ็ย”

 

 

สภาพของแกมมอนสะบักสะบอมจากสายฟ้าจากเจ้าของที่นั่งอยู่ข้างเตียงนั้น

ร่างกายจึงยังไม่พร้อมที่จะเคลื่อนไหว ได้เพียงนอนติดเตียงอยู่นั้นไม่สามารถไปไหน

 

ดังนั้นมิลาด้าจึงจะอาสาไปนำเรียกมาให้

 

 

“คะท่านมิลาด้า?”

 

“พ่อเธอเรียกหาน่ะ”

 

“อ๊ะค่ะ- ขออนุญาติถอดผ้ากันเปื้อน-”

 

 

ตอนนี้เรียกได้ว่ากลายเป็นเสมือนเด็กหญิงที่ว่านอนสอนง่าย

ไพโอเนียร์อยู่ชั้นล่างคอยทำงานบ้านระหว่างที่พ่อของนางรักษาตัวอยู่

 

“พ่อคะ!”

“หนูก็นึกว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้ว…”

 

“อื้อ- ข้าอยู่ตรงนี้แล้วนะ”

 

 

หญิงสาวร้องห่มไห้กับตักของผู้ให้กำเนิดนาง

 

“พ่อหลับไปเป็นอาทิตย์เลยนะคะรู้ตัวไหม”

 

 

แม้เวลาเพียงเท่านี้จะไม่เป็นเท่าไหร่สำหรับผู้ไร้สติ แต่คงเป็นเวลาที่แสนเจ็บปวดสำหรับผู้ที่รอคอย

 

แม้มิลาด้าจะบอกไม่รู้ตั้งกี่ครั้งว่าไม่เป็นอะไร แต่ไพโอเนียร์ก็ยังคงดึงดันที่จะขอช่วยงานอย่างน้อยก็ให้มีที่หลับที่นอน

มิลาด้าเองก็ตั้งใจจะรับผิดชอบเต็มที่อยู่แล้วเพราะไม่ได้อยากจะมีเรื่องตั้งแต่แรก

แต่หากอีกฝ่ายขอก็นับได้ว่าเป็นเรื่องดีที่แม้จะมีสายเลือดนั้น ก็ยังคงมีจิตใจอันเป็นมนุษย์แท้ๆ ต่างจากสายเลือดของมนุษย์ชายชั่วนั่น

 

 

ถึงจะยังมีอาการโกรธเคืองจากแกมมอนแผ่ออกมาอยู่บ้าง แต่มิลาด้าก็ไม่ได้เห็นว่านั่นเป็นพิษภัยอะไรเท่าไหร่

ดังนั้นนางจึงจะออกเดินทางจากบ้านอีกครั้งฝากให้สองพ่อลูกดูแลบ้านไม้หลังเก่าๆ แห่งนี้ไปก่อนสักพัก

 

 

“แล้วนี่เจ้าคิดจะไปไหนกันล่ะ?”

 

“ก็ไปตามหาเจ้าตัวเล็กที่เจ้าปลอมตัวมานั่นแหละ”

“ไว้เรื่องที่เจ้าทำอะไรกับสเตฟค่อยมาคิดบัญชีเอาทีหลังก็ได้-”

 

“อ โอ้ ข้าน้อมรับ”

 

 

 

 

แล้วมิลาด้าก็รีบบินออกจากบ้านไปทันทีในวันนั้น

 

สองพ่อลูกนั้นก็ได้แต่เพียงรอคอยการกลับมาของเจ้าบ้าน

เป็นเรื่องแปลกที่จะมีมารระดับนี้อยู่ในดินแดนมนุษย์ แต่หากไร้พิษศงก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ซ้ำยังไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของคนคนนี้อยู่เลยด้วย

 

 

การไปจับจ่ายซื้อของเป็นหน้าที่ของไพโอเนียร์ เขาที่แหลมเล็กออกมาใครก็เห็นว่าเป็นเพียงเผ่ายักษ์เพียงแคระ

จึงสามารถปลอมไปกับมนุษย์ได้ค่อนข้างง่าย

 

 

มิลาด้าได้ให้ทางเลือกกับทั้งสองเอาไว้ด้วยความที่ไว้ใจ

คือ 1 จะออกจากบ้านนั้นเพื่อกลับยังดินแดนของตนก็ย่อมได้หากหายดีแล้ว

และ 2 จะอยู่ต่อรอจนนางกลับมาแล้วค่อยหาทางทำอะไรต่อจากนั้น

 

 

เห็นว่ามิลาด้าใช้เวลาไม่นานในการเดินทางไป แต่ตอนกลับอาจจะใช้ร่วมอาทิตย์หรือมากกว่านั้นเหตุด้วยหลานสาวของนางที่ยังไม่แข็งแรงพอที่จะบินเร็วมาก

 

 

 

 

ผ่านมาไม่กี่วันแกมมอนก็เริ่มเดินได้เป็นปกติ

มีบ้างเป็นปกติที่เขาคิดจะหนีออกไป แต่ก็ดูเหมือนไพโอเนียร์จะชอบเมืองมนุษย์เป็นพิเศษจากความอบอุ่นที่นางได้รับตลอดที่ไปเมือง

หญิงสาวโอนิ? ตัวเล็กที่อายุภายนอกไม่น่าจะถึงหลัก 10 ใครล่ะจะไม่เอ็นดู

กลับบ้านมาทีก็ได้ของติดไม้ติดมือมาเกินงบที่นำไป

 

 

“คุณพ่อคะๆ วันนี้คุณป้าร้านตุ๊กตาให้นี่มาด้วยล่ะ-”

“ตุ๊กตาหมีล่ะ!”

 

 

***………………..***