***………………..***

 

 

เราไม่รู้หรอกนะว่าจอมมารที่พวกเขารู้จักเป็นยังไง

แต่ตามความคิดของเราแล้ว… มันผิดไปจากที่ผมเห็นตอนนี้มากเลยล่ะ

 

 

 

 

วันรุ่งขึ้นขณะที่ตะวันยังไม่ส่องแสง เช้ามืดของวันสเตฟก็ได้ตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตากับน้ำต้มอุ่น

 

อุณภูมิขณะนี้เท่าที่รู้สึกเห็นจะเป็นติดลบจากน้ำที่แข็งเห็นอยู่ทั่วไป และไออากาศขาวที่หายใจออกมาทุกเฮือก

 

 

ตอนนี้ไม่ใส่ถุงมือก็เห็นจะไม่ได้แล้ว กระโปรงเองก็อย่าหวังจะได้ใส่ เพราะแม้แต่กางเกงตัวหนาก็ยังรู้สึกได้ถึงความเย็นเลย

หิมะตกทับถมกันเรื่อยๆ จนเริ่มหนาขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็สังเกตได้

 

คุณยายจะให้เราตื่นทำไมตั้งมืดๆ เนี่ย บรื๋ออ…

 

 

 

ทันใดก็เห็นคุณยายเดินออกมาจากเต้นท์ยุทธวิธีคล้ายกับเพิ่งจะไปประชุมอะไรกันมา

 

แล้วนางก็พาเขาเดินไปยังหน้าค่าย

 

“พ่อหลานเล่าว่าเราควรอออกแต่มืดเพื่อหลบเลี่ยงจากหมอกอันตรายนั้น”

“หมอกดำที่ว่าจะเกิดก็ต่อเมื่อเจ้าตัวนั้นมีสติ”

 

 

“ฮ้าว~”

 

 

 

ถึงประตู ทหารยามกะกลางคืนก็รู้งานเปิดประตูให้เราสองเดินออกได้สวัสดิ

 

 

หนาวจัดเลย บรื๋ออ~

 

 

 

แล้วเราก็ออกบินทันทีที่เดินมาถึงลานกว้างซึ่งได้ลงจอดไปก่อนหน้านี้

 

 

 

เบื้องบนฟ้าเหนือเมฆหิมะจึงสามารถมองเห็นดวงจันทร์ได้อย่างชัดเจน มันใหญ่เกินไปไหมนะ

 

ในวันนี้เป็นวันจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์สาดไปทั่วเมฆสีน้ำเงินมืด เบื้องหลังที่เคยผ่านมาก็มองเห็นไปถึงทิวเขาสูงเหนือเมฆสวยงาม

 

 

จุดหมายที่เรากำลังไปหาอยู่ไม่ไกลเหตุที่ว่านี่คือแนวหน้าสุดของกองทัพแล้ว

หากเดินเท้าอาจจะใช้เวลาสักหนึ่งวันเต็ม แต่หากเป็นการบินเห็นจะเร็วกว่านี้อย่างชัดเจน ประมาณกันเอาไว้สัก 2 ชั่วโมง

แต่หากเป็นคุณยายคงจะเร็วกว่านั้นโข…

 

 

…

 

 

 

แล้วเราก็มาถึง…

 

แม้จะมีเมฆบดบังทัศนไปเสียหมด ถึงอย่างนั้นคุณยายก็สัมผัสถึงมันได้ด้วยสัญชาติญาณและการสังเกตที่ดี

 

ลดระดับความสูงลงไปต่ำกว่าเมฆก็พบกับพื้นดินที่เต็มไปด้วยเถ้าถ่าน เป็นสัญญาณว่าเหล่าปีศาจได้รุกคืบคืนมาถึงยังตัวตนนี้แล้ว

 

เบื้องล่างมีสิ่งมีชีวิตโทนสีดำมืดกลืนไปกับสีพื้นแทบจะไม่เห็นหากไม่มีแสงสีขาวที่เปล่งออกมาจากทรวงอกของตัวตนนี้สว่างจ้าเห็นได้ไกล

รูปร่างคล้ายเป็นมนุษย์เพศหญิงมีเค้าโครงรูปโค้งเว้าดูดีราวหญิงงามคนหนึ่ง

 

 

 

“นางคนนี้เป็นใครคะ?”

 

“…”

 

 

คุณยายบินลงเข้าไปใกล้ๆ ทิ้งไว้ให้สเตฟอยู่ด้านบนคอยลาดตระเวนรอบข้างเผื่อกองทัพของปีศาจจะมา

 

สเตฟถามแต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ เป็นห่วงมองลงไปก็เจอคุณยายเดินไปรอบๆ ร่างนั้นด้วยความเร่งรีบและลุกลี้ลุกลนอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

ร่างนี้มัน…

 

ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร แต่ก็เป็นสิ่งที่คลับคล้ายกับสิ่งที่มิลาด้าคุ้นเคยอย่างมาก

 

แสงที่ทรวงอกซึ่งเห็นได้สว่างชัดเจน พอมือของนางเข้าไปใกล้คล้ายจะสัมผัสก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา

ตัวตนนั้นได้ตื่นขึ้นหลังจากที่แสงหายไป หมอกควันกลับมากระจายอีกครั้งจากสติของตัวตนนั้น

 

 

 

วูมม!

 

 

“สเตฟ! หนีไปแจ้งข่าวซะ!!”

 

“คุณยายล่ะคะ?!”

 

“ไม่เป็นอะไร อีกเดี๋ยวจะตามไป!”

 

 

แล้วสเตฟก็รีบบินไปด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่เขาทำได้ไปเพื่อรายงานเรื่องฉุกเฉินที่เกิดขึ้น

 

ฮึก-

 

 

 

ภายในหมอกหนานั้นมีมังกรตนหนึ่งกับตัวตนปริศนา

 

 

ร่างไร้สีนั้นยืนขึ้นร้องครวนด้วยความเศร้า

 

พอตรวจสอบดีๆ หมอกเหล่านี้ไม่ได้เกิดจากปรากฏการณ์ที่อธิบายอะไรไม่ได้ 

สิ่งเหล่านี้เป็นมานาที่เจ้าตัวตนนั้นปล่อยออกมาปริมาณมหาศาลเกินกว่าจะสังเกต เป็นก้อนมานาที่อัดแน่นกันจนทำให้เห็นได้ด้วยตาเปล่า

 

ดังนั้นเรื่องที่ว่ากันว่าหากสูดดมหมอกนี่เข้าไปจะเกิดอาการไม่ดีต่างๆ ก็เป็นเพียงอาการเมามานาที่ได้รับมากจนเกินไปซึ่งก็อันตรายได้หากรับปริมาณมากจนเกินลิมิต

 

ในกรณีของมิลาด้า นางพยายามปลดปล่อยเวทย์ต่างๆ ให้ทันกับปริมาณมานาที่ได้รับ ซึ่งทำให้ร่างกายแม้จะเป็นมังกรโบราณก็รับภาระหนักจนแทบจะยืนไม่ไหว

และคิดว่าอาจจะเสียชีวิตได้หากอยู่นานจนเกินไปซึ่งหนักกว่าเมามานาเสียอีก

 

 

 

“อึก- เจ้าเป็นใคร”

 

ข้า… ข้าไม่รู้…

 

“ถ ถ้าเช่นนั้นช่วยบอกเรื่องที่จำได้- ”

 

ภรรยาข้า มิลาด้า

 

“ทริกซี่?”

 

 

 

จู่ๆ หมอกเหล่านั้นก็เบาบางลงหลังจากได้ยินชื่อหนึ่งดังออกมาจากปากของมังกร

 

ร่างสีดำค่อยๆ หายไป สีได้เข้ามาแทนที่ปรากฏเป็นตัวตนที่มิลาด้าคุ้นเคยกับสิ่งนั้นเป็นอย่างยิ่ง

 

 

“มิลา.. -”

 

 

“ฮึบ-” รับร่างที่อ่อนแรงของทริกซี่ได้อย่างพอดี

 

“เป็นเจ้าจริงๆ”

 

“อื้ม เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรต่อแล้วล่ะ”

“หลับให้สบายเถิดภูตตัวน้อยของข้า”

 

 

ร่างบางของภูตที่ว่ากันว่าเป็นภรรยาคนแรกและเพียงคนเดียวของมิลาด้า 

ทำไมนางมาอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมนางถึงเป็นตัวตนอะไรแบบนั้นไปได้ ไม่มีใครตอบและไม่มีใครรู้กับคำถามนี้

และสิ่งที่ผิดปกติไปจากเดิมอีกสิ่งคือเมื่อใดที่ภูติไร้สติไปแล้ว ร่างที่เห็นเป็นรูปธรรมจะมลายหายไปจากการไม่สามารถรวมมานาได้

 

แต่ขณะนี้ก็ยังคงร่างอยู่เห็นได้แตะต้องได้อย่างชัดเจนเสียคิดว่าเป็นมนุษย์เพศหญิงคนหนึ่ง

 

 

มิลาด้าใช้ปีกของนางห่อตัวของนางและร่างบางนั้นเอาไว้ในอ้อมกอดแม้ว่าร่างของภูติจะไม่จำเป็นกับเรื่องแบบนี้

แต่ท่ามกลางความผิดปกติทั้งหลายที่ได้เกิดขึ้น การป้องกันเอาไว้ก่อนก็ถือเป็นเรื่องดีจริงไหม?

 

 

ระหว่างรอกำลังเสริม มิลาด้าก็ค่อยสังเกตไปทั่วร่างกายของทริกซี่ภรรยา

 

แทบทุกอย่างคงอยู่สมบูรณ์ ไม่มีแผลอะไรอันใดเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากเศษสีดำที่ยังติดอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เพียงนำมือไปปัดก็เป็นเหมือนฝุ่นที่ออกอย่างง่ายดาย

 

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ…”

 

 

 

…

 

 

แล้วกองทหารที่สเตฟไปเรียกก็มาถึงยังสถานที่

 

 

ทริกซี่ได้นำไปยังเต้นท์เดี่ยวแยกออกไปพร้อมล่ามด้วยตรวนเพื่อความปลอดภัยในกรณีคลุ้มคลั่ง

แม้ส่วนมากตรวนจะไม่ค่อยมีผลกับพวกอมนุษย์อย่างนี้ก็ตาม

 

 

 

“อย่าทำอะไรให้นางเจ็บปวดก็พอนะ…”

 

มิลาด้าขอไปยังผู้บัญชาการทัพหน้าอย่างรอสลูกเขยที่เป็นผู้ควบคุมทุกอย่าง รอสเองก็พยักหน้าตกลงกับคำขอนั้น

 

ส่วนอิคนิลก็นั่งเฝ้าข้างๆ ตัวตนที่เปรียบเสมือนทั้งบิดาและมารดาภายในคนเดียวกันของนางอยู่อย่างนั้นด้วยความหลากอารมณ์ที่ไม่รู้จะเลือกอารรมณ์ไหนให้แสดงออกมาดี

สเตฟก็นั่งอยู่ข้างๆ เช่นเดียวกัน

 

 

 

และในตอนนี้ภารกิจที่ว่าตรวจสอบตัวตนปริศนาก็สำเร็จไปได้ด้วยดี?

แม้จะเกินคาดอะไรไปไกลเสียหน่อยก็ตาม

 

 

 

 

 

 

“ข้าอยู่ที่ใดกัน?”

 

“…ท่านแม่ฟื้นแล้ว!!”

 

“ท่านแม่? ข้าจำไม่ผิดว่าข้าเป็นสามีนะ…”

 

 

 

***………………..***