โลลิที่โผล่มาจากทิศทางที่ไม่คาดคิดนั้นอันตรายอย่างยิ่ง

 

 

 

มีตำนานเล่าขานกันมาว่า ในอดีตกาล เพียงแค่คลื่นพลังงานจากการที่ตัวละครพี่สาวจู่ๆ ก็กลายเป็นโลลินั้น ทำให้ทะเลเหือดแห้งไปได้เลยทีเดียว ประวัติศาสตร์คงจะพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ผู้คนต่างหวาดกลัวและเคารพนับถือปรากฏการณ์ ‘โลลิกะ (การกลายเป็นโลลิ) ‘ มาตั้งแต่สมัยโบราณ ปัจจุบันตามที่ต่างๆ ก็ยังคงมีตำนานเกี่ยวกับโลลิหลงเหลืออยู่

 

 

 

『มายลอร์ด นี่คือเซอร์ไพรส์สำหรับฉันงั้นรึ? ช่วงนี้ ได้พบพานกับชีวิตวัยเยาว์บ่อยครั้ง ฉันดีใจเป็นอย่างยิ่งเลยนะ หัวใจ มันแทบจะเอ่อล้นออกมาแล้ว』

 

『เป็นการแสดงออกที่น่ากลัวนะ』

 

 

 

นี่มันฉากซึ้งๆ ที่สัตว์ประหลาดผู้แพร่กระจายหายนะได้เรียนรู้ความรักจากการสัมผัสความไร้เดียงสาของเด็กน้อยไม่ใช่รึไง แล้วก็ดูสิ ตอนนี้จากคาน่อนจังน่ะ สัมผัสได้ถึงประกายแสงของสาวน้อยน่ารักอยู่นะ ไม่ผิดแน่ คาน่อนจังในตอนนี้คือสาวน้อยน่ารัก!

 

 

 

『จะใช่แน่เหรอ~ พวกเราเคยโดนหลอกมาแล้วครั้งหนึ่งนะ อย่างน้อยก็ควรจะระวังตัวไว้บ้างน่าจะดีกว่า』

 

『เหตุใดจึงพูดจาร้ายกาจเช่นนั้น ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว ดูอย่างไรเด็กคนนั้นก็บริสุทธิ์ไร้เดียงสานะ』

 

『สถานการณ์ที่มีแต่พวกเยสแมนสายโลลินี่มันน่ากลัวชะมัดเลยนะ』

 

 

 

ฉันไม่ได้ดีใจเพราะเป็นโลลิสักหน่อยนะ ถ้าคาน่อนจังยังมีชีวิตอยู่ มิยูเมะจังก็ต้องดีใจด้วยสิ พี่น้อง รักใคร่ปรองดอง! ทุกคน มีความสุข!

 

 

 

ฉันกำลังแสดงความดีใจออกมาภายใต้ความคิดอันเป็นตรรกะอย่างยิ่งต่างหากล่ะ

 

 

 

แล้วก็ การจับคู่ระหว่างโลลิเซียร่ากับโลลิคาน่อนจังนี่มันเป็นคอนเทนต์ที่ยอดเยี่ยมไปเลยนะ ทั้งคู่ต่างก็เป็นสาวน้อยน่ารักที่มีคุณลักษณะค่อนไปทางพี่สาว เพราะงั้นแหละ ตอนที่กลายเป็นโลลิแล้วความงดงามถึงได้เปล่งประกายออกมายังไงล่ะ อา~ อยากจะเอารุ่นพี่มิโรคุเข้ามาใส่ในนี้ด้วยแล้วจัดปาร์ตี้พี่สาวกลายเป็นโลลิจังเลย ＾＾

 

 

 

“เฮ้ย ฮิโช! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย—!”

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆ! ต่อให้โดนร่างกายแบบนั้นต่อยเข้ามาก็ไม่เจ็บไม่คันหรอกน่า! …ขอโทษที! หน้าแข้งน่ะอย่าเตะสิ!”

 

 

 

ท่านประธานฮิโชที่โดนคาน่อนจังเตะหน้าแข้ง กำลังนั่งยองๆ ทั้งน้ำตาคลอเบ้าแต่ก็ยังยิ้มอยู่ ดูเหมือนว่าความยินดีจะเหนือกว่าความเจ็บปวดสินะ

 

 

 

“สถานการณ์มันร้ายแรงน่ะสิ เพราะงั้น ถึงได้เลื่อนกำหนดการมาหลายเดือนแล้วปลุกคาน่อนคุงให้ฟื้นขึ้นมาไงล่ะ! การจะกลับเข้าร่างเดิมได้วิญญาณยังไม่สมบูรณ์พอ เพราะงั้นตอนนี้ถึงต้องใช้ร่างของดาต้า-รอยด์เพื่อเสริมวิญญาณไปก่อนยังไงล่ะ!”

 

“อย่างนี้นี่เอง งั้นก็ช่างเถอะน่า! ร่างนี้ก็อาจจะไม่ได้แย่ก็ได้นะ แล้วก็ ดูเหมือนโซลเซียร่าเองตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากฉันเท่าไหร่ด้วยสิ”

 

“…ฮ้า ฮิโช ปลุกของน่ารำคาญขึ้นมาซะแล้วสินะ”

 

 

 

ฉันแอบมองโครนี่จังพลางซ่อนความดีใจสุดขีดไว้ การต่อสู้ยังไม่จบลง

 

 

 

ตอนที่มาสถาบันการศึกษาจิลเนียร์สครั้งก่อน ไม่ได้เก็บข้อมูลมา แต่ว่า บางทีโครนี่จังกับคาน่อนจังเองก็น่าจะมีความสัมพันธ์ที่งดงามอยู่เหมือนกันสินะ ตรงนี้ต้องทำให้คืนสติ แล้วขยายวงล้อแห่งความสุขของสาวน้อยน่ารักออกไปให้ได้

 

 

 

โครนี่จังเดิมทีก็ตัวเล็กอยู่แล้ว ปาร์ตี้ที่เล็กแต่แข็งแกร่งก็จะสมบูรณ์แบบสินะ

 

 

 

『หรือว่าชีวิตวัยเยาว์จะแก้ไขได้ทุกสิ่ง…! แต่ว่า เด็กสาวที่ชื่อโครนี่นั้นไม่ใช่โลลินะ ฉันสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณอันสูงส่งนั้น นั่นน่ะ ไม่ใช่โลลิ』

 

 

 

เอ๊ะ? แต่คาน่อนจังเป็นโลลิไม่ใช่เหรอ?

 

 

 

『โครนี่แค่ตัวเล็กเท่านั้น ร่างกายปัจจุบันของคาน่อนยังเป็นชีวิตวัยเยาว์ที่ยังไม่เจริญเติบโตเต็มที่ ตรงนี้มีความแตกต่างอย่างใหญ่หลวงอยู่ แล้วก็ สภาพจิตใจเอง คาน่อนก็ดูเหมือนจะยังไม่เติบโตเต็มที่ด้วย เพราะฉะนั้น ฉันจึงตัดสินว่าเด็กคนนั้นคือชีวิตวัยเยาว์ที่ควรค่าแก่การปกป้อง』

 

『การที่มีตรรกะเป็นของตัวเองแบบนี้นี่มันน่าขยะแขยงจังนะ』

 

 

 

…หืม? งั้นทำไมฉันถึงโดนปฏิบัติเหมือนเป็นโลลิล่ะ?

 

 

 

『มายลอร์ดคือลูกสาวสุดที่รักยังไงล่ะ』

 

 

 

ตรรกะหายไปไหนแล้วนั่น

 

 

 

เอ้า ช่างเถอะ ขืนเจาะลึกไปมากกว่านี้คงจะได้แต่คำตอบน่ากลัวๆ กลับมาแน่ๆ

 

 

 

เอาเป็นว่า ตอนนี้ต้องช่วยโครนี่จังก่อน!

 

 

 

“คาน่อน ถ้าคิดจะเล่นล่ะก็ถอยไปซะ ตรงนี้ฉันจะสู้เอง”

 

“ไม่ๆ ฉันสู้เองสิ นี่คือสถาบันการศึกษาจิลเนียร์สนะ ถ้าฉันไม่แก้ไขล่ะก็ ชื่อเสียงของดอกเตอร์ได้ร้องไห้แน่… อ๊ะ ฉันไม่ใช่ดอกเตอร์แล้วสินะ เชื่อมต่อปริภูมิอเนกภาคไม่ได้ด้วยสิ” ซิกกุร่าริตี้

 

 

 

คาน่อนจังเดินเท้าเปล่ามาอยู่ข้างๆ ฉัน แล้วพูดว่า “ดูไว้นะ” ก่อนจะยิ้มอย่างท้าทาย เท้าเปล่าน่ารักจังเลยนะ ＾＾

 

 

 

『เท้าจะบาดเจ็บไม่ได้นะ ต้องกลายเป็นรองเท้าแตะคาเมะซังให้เดี๋ยวนี้!』

 

 

 

โซลเซียร่าไม่มีทางจู่ๆ ก็เอารองเท้าแตะคาเมะซังออกมาหรอกน่า อยู่เฉยๆ เถอะน่าคาเมะคุง ถ้าแค่ส่งเสียงดังในสมองล่ะก็ทำตามใจชอบได้เลย

 

 

 

“งั้น ขอดูฝีมือหน่อยก็แล้วกันนะ”

 

“ไว้ใจได้เลย—!”

 

 

 

คาน่อนจังชี้ไปยังโครนี่จัง เจ้าตัวที่ถูกชี้ กำลังมองคาน่อนจังด้วยท่าทีสับสน

 

 

 

“ทำไมแกถึง………เดี๋ยวนะ แกเป็นศัตรูตั้งแต่แรกเลยรึเปล่า? ไม่สิ แต่ว่าถ้าไม่โค่นลงล่ะก็โลกจะ… โลกจะเป็นยังไงนะ? นี่มันอะไรกัน มีอะไรบางอย่าง แปลกไป…!?”

 

“อืมม พอรู้ตัวตนของฉันแล้วการรับรู้มันเกิดบั๊กรึไงนะ หรือว่ามันจะใช้ไม่ได้ผลกับคนที่ตายไปแล้วกันนะ หรือว่า เศษเสี้ยวสมัญญาของดอกเตอร์กำลังส่งผลอยู่…?”

 

 

 

คาน่อนจังพึมพำกับตัวเองด้วยท่าทีสนใจใคร่รู้ พลางเดินเข้าไปใกล้โครนี่จัง โครนี่จังที่เห็นท่าทางนั้นก็คืนสติ รีบตะโกนออกมา

 

 

 

“โรรอน!”

 

“ความตายที่ไม่อาจเลี่ยงต้องตายซะ”

 

 

 

อาวุธขับเคลื่อนอัตโนมัติของทั้งคู่เข้าปะทะกัน จระเข้ยักษ์ใช้หางขนาดใหญ่ปัดผีเสื้อร่วงลงไป แต่ทว่า ต่อให้ปัดร่วงไปเท่าไหร่ ผีเสื้อก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้น

 

 

 

“เปล่าประโยชน์น่า ความตายที่ไม่อาจเลี่ยงน่ะตราบใดที่มีพลังเวทอยู่ก็จะเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ แล้วตอนนี้ฉันก็ได้รับการจ่ายพลังเวทโดยตรงจากสถาบันการศึกษาจิลเนียร์สอยู่ เพราะงั้น เธอไม่มีทางทำลายได้หมดหรอก สรุปคือ ตอนนี้ฉันน่ะแข็งแกร่งสุดๆ เลยล่ะ”

 

“ใช่แล้ว! ด้วยอำนาจประธานนักเรียนของฉันที่เชื่อมต่อกับโปรแกรมแกนกลางที่สร้างสถาบันนี้ขึ้นมา คาน่อนคุงจึงไร้เทียมทาน! ถ้าจะให้ตั้งชื่อล่ะก็——”

 

“ไม่ต้องตั้งชื่อก็ได้ค่ะ”

 

“…………งั้นเหรอค้าบ”

 

 

 

ท่านประธานฮิโชไหล่ตกอย่างห่อเหี่ยว คนคนนี้ คงจะโดนปฏิบัติแบบนี้มาตลอดสินะ…

 

 

 

“งั้น รีบๆ จัดการให้เสร็จดีกว่านะ จะมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้ก็ใช่ที่”

 

“อึ่ก ถ้างั้นด้วยเจ้านี่——”

 

 

 

โครนี่จังกระโดดขึ้นไปบนโรรอนอย่างฝืนๆ แล้วดึงดาบใหญ่เล่มหนึ่งออกมาจากแผ่นหลัง

 

 

 

แต่ทว่า ถึงจะเห็นแบบนั้น คาน่อนจังก็ยังคงยิ้มอยู่ด้วยท่าทีที่มั่นใจในชัยชนะ

 

 

 

“เคนเคนกาคุกาคุ สินะ? จำได้ว่าเป็นอาวุธที่ปรับแต่งมาเพื่อฉันใช้แท้ๆ แต่ว่า โครนี่ในตอนนี้จะยังจำเรื่องที่มาที่ไปของการสร้างดาบเล่มนี้ได้รึเปล่านะ? ความทรงจำที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ ถูกเขียนทับไปแบบไหนกันแน่นะ อืมม จะใช้ความขัดแย้งนั่นเป็นจุดเริ่มต้นแล้วเขียนทับกลับไปดีไหมนะ ไม่สิ แต่ถ้าทำแบบนั้นการตั้งค่าเฉพาะบุคคลมันจะยุ่งยากนี่นา——”

 

“มัวแต่พึมพำอะไรอยู่! ด้วยเจ้านี่แหละ จะพังไอ้น่ารำคาญนี่ให้หมดไปเลย!”

 

 

 

โครนี่จังเปิดใช้งานเคนเคนกาคุกาคุ สายฟ้าฟาดลงมารอบๆ ห่อหุ้มความตายที่ไม่อาจเลี่ยงไว้

 

 

 

แต่ทว่า เหล่าผีเสื้อกลับยังคงโบยบินต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

“ท-ทำไม…”

 

“ก็เพราะเคยเห็นแล้วไงล่ะ คิดว่าฉันจะแพ้ให้กับมุกเดิมๆ ซ้ำสองรึไง หลักการของมันน่ะไขออกไปแล้วล่ะ”

 

 

 

คาน่อนจังพูดแล้วดีดนิ้ว

 

 

 

“ความตายที่ไม่อาจเลี่ยง ขอร้องล่ะ”

 

 

 

ความตายที่ไม่อาจเลี่ยงที่ได้รับคำสั่งจากเจ้าของ เข้าโอบล้อมโรรอนกับโครนี่จังไว้ แล้วกลืนกินเข้าไปในพริบตา

 

 

 

ผีเสื้อสีดำ ราวกับคลื่นยักษ์ ลบเลือนร่างของคนหนึ่งคนกับอีกหนึ่งเครื่องให้หายไป หลังจาก<0xE3><0x80><0x80>การโจมตีเพียงฝ่ายเดียวด้วยจำนวนที่ท่วมท้นแล้ว ที่เหลืออยู่ก็มีเพียงโครนี่จังที่ล้มลงไปเท่านั้น

 

 

 

พอจบลงแล้ว กลับเป็นชัยชนะอันท่วมท้นของคาน่อนจังอย่างไม่คาดคิด ถึงจะสูญเสียพลังในฐานะดอกเตอร์ไปแล้ว แต่การที่ยังคงแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ คงเป็นเพราะเธอมีฝีมืออยู่แล้วสินะ

 

 

 

“ฮิโช โรรอนน่ะ เก็บไว้ในกล่องสารพัดนึกของสภาฯ แล้วนะ”

 

“ทั้งที่ทำตามใจชอบขนาดนั้นเลยนะ แต่ว่า เอาเถอะ!”

 

 

 

ท่านประธานฮิโชพูดแล้วหัวเราะ วะฮะฮ่า ออกมา

 

 

 

『จบลงอย่างง่ายดายเลยนะ~ นึกว่าจะมีดราม่าความขัดแย้งในการต่อสู้กับเพื่อนที่ถูกล้างสมองอะไรแบบนั้นซะอีก』

 

 

 

คาน่อนจังแข็งแกร่งเกินไปสินะคะ ผีเสื้อนั่นแค่ตัวเดียวก็รับมือยากแล้วแท้ๆ แต่นี่กลับเพิ่มจำนวนได้ไม่จำกัด แถมการโจมตีด้วยพลังเวทก็ถูกดูดซับไปอีก นอกจากนี้ด้วยสมองนั่นก็ยังสามารถหาทางรับมือกับการโจมตีของคู่ต่อสู้ได้ในทันทีอีกด้วย

 

 

 

แล้วแบบนี้ยิ่งทำให้ความแข็งแกร่งของโซลเซียร่าที่เอาชนะได้นี่โดดเด่นขึ้นไปอีกสินะ โอเค!

 

 

 

『ไม่ต้องถึงกับมาถกเถียงเรื่องระดับความแข็งแกร่งเลยนะ~』

 

 

 

“โครนี่— ตื่นอยู่รึเปล่า—? …ไม่ได้ผลแฮะ สลบไปสนิทเลย อืมม หรือว่าจะทำเกินไปหน่อยนะ”

 

“โครนี่คุงน่ะไม่เป็นไรหรอกน่า! เรื่องสำคัญกว่านั้นคือ ในระหว่างที่เธอหมดสติอยู่ มาเริ่มแผนการกันเถอะ!”

 

“เดี๋ยวก่อนสิ อุตส่าห์ฟื้นคืนชีพกลับมาทั้งทีนะ ให้ฉันพักผ่อนสบายๆ หน่อยสิ แล้วก็”

 

 

 

คาน่อนจังมาอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วจู่ๆ ก็ก้มหัวลงอย่างแรง

 

 

 

“ขอบคุณนะ ที่ตอนนั้นหยุดฉันไว้น่ะ ต้องขอบคุณเธออย่างเป็นทางการจริงๆ”

 

“…ไม่เป็นไรสักหน่อย ก็แค่ทำไปเพราะมันจำเป็นเท่านั้นเอง แล้วก็ คนที่หยุดน่ะคือมิยูเมะนะ ถ้าจะขอบคุณล่ะก็ไปขอบคุณเด็กคนนั้นสิ”

 

 

 

คาน่อนจังยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพยักหน้า เป็นการพยักหน้าในฐานะพี่สาวของมิยูเมะจังอย่างแท้จริง ไม่ใช่แบบเมื่อตอนนั้น

 

 

 

“อื้อ จะขอบคุณมิยูเมะจังด้วย ลูค่าด้วย โครนี่ด้วย จะขอโทษทุกคนที่ทำให้เดือดร้อน แล้วก็ขอบคุณ… ถ้าทำแบบนั้นแล้ว จะสามารถเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ได้ก็คงจะดีนะ”

 

“จะทำอะไรก็เชิญสิ? ฉันไม่สนใจหรอกนะ”

 

 

 

คาน่อนจังทำแก้มป่องกับท่าทีของฉัน พอเห็นฉันทำท่าเย็นชาใส่ คาน่อนจังก็พยายามจะเข้ามากอด ฉันจึงกางโซ่ป้องกันไว้

 

 

 

“น-เดี๋ยวสิ! มากอดคืนดีกันหน่อยสิ!”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่มีรสนิยมแบบนั้น”

 

 

 

ดีจังเลยนะ ที่คาน่อนจังไม่ได้เก็บเรื่องที่สู้กับฉันมาใส่ใจน่ะ

 

 

 

『หืม แต่ว่า ดูเหมือนคาน่อนจะจงใจทำตัวเป็นตัวตลกแบบนี้เพื่อวัดระยะห่างนะ~ ในใจคงจะยังกังวลอยู่ว่าจะได้รับการยอมรับรึเปล่าสินะ เพราะงั้น ถึงได้พยายามจะสื่อสารกับโซลเซียร่าที่แสดงปฏิกิริยาที่คาดเดาได้ง่ายด้วยการปฏิเสธสินะ~ เธอก็เป็นมนุษย์เหมือนกันนี่เอง』

 

 

 

ช่วยเลิกวิเคราะห์แล้วอธิบายจิตใจคนอื่นตามใจชอบแบบนั้นจะได้ไหมคะ ฉันเองก็พอจะรู้สึกได้อยู่หรอกน่า

 

 

 

จงใจทำท่าทีเย็นชาใส่โซลเซียร่า กับคาน่อนจังที่เข้ามาตอแยไม่เลิก… เข้าท่าดีนะ ＾＾

 

 

 

『ใน SNS เห็นภาพประกอบธีมนี้เป็นร้อยครั้งแล้ว ＾＾』

 

 

 

หรือว่าตรงนี้เองก็อาจจะมี Synergy (การทำงานร่วมกัน) อยู่ก็ได้นะ ถ้าโซลเซียร่าอยู่ที่สถาบันการศึกษาจิลเนียร์สล่ะก็ บางทีอาจจะเผาสมองคาน่อนจังไปแล้วก็ได้นะ~

 

 

 

“นี่— ฮิโช โซลเซียร่าไม่ยอมหันมามองทางนี้เลย!”

 

“เด็กคนนั้นขี้อาย เพราะงั้นล่ะนะ! ต้องดีใจกับการฟื้นคืนชีพของเธออยู่ข้างในใจแน่ๆ!”

 

“ฉันน่ะ ไม่มีความทรงจำดีๆ กับเธอคนนี้สักหน่อยนะ อย่างน้อย ก็ไม่ได้รู้สึกดีใจหรอก”

 

“อือ ก็จริงเนอะ…”

 

“…แต่ว่า มิยูเมะคงจะดีใจล่ะมั้งนะ เพราะเป็นคนใจดีนี่นา ถ้าหากน้องสาวที่น่ารักของเธอดีใจล่ะก็ การที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาก็คงจะมีคุณค่าอยู่บ้างไม่ใช่เหรอ”

 

“นั่นสินะ!”

 

“…”

 

 

 

ฉันส่งสายตาเย็นชาไปยังคาน่อนจัง แต่เธอก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรแล้ว

 

 

 

เอาล่ะๆ Nice Communication

 

 

 

『นี่มัน Nice ตรงไหนกัน มันบิดเบี้ยวไปแล้วนะ』

 

『จงคืนดีกันเถอะมายลอร์ด… ฉันไม่อยากเห็นภาพชีวิตวัยเยาว์ด้วยกันเองต้องมาทะเลาะกันหรอกนะ』

 

 

 

ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันไม่มีทางที่จะเกลียดสาวน้อยน่ารักอย่างจริงจังได้หรอกน่า

 

 

 

“แล้ว ฮิโชตั้งใจจะทำยังไงต่อจากนี้ไปงั้นเหรอ?”

 

 

 

ฮิโชตอบคำถามของฉันกลับมาด้วยเสียงดังสนั่นว่า “ถามได้ดีมาก!” โครนี่จังที่อยู่บนหลังก็ยังคงโพสท่าอยู่ ฮิโชชี้ไปยังคาน่อนจัง

 

 

 

“จะใช้คิงจิลเนียร์สร่วมกับคาน่อนคุง เข้าถึงแกนกลางดันเจี้ยนของสถาบันนี้!”

 

“…อา อย่างนี้นี่เอง แน่นอนว่า ก็มีคุณค่าพอที่จะทำอยู่สินะ”

 

 

 

คาน่อนจังพยักหน้าราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง ฉันไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย แต่ก็แสร้งทำเป็นยิ้มอย่างมีเลศนัยไปก่อนก็แล้วกัน

 

 

 

เอาเป็นว่า สรุปคือนั่งหุ่นยนต์สินะ?

 

 

 

『ถ้างั้นก็ต้องขึ้นหลังฉันอีกครั้งสินะ!』

 

 

 

ดีใจเพราะโลลิเพิ่มขึ้นสินะ…

 

 

 

“งั้น รีบกลับกันเถอะคะ ใช้วิธีเดียวกับตอนที่มาก็ดีสินะ?”

 

“อื้อ ไม่ว่าอะไรหรอก!”

 

“วิธีเดียวกับตอนที่มา? นั่นมัน——กรี๊ด!?”

 

 

 

พื้นหายไป ร่างของพวกเราถูกโยนลงไปในน้ำอีกครั้ง เต่าทะเลปรากฏตัวออกมาจากก้นบึ้งของน้ำอันมืดมิด รับพวกเราไว้ คาน่อนจังที่ตอนแรกตกใจ ก็สังเกตเห็นได้ทันทีว่านั่นคือสิ่งที่ไม่รู้จัก ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา

 

 

 

“สุดยอด! นี่คือ การเปลี่ยนมิติสินะ? ต่างจากปริภูมิอเนกภาค ตรงที่สามารถเคลื่อนย้ายร่างกายไปด้วยได้แบบนี้… น่าสนใจจริงๆ!”

 

“ใช่แล้วล่ะคาน่อนคุง! เพราะงั้นตรงนี้ก็ต้องแยกย้ายกันรวบรวมข้อมูลกันสักหน่อย!”

 

“โอเค! ชักจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ!”

 

“…ฮ้า พวกน่ารำคาญเพิ่มขึ้นมาอีกแล้วสินะ”

 

 

 

ฉันมองดูทั้งสองคนที่กำลังตื่นเต้นอยู่บนหลัง แล้วถอนหายใจออกมาอย่างระอา โครนี่จังที่หมดสติอยู่ นักเรียนสถาบันการศึกษาจิลเนียร์สทั่วไปที่แข็งแรงดีสองคน และสาวน้อยลึกลับ เต่าทะเลที่บรรทุกพวกเราไว้ เริ่มว่ายกลับไปทางเดิมอย่างสง่างาม

 

 

 

『โอ้… สัมผัสของเท้าเปล่าของชีวิตวัยเยาว์…! เท้าที่นุ่มนิ่มเด้งดึ๋งนั่น…!』

 

『น่าขยะแขยง ＾＾』