สิ่งที่คุณโรคุฮาระทำเป็นอย่างแรกเมื่ออยู่ต่อหน้าโคชิคือ การถอยรักษาระยะห่าง นั่นก็เพราะเขารู้จักมนุษย์ที่ชื่อโคชิเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นแรงค์ S หรือผู้ใช้เดมอนส์เกียร์ก็ไม่ต่างกัน

 

 

 

และเหนือสิ่งอื่นใด เขาเป็นห่วงเอน่าซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นอีกครึ่งหนึ่งของตนเอง เพราะฉะนั้น เขาจึงเอ่ยคำพูดไปยังธนูในมือ ไม่ใช่โคชิ

 

 

 

“เอน่า ไม่เป็นไรน่า”

 

『………………』

 

“ไม่เป็นไรน่า ฉันอยู่นี่แล้ว”

 

『…ค่ะ』

 

 

 

ความห้าวหาญเหมือนปกติหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เอน่าตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกำลังจะตาย แม้แต่มือสมัครเล่นมองดูก็รู้ว่าไม่ใช่สภาพปกติ

 

 

 

(เข้าขั้น PTSD แล้วสินะ การต่อสู้ยืดเยื้อคงไม่ไหวแน่ ไม่นึกเลยว่าจะโผล่มาในจังหวะแบบนี้… หรือว่าตอนนั้นไม่ควรฆ่า แต่ควรจะให้เรย์จัดการแช่แข็งไปซะจะดีกว่าเรอะ?)

 

 

 

ตรงหน้าคุณโรคุฮาระคือ โคโคโนเอะที่ยังไม่แสดงพลังพิเศษออกมา กับโคชิ คุณโรคุฮาระรู้ดีกว่าใครว่าสถานการณ์ได้พลิกผันไปแล้ว

 

 

 

“ซายากะ พาคิริกะหนีไปซะ”

 

“…เอ๊ะ ด-แต่ว่า จะให้ไปที่ไหนเหรอคะ ไปที่ไหนก็คงจะโดนโจมตีอยู่ดี”

 

“ไปที่เฟคตัมซะ ต่อให้ต้องคลานไป ถ้าไปถึงได้ล่ะก็ ต้องมีใครสักคนช่วยแน่ๆ”

 

 

 

จากการที่กบกินคนช่วยซายากะไว้ ก็น่าจะถือได้ว่าความปลอดภัยของเฟคตัมได้รับการรับรองในระดับหนึ่งแล้ว อย่างน้อยที่สุด ก็เป็นที่แน่นอนแล้วว่ามีเด็กสาวที่แม้จะเป็นแรงค์ B แต่ก็ยังคงสติอยู่ได้คนหนึ่ง

 

 

 

“แล้วรุ่นพี่โรคุฮาระล่ะคะ จะทำยังไง”

 

“ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อยเฟ้ย ถ้าพวกแกอยู่ด้วยมันเกะกะตอนฆ่าพวกนี้น่ะสิ เพราะงั้นรีบหางจุกตูดหนีไปซะ”

 

 

 

ซายากะพยักหน้ากับคำพูดของคุณโรคุฮาระ แล้วแบกคิริกะขึ้นหลัง ลุกขึ้นยืน

 

 

 

(เอาล่ะ จากนี้ไปจะเอายังไงดี——)

 

 

 

ทันทีที่คุณโรคุฮาระปรับเปลี่ยนความคิดเข้าสู่โหมดต่อสู้นั่นเอง

 

 

 

“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ การที่จะหนีไปเฉยๆ น่ะทำไม่ได้สินะ เด็กดีจริงๆ เพราะงั้นแหละ ถึงได้ถูกช่วงชิงไปอย่างน่าสมเพชแบบนี้ไงล่ะ น่าเศร้าจริงๆ นะ”

 

“หา?”

 

 

 

ตุ้บ มีเสียงอะไรบางอย่างล้มลงทางด้านหลัง คุณโรคุฮาระเรียกชื่อซายากะโดยไม่ได้ละสายตาไปจากพวกโคชิ

 

 

 

“ซายากะ เป็นอะไรไป”

 

 

 

ไม่มีเสียงตอบกลับ นั่นคือคำตอบแล้ว

 

 

 

“ยังไม่ตายหรอกน่า ก็แค่กลายเป็นน้ำแข็งไปนิดหน่อยเท่านั้นเองแหละน่า ช่วงนี้อากาศร้อนนี่นา ก็เลยช่วยทำให้เย็นๆ ไงล่ะ”

 

“…น้ำแข็ง… แก หรือว่า”

 

 

 

คุณโรคุฮาระมีเพียงเรื่องเดียวที่นึกออกได้จากคำพูดนั้น นั่นคือเหตุผลในการกำเนิดพลังพิเศษของเขา และจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาได้รับชื่อโรคุฮาระ

 

 

 

โคชิเห็นสีหน้าของคุณโรคุฮาระเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา

 

 

 

“ใช่แล้วล่ะ สร้างขึ้นมาได้แล้วไงล่ะ ยาที่ทำให้สามารถใช้พลังพิเศษของแรงค์ S ได้เป็นเวลา 12 วินาทีน่ะนะ ยังไม่มีชื่อหรอกนะ มันต่างจากการตั้งชื่อให้เด็กน่ะสิ ไม่รู้ทำไมถึงนึกชื่อดีๆ ไม่ออกเลย”

 

 

 

พูดจบ โคชิก็หยิบหลอดฉีดยาออกมา แล้วปักเข้าที่ต้นคอ

 

 

 

“งั้น มาเล่นกันสัก 12 วินาทีดีไหม ลูกรักเอ๋ย”

 

“อึ๊!? เอน่า แปลงเปลี่ยนอารมณ์ ณ บัดนี้เลย! ไม่ต้องดูดซับแล้ว ไม่ทันแล้ว!”

 

『ค-ค่า!』

 

 

 

คุณโรคุฮาระใช้ไพ่ตายซึ่งก็คือพลังพิเศษของตนเองในทันที ในชั่วขณะนี้ คุณโรคุฮาระกลายเป็นศูนย์กลางของโลก และตัวอักษรคำว่าพ่ายแพ้ก็หายไป

 

 

 

“หมดเวลาเล่นแล้ว”

 

 

 

ด้วยความเร็วที่เทียบไม่ได้กับเมื่อก่อน คุณโรคุฮาระลดระยะห่างเข้ามา แม้แต่โคโคโนเอะที่เมื่อครู่ยังสามารถมองตามการเคลื่อนไหวได้ ตอนนี้กลับไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเขาเคลื่อนที่ไปแล้ว

 

 

 

ใช้เวลาลดระยะห่าง 0.01 วินาที อ้อมไปด้านหลังโคชิ แล้วง้างคันธนู 0.01 วินาที

 

 

 

เพียงแค่ 0.02 วินาที คุณโรคุฮาระก็คำนวณรูปแบบการสังหารโคชิที่สมบูรณ์แบบที่สุดออกมา แล้วลงมือให้เห็น

 

 

 

(ได้ตัวแล้ว)

 

 

 

คุณโรคุฮาระยิงลูกศรออกไปพร้อมความมั่นใจ หนึ่งนัดสุดยอดที่เสริมพลังด้วยผล ‘ต้องโดนแน่นอน’ พุ่งเข้าใส่โคชิ และ——ถูกเงากลืนกินเข้าไป

 

 

 

“…จิ๊”

 

 

 

คุณโรคุฮาระเคลื่อนไหวอีกครั้ง โจมตีต่อไป การยิงศรต่อเนื่องที่ไม่เปิดโอกาสให้ได้หยุดหายใจนั้น แต่ทว่าทั้งหมดกลับถูกเงาที่ยืดออกมาจากแทบเท้าโคชิกลืนกินเข้าไปจนหมดสิ้น

 

 

 

“อ้าว— ย้ายไปอยู่ตรงนั้นแล้วเหรอ—? ดูเหมือนจะเร็วกว่าเธอที่ฉันรู้จักเยอะเลยนะ—? ที่เขาว่า ‘ไม่ได้เจอกันสามวัน ต้องมองดูให้ดี’ นี่มันจริงเลยนะ—”

 

 

 

โคชิกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงยานคางแปลกๆ เงาที่บ้าคลั่ง บดขยี้ลูกศรแล้วกลืนกินเข้าไปราวกับกำลังลิ้มรสเนื้อชั้นเลิศก็ไม่ปาน

 

 

 

พลังพิเศษนั้น ควรจะเป็นของเด็กสาวคนหนึ่งที่คุณโรคุฮาระรู้จักไม่ใช่เหรอ

 

 

 

“เอน่า เพิ่มกำลังขับเคลื่อน ไอ้เงานั่นมันไม่ใช่อมตะเฟ้ย จะทำให้ฝนแห่งการต้องโดนแน่นอนตกลงมาซะ”

 

『ค-ค่า!』

 

 

 

คุณโรคุฮาระหันปลายศรขึ้นสู่ฟ้า แล้วลูกศรที่ยิงออกไปก็แตกตัวออกเป็นจำนวนมากกลางอากาศ ในที่สุดก็สาดส่องลงมายังพวกโคชิ

 

 

 

“อ้าว— ฝนสวยจังนะ— โคโคโนเอะ มาทางนี้สิ—”

 

“ว้าว คุณแม่ขอบคุณค่ะ!”

 

 

 

เงาเปลี่ยนรูปร่างเป็นเหมือนร่ม ปกป้องพวกโคชิไว้จากลูกศร การโจมตีครั้งแรกถูกป้องกันได้อย่างง่ายดาย แต่ทว่า ท่ามกลางสายฝนแห่งลูกศรที่สาดส่องลงมาไม่ขาดสาย คุณโรคุฮาระได้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

 

 

 

“จะบั่นคอแกนั่นอีกครั้งให้ดู”

 

 

 

คันธนูกลับกลายเป็นดาบคู่แล้ว ทันทีที่สมาธิถูกเบี่ยงเบนขึ้นไปข้างบน คุณโรคุฮาระก็ลดระยะห่างเข้ามาหาพวกโคชิแล้ว

 

 

 

“อ๊ะ”

 

 

 

โคชิอัญเชิญเสาน้ำแข็งขึ้นมาขวางหน้าคุณโรคุฮาระ แต่ทว่า แค่นั้นไม่มีทางหยุดคุณโรคุฮาระได้อยู่แล้ว

 

 

 

“ไม่ได้ผลหรอกน่า ยัยบ้าเอ๊ย!”

 

 

 

ทะลวงผ่านน้ำแข็งไป ในที่สุดคุณโรคุฮาระก็มาถึงหน้าโคชิได้ เขาเตะโคโคโนเอะที่เข้ามาขวางให้กระเด็นไป เร็วกว่าที่โคชิจะทันได้หลบหลีก คมดาบนั้นก็พุ่งเข้าใส่ลำคอแล้ว

 

 

 

แต่ทว่า มันกลับฟันเพียงอากาศธาตุ โคชิสะดุดล้มลงในจังหวะนั้นพอดี ทำให้เสียหลักล้มลงไป

 

 

 

“อ๊าย เกือบล้มแน่ะ สามวินาทีหลังจากนี้จะล้มสินะ”

 

 

 

เป็นคำพูดที่ราวกับจะเยาะเย้ยคุณโรคุฮาระ แต่ทว่า คมดาบที่ควรจะพลาดเป้าไปแล้ว กลับวกกลับมาจ่อที่คอของโคชิ

 

 

 

“อ่านทางไว้แล้วล่ะน่า ยัยบ้า”

 

 

 

แสงสีแดงที่สถิตอยู่ในคมดาบ คือประกายแสงแห่งการต้องโดนแน่นอนที่เอน่าครอบครองอยู่ ต่อหน้าสิ่งนั้น การกระทำที่เรียกว่าหลบหลีกย่อมไร้ความหมาย

 

 

 

ต่อให้อ่านอนาคตออกไปไกลแค่ไหน ก็ไม่มีทางหลบรอดจากคมดาบนี้ไปได้

 

 

 

“นี่มัน——”

 

 

 

ดาบฝังลึกลงไปในคอของโคชิที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แล้วตัดผ่านเนื้อและกระดูก ณ ที่แห่งนั้น ศีรษะของโคชิร่วงหล่นลงมา

 

 

 

『ย-ยอดไปเลย!』

 

 

 

การต่อสู้ชั่วพริบตา จบลงด้วยชัยชนะของคุณโรคุฮาระ

 

 

 

น่าจะเป็นอย่างนั้น

 

 

 

“…เอาล่ะ ของจริงเริ่มจากนี้ไปต่างหากล่ะ โรคุฮาระ”

 

 

 

ศีรษะของโคชิที่ควรจะตกอยู่บนพื้น กล่าวออกมาเช่นนั้น

 

 

 

ทันใดนั้น ร่างกายที่ไร้ศีรษะก็เคลื่อนไหว ปล่อยลูกเตะเข้าใส่คุณโรคุฮาระ คุณโรคุฮาระเบิกตากว้างเมื่อเห็นเท้าที่พุ่งเข้ามาหาตนเอง

 

 

 

เท้าข้างนั้น มีการตกแต่งที่เหมือนแก้วประดับอยู่เหมือนกับของตนเอง ไม่ผิดแน่——

 

 

 

“อึ๊!?”

 

“ไม่ควรจะเตะน้องสาวสุดที่รักนะ โรคุฮาระ แกน่ะไม่มีความอ่อนโยนเลยสินะ ด้วยเหตุนี้ เอาคืนซะ”

 

 

 

พร้อมกับคำพูดห้วนๆ ร่างของคุณโรคุฮาระก็ถูกซัดกระเด็นไป พลังพิเศษอมตะช่วยลบล้างความเสียหายต่อร่างกายไปได้

 

 

 

แต่ถึงกระนั้น การโจมตีที่รุนแรงจนยังคงรู้สึกถึงแรงกระแทกได้นั้น ไม่ผิดแน่ว่าเป็นพลังอมตะแบบเดียวกับที่คุณโรคุฮาระครอบครองอยู่

 

 

 

“แก๊ นั่นมันควรจะเป็นไปไม่ได้นี่หว่า!”

 

“นั่นมันเรื่องสมัยก่อนแล้ว ไอ้งั่งเอ้ย ใครเป็นคนพูดอยู่ล่ะ”

 

 

 

โคชิต่อศีรษะของตนเองกลับเข้าราวกับเป็นตุ๊กตา แล้วเคาะพื้นด้วยปลายเท้าเหมือนกำลังตรวจสอบสภาพรองเท้าอยู่

 

 

 

“เสียเวลาอันมีค่าไปเปล่าๆ เลยนะ มาเล่นกันสัก 12 วินาทีดีไหมล่ะ น่าจะสนุกกว่าประธานกรรมการไม่ใช่รึไง?”

 

“…บ้าเอ๊ย”

 

 

 

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วครู่ และแล้ว

 

 

 

“「——อึ๊」”

 

 

 

คุณโรคุฮาระและโคชิเคลื่อนไหวพร้อมกัน แรงกระแทกนั้นทำให้โคโคโนเอะที่พยายามจะลุกขึ้นยืนต้องก้นจ้ำเบ้าลงไปอีกครั้ง

 

 

 

“อ-อูว๊า ฮาจิโนมิยะ มองอะไรไม่เห็นเลย!”

 

『มนุษย์ไม่สามารถมองตามด้วยตาเปล่าได้ค่ะ』

 

“แต่ว่าต้องช่วยคุณแม่นะ!”

 

『ไม่เป็นไรค่ะ โอกาสที่มาสเตอร์จะพ่ายแพ้มีไม่ถึง 1% ค่ะ เพราะงั้น ตอนนี้รีบควบคุมตัวเป้าหมายไว้ก่อนค่ะ!』

 

“ง-งั้นเหรอ”

 

 

 

โคโคโนเอะดูโล่งใจเมื่อได้ยินคำพูดของฮาจิโนมิยะ เธอเดินไปยังที่ที่ซายากะและคิริกะซึ่งกลายเป็นน้ำแข็งอยู่ แล้วอุ้มเฉพาะคิริกะขึ้นมา

 

 

 

『ใส่เข้าไปในวงเวทเทเลพอร์ตได้เลยค่ะ』

 

“…เท่านี้งานก็เสร็จแล้วสินะ”

 

 

 

ในอ้อมแขนของโคโคโนเอะ คิริกะที่เมื่อวานยังหัวเราะด้วยกันอยู่แท้ๆ บัดนี้กลับเย็นชืดราวกับคนตาย จากภาพนั้น โคโคโนเอะรู้สึกถึงอารมณ์อันแปลกประหลาดขึ้นมา เอียงคอสงสัย

 

 

 

『เป็นอะไรไปเหรอคะ โคโคโนเอะซามะ』

 

“…ไม่มีอะไร ไม่เป็นไร”

 

 

 

ฉันทำงานเสร็จแล้วนะ โคโคโนเอะหัวเราะออกมา

 

 

 

ตรงหน้าเธอนั้น แรงกระแทกที่ราวกับดวงดาวพุ่งชนกันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

 

“พลังนี้แก ไม่น่าจะสร้างขึ้นมาใหม่ได้แล้วไม่ใช่เรอะ แกเป็นคนพูดเองไม่ใช่รึไง!”

 

“นั่นมันเพราะข้อมูลไม่พอต่างหากล่ะ! แต่ว่า ที่สนธยาสีเงินน่ะมีอยู่ยังไงล่ะ ข้อมูลน่ะนะ ข้อมูลของรักกะ ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของความเป็นอมตะน่ะ!”

 

 

 

พลังที่อมตะสัมบูรณ์ทั้งคู่เข้าปะทะกัน แล้วต่างฝ่ายต่างก็กระเด็นออกไป ฝ่ายหนึ่งยิงศรด้วยเดมอนส์เกียร์ อีกฝ่ายใช้น้ำแข็งและเงาตอบโต้กลับ แต่นั่นก็ไร้ความหมายใดๆ

 

 

 

“โรคุฮาระ พลังพิเศษของแกน่ะใกล้เคียงกับของยัยนั่นที่สุดแล้ว แต่ว่านั่นมันก็เป็นเรื่องในอดีตแล้ว! รวบรวมพลังพิเศษของแรงค์ S ทั้งหมดแล้ว ฉันจะสร้างตัวตนที่เทียบเท่ากับรักกะขึ้นมาให้ดูในครั้งนี้แหละ!”

 

“เพ้อเจ้อไม่เปลี่ยนเลยนะเฟ้ย ไม่ชอบใจเลยจริงๆ”

 

 

 

คุณโรคุฮาระหลบการโจมตีของโคชิ แล้วเตะเข้าที่ต้นคออย่างจัง แต่ทว่า โคชิที่เป็นอมตะอยู่ก็เพียงแค่เซไปเล็กน้อยเท่านั้น

 

 

 

(เทคนิคทางนี้เหนือกว่าเห็นๆ แต่ว่า ข้อได้เปรียบของยัยนี่ที่สามารถใช้พลังพิเศษได้ซ้ำๆ มันใหญ่หลวงเกินไป…! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ ขีดจำกัดเวลาของฉันที่ใช้พลังพิเศษไปก่อนจะหมดลงก่อนแน่ๆ!)

 

 

 

“คิดอะไรอยู่เรอะ? …อา คงจะกังวลเรื่องเวลาจำกัดสินะ แกน่ะ เป็นพวกเจ้าระเบียบผิดปกติเลยนี่นา”

 

 

 

โคชิหัวเราะแล้วยื่นมือออกไป เงาเข้าบดบังทัศนียภาพ น้ำแข็งก่อตัวเป็นโดมล้อมรอบทั้งสองคนไว้ และสามวินาทีต่อมา พลังพิเศษอมตะหนึ่งอย่างก็สิ้นสุดลง

 

 

 

“เอ้า จับได้แล้ว การละเล่นอันแสนสนุกสินะ? สำหรับโรคุฮาระแล้วถือว่าทำได้ดีเกินคาดเลยนะ?”

 

“แค่ก…”

 

 

 

คุณโรคุฮาระที่ถูกบีบคอดิ้นรน พยายามจะแกะมือโคชิออก แต่กลับไม่สามารถแม้แต่จะง้างนิ้วออกได้สักนิ้วเดียว

 

 

 

“แกน่ะต้องระวังจนถึงที่สุดเลยนะเฟ้ย ถ้าโดนฆ่าเหมือนคราวก่อนล่ะก็คงจะน่าเศร้าแย่เลยนะ”

 

“อึ่ก อ่า… กะ”

 

 

 

คันธนูร่วงหลุดจากมือของคุณโรคุฮาระที่กำลังทรมาน มันกลายร่างเป็นเด็กสาวแล้วพุ่งออกมา

 

 

 

“ป-ปล่อยลีดเดอร์นะ!”

 

 

 

เอน่าตั้งท่าดาบคู่แล้วพุ่งเข้าใส่โคชิ คมดาบทั้งสองเล่มจับจ้องไปที่ช่องท้อง แต่ก็จบลงแค่เพียงทำให้เสื้อผ้าขาดเท่านั้น

 

 

 

“หืม”

 

 

 

โคชิมองเอน่า แล้วโยนคุณโรคุฮาระทิ้งไป จากนั้นก็หยิบหลอดฉีดยาออกมาจากอกเสื้อแล้วพูดว่า

 

 

 

“ดูเหมือนว่าเป้าหมายอีกอย่างหนึ่งจะมาหาถึงที่เองสินะ”

 

“ฮ-เฮือก… เอ๊ะ… ท-ช่วย——”

 

 

 

ลมหายใจติดขัด ดาบคู่ร่วงหลุดจากมือ เอน่าที่นึกถึงความหวาดกลัวขึ้นมาได้ ยืนนิ่งตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ทำได้เพียงแค่สั่นเทาเท่านั้น

 

 

 

“น-หนีไป… เอน่า!”

 

“…อ๊ะ อะ”

 

 

 

เธอมุ่งหน้าไปยังร่างที่แม้แต่จะหนีก็ยังทำไม่ได้แล้ว โคชิปักหลอดฉีดยาเข้าใส่ เอน่าบิดใบหน้าด้วยความเจ็บปวด ยื่นมือไปยังคุณโรคุฮาระแล้วทรุดลงไปกองกับพื้น

 

 

 

โคชิมองภาพนั้นพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

 

 

 

“ว่าแล้วเชียว คนที่ประมาทไม่ได้จนถึงที่สุดก็คือพวกเธอนี่เองนะ วางใจเถอะโรคุฮาระ เดี๋ยวทีหลังจะมารับแกไปด้วย”

 

 

 

ผู้ที่ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนั้น มีเพียงโคชิคนเดียว ผู้ชนะในการต่อสู้ครั้งนี้คือใครนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว

 

 

 

“เอาล่ะ งั้นขอรับเอน่าไปก็แล้วกันนะ เพราะต้องหาผู้ทำสัญญาที่ถูกต้องให้ยังไงล่ะ”

 

“ม-ไม่ยอม”

 

“เปล่าประโยชน์น่า นอนไปซะเถอะ ในสภาพปัจจุบันของแกน่ะ เอาชนะฉันไม่ได้หรอกนะ”

 

 

 

โคชิเหลือบมองคุณโรคุฮาระที่สะบักสะบอมแวบหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปหาเอน่าราวกับหมดความสนใจแล้ว คุณโรคุฮาระเห็นภาพนั้นก็พยายามจะวิ่งเข้าไป แต่ร่างกายที่ยืนอยู่ได้ก็เต็มกลืนแล้ว ทำได้เพียงแค่ยื่นมือออกไปเท่านั้น

 

 

 

(ไม่ได้นะ ถ้าถูกชิงตัวไปตอนนี้ล่ะก็ ต้องทำให้เอน่าร้องไห้อีกแน่ๆ ——)

 

 

 

ตนเองไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว ทำได้เพียงแค่มองภาพนั้นอยู่เฉยๆ เท่านั้น ความรู้สึกหงุดหงิดกับตนเองเช่นนั้นพลุ่งพล่านขึ้นมา คุณโรคุฮาระพยายามจะเคลื่อนไหวอีกครั้ง

 

 

 

แต่ทว่า เรี่ยวแรงกลับหายไปจากปลายเท้า และในที่สุดคุณโรคุฮาระก็ล้มลงไปข้างหน้า

 

 

 

“บ้า เอ๊ย”

 

 

 

ขณะที่สติกำลังจะจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดนั่นเอง

 

 

 

จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาผิวหนัง พร้อมกันนั้น ก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนมารองรับร่างตนเองไว้

 

 

 

ท่ามกลางความมืดมิด ราวกับเปลวไฟที่ถูกจุดขึ้น สติเริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง

 

 

 

“อึ่ก”

 

 

 

พอคืนสติ ทัศนียภาพที่เปิดกว้างออกก็เห็นผมสีแดงราวกับเปลวเพลิงกำลังไหวระริกอยู่

 

 

 

“——ยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ แต่ว่า นั่นคือศัตรูสินะ?”

 

“…แก”

 

 

 

ผมสีแดงเพลิง ดวงตาสีแดง รูปลักษณ์ที่ราวกับเป็นตัวแทนของเปลวเพลิงนั้น โคชิหยุดเก็บกู้เอน่าแล้วลุกขึ้นยืน

 

 

 

“เธอคือใครกันนะ? ไม่เคยเห็นหน้าเลย แต่ถ้าไม่รังเกียจช่วยแนะนำตัวหน่อยได้ไหม”

 

“เอาสิ”

 

 

 

พร้อมกับคำพูดนั้น เอน่าที่ควรจะอยู่แทบเท้าโคชิ กลับถูกห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิง เอน่าที่หายวับไปพร้อมกับเปลวเพลิงนั้น วินาทีถัดมาก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างคุณโรคุฮาระแล้ว

 

 

 

“…โฮ่”

 

 

 

โคชิไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ปากกระบอกปืนสองอัน กำลังจ่อมาที่โคชิอยู่แล้ว

 

 

 

“ชื่อของฉันคือ เทรุงามิ มิซึฮิ แรงค์ S”

 

“…งั้นเหรอ เธอนี่เอง เธอนี่เองคือหนึ่งในตัวแปรนอกแผนการ!”

 

“อย่ามาทำอวดดีนะ ยัยตัวร้าย”

 

 

 

พร้อมกับคำพูดนั้น โดมน้ำแข็งก็มอดไหม้ลงในพริบตา บริเวณโดยรอบที่เคยถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง บัดนี้กลับกลายเป็นโลกที่ถูกครอบงำด้วยเปลวเพลิงราวกับขุมนรก

 

 

 

และราชินีผู้ปกครองมัน

 

 

 

“เอาล่ะนะ จะไม่ออมมือให้แล้ว”

 

“ฮะฮ่า สมกับเป็นเมืองแห่งการศึกษาจริงๆ ทำให้ฉันสนุกได้…!

 

 

 

รอบที่สองระหว่างเหล่าผู้แข็งแกร่งที่สุดได้เปิดม่านขึ้นแล้ว

 

 

 

■

 

 

 

ในเวลาเดียวกัน ณ สถาบันการศึกษาจิลเนียร์ส

 

 

 

『——นี่มัน!? สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความเศร้าของสาวน้อยน่ารักจากที่ไหนสักแห่ง!』

 

『พูดอะไรแปลกๆ อีกแล้วนะ~』

 

『มายลอร์ด ใกล้จะถึงที่หมายแล้ว กรุณารออย่างเรียบร้อยด้วยนะ จะนำส่งอย่างปลอดภัย』

 

『…ไม่สิ ขอโทษนะ แต่ช่วยรีบหน่อยจะได้ไหม รู้สึกถึงกลิ่นอายของสาวน้อยน่ารักที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่』

 

『หืม ช่วยไม่ได้นะ ถ้างั้น จะขอเพิ่มความเร็วขึ้นเล็กน้อยนะ จับไว้ให้แน่นนะมายลอร์ด』

 

 

 

บนหัวของเทวทูตที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในทะเลแห่งมิติ โซลเซียร่าจมดิ่งลงสู่ห้วงความคิดอยู่เพียงลำพัง

 

 

 

“…ต้องรีบไปแล้ว”

 

 

 

ราวกับจะตอบสนองต่อเธอผู้นั้น เต่าทะเลก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีก แหวกว่ายฝ่าไปข้างหน้า