***………………..***

 

“อ๊ากกกก!!!!”

 

 

 

คุริสึตื่นขึ้นมาบนเตียงพร้อมเปล่งเสียงตกใจออกมาดังลั่น หอบอย่างหนัก เม็ดเหงื่องอกออกมาชุ่มตัว ลุกขึ้นมาเช็คร่างกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

พอคลำไปเรื่อยก็เจอสิ่งแปลกปลอมที่ไม่น่าจะมีอยู่กับเขาได้ เนินเขาอ่อนสองลูกที่ดูแล้วไม่น่าใช่ของเขาอย่างใด ลูบลงไปด้านล่างก็ไม่พบสิ่งที่ควรจะมีอยู่ เจอเพียงหุบเขาลึกเพียงเท่านั้น

เกิดใหม่อะไรนั่นเป็นสิ่งที่ฮิตในสมัยปัจจุบันนี้ แต่หากกับเขาที่เป็นแฟนเดนตายกันดั้มด้วยแล้วจึงไม่ค่อยได้ตามอะไรนอกจากนั้น เขาคิดว่าหากเป็นรอสก็อาจจะเข้าใจอะไรได้มากกว่านี้

 

พอคิดถึงเพื่อนสนิทคนนั้น คนสุดท้ายที่ได้อยู่กับเขาเมื่อนั้นก็เกิดน้ำตาตกออกมาไม่รู้ตัว

 

 

ตึก ตึก ตึก

 

 

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบได้ดังมาจากหน้าประตูไม้อีกฝั่งของห้องไม้น้อยๆ นี้

 

“สเตฟานี!!” เสียงหญิงสูงวัยคนหนึ่งดังขึ้นมาบริเวณหน้าประตูห้องไม้นี้ ก่อนที่จะเปิดออกมาปรากฏตัวขึ้นเผยให้เห็นลักษณะ

นางเป็นหญิงชราสวมผ้าเก่าตามสภาพที่มีให้เห็นกันทั่วไปในชนชั้นล่างของช่วงยุควิคตอเรียน

 

 

“สเตฟานี?”

 

“อ๊ะ- คะ?”

 

หญิงชรามองสังเกตไปรอบด้วยความตื่นตกใจกับเสียงที่เปล่งออกมาจากสาวน้อยตรงหน้าเมื่อสักครู่ 

พอถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก็ได้รับคำตอบมาเป็นเพียงความเงียบจากสาวน้อย

 

“คงจะฝันร้ายสินะหลานยาย อีกเดี๋ยวอาหารเช้าก็เสร็จแล้วนะ…”

 

ว่าจบแล้วนางก็เดินกลับออกจากห้องไปหลังจากสรุปเรื่องราวได้เข้าใจทั้งหมด ขณะที่สาวน้อยคนนั้นซึ่งภายในกลับไม่ใช่คนเดิม เอ๊ะ? หรือใช่หว่า

 

 

ความทรงจำไหลพรั่งพรูเข้ามารวดเดียวส่งให้นางที่อยากจะร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด แต่ก็กัดผ้าห่มผืนบางนั้นไว้แน่นเพื่อที่จะไม่ให้ใครสงสัยไปมากกว่านี้

‘อึก- สเตฟานี่ รอส คุณยาย มิลาด้า?’

 

 

หลายอย่างเกินจนจะนึกได้ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงสำรวจสิ่งใหม่ทุกอย่างเหล่านี้ไม่ว่าจะร่างกาย จิตใจ สภาพแวดล้อม และอื่นๆ 

ซึ่งก็ได้เช็คไปก่อนหน้านี้ผ่านการลูบคลำตามตัวมาเป็นหลักฐานอันดีว่าเขานั้นไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว

 

 

จิตใจเองก็คล้ายจะค่อยๆ ยอมรับถึงการมีอยู่ในตัวตนปัจจุบันของตนได้เรื่อยๆ ผ่านเวลา แม้จะมีบางสิ่งอย่างเพศสภาพก็ตามที่ยากจะเปลี่ยนแปลงกับอดีตชายวัยกลางคนคนนี้

 

 

ส่วนเรื่องภายนอกก็มองผ่านหน้าต่าง บ้านลักษณะสองชั้นแม้จะยังไม่ได้ไปสำรวจแม้แต่นอกห้องเลยก็ตามก็คาดการณ์ได้เลยว่าเป็นบ้านหลังน้อยในป่าใหญ่

 

ต้นไม้สูงเกินชั้นที่สองของบ้านแบบเหลื่อมๆ ส่งผลให้รอบข้างมีร่มเงาเย็นสบาย 

 

พอเขาเปิดหน้าต่างไม้โปร่งไร้กระจกก็ประสบกับลมธรรมชาติภายนอกในตอนเช้าอันสดชื่นลอยเข้ามาในห้อง พร้อมกับกลิ่นหอมของอาหารเช้าในวันนี้ที่คุณยายมิลาด้า(หากอิงจากความทรงจำ) กำลังปรุงแต่งรสชาติ

 

 

 

เขาลุกออกจากเตียงพร้อมแล้วจึงเปลี่ยนชุดนอนซอมซ่อนั้นไปสู่เสื้อเด็กซึ่งพอดีตัวกางเกงยาวพอดีเข่า ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านล่าง

 

“อาหารเช้าเสร็จแล้วนะจ๊ะ!”

แล้วเขาก็รีบเปิดประตูลงไปขณะที่เพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดี

 

 

อาหารในวันนี้เป็นขนมปังก้อนกับซุบมันฝรั่งบดแสนธรรมดาแต่ก็เต็มไปด้วยโภชณาการหากเป็นในยุคกลางตามที่เขาคิดเอาไว้

 

เขากระโดดขึ้นพยายามนั่งเก้าอี้ที่สูงกว่าตัวเขา ลักษณะร่างกายของเด็กประมาณ 5 ขวบเป็นอะไรที่ลำบาก แม้จะมีความนึกคิดเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม

แล้วคุณยายก็มาอุ้มเขาขึ้นนั่งให้…

 

เขายิ้มแป้นไปกับอาหารตรงหน้าเพราะมันอร่อยกว่าที่เขาคิดเอาไว้ หรืออาจจะเป็นเพราะความเคยชินของร่างนี้ที่ทานเป็นประจำ บวกกับร่างเดิมที่นิสัยก็มักจะทานแต่บะหมี่กึ่งอยู่แล้วด้วย

แต่เห็นอย่างนี้เขาก็เป็นลิ้นแมวนะเออ

 

 

“อ๊ะ- ร้อน”

“ค่อยๆ ทานก็ได้… ไม่มีใครแย่งไปหรอกนะ”

 

 

แล้วการทานอาหารก็ดำเนินไปจนเสร็จ คุณยายนำจานชามช้อนส้อมไม้ยกไปล้างยังซิงค์น้ำที่จู่ๆ ก็มีก้อนมวลน้ำออกมาเบื้องหน้าของนาง

แต่เขาก็ไม่ได้เอะใจเพราะมัวแต่สังเกตรอบข้างอยู่ซึ่งก็เจอของดีเข้าให้บริเวณห้องรับแขกขนาดเล็กข้างบันไดทางขึ้นชั้นสอง

 

‘แผนที่’

 

มันคือแผนที่คาดว่าทั้งอาณาจักรที่เขาอาศัยอยู่ แต่ด้วยความที่อยู่ภายในป่าลึก ข้อมูลภายนอกก็ยังไม่มีเลยแม้แต่น้อย การระบุสถานที่จึงทำได้ยาก

เพียงแต่ว่าเขาจะเดินไปถามยายมิลาด้า

 

 

“คุณยายคะๆ”

 

ร่างน้อยเดินเตาะแตะเข้าหาหญิงชราอย่างน่าชัง นางรับมือที่เธอยื่นออกมาหาพร้อมกล่าวตอบ

“มีอะไรจ๊ะ?”

“กระดาษนั่นมันคืออะไรคะ?”

 

คุณยายอธิบายอย่างดีแก่เด็กสาวที่ในสายตาของนางเป็นเพียงหลานสาวตัวน้อยมีแต่ความอยากรู้อยากเห็นท่วมตัวเพียงเท่านั้น

ทั้งที่เขาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว จะให้มาแสดงอะไรแบบนี้มันก็น่าอายจะตายชัก

 

 

จากที่คุณยายได้อธิบายถึงข้อมูลภายในแผนที่ติดข้างฝาบ้านนั้น…

แผนที่นี้เป็นแผนที่อาณาจักรตามที่เขาคาดเดาเอาไว้ในตอนแรก โดยจะมีเมืองต่างๆ อยู่รอบๆ โดยเมืองก็จะมีหมู่บ้านเป็นชนบทล้อมไปทั่วอีกที เส้นประบางสีดำขาวบ่งบอกถึงเขตแดนแต่ละเมือง ส่วนสีดำเข้มเป็นเส้นเขตแบ่งอาณาจักรกับอาณาจักรอื่นๆ

 

 

หากสังเกตดีๆ ก็จะเจอกับมาร์คสีส้มที่คุณยายอธิบายเอาไว้ว่าเป็นตำแหน่งที่เราอยู่ หรือก็คือบ้านของเราในปัจจุบันตอนนี้ ซึ่งก็อยู่ทางตะวันออกค่อนข้างจะแถบชายแดน

 

จะว่าไปแล้วทำไมเขาถึงอ่านเนื้อหาบนแผนที่ หรือตัวหนังสือตามที่ต่างๆ ไม่ออกเลยล่ะ? แต่กลับฟังคุณยายพูดได้รู้ความทุกประโยคทุกคำพูด แม้ว่าภาษานั้นจะดูเป็นฝั่งตะวันตกที่ก็ไม่น่าจะใช่ภาษาอังกฤษก็ตาม

 

 

…

 

 

..

 

 

.

 

 

และแล้วก็ถึงเวลาเรียนประจำวัน ครูก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล เป็นคุณยายมิลาด้าคนดีคนเดิมที่ทำทุกอย่างภายในบ้านนี้แม้ว่าสภาพร่างกายของนางจะเดินหลังค่อมถือไม้เท้าแล้วก็ตาม

 

ว่าแต่คุณยายอายุปาไปเท่าไหร่แล้วกันนะ?

 

 

เปิดบทเรียนวันนี้ก็เริ่มจากภาษาก่อนเป็นอย่างแรก ระบบภาษาเข้าใจได้ไม่ยากราวกับกำลังเรียนภาษาอังกฤษอยู่ก็ไม่ปาน

 

และสายวันนี้ก็วนอยู่กับการสอบท่องศัพท์กับคุณยาย และทานอาหารว่างเป็นมันฝรั่งบดเปล่าๆ ที่เหลือจากการทำซุปมาจากเมื่อเช้า

ช่วงบ่ายก็มีเรียนเพียงเล็กน้อยก่อนจะไปสอบกับคุณยายในช่วงหลังอาหารตามลำดับ แล้วจึงค่อยเข้านอนอย่างเช้าเพราะบ้านเราไม่มีแสงสว่างอย่างสมัยโลกเดิม

 

 

และหลายๆ วันก็วนกันไปตามนี้ วนเป็นลูปอยู่อย่างเดิมจนภาษาของเขาเริ่มที่จะคล่องขึ้นบ้าง

 

 

…

 

 

 

 

และในคืนหนึ่งนั้นเอง

 

“อึก- อ้าา”

 

 

เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นมาจากเด็กสาวที่อายุในตอนนี้ได้อยู่หลักสิบเป็นครั้งแรก…

ร่างกายของนางอุณภูมิขึ้นสูง เหงื่อไคลไหลออกเป็นสาย ผ้าห่มที่จำต้องห่มอยู่ตลอดก็ถูกถีบออกแม้อุณภูมิโดยเฉลี่ยมีเพียง 20 องศา

 

 

 

“อ๊าา!!”

 

 

เสียงของนางดังลั่นแต่ก็ไม่อาจตื่นจากนิทราได้เพราะเหตุอะไรบางอย่าง

 

 

 

ตึก ตึก ตึก    แอ๊ด~

 

 

 

เสียงเท้าเบาแต่ไม่ถึงกับย่องได้เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง เปิดประตูห้องของสเตฟานีอย่างสุภาพเบามือพร้อมกับถือถุงอะไรบางอย่างเข้ามาด้วย…

 

“หลานตัวน้อยของยาย..”

 

 

นางลูบศรีษะเขาไปเบามือก่อนที่จะเลื่อนมือไปเปิดหน้าต่างบริเวณหัวเตียงส่งให้ลมพัดเข้ามาภายใน พร้อมด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาบริเวณร่างของเด็กสาวอย่างพอดิบพอดี

 

คืนนี้เป็นคืนจันทร์เต็มดวง หญิงแก่เริ่มนำของในถุงนั้นปรากฏว่าเป็นผงอะไรสักอย่างสีขาวนวลคล้ายแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา

หญิงแก่เริ่มวาดวงนั้นเป็นลายรูปคล้ายวงเรขาคณิตสลับซับซ้อนกันอยู่ไปมาสักพัก ก่อนจะปิดท้ายด้วยนำเขาของตัวอะไรสักอย่างลักษณะเป็นกิ่งแตกกว้างสั้นวางเอาไว้ตรงกลาง

 

 

 

“แด่บรรพบุรุษ…”

 

 

 

หลังจากคำพูดนั้น แสงสีแดงได้ปรากฏไปทั่วบริเวณวงกลมนั้น แต่ไม่นานก็หายวับไปพร้อมกับเครื่องมือที่นางนำมาวางเอาไว้ และเขาสัตว์ด้วย

ดูเหมือนพิธีกรรมอะไรสักอย่างจะเสร็จแล้ว นางก็เดินเข้ามาตรวจอาการของสเตฟานีอีกครั้งก็พบกับร่างของเด็กสาวที่ไม่สั่นไม่มีอาการก่อนหน้าอีกต่อไป

 

 

หญิงแก่เลื่อนมือไปปิดหน้าต่างบนหัวเตียงนั้นก่อนที่จะเดินออกห้องไปด้วยความสงบ

 

 

 

***………………..***

 

โดย Till_lil