บทที่ 2: เด็กสาวดาวสีฟ้า

 

 

สองวันผ่านไปนับตั้งแต่ภัยพิบัติที่เกิดจากสัตว์ประหลาดที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันในสวนสนุก แหล่งที่มาและการเกิดของสัตว์ประหลาดอยู่ระหว่างการสอบสวน และทฤษฎีที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดคือมีดันเจี้ยนปรากฏขึ้นในสวนสนุกพอดี

 

ในอินเทอร์เน็ต มีทฤษฎีสมคบคิดหลายอย่างแพร่สะพัด แต่ทั้งหมดนั้นไม่กับความจริงเลยสักนิด

 

“……ไร้สาระ”

 

รินกะสบถออกมาขณะอ่านโพสต์บางส่วนในกระดานสนทนาออนไลน์

 

(ฉันคิดว่าสนธยาแห่งเงินจะถูกดึงออกมาสู่ฉากหน้าจากเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น)

 

ตอนนี้รินกะเดินไปรอบๆ โรงพยาบาลได้อย่างอิสระ

 

เนื่องจากเป็นเวลากลางคืน จึงมีเพียงเงาของเธอเท่านั้นที่สะท้อนบนทางเดิน

 

ใช่ เธอเป็นอิสระ

 

เธอไม่ได้ถูกควบคุมตัว

 

เหตุผลมีเพียงอย่างเดียว เพราะเธอไม่เป็นที่รู้จักว่าเป็นอูโรโบรอสนั้นเอง

 

ดูเหมือนว่าสภาบริหารเอพิสจะจัดการเรื่องนี้ให้เป็นอุบัติเหตุ และรินกะได้รับอิสระเป็นการแลกเปลี่ยนกับการปิดปาก

 

แน่นอนว่าคงมีคนเชื่อไม่มากนักหากเด็กสาวคนเดียวเปิดเผยความจริง

 

(แต่ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงมีโอกาส)

 

รินกะถูกบังคับให้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เนื่องจากการตรวจผลกระทบที่ตามมาจากการหลอมรวมกับอูโรโบรอส

 

โรงพยาบาลที่เธออยู่เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่ดำเนินการโดยโรงเรียนมิคาเงะ

 

โรงพยาบาลแห่งนี้รับทั้งนักสำรวจ นักเรียนทั่วไป และนักท่องเที่ยว และจะเคลื่อนไหวเสมอในกรณีฉุกเฉิน

 

ผู้คนที่ได้รับบาดเจ็บในสวนสนุกจำนวนมากถูกนำตัวมาที่นี่ และบุคคลที่เธอต้องการก็ถูกนำตัวมาด้วย

 

“ที่นี่เองสินะ――ห้องผู้ป่วยของนาทากิ  เคย์”

 

ป้ายชื่อ “นาทากิ  เคย์” ติดอยู่หน้าประตู

 

เมื่อเห็นสิ่งนั้น รินกะก็หายใจเข้าลึกๆ

 

(ถ้าการคาดการณ์ของฉันถูกต้อง เขา……ไม่สิ โซลเซียร่าจะอยู่หลังประตูนี้)

 

รินกะซึ่งสังเกตการโต้ตอบเล็กน้อยก่อนที่นาทากิ เคย์จะสลบไป ได้ตั้งสมมติฐานเกี่ยวกับตัวตนของนาทากิ  เคย์

 

นั่นคือสมมติฐานที่ดูเหมือนไร้สาระที่ว่านาทากิ  เคย์คือโซลเซียร่า

 

อย่างไรก็ตาม รินกะไม่สงสัยในสัญชาตญาณของเธอ

 

ดวงตาที่ได้รับการฝึกฝนในองค์กรไม่เคยผิดพลาด

 

การหายใจ การเคลื่อนไหวของสายตา นิสัยการเคลื่อนย้ายจุดศูนย์ถ่วง และการกระทำอื่นๆ

 

อีกมากมายคล้ายคลึงกับโซลเซียร่าอย่างน่าประหลาด

 

(ท่าทางของเขาก็เหมือนผู้หญิง หน้าตาแบบนั้น มีความเป็นไปได้สูงที่จะแต่งตัวเป็นผู้ชาย ฉันยังไม่รู้ว่ามิฮายะอำพรางยังไงตอนที่เห็นร่างเปลือยของเขา แต่เขาคงเป็นผู้หญิงแน่นอน)

 

นาทากิ  เคย์เป็นผู้หญิง

 

รินกะมั่นใจในเรื่องนั้น

 

“……”

 

ในที่สุด เธอก็เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วเปิดออกอย่างเงียบๆ

 

เมื่อพิจารณาว่าเจ้าของห้องคือโซลเซียร่า มีความเป็นไปได้ที่เธอจะถูกจับได้และโจมตี แต่ตรงกันข้ามกับการคาดการณ์ของเธอ

 

เธอสามารถเข้าไปข้างในได้อย่างง่ายดาย

 

ห้องผู้ป่วยส่วนตัวกว้างขวางเกินไปสำหรับนาทากิ  เคย์คนเดียว

 

อาจจะเป็นเพราะเธอก่อนเข้านอน หน้าต่างเปิดอยู่และผ้าม่านก็โบกสะบัดไปตามลมยามค่ำคืน

 

ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่บนเตียงที่อยู่ห่างจากหน้าต่างเล็กน้อย

 

(……เธอกำลังนอนหลับเหรอ ดีเลย ตอนนี้ฉันจะตรวจสอบเพศของเธอ)

 

ส่วนที่นูนบนเตียงกำลังขึ้นลง

 

ดูเหมือนว่าเธอจะคลุมโปงจนถึงหัว และมองไม่เห็นใบหน้า แต่เธอเข้าใจว่านั่นคือนาทากิ  เคย์จากรูปแบบการหายใจ

 

รินกะค่อยๆ เข้าไปใกล้

 

และในขณะที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปแตะผ้าห่ม

 

“――ทำอะไรของเธอน่ะ”

 

เธอถูกพูดใส่แบบนั้นอย่างกะทันหัน

 

“อึก!?”

 

เธอมองไปที่ทิศทางของเสียง

 

ไม่ใช่บนเตียง

 

มันดังมาจากข้างหน้าต่าง

 

เมื่อรินกะมองไปที่นั่นอย่างเร่งรีบ เธอเห็นร่างของโซลเซียร่ากำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง

 

“เป็นอะไรไป”

 

โซลเซียร่ายิ้ม ราวกับจะบอกว่าเธอรู้ว่ารินกะกำลังคิดอะไรอยู่

 

“อึก ถ้าอย่างนั้น คนๆ นี้คือ……”

 

รินกะเอื้อมมือไปที่ผ้าห่ม

 

ในขณะนั้น โซลเซียร่าก็แทรกตัวระหว่างเตียงกับรินกะในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที และจับข้อมือที่ยื่นออกไป

 

“หยุดเถอะ ตอนนี้เธอคนนั้นเหนื่อยแล้ว ปล่อยให้เธอพักผ่อนเถอะ”

 

รินกะถูกดันไปที่กำแพงในขณะที่ข้อมือถูกจับ

 

เธอถูกกดกับกำแพงโดยที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเหมาะสม

 

“หรือว่าเธอเป็นคนประเภทที่บังคับให้คนเจ็บลุกขึ้นมา”

 

ใบหน้าที่สวยงามราวกับตุ๊กตาจ้องมองรินกะ

 

มันเป็นความกลัวที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้หรือเปล่า

 

ด้วยการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงอย่างน่าประหลาด รินกะก็หันหน้าหนี

 

“……เปล่า ฉันแค่มาพบโซลเซียร่าก็เท่านั้น”

 

“งั้นเหรอ งั้นฉันจะคุยกับเธอเอง แต่เราจะย้ายไปคุยที่อื่นกันดีกว่า เพราะถ้าคุยที่นี่เดี๋ยวเธอคนนั้นจะตื่นเอาน่ะ”

 

โซลเซียร่าพูดเช่นนั้น แล้วจับมือรินกะ แล้วออกจากห้องผู้ป่วย

 

■

 

แย่แล้ว!

 

ฉันเกือบจะถูกจับได้ในร่างสาวแต่งหญิงยามดึกในโรงพยาบาลแล้ว!

 

『เฉียดฉิวเลยนะ…แต่ในฐานะของฉัน..ฉันก็ว่าไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนะ』

 

จะไม่เป็นได้ไงเล่า

 

แต่ไม่คิดเลยว่ารินกะจังจะมา

 

ฉันคิดว่าพยาบาลที่มาตรวจจะมา ฉันเลยปลอมตัวไว้

 

『แต่สุดท้าย…การปลอมตัวก็สำเร็จนี่นา ดีไม่ใช่เหรอ? เป็นไงบ้างเวทมนตร์ของฉัน』

 

สุดยอดเลยล่ะ

 

『ฮึ่มๆ …ก็ต้องแบบนั้นสิ แค่สร้างลมอย่างสม่ำเสมอในเตียง ก็ดูเหมือนหายใจแล้ว สมกับเป็นฉันนะ รูปแบบการหายใจก็เข้ากับนายเป๊ะๆ ความใส่ใจมันต่างกันนะ』

 

รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละที่สำคัญ

 

สมกับเป็นคู่หูของฉัน เย้!

 

『เย้!』

 

เราไฮไฟว์กันในจิตสำนึก

 

ด้วยไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว ชีวิตแต่งหญิงของฉันก็สมบูรณ์แบบ

 

ในเมื่อฉันอยู่ในโรงพยาบาล ฉันก็อยากจะเล่นเป็นสาวน้อยลึกลับที่นี่ด้วย การเข้าโรงพยาบาลเพื่อตรวจก็ไม่เลว

 

ฉันแค่สลบไปเพราะตกใจ

 

『ปกติเขาไม่ทำกันหรอกนะ』

 

จริงอะ

 

แล้วจากนี้จะเอายังไงดี

 

ตอนนี้ฉันมาอยู่บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลกับรินกะจัง

 

ตอนนี้ฉันแต่งหญิงอยู่ เพราะฉะนั้นการสัมผัสตัวกันเป็นจึงความผิด

 

แต่……เมื่อกี้ฉันเป็นสาวน้อย เพราะฉะนั้นก็พอมีเหตุผลอยู่บ้าง……ขอความเมตตาด้วย……!

 

『งั้นก็มาเล่นเป็นสาวน้อยลึกลับสุดยอดกันอีกรอบสิ…แต่ระวังด้วยนะ…เพราะมันมีขีดจำกัดอยู่』

 

ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังถูกดูดพลังเวทมนตร์ออกจากร่างกาย

 

ฉันต้องคิดถึงเวลาที่ใช้มันบ้างแล้วสินะ

 

หรือก็คือ ฉันไม่อยากยุ่งกับฝั่งโรงเรียนมิคาเงะมากนัก

 

ฉันไม่อยากให้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะฉัน

 

แต่ก็มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้วที่รินกะจังรอดชีวิต วะฮะฮ่า

 

“――แล้วเธอมีธุระอะไรกับฉัน”

 

การเข้าไปยุ่งเกี่ยวมันน่ากลัว แต่ในเมื่อฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว ก็ช่วยไม่ได้

 

ฉันคิดว่าฉันจะใช้เวลาสาวน้อยลึกลับให้คุ้มค่าที่สุด

 

“เธอเป็นใคร”

 

“ฉันคือโซลเซียร่า เธอคงเคยได้ยินชื่อฉันบ้างแล้วใช่ไหมล่ะ”

 

ฉันพิงรั้วบนดาดฟ้า แล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วตอบ

 

อืม ลึกลับดีแฮะ

 

ถ้ามีลมพัดผมของฉันเบาๆ ที่นี่ก็คงจะดี……

 

『นี่…ลมมาแล้ว!』

 

พร้อมกับเสียงของไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว ลมที่พอเหมาะก็พัดมาจากวงเวทมนตร์ที่เกิดในมุมที่รินกะจังมองไม่เห็น

 

ฉันพูดพร้อมกับจับผมไว้

 

“ที่นี่มีลมพัดดีนะ…ลมเงียบสงบและอ่อนโยน……ทำให้ฉันนึกถึงวันเก่าๆ”

 

วันไหนกัน ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน!

 

“……เธอเคยอยู่ในสนธยาแห่งเงินมาก่อนใช่ไหม”

 

รินกะจังถามฉันด้วยความมุ่งมั่น

 

ฉันจะเคยได้ไง?

 

สนธยาแห่งเงินเป็นองค์กรที่อันตรายมากไม่ใช่หรอ?

 

ฉันไม่เคยอยู่ในที่แบบนั้นหรอก

 

……หรือว่าการเคยอยู่ในองค์กรแบบนั้นจะทำให้ฉันดูเป็นสาวน้อยมากขึ้นกันนะ?

 

แต่สนธยาแห่งเงินมันอันตรายเกินไป

 

ถ้าฉันเอ่ยชื่อองค์กรนั้น ฉันอาจจะถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้อง ฉันไม่เอาด้วยหรอก

 

“ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดถึงอะไร”

 

“เลือกที่จะโกหกสินะ…เข้าใจแล้ว..งั้นฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก”

 

เอาจริงดิ?

 

ฉันกำลังจะบอกใบ้ถึงการมีอยู่ขององค์กรต้นฉบับของฉันแท้ๆ

 

『ไม่เห็นจะมีประโยนช์กับคู่หู่เลยเรื่องแบบนั้น』

 

หือ? การที่ฉันอยู่ในองค์กรจะทำให้ระดับความงามของสาวน้อยของฉันเพิ่มขึ้น มันมีประโยชน์มากไม่ใช่เหรอ?

 

『ระดับความงามของสาวน้อย หา??? 』

 

ฉันรอคำพูดของรินกะจัง โดยไม่สนใจไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวที่กำลังสับสน

 

มาเลย ทำให้ฉันเป็นสาวน้อยลึกลับมากขึ้นอีกเลยแล้วกัน

 

“งั้นฉันจะเปลี่ยนคำถาม…เป้าหมายของเธอคืออะไรกันแน่”

 

มาแล้ว!

 

ฉันลุกขึ้นจากรั้ว แล้วจ้องมองรินกะจัง

 

ในเวลาเดียวกัน ลมก็แรงขึ้น และพัดผมของฉันให้ดูดี

 

“เป้าหมายของฉันคือการช่วยเหลือมนุษยชาติ…แค่นั้นแหละ”

 

“การช่วยเหลือมนุษยชาติ……? เธอรู้อะไร? ฉันรู้ว่าพวกผู้บริหารของสนธยาแห่งเงินกำลังเตรียมตัวรับมืออะไรบางอย่าง

 

เธอรู้ไหมว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับเมืองการศึกษาแห่งนี้”

 

“มันไม่ใช่ปัญหาที่เธอจะแก้ไขได้ในตอนนี้”

 

ในต้นฉบับก็เกิดหลายๆ เรื่องเลยแหละ

 

มันอาจจะเป็นหนึ่งในนั้น ฉันไม่รู้หรอก

 

“……เข้าใจแล้ว…งั้นฉันจะเรื่องของถามนาทากิ  เคย์”

 

เธอกำลังถามฉันอยู่นี่ไง

 

“เธอคิดจะทำอะไร”

 

“นักเรียนคนนั้นจริงๆ ..แล้วเป็นผู้หญิงใช่ไหม ดวงตาของฉันไม่ถูกหลอกง่ายๆ หรอก”

 

“…………ใช่เธอพูดถูก”

 

『เอ๊ะ? ไม่ใช่ไม่ใช่เหรอ? อย่าโกหกสิ』

 

พูดถูกแล้ว!

 

เธอควรจะขอบคุณฉันด้วยซ้ำ

 

ขอบคุณที่บอกว่าฉันเป็นสาวน้อย

 

『เธอไม่ได้บอกว่าเป็นสาวน้อยนี่นา? แค่พูดถึงเรื่องเพศไม่ใช่เหรอ? 』

 

อนาคตฉันเดี๋ยวฉันก็จะกลายเป็นสาวแล้ว มันก็เหมือนกันแหละ

 

“รูปแบบการหายใจ การเดิน การเคลื่อนย้ายจุดศูนย์ถ่วง ทั้งหมดเป็นของผู้หญิงถึงเธอพยายามซ่อนมันไว้ แต่ดวงตาของฉันที่ได้รับการฝึกฝนในสนธยาแห่งเงินไม่ถูกหลอกง่ายๆ หรอกนะ และฉันก็คิดว่าทุกอย่างเหมือนเธอมาก”

 

ผู้หญิงคนนี้อันตราย……

 

เธอตายตั้งแต่ต้นฉบับ แต่เธอเป็นคนน่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ?

 

โรงเรียนมิคาเงะมีแต่คนอันตรายจริงๆ สินะ……

 

“เธอต้องการจะพูดอะไร”

 

“เธอกับ นาทากิ  เคย์ มีความสัมพันธ์กันยังไง”

 

“ความสัมพันธ์ระหว่างเธอคนนั้น กับ ฉัน……”

 

อืม นี่เป็นปัญหา

 

ไม่ว่าฉันจะตอบยังไง นาทากิ  เคย์ กับ โซลเซียร่า ก็จะถูกเชื่อมโยงว่าเป็นคนละคน

 

ในที่สุดฉันก็อยากจะเปิดเผยตัวตน และเข้าไปอยู่ในตำแหน่งสาวน้อยลึกลับที่ยังว่างของโรงเรียนเฟคตัม

 

แต่ตอนนี้ผู้คนคิดว่าฉัน กับ โซลเซียร่า มีตัวตนอยู่พร้อมกัน มันเลยเกิดความขัดแย้ง

 

นาทากิ เคย์ ≠ โซลซิเอร่า

 

นาทากิ  เคย์ กับ โซลเซียร่า มีความสัมพันธ์กัน

 

นี่มันยุ่งยากชะมัด

 

มันเหมือนสปาเก็ตตี้ที่พันกันยุ่งเหยิง

 

ความสัมพันธ์ของสาวน้อยลึกลับต้องฉลาดและเรียบง่าย

 

เอาล่ะ ประชุมกัน

 

รวมตัว!

 

『มาแล้ว』

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว มีไอเดียดีๆ ไหม?

 

『มาใช้การเซตติ้งของสาวน้อยแต่งตัวเป็นผู้ชาย นาทากิ  เคย์ ที่เราเคยใช้กับโจวกะจังก่อนหน้านี้กันเถอะเรามีวิธีแก้ปัญหาที่ โซลเซียร่า กับ นาทากิ  เคย์ มีตัวตนอยู่พร้อมกันได้』

 

จริงเหรอ?

 

โซลเซียร่า กับ สาวน้อยแต่งตัวเป็นผู้ชาย เคย์ จะมีตัวตนอยู่พร้อมกันได้เหรอ???

 

『วางใจฉันเถอะ คิดว่าฉันเป็นใคร ฉันคือเดมอนเกียร์เลยนะ เดมอนเกียร์ตัวอื่นก็มีร่างเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหมล่ะ? ผู้ทำสัญญากับเด็กผู้หญิงคู่กัน ที่นี่คู่หูคงจะเข้าใจแล้วสินะ? 』

 

!?

 

รู้สึกดีใจจังที่ได้เจอเธอ……!

 

สรุปคือ ตอนนี้ฉันแค่ต้องแกล้งทำเป็นร่างจริงของเดมอนเกียร์ที่ทำสัญญากับนาทากิ  เคย์ สินะ!

 

『แค่พูดตามที่ฉันจะพูดต่อจากนี้ไปก็พอ ไม่ต้องห่วง ฉันเรียนรู้เนื้อหาคร่าวๆ ของสาวน้อยลึกลับจากนายแล้ว』

 

เอ่อ ฉันขออะไรหน่อยได้ไหม……?

 

『พูดมาเลย』

 

ฉันอยากจะ……ผลิตและบริโภคความรักแบบหญิงรักหญิงเองน่ะ……

 

ความรักแบบพึ่งพาอาศัยกันของเคย์กับเดมอนเกียร์……

 

『นายนี่มัน……』

 

ไม่ได้เหรอ?

 

『ก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะ…แต่เอ่อ..นายเนี่ยบ้าไปแล้วสินะ? 』

 

อ่า ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

 

ขอโทษที่ขออะไรแปลกๆ

 

เธอคงจะคำนวณเรื่องแบบนั้นไม่ได้สินะ

 

『หือ? ทำได้สิ ฉันจะทำให้นายดู』

 

ฉันประทับใจกับคำพูดที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว

 

『ความรักแบบหญิงรักหญิงใช่ไหม? ไม่ใช่แบบที่นายอยากได้ในโรงเรียนเฟคตัม แต่เป็นแบบที่ดาร์กกว่านั้นสินะ เดมอนเกียร์ไม่ได้กระจอกขนาดนั้นหรอก ทำได้สบายๆ 』

 

ยอดเยี่ยม

 

ฉันอยากจะตบตัวเองที่คิดจะเอาเธอไปขายจังนะ

 

『ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงเปลี่ยนใจ…แต่ช่างมันเถอะ』

 

เอาล่ะ!

 

งั้นเรามาเริ่มปฏิบัติการสาวน้อยลึกลับคู่หูสาวน้อยลึกลับคนที่สองกันเถอะ!

 

『ฉันหวังว่านายจะตั้งชื่อให้มันดีกว่านี้นะ』

 

■

 

หลังจากถูกรินกะถามโซลเซียร่าก็เงียบไปพักหนึ่ง

 

แล้วเธอก็หัวเราะ

 

“――อืม สายตาการสังเกตการณ์ที่ยอดเยี่ยม แต่เธอยังขาดอีกก้าวหนึ่ง”

 

บรรยากาศเปลี่ยนไปในทันที

 

ถ้าเธอคนก่อนหน้านี้เป็นดาวเดียวดายที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน คนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือความมืดของท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

ถึงเธอจะยังมีบรรยากาศลึกลับอยู่บ้าง แต่พื้นฐานของตัวตนของเธอก็แตกต่างกัน

 

รินกะเข้าใจ

 

เธอที่อยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่มนุษย์

 

“เธอเป็นใคร”

 

“เพื่อนของเธอคนหนึ่งก็มีตัวตนแบบเดียวกับฉันไม่ใช่เหรอ? เห็นว่า……ร่างสำเร็จหมายเลข 4 ของโครงการเดมอนเกียร์อะไรนั่น”

 

“……เรื่องของลูทราเหรอ? หรือว่าเธอจะเป็น”

 

โซลเซียร่ายิ้มแล้วโค้งคำนับอย่างสง่างาม

 

มันเป็นการกระทำที่สวยงาม แต่ฉันรู้สึกว่าเธอกำลังดูถูกคนอื่น

 

“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันคือความสำเร็จร่างหมายเลข 0 โซลเซียร่า ตอนนี้ฉันอยู่ในความสัมพันธ์แบบนายกับบ่าวกับเธอคนนั้น――หรือก็คือเคย์”

 

“เดมอนเกียร์ตัวที่ 7……!?”

 

“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ได้เป็นศัตรูกับเธอ ถ้าเธอไม่สงสัยอะไรแปลกๆ …ฉันก็จะแกล้งทำเป็นเจ้านายต่อไป”

 

หมายเลข 0 พูดเช่นนั้นแล้วหัวเราะเยาะ

 

ในวินาทีต่อมา ร่างของเธอก็หายไป และเสียงก็ดังมาจากด้านหลัง

 

“น่าเสียดายที่เจ้านายสั่งห้ามทำร้ายคนอื่น เพราะฉะนั้นเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ เธอถนัดเรื่องแบบนี้ใช่ไหม? เธอเองก็มีเพื่อนอยู่คนหนึ่งนี่นา”

 

“กึก! ลูทราไม่เหมือนเธอ!”

 

ฉันหันหลังกลับไปแล้วตะโกน

 

หมายเลข 0 ทำหน้าแปลกใจไปชั่วขณะ

 

แต่เธอก็ยิ้มในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา

 

“เธอคิดว่าฉันเป็นโซลเซียร่าตัวจริงเหรอ? โดยที่ไม่คิดว่าฉันกำลังปลอมตัวอยู่เลย…ดวงตาของเธอมีปัญหาหรือเปล่าน้า?”

 

“……กึก”

 

“โอ้ๆ หน้าตาน่ารักๆ เสียหมดเลย……ในเมื่อเจ้านายของฉันช่วยเธอไว้ เธอควรจะขอบคุณและมีชีวิตต่อไปนะ”

 

หมายเลข 0 พูดเช่นนั้นแล้วหัวเราะเยาะ

 

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สนใจฉันเลย

 

เธอคงจะคิดว่าฉันแค่พูดเล่นๆ

 

“……ทำไมเธอถึงแกล้งทำเป็นเธอ”

 

“เพื่อแยกเธอออกจากเจ้านายของฉัน ฉันต้องไล่หนูที่มาสอดแนมเจ้านายของฉัน”

 

หมายเลข 0 พูดเช่นนั้นแล้วมองหน้ารินกะ

 

สีหน้าของเธอรู้สึกน่ากลัวกว่าเมื่อครู่ เพราะดวงตาของเธอไม่มีแสงสว่างเลย

 

“เจ้านายของฉันมีฉันอยู่แล้ว ฉันเท่านั้นที่จะเป็นพันธมิตรของเธอได้! โอ้ เจ้านายที่น่าสงสารและน่ารักของฉัน! ไม่ว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน การที่เธอพยายามท้าทายกฎเกณฑ์ของโลกด้วยตัวคนเดียว คือความเปล่งประกายที่แท้จริงของมนุษย์……!”

 

หมายเลข 0 เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยใบหน้าที่เคลิบเคลิ้ม

 

ฉันสงสัยว่ามีดวงดาวสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอหรือไม่

 

“……เธอเป็นบ้าไปแล้ว”

 

“เหรอ ฉันคิดว่าโลกนี้ต่างหากที่เป็นบ้า แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญหรอก”

 

หมายเลข 0 พูดเช่นนั้นแล้วแตะพื้นเบาๆ

 

แล้วลงจอดบนวงเวทมนตร์ที่เธออัญเชิญขึ้นมากลางอากาศ แล้วมองลงมา

 

“อย่ามายุ่งกับนาทากิ  เคย์ ฉันไม่อนุญาตให้เจ้านายของฉันยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่ฉันยอมรับ”

 

ฉันไม่สามารถตอบกลับไปได้

 

(ฉันไม่มีพลัง และฉันช่วยเธอไม่ได้ แต่การปล่อยให้เธอคนนี้อยู่กับนาทากิ เคย์จะทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย)

 

นั่นคือสิ่งที่นาทากิ  เคย์ต้องการ

 

เธอหยิบเดมอนเกียร์ที่ชื่อว่าโซลเซียร่ามาเป็นพลังที่จะต่อต้านโลก

 

ถ้านั้นคือเจตจำนงของเธอ และรินกะไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว

 

ถ้ารินกะคนก่อนหน้านี้ เธอคงจะหยุดยุ่งเกี่ยวอย่างเงียบๆ

 

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป

 

รินกะไม่ใช่เด็กสาวที่ลังเลที่จะทำในสิ่งที่เธออยากทำอีกต่อไป

 

“――สักวัน ฉันจะช่วยเธอให้ได้ ฉันจะยืนอยู่ข้างๆ เคย์ และ……ฉันจะสอนเธอว่าเธอมีเพื่อนที่เธอพึ่งพาได้อยู่”

 

“……งั้นเหรอ”

 

“ตอนนี้เธอจะแกล้งทำเป็นเข้าใจเคย์ก็ได้ แต่จำไว้――สักวัน ฉันจะไปหาเธอให้ได้”

 

รินกะชี้ไปที่ราชินีที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า แล้วประกาศ

 

หมายเลข 0 ฟังแล้วหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน แล้วพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม

 

“อย่าหยิ่งยโสไปหน่อยเลย มนุษย์กระจอก”

 

“สักวัน เธอจะต้องแพ้ให้กับมนุษย์”

 

“นั่นคือหน้าที่ของมนุษย์ หรือเป็นเพราะเธอรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณที่ได้รับการช่วยเหลือ”