การปฏิบัติการลับเป็นสาขาที่สาวน้อยลึกลับอย่างฉันถนัดเป็นพิเศษ การสะกดรอยตามเป้าหมายโดยไม่ให้รู้ตัวน่ะ ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากเลย

 

“อ๊ะ ดูนั่นสิคะ! นานะจังกำลังสังเกตการณ์ดอกไม้ริมทางอยู่ค่ะ!”

“โอกาสถ่ายรูปเลยสินะครับ!”

 

พอฉันพูดจบ รุ่นพี่มิโรคุก็ยกกล้องขึ้นมาโดยไม่ลังเล อนึ่ง กล้องที่รุ่นพี่มิโรคุถืออยู่ตอนนี้เป็นของที่มิยูเมะจังทำขึ้นเป็นพิเศษ ระยะถ่ายภาพ 100 กิโลเมตร สามารถถ่ายภาพโดยกำจัดสิ่งกีดขวางทั้งหมดระหว่างเป้าหมายได้ เป็นสเปกที่เทียบเท่าอาวุธสงครามเลยทีเดียว

 

เป็นของที่มิยูเมะจังเคยบอกไว้ว่า “ทำตามที่ครามจังขอร้องน่ะค่ะ แต่ว่า ไม่อยากให้ส่งให้เจ้าตัวเองเลยค่ะ มันเป็นปัญหาด้านจริยธรรมน่ะค่ะ” ด้วยเหตุนี้ กล้องที่เป็นอุปกรณ์ก่ออาชญากรรมอย่างง่ายดายอันนี้จึงตกมาอยู่ในการดูแลของรุ่นพี่มิโรคุ ตอนนี้ก็กำลังถูกนำมาใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ในการถ่ายรูปนานะจังผู้น่ารักอยู่ เรียกได้ว่าคุ้มค่าสุดๆ

 

『มายลอร์ด ทำให้ฉันกลายเป็นดอกไม้ด้วยเถิด』

 

จะบ้าเหรอ อยู่ในทะเลอิเล็กทรอนิกส์ต่อไปนั่นแหละ

 

“อ้าว เริ่มเคลื่อนไหวแล้วนะคะ พวกเราก็ตามไปกันเถอะค่ะ”

“ครับ”

 

พวกเราตามหลังนานะจังไป ค่อยๆ เคลื่อนที่ลึกเข้าไปยังใจกลางเมืองศูนย์กลาง บริเวณนี้มีนักเรียนจากสถาบันต่างๆ และผู้คนที่มาจากข้างนอกปะปนกันอยู่ ผู้คนพลุกพล่านมาก

 

นานะจังเคลื่อนที่ผ่านฝูงชนไปได้อย่างคล่องแคล่ว

 

“นัดเจอกันที่ไหนเหรอครับ”

“บอกว่าเป็นลานกว้างหน้าอาเรียนร็อดน่ะค่ะ เพราะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียง แค่ระบุสถานที่อย่างเดียวก็ยังบอกไม่ได้ว่าคู่สนทนาเป็นคนแบบไหนค่ะ”

 

รุ่นพี่มิโรคุพึมพำด้วยสีหน้าครุ่นคิด จริงด้วยสิ ไม่ใช่ว่ามาที่นี่เพื่อถ่ายรูปการเดินเล่นสุดน่ารักของนานะจังซะหน่อย ภารกิจที่แท้จริงคือการตรวจสอบคู่สนทนาในมีตติ้งออฟไลน์นี่นา

 

“อ๊ะ นั่งลงที่ม้านั่งแล้วนะคะ แล้วก็…”

“เริ่มเล่นเกมแล้วสินะคะ อืมม เหมือนเดิมเลย”

 

พวกเราแอบสังเกตการณ์นานะจังจากที่กำบัง แต่พอถึงที่หมายแล้ว นานะจังก็ไม่ขยับไปไหนอีกเลย ดูเหมือนจะเอาแต่เล่นเกมมือถืออยู่ตลอดเวลา

 

“…ยังไม่มาอีกนะคะ”

“นั่นสินะคะ… อ้าว นั่นมัน”

 

รุ่นพี่มิโรคุสังเกตเห็นบางอย่าง พอฉันมองตามสายตาไป ก็เห็นเอน่าในชุดเจอร์ซีย์ย้วยๆ อยู่ตรงนั้น กล้าใส่ชุดเหมือนไปร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอยมาเดินในที่ที่คนพลุกพล่านแบบนี้ได้นะเนี่ย

 

『แถมในมือทั้งสองข้างยังมีไอศกรีมอยู่อีกนะ เปี่ยมล้นไปด้วยกิเลสตัณหาจริงๆ นะ~』

『ไม่มีคลื่นพลังชีวิตวัยเยาว์ ไม่สนใจล่ะ』

 

แค่กินไอศกรีมอยู่เฉยๆ ก็โดนว่าขนาดนี้เลยเหรอคะ…

 

ว่าแต่ คุณโรคุฮาระไปไหนแล้วล่ะเนี่ย แปลกจังที่เอน่าจะมาทำอะไรคนเดียวแบบนี้

 

“…หรือว่า จะเป็นคุณคิริคิริไม?”

“เปล่าค่ะ ดูเหมือนว่าคุณเอน่าจะโดนคำสั่งห้ามเล่นเกมออนไลน์จากผู้บังคับใช้โรคุฮาระอยู่น่ะค่ะ คงไม่ใช่หรอกค่ะ”

“โดนคำสั่งห้ามแบบนั้นเลยเหรอเนี่ย”

 

อืม ก็คงจะไปเกรียนใส่ชาวบ้านเขาเละเทะมาล่ะสิท่า เพราะเป็นเด็กเหลือขอโดยเนื้อแท้เลย จินตนาการได้ไม่ยากเลย

 

“อ๊ะ นานะจัง สังเกตเห็นคุณเอน่าแล้วนะคะ”

 

นานะจัง พอสังเกตเห็นเอน่าก็วิ่งเข้าไปหา เอน่าที่กำลังเลียไอศกรีมอย่างมีความสุขอยู่ก่อนหน้านั้น พอเห็นร่างของนานะจังก็ทำหน้าเหมือน “อูว่ะ…” แล้วพยายามจะทำเป็นไม่รู้จัก

 

“พยายามจะทำเป็นไม่รู้จักเพื่อเอาตัวรอดสินะ นั่นน่ะ”

“นานะจังโกรธที่ถูกเมิน เลยเตะหน้าแข้งไปแล้วนะคะ อ๊ะ โดนแย่งไอศกรีมไปทั้งสองอันเลยค่ะ”

“น่าสงสารจังเลยนะ”

 

ถึงจะไม่ได้ยินเสียง แต่ดูยังไงก็นานะจังกำลังไถไอศกรีมเอน่าอยู่ชัดๆ

 

แต่พอกำลังคิดแบบนั้น นานะจังก็หยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์ที่ห้อยคออยู่ แล้วยื่นให้กับเอน่า

 

“นั่นมัน… อ้อ อย่างนี้นี่เอง ดูเหมือนจะใช้ให้ไปซื้อไอศกรีมมาให้นะ”

“ดูเหมือนจะขู่ว่าถ้ารีบไปซื้อมาให้ ไอติมของแกจะละลายหมดนะ ด้วยค่ะ นานะจังนี่ กับน้องสาวก็ไม่ค่อยจะออมมือเลยนะ”

 

เอน่ากำเงินแน่นแล้ววิ่งหายเข้าไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว และไม่ถึงหนึ่งนาที ก็วิ่งกลับมาอย่างเร็วรี่พร้อมกับไอศกรีมในมือข้างหนึ่ง

 

เอน่าที่เหงื่อไหลท่วมหน้าผาก ยื่นไอศกรีมให้ นานะจังพยักหน้าแล้วคืนไอศกรีมทั้งสองอันให้ เป็นเด็กดีจริงๆ

 

『สมกับเป็นชิเอลจริงๆ ดูเหมือนจะสั่งสอนเรื่องพี่น้องมาอย่างดีสินะ~』

 

 

เพราะรูปลักษณ์ภายนอกเลยลืมไปเลยแฮะ จริงๆ แล้วเป็นหมายเลขสองนี่นา เป็นพี่สาวสินะ ถึงจะกำลังเลียไอศกรีมอยู่ แต่ก็เป็นพี่สาวนั่นแหละ

 

『โอ้… มายลอร์ดไม่กินก็ได้รึ? ให้ฉันไปซื้อมาให้ก็ได้นะ』

 

ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร จะให้ปลดปล่อยเทวทูตออกมาแค่เพื่อไปซื้อไอศกรีมไม่ได้หรอก

 

“แบบนี้คงต้องไปขอโทษคุณเอน่ากับผู้บังคับใช้โรคุฮาระทีหลังแล้วสินะคะ…”

“แต่ว่าคนที่เมินก่อนก็คือเอน่านี่ครับ ถือว่าเจ๊ากันไม่ใช่เหรอครับ?”

“โดนเตะหน้าแข้ง โดนแย่งไอศกรีม แถมยังโดนใช้ไปซื้อของอีกเนี่ยนะ เจ๊าเหรอคะ?”

“…จริงด้วยครับ”

 

ไม่รู้ทำไม ถึงเผลอคิดไปว่าถ้าเป็นเอน่าล่ะก็คงไม่เป็นไรหรอก เด็กคนนั้น อยู่ในหมวดหมู่เดียวกับริวโกะจังเลยนี่นา

 

“ว่าแต่ ผู้บังคับใช้โรคุฮาระไม่อยู่จริงๆ ด้วยสินะคะ ปกติจะเห็นอยู่ด้วยกันตลอดเลยนี่นา”

“นั่นสินะครับ…………หืม!?”

 

ฉันมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว แล้วก็จับภาพนั้นได้ มีเด็กสาวน่าสงสัยคนหนึ่งกำลังแอบมองเอน่าอยู่จากที่กำบัง

 

เด็กสาวในชุดนักเรียนสีดำของสถาบันคิโซคนนั้น มีผมสีดำยาวสลวยงดงามเป็นเอกลักษณ์ แต่ทว่า สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ยิ่งกว่านั้นคือประกายแสงแห่งวิญญาณของเธอ

 

สายตาของฉันหลอกไม่ได้แน่ ประกายแสงแห่งวิญญาณนั่น ต้องเป็นคุณโรคุฮาระอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

 

『สังเกตการณ์โลกจากมุมมองที่ต่างออกไปอีกแล้วสินะ~』

『ไม่ใช่ทั้งการสังเกตการณ์ต่างมิติหรือการตรวจจับด้วยพลังเวท… หืม สมกับเป็นลูกสาวข้า』

 

ต่อให้รูปร่างหน้าตาจะต่างออกไป แต่ฉันไม่มีทางจำท่านตัวละครในเนื้อเรื่องเดิมผิดหรอก ฉันชี้ไปยังเด็กสาวคนนั้นอย่างมั่นใจแล้วพูดว่า

 

“นั่นคือคุณโรคุฮาระสินะครับ”

“เอ๊ะ? …………อ่า จริงด้วยสิคะ นึกว่าจะใช้ประโยชน์ในภารกิจได้ ก็เลยให้ทรานส์แองเกอร์ไปน่ะค่ะ”

 

ระหว่างที่ฉันไม่รู้เรื่อง ของที่ไม่น่าเชื่อถืออย่างยิ่งได้ตกไปอยู่ในมือของคุณโรคุฮาระซะแล้ว

 

“ของแบบนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะให้กันง่ายๆ นะครับ”

“คิดว่าถ้าเป็นผู้บังคับใช้โรคุฮาระล่ะก็คงจะไม่เป็นไรน่ะค่ะ ดูจากท่าทางแล้ว คงจะแอบเฝ้าดูคุณเอน่าอยู่เหมือนกับพวกเรานั่นแหละค่ะ”

 

รุ่นพี่มิโรคุหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะค่ะ” ก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณโรคุฮาระ

 

“ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอคุณที่นี่นะคะ”

 

พอถูกทัก ไหล่ของเด็กสาวก็สั่นสะท้าน มองแบบนี้แล้ว ยังไงก็ดูเหมือนสาวน้อยน่ารักจริงๆ นั่นแหละ

 

“…อา น่ารำคาญจริง”

 

เด็กสาวคนนั้นหันกลับมาพลางสบถออกมาด้วยน้ำเสียงน่ารัก แต่ห้วนๆ

 

“รู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน”

“น่ารัก!”

“ว้าว สวยกว่าที่คิดไว้อีกนะคะเนี่ย”

 

การโจมตีด้วยใบหน้าสาวน้อยน่ารักอย่างกะทันหัน ทำให้สมองของฉันแทบจะไหม้เป็นจุล ถึงจะซ่อมแซมกลับมาได้ทันทีก็เถอะ แต่การที่สามารถฆ่าคนได้ด้วยการมองเนี่ย ช่างเป็นใบหน้าสาวน้อยน่ารักที่น่าสะพรึงกลัวจริงๆ

 

มองเผินๆ แล้ว คือสาวน้อยแสนเรียบร้อยผมดำในชุดกะลาสีดำ แต่พอเข้าไปใกล้ๆ ความประทับใจนั้นก็เปลี่ยนไปทันที ไม่ใช่แค่ผมดำธรรมดา แต่มีสีแดงเป็นอินเนอร์คัลเลอร์ที่โดดเด่นออกมาอย่างชัดเจน ดวงตาคมกริบเข้ากับใบหน้าที่ได้รูปเป็นอย่างดี และฟันซี่เล็กๆ ที่เป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของคุณโรคุฮาระ ตอนนี้กลับดูเซ็กซี่อย่างน่าประหลาด พอรวมกับท่าทีห้วนๆ ของเจ้าตัวแล้ว การผสมผสานกับรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเรียบร้อยนั้นช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ตัวเตี้ยไปนิดหน่อยนะ ＾＾

 

เอ— ขอให้คะแนนเต็มเลย

 

『โฮ่ โรคุxโซล TS คู่ยูริสินะคะ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ นะ~』

 

ชิปเปอร์ในตัวฉันก็กำลังดีใจสุดๆ เลยค่ะ

 

『คู่ โซลเซียร่าชายxโรคุฮาระสาวน้อย ก็น่าสนใจไม่น้อยนะ นึกภาพปกที่โรคุฮาระจังถูกโซลเซียร่า♂ในชุดพ่อบ้านอุ้มท่าเจ้าหญิงทั้งที่กำลังต่อต้านออกเลยล่ะ ＾＾』

 

อาจจะดีใจเกินไปหน่อยนะ

 

“เพราะชิเอลอยู่แถวนี้ เลยคิดว่าพวกแกน่าจะอยู่ใกล้ๆ สินะ”

“ใช่แล้วล่ะค่ะ เอ้า ชีส”

“อย่าถ่ายนะเฟ้ยยัยบ้า”

 

เร็วกว่าที่คุณโรคุฮาระจะยกมือขึ้นมาปิดหน้า ฉันกับรุ่นพี่มิโรคุก็เข้าไปอยู่ในเฟรมเดียวกันแล้วกดชัตเตอร์ไปแล้วเรียบร้อย จุดสำคัญตรงนี้คือฉันต้องทำหน้าตายแล้วชูสองนิ้ว

 

“ให้ตายสิ… อา หรือว่าพวกแกเองก็กำลังเดทกันอยู่รึไง? ถ้าใช่ก็ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ”

 

ราวกับจะเอาคืน คุณโรคุฮาระยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ฮะฮ่า Nice joke ถ้าฉันเดทกับสาวน้อยน่ารักล่ะก็ ความดีใจกับความรู้สึกผิดมันจะตีกันจนเกิดเป็นพลังงานอนันต์ขึ้นมาเลยล่ะ

 

“ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก——”

“เอ๋~! ดูเหมือนอย่างนั้นเหรอคะ? แย่จังเลยนะคะ เคย์คุง อ๊ะ ตอนนี้ต้องเป็นเคย์จังสินะคะ”

“…เอ๊ะ เอ่อ”

 

รู้สึกเหมือนรุ่นพี่มิโรคุจะจงใจพูดแทรกคำพูดของฉันเลยแฮะ แต่คงคิดไปเองล่ะมั้ง ว่าแต่ว่า ระยะห่างมันใกล้ขึ้นรึเปล่าเนี่ย?

 

ท่านผู้พิพากษาครับ ผมขอมอบตัวครับ

 

『อืม~ แต่ว่าตอนนี้เธอก็อยู่ในสภาพผู้หญิงด้วยทรานส์แองเกอร์เหมือนกันนี่นา~ ถือว่าพ้นผิดนะ~』

 

กระบวนการยุติธรรมช่างอ่อนโยน และความอ่อนโยนนั้นช่างเจ็บปวด

 

“ฮะฮ่า ล้อเล่นน่า ดูจากหน้ากากกับแว่นกันแดดของมิโรคุนั่นแล้ว ไม่มีทางจะเป็นเดทไปได้หรอกน่า”

 

ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค รุ่นพี่มิโรคุถอดหน้ากากกับแว่นกันแดดออกแล้ว

 

“ทำไมถึงถอดล่ะ”

“มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“เปล่า แว่นกันแดดกับหน้ากากน่ะ”

“มี อะ ไร รึ เปล่า คะ?”

 

เฟ๋~ รุ่นพี่มิโรคุจู่ๆ ก็น่ากลัวขึ้นมาเลย~

 

『ได้เสพมิโรxเคย์ไปพร้อมๆ กันนี่มันสุดยอดไปเลยนะ!』

 

ตรงไหนมันมีมิโรเคย์อยู่กันคะเนี่ย พวกชิปเปอร์นี่ชอบคิดไปเองจริงๆ เลยนะ

 

『ทำไมเจ้านี่บางทีถึงได้เข้าใจอะไรยากแบบนี้นะ』

 

เป็นการด่าที่ไร้เหตุผลสุดๆ เลย

 

ว่าแต่คุณโรคุฮาระ ทำไมถึงมองฉันสลับกับรุ่นพี่มิโรคุแล้วถอนหายใจอยู่ล่ะ

 

“เออ ช่างเถอะน่า แต่อย่ามาขวางฉันก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่”

“อืม~ ดูยังไงก็เหมือนคนน่าสงสัยที่เป็นสาวน้อยน่ารักเลยนะ”

“หนวกหูน่า… ให้เอน่าลาพักร้อนไป แต่ก็เป็นห่วงน่ะสิ”

“คอยเฝ้าดูคุณเอน่าอยู่นี่เองสินะคะ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะเรื่องความสัมพันธ์ที่ดีเนี่ย”

“ก็แค่ห่วงว่ายัยบ้า_นั่นจะไปก่อเรื่องอะไรเข้าให้ก็เท่านั้นแหละ พวกแกเองก็คล้ายๆ กันไม่ใช่เรอะ?”

“อืมม ออกจะต่างไปนิดหน่อยค่ะ จริงๆ แล้วนะคะ——”

 

รุ่นพี่มิโรคุอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง ทันใดนั้น พอฟังจบโรคุฮาระก็พูดขึ้นมาทันทีว่า

 

“เดมอนส์เกียร์ของแกนี่เรียบร้อยดีนะ”

“แค่มามีตติ้งออฟไลน์เองนะคะ?”

 

โรคุฮาระส่ายหน้ากับคำพูดของฉันอย่างระอา

 

“แค่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับคนที่รู้จักทางเน็ตได้ก็นับว่าเก่งแล้ว เอน่าน่ะชอบเกรียนใส่ชาวบ้านเขาไปทั่ว…”

 

คงจะกำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีตอยู่กระมัง ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย

 

“เอ้า ก็ขอให้โชคดีก็แล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ อา จริงสิคะ เมื่อกี้นี้นานะจังต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำเรื่องร้ายกาจกับคุณเอน่าของทางนั้นไปตั้งเยอะแยะ”

“คนที่เมินก่อนก็คือยัยนั่นเองนี่หว่า แถมยังจงใจมองลงมาเพราะหลงระเริงกับความรู้สึกเหนือกว่าที่ตัวเองตัวสูงกว่าอีก โดนเตะหน้าแข้ง โดนแย่งไอศกรีม แถมโดนใช้ไปซื้อของอีกก็ถือว่าเจ๊ากันไปแล้วล่ะ”

 

ขนาดคุณโรคุฮาระยังตัดสินว่าเจ๊ากันเลยเหรอเนี่ย

 

“ว่าแต่ ชื่อคิริคิริไมนี่ ฉันคุ้นๆ อยู่นะ”

“จริงเหรอคะ!?”

“อื้อ ถ้าที่ฉันเดาไม่ผิดล่ะก็…”

 

โรคุฮาระมองไปรอบๆ ด้วยใบหน้าสาวน้อยน่ารัก แล้วชี้ไปทางหนึ่ง

 

“ว่าแล้วเชียว เป็นห่วงพี่สาวจนตามมาจริงๆ ด้วยสินะ ดูนั่นสิ”

 

ทิศทางที่ชี้ไป มีเด็กสาวผมสีเทาถือต้นไม้เล็กๆ อยู่ในมือทั้งสองข้าง ใช่แล้วค่ะ ตรวจสอบฐานข้อมูลผู้รอบรู้เสร็จสิ้น!

 

นั่นคือ อามาฮะ ซายากะจัง!

เป็นน้องสาวของคิริกะจัง สูงกว่าคิริกะจังเล็กน้อย เป็นเด็กดีอายุ 13 ปี!

 

『เอ๋— จากผลการพิจารณา ขอถือว่าเป็นชีวิตวัยเยาว์ก็แล้วกัน』

 

โดนตัดสินอะไรแปลกๆ เข้าซะแล้ว เกณฑ์ชีวิตวัยเยาว์นี่กว้างกว่าที่คิดนะเนี่ย

 

『สิ่งสำคัญคือความบริสุทธิ์ของวิญญาณต่างหาก มายลอร์ด วิญญาณที่งดงามและใสสะอาดนั่นแหละคือชีวิตวัยเยาว์』

 

อย่างนี้นี่เอง เหมือนกับประกายแสงของสาวน้อยน่ารักสินะ

 

“ไอ้คิริคิริไมที่พวกแกพูดถึงน่ะ คือพี่สาวของยัยนั่นที่กำลังถือพุ่มไม้ทำเองแล้วสะกดรอยตามอย่างห่วยๆ อยู่นั่นแหละ ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก ฉันรับประกันให้”

“อย่างนั้นเหรอคะ”

 

รุ่นพี่มิโรคุถอนหายใจอย่างโล่งอก คงจะกังวลอยู่จริงๆ สินะ เป็นคนใจดีจริงๆ เลย

 

“ในเมื่อยัยนั่นอยู่ที่นี่ แสดงว่าคิริกะก็ต้องอยู่ใกล้ๆ แล้วล่ะ”

 

พอลองมองหาดูก็เจอในทันที ที่ตรงนั้นคือคิริกะจังในชุดวันพีซลายดอกไม้สีขาวกำลังทำท่าตื่นเต้นดีใจอยู่ เป็นตัวละครสาวน้อยน่ารักในเนื้อเรื่องเดิม ทุกคนจงหมอบกราบซะ

 

『ชีวิตวัยเยาว์คนใหม่…!? มายลอร์ด วันนี้เป็นวันเทศกาลอะไรรึ!? 』

 

วันนี้ช่างเป็นวันที่ให้รางวัลกับคาเมะคุงสุดๆ ไปเลย ดูเหมือนว่า นี่จะเป็นมีตติ้งออฟไลน์ของโลลิกับโลลิสินะ

 

พอจินตนาการถึงภาพอันแสนสุขแล้ว แก้มก็เผลอหย่อนลงมาเลย

 

ผมสีเทา วันนี้มัดรวบไว้ข้างๆ อย่างน่ารักเชียว น่ารักนะ ซายากะจังมัดให้เหรอ? ชุดวันพีซก็เข้ากันดีนะ แถมยังตัดกับเด็กที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวข้างๆ อีก——ใครคือโลลิที่อยู่ข้างๆ นั่น!?

 

『มายลอร์ด ฐานข้อมูลผู้รอบรู้เป็นอะไรไป!』

 

โลลิผมขาวในเสื้อสเวตเตอร์สีขาวสวมทับเสื้อกาวน์!?

ตัวละครแบบนั้น ไม่มีอยู่ในข้อมูลของฉันซะหน่อย!

 

『นึกว่าจะใช้ประโยชน์ได้ซะอีก แต่ก็ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่เลยนะ~』

 

โลลิเสื้อกาวน์ กำลังนั่งอยู่บนกระเป๋าเอกสารแล้วเคลื่อนที่ไปมา ดูเหมือนจะกำลังคุยกับคิริกะจังอย่างสนิทสนม ยิ้มแย้มอย่างร่าเริงไร้เดียงสาอยู่

 

โลลิที่คาแรคเตอร์เข้มขนาดนั้น ฉันจะลืมไปได้ยังไงกัน…?

 

“คุณโรคุฮาระครับ เด็กที่อยู่ข้างๆ คิริกะจังนั่นใครเหรอ… คุณโรคุฮาระ?”

 

ฉันมองไปที่คุณโรคุฮาระที่ไม่ตอบคำถาม เธอกำลังยืนนิ่งแข็งทื่อราวกับได้เห็นสิ่งที่เหลือเชื่อ

 

“โคชิเรอะ? ไม่สิ แต่หน้าตาดูโง่เง่าเกินไป แล้วก็ ยัยนั่นฉันน่าจะฆ่าไปแล้วนี่…”

“เป็นอะไรไปเหรอคะ ผู้บังคับใช้โรคุฮาระ”

“เปล่า ไม่มีอะไรเฟ้ย ฉันคงเข้าใจผิดไปเอง”

 

พูดจบ คุณโรคุฮาระก็พูดต่ออย่างหนักแน่นว่า

 

“ไอ้เด็กเปรตข้างๆ นั่นน่ะ ฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน!”

 

ขนาดไม่มีอยู่ในข้อมูลของคุณโรคุฮาระเลยเหรอคะเนี่ย ไม่มีอยู่ในข้อมูลของฉันซะหน่อย!