ตอนที่ 271 แต่งงาน

ใครเป็นผู้จุดฟืนบ้านจางกว่างฝูนั้น ตระกูลจางรู้ดีแก่ใจ คนก่อเหตุโกรธที่จางฉุ้ยจวินหลอกเพื่อนสนิทของตนไปทำธุรกิจขายตรงทางทิศใต้ เลยอยากระบายความแค้นเท่านั้น

แต่ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย คงจะเกี่ยวกับที่จางฉุ้ยเหลียนกลับบ้านไม่มากก็น้อย เพราะเพื่อนบ้านที่เข้ามาทักทายจางกว่างฝูด้วยความกระตือรือร้น ทำให้เช่าหวารู้สึกประหม่าอย่างมาก

ไฟที่แผดเผากองฟืนทั้งสามได้มอดไหม้ลงอย่างรวดเร็ว คุณปู่และคุณย่าเป็นกังวลอย่างมาก แต่สะใภ้รองหลิวกุ้ยเฟินกลับนิ่งสงบ ตอนที่นั่งรับประทานอาหารค่ำอย่างพร้อมหน้า สองสามีภรรยาได้ทะเลาะและชักสีหน้าไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องการเรียนของลูกชายคนโต

หลิวกุ้ยเฟินชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ละแวกบ้านก็มีโรงเรียนอนุบาลที่มีคุณภาพอยู่เช่นกัน แม้อยากโน้มน้าวให้เด็กไปเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในเมืองก็ตาม แต่ก็ไม่ถึงกับต้องให้เริ่มตั้งแต่ชั้นอนุบาลเลยนี่

เฉินเฉี่ยวหยิงไม่มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ หล่อนรู้สึกว่าทันทีที่จางฉุ้ยเหลียนกลับมา คนในบ้านก็พากันร้อนอกร้อนใจขึ้นมาทันใด แค่ฐานะของหล่อน ลูกของหล่อนได้รับการศึกษาที่ดี ไม่ต้องมานั่งคิดเรื่องค่าใช้จ่ายตลอดทั้งปีให้เหนื่อยก็เท่านั้น

“เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึงหรอก อาการป่วยของคุณปู่ไม่มีวันหายขาด อารองก็เที่ยวเล่นเสเพลไม่เอาการเอางาน คุณปู่กับคุณย่าต้องมาคอยใช้หนี้ตามหลัง แล้วต่อไปเราจะทำอย่างไร” คำพูดของเฉินเฉี่ยวหยิงมีเหตุผลมาก นี่เป็นเรื่องที่หลิวกุ้ยเฟินกังวลมากที่สุด แต่คำพูดนี้กลับทำให้สามีของหล่อนเกิดข้อกังขา และดูเหมือนไม่ยอมด้วย

“รอให้เสี่ยวจวนแต่งงานก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน” หลิวกุ้ยเฟินทำได้เพียงตอบลูกสะใภ้ไปเช่นนี้ หล่อนมั่นใจว่าชีวิตของเหล่าพี่น้องต้องดีกว่าครอบครัวของพวกเขาอย่างแน่นอน

จางกว่างโหย๋วเป็นคนมีความสามารถ จางฉุ้ยหลินลูกชายของเขาก็แต่งงานกับสะใภ้ที่รู้จักคิดมีเหตุมีผล ตอนนี้พวกเขาต่างก็ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุข ทั้งสองหาเลี้ยงชีพด้วยการฆ่าหมู จางกว่างโหย๋วทำแค่เพียงนำหมูที่ฆ่าแล้วไปส่งตามที่ต่าง ๆ เรียกว่าจางฉุ้ยหลินรับหน้าที่ฆ่า เฉินเฉี่ยวหยิงรับหน้าที่ขาย

จางฉุ้ยจวนลูกสาวของหล่อนเป็นคนงานอยู่ในโรงงานยา เป็นคนเอาจริงเอาจังกับงานมากทีเดียว ฐานะจึงดี ส่วนสามีก็เป็นคนงานในโรงงานเจี้ยนหวา ชีวิตของสามีภรรยาคู่นี้ค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ และหล่อนเองก็ไม่ได้มีเรื่องให้กลัดกลุ้มใจ

ตรงกันข้ามกับสามีภรรยาจางกว่างฝูและเช่าหวา พวกเขาไม่มีแม้แต่ธุรกิจ ชีวิตแทบไม่มีความสุข ยากจนข้นแค้น ลูกชายก็ดันหาสะใภ้ที่ใช้เงินเก่ง สุรุ่ยสุร่าย ไม่มีแม้แต่งานทำ เอาแต่อยู่บ้านเรื่อยเปื่อยไปวัน ๆ

จางฉุ้ยเหลียนกลับเป็นคนมีความสามารถ แต่ปล่อยให้พ่อแม่ต้องเสียใจ มิหนำซ้ำยังมัวแต่เอาอกเอาใจพ่อแม่บุญธรรมอย่างไม่ลืมหูลืมตา เอาอกเอาใจแม่สามีที่มีฐานะและมีอิทธิพล จะมาสนใจอะไรกับครอบครัวจน ๆ อย่างพวกเขา

หลิวกุ้ยเฟินได้แต่นึกดูถูกบ้านหลังที่สองอยู่ในใจ ซ้ำยังทำตัวเย็นชาต่อพ่อแม่สามีด้วย หล่อนต้องคอยหุงหาอาหารปรนนิบัติรับใช้พวกเขามานานกว่า 10 ปี พอถึงเวลาพ่อแม่สามีกลับยกมรดกให้ครอบครัวลูกคนรอง แล้วแบบนี้จะไม่ให้โกรธได้อย่างไร ใครจะยิ้มหน้าบานแสดงความยินดีได้ลงคอ

พอป่วยเป็นมะเร็ง ก็คิดจะยื่นมือออกไปขอเงินจากสองสามีภรรยาคู่นั้น เพราะเงินของพวกนั้นมีมากมายมหาศาล

คิดดูสิ อากาศหนาวจนอุณหภูมิ – 20 องศาเซลเซียส สามีของหล่อนต้องขับรถสามล้อออกไปรับหมู ระหว่างทางมือก็ชาเท้าก็แข็ง เขาต้องทนทุกข์ทรมานมาตลอด 1 ปีเต็ม ส่วนจางฉุ้ยจวินลูกชายของเขา เพราะการฆ่าหมูสามารถทำเงินได้จึงประกอบเป็นอาชีพในที่สุด ประมาณ 07.00 น. เฉินเฉี่ยวหยิงก็ต้องออกไปขายหมูแล้ว

ช่วงเวลานี้ อากาศค่อนข้างหนาวมาก สองสามีภรรยาต้องวิ่งรถขายหมูไปตามจุดต่าง ๆ เป็นเวลา 5 วัน ต่อ 1 สัปดาห์ ที่ทำทุกวันนี้ก็เพื่อต้องการหาเงิน

ตอนที่เฉินเฉี่ยวหยิงอยู่กับครอบครัวของตน ทุกคนในบ้านเลี้ยงดูประคบประหงมดุจคุณหนูผู้สูงส่ง จนสุดท้ายต้องมารับกรรมในเรื่องแบบนี้ ต้องตื่นเช้านอนดึก ตากแดดตากฝน เพื่อนบ้านต่างก็เห็น คุณย่าจะไม่ตื่นตระหนกได้อย่างไร คนเราต้องเอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าเป็นจางฉุ้ยจวน หล่อนจะไม่รู้สึกปวดใจเลยหรืออย่างไร

คุณย่ากลับพูดว่าสองสามีภรรยาคนรองน่าสงสารมาก คุณปู่ก็พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกราวกับกลัวว่าตนจะนอนตายตาไม่หลับอย่างไรอย่างนั้น

เวรเอ๊ย ใครก็อยากมีชีวิตที่ดีกันทั้งนั้น คุณคิดว่าลูกชายของคุณไม่มีความสุข คุณก็เลยอยากไปอยู่กับพวกเขา ตรงกันข้ามกับจางฉุ้ยจวนที่เลี้ยงดูคุณมาอย่างดี เหตุใดต้องผลักไสหล่อนให้เผชิญกับความทุกข์ยากด้วย

ทันทีที่จางฉุ้ยจวนเลิกงาน หล่อนก็ปั่นจักรยานตรงกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ได้ยินมาว่าลูกพี่ลูกน้องจางฉุ้ยเหลียนมาเยี่ยมบ้าน ข่าวนี้ได้สร้างความตกใจให้หล่อนไม่น้อย อีกฝ่ายเป็นลูกพี่ลูกน้องที่น่าอิจฉาที่สุดคนหนึ่ง ตั้งแต่เด็กจนโตโชคชะตาของพี่สาวคนนี้ก็แตกต่างกับหล่อนโดยสิ้นเชิง

“คังคัง เด็กคนนั้นถูกตามใจจนเป็นแบบนี้ ไม่มีทางแกล้งทำอย่างแน่นอน” เมื่อจางฉุ้ยจวนได้ยินพี่ใหญ่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ หล่อนจึงพยักหน้าคล้อยตาม ก่อนจะพูดไปพลางเคี้ยวสาลี่แช่แข็งไปพลาง

“ตอนฉันไปบ้านของพวกหล่อนเมื่อครั้งที่แล้ว คังคังวิ่งเล่นซุกซนเข้าไปในห้องครัว ไป ๆ มา ๆ ก็ลากเอาถุงเส้นหมี่ออกมาจากข้างใน จากนั้นก็แกะถุงแล้วละเลงจนเละเต็มพื้นครัว แถมยังเอาเส้นหมี่ไปแช่ฉี่แล้วนำมาห่อเกี๊ยวให้พวกเรากินอีกด้วย” จางฉุ้ยจวนพูดพลางหัวเราะขำขันไปพลาง “พี่ว่าเด็กแบบนี้ ใครจะกล้าเข้าไปยุ่ง แต่พี่สาวของฉันกลับไม่ได้รู้สึกปวดใจเลยสักนิด แถมยังพูดอธิบายกับคังคังว่านั่นคืออาหาร ถ้าอาหารอยู่บนพื้นแสดงว่าไม่สะอาดแล้ว กินไม่ได้ และยังบอกว่าฉี่ก็สกปรก กินไม่ได้”

เมื่อจางฉุ้ยหลินได้ยินก็ถึงกับพูดไม่ออก “ทำไมฉุ้ยเหลียนยังมีอารมณ์พูดจาดี ๆ กับเด็กอีกล่ะเนี่ย ยิ่งมีแขกในบ้านด้วย ไม่สมควรพูดจาดีแบบนั้น”

จางฉุ้ยจวนส่ายหน้า “ฉันว่าไม่เหมือนหรอก คุณน้าพูดไม่กี่ประโยคเอง แต่ก็ไม่มีใครดุด่าเขา แถมยังอธิบายเหตุผลให้เด็กฟังอีกด้วย พี่สาวของฉันจึงให้คังคังไปหยิบไม้กวาดมาทำความสะอาดด้วยตนเอง แค่นี้ก็หมดปัญหาแล้ว”

“แบบนี้ไม่เป็นการตามใจลูกเกินไปหน่อยหรือ พ่อและพี่ชายของเธอต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าลูกของพวกเขาได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดี แต่พวกเราก็เห็นว่าไม่ใช่ ถ้าละเลงฉี่กับหมี่ ลูกของแม่ก็ซนแบบนี้เหมือนกัน ถ้าเป็นเด็กในบ้าน แม่คงรีบเข้าไปบอกให้หยุดตอนนั้นเลย” เมื่อหลิวกุ้ยเฟินได้ยินก็อดตะโกนออกมาเสียงดังไม่ได้ ดวงตาขนาดเล็กคู่นั้นเปล่งประกายวูบไหวออกมา

“เด็กดีคือเด็กที่ซุกซนนี่แหละ บีบไปก็ไม่ได้ ปล่อยเกินก็ไม่ดี จางฉุ้ยเหลียนสอนลูกดีมากแล้ว ไม่ได้ยินที่คุณลุงเซี่ยพูดหรือ จางฉุ้ยเหลียนยอมย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านก็เพื่อลูกของหล่อนเลยนะ อายุก็ยังน้อยแต่ทำธุรกิจจนประสบความสำเร็จได้ตั้งหลายอย่าง”

แววตาอิจฉาสะท้อนออกมาทางสายตาของจางฉุ้ยหลิน และยังรู้สึกว่าเด็กได้รับความรู้จากจางฉุ้ยเหลียนมากด้วย

“เรียนอะไรเล่า เด็กซุกซนพวกนี้จะไปเข้าใจอะไร เป็นเพียงแค่เด็กโง่ที่ไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อไปดี” เฉินเฉี่ยวหยิงเบะปากเล็กน้อยโดยไม่ใส่ใจอะไร

“แม่ แม่จำหวังซาซาที่อยู่ในเมืองได้ไหม?” เฉินเฉี่ยวหยิงหันไปพูดกับหลิวกุ้ยเฟิน “เขาเป็นหลานสาวของคุณหมอหวัง และเป็นเพื่อนร่วมห้องกับหนูด้วย”

หลิวกุ้ยเฟินพยักหน้า “แม่จำได้ ต่อมาก็ย้ายไปอยู่ในเมือง”

เฉินเฉี่ยวหยิงพูดต่อด้วยสีหน้าดูถูกถากถาง “ตอนเด็ก ๆ หล่อนได้ไปเรียนเต้นไม่ใช่หรือ หล่อนได้เต้นโชว์ในงานวันเด็กด้วยนะ ตอนเรียนก็ได้แสดงศักยภาพของตนออกมาเต็มที่ จนได้แสดงละครพูดในโรงละครด้วยนะ”

หลิวกุ้ยเฟินตกใจอย่างมาก “หา แม่คิดว่าหล่อนไปร้องเพลงระบำสลับแสดงเสียอีก แถมยังหนีไปกับเด็กผู้ชายที่ร้องเพลงระบำสลับแสดงด้วยกันอีก”

จางฉุ้ยหลินแสยะยิ้มเล็กน้อย “แม่ หล่อนไปเรียนเต้น ไม่ได้ไปร้องเพลงระบำสลับเต้น แม่ไปเอาข่าวนี้มาจากไหน ? ”

หลิวกุ้ยเฟินยิ้มละอายแก่ใจ ก่อนจะพูดว่า “ไอ้หยา มันก็เป็นข่าวลือที่เขาพูด ๆ กันนั่นแหละ” เมื่อพูดจบหล่อนก็ถามสะใภ้ด้วยสีหน้ายิ้มร่า “ตอนนี้ล่ะ เป็นยังไงบ้าง ? ”

เฉินเฉี่ยวหยิงยิ้มและพูดว่า “จะทำอะไรได้ล่ะคะ ก็ได้ทำงานเบ็ดเตล็ดทั่วไปในโรงละครน่ะสิ ค่าจ้างเริ่มต้นที่เดือนละ 300 หยวน แม่ว่าหล่อนจะได้ประโยชน์อะไรจากการเรียนเต้นบ้าง ? ”

จางฉุ้ยหลินพูดแทรกขึ้นมาทันควัน “มันไม่เหมือนกัน เธอเห็นรูปร่างไม้กระดานของหล่อนหรือเปล่า ?หล่อนมีฝาแฝดด้วยนะ เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อีกคน”

นี่เป็นบทสนทนาคำต่อคำเลยทีเดียว จางฉุ้ยหลินตั้งใจทำแบบนี้ ซึ่งการพูดของเขาก็เป็นจุดเด่นได้ดีทีเดียว เขาพูดเหมือนกับว่าเธอไม่มีความสามารถเท่าหวังซาซา ถึงอยากอยู่คณะละครก็ไม่มีโอกาส

เฉิยเฉี่ยวหยิงแสดงความโกรธออกมาทางสีหน้า และด่าทอออกไปด้วยความอิจฉาที่ปรากฏขึ้นในใจ “ถ้าพี่เห็นว่าดีก็ไปแต่งกับหล่อนแทนสิ ”

หลังจากคลอดลูก น้ำหนักตัวของเธอก็เกินมาตรฐาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ฆ่าหมูและเริ่มขายหมู ร่างกายก็โทรมยิ่งกว่าเดิม ซึ่งเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นการทำงานนอกบ้านหรือในบ้านก็เป็นหน้าที่ของพวกเขาทั้งสิ้น เพื่อให้ลูกชายคนโตได้มีนมกิน หล่อนจึงต้องทำงานอย่างหนัก

ตอนนี้จึงปล่อยตัวให้อ้วน ซึ่งในตอนแรกไม่ได้คิดไว้แบบนี้เลย

เมื่อเห็นภรรยาเป็นเช่นนี้ จางฉุ้ยหลินก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้เพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ฉันได้ยินมาว่าจางฉุ้ยเหลียนอยากให้คังคังเรียนว่ายน้ำ บอกว่าอยากให้เขาได้ออกกำลังกาย เราให้ลูกชายไปเรียนก่อนดีไหม ? ”

เมื่อโพล่งคำนี้ออกมาจากปาก สะใภ้ใหญ่ตระกูลจางก็หลุดขำออกมาทันทีราวกับฟังเรื่องตลก ตราบใดที่ไม่เกี่ยวข้องกับความสามัคคีในครอบครัว โดยปกติหล่อนจะไม่เข้ามายุ่งเลย

เพียงแต่หล่อนรู้สึกตลกกับคำพูดของหลานชายไม่น้อย “ยังต้องเรียนอีกหรือ โดดลงน้ำตู้มเดียว สักเดี๋ยวก็เป็นแล้ว เหมือนกับตอนที่ฉันปั่นจักรยานไงล่ะ เรียนแป๊ปเดียวก็จำไปจนวันตายไม่มีลืม”