ฤดูร้อนแห่งการทำลายรสนิยมทางเพศมาถึงแล้ว!

 

『เป็นธรรมเนียมไปแล้วสินะ＾＾』

『ทำไมถึงทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้น……เด็กไม่ใช่สมบัติที่ควรปกป้องหรอกเหรอ』

 

คาเมะคุง ฉันแค่อยากให้เด็กคนนั้นเข้มแข็งขึ้น

นี่คือความรักนะ

เป็นความรักที่ต่างจากความรักที่มอบให้เหล่าสาวสวย เป็นความรักที่อาจเรียกว่าความโปรดปรานด้วยซ้ำ

 

『นั่นมัน……ความรัก อย่างนั้นเหรอ ความรักของมนุษย์นี่มันช่างซับซ้อนจริงๆ 』

 

สักวันนายก็จะเข้าใจ

ถ้าไม่คิดอะไรมาก แค่อยากจะทำอะไรให้เด็กคนนั้น นั่นแหละคือความรัก

 

เพราะงั้น ฉันถึงอยากทำลายรสนิยมทางเพศของโซโกะคุงไงล่ะ＾＾

แล้วก็อยากเห็นรสนิยมทางเพศที่บิดเบี้ยวไปถึงที่สุดนั่นน่ะ

 

『นั่นมันเป็นเรื่องของมิติที่เหนือกว่าเหตุผลหรือเปล่า ฉันเห็นแค่นักก่อการร้ายทางรสนิยมทางเพศเท่านั้นแหละ』

『มุมมองจากคนนอกไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก แล้วดูสิ หน้าโซโกะสิ แอบมองมาทางนี้เป็นระยะๆ น่ารักจริงๆ เลยน้า』

 

ฉันจับมือโซโกะคุงแน่นไม่ให้หนี แต่ก็รู้สึกได้ว่ามือเขามีเหงื่อออกเพราะความตื่นเต้น

น่ารักจริงๆ เลยน้า

 

『ถ้าเป็นโลลิล่ะก็……』

 

ถ้าเป็นแบบนั้นเรื่องก็จะเปลี่ยนไปเลยนะ

ถ้าเป็นโลลิ ฉันจะแสดงบทบาทพี่สาวที่ทุกคนใฝ่ฝันอย่างสมบูรณ์แบบเลย

 

จะไม่ทำลายรสนิยมทางเพศแบบนี้หรอก

 

“ออะ เอ่อ……พี่เคย์ก็จะไปงานเทศกาลวัฒนธรรมด้วยเหรอครับ?”

“เปล่า พี่ทำงานพาร์ทไทม์อยู่เบื้องหลังน่ะ โรงเรียนเรายังไม่มีกำลังพอจะออกงานอะไรแบบนั้นหรอก”

 

ถ้าจะออกงานจริงๆ มิยูเมะจังคงต้องพยายามสุดกำลัง

หรือพูดอีกอย่าง นั่นมันงานเปิดตัวของมิยูเมะจังเลยล่ะ

 

เพราะงั้น ปีหน้าเรามาพยายามให้ออกงานได้กันเถอะนะ นักเรียนใหม่คงมาเยอะแยะเลย!

 

『ตอนนี้ชื่อเสียงของโรงเรียนเฟคตัมในเน็ตคือโรงเรียนที่เข้ายากสุดๆ เลยนะ ฉันไม่คิดว่าจะมีนักเรียนใหม่มาเยอะขนาดนั้นหรอก』

 

ไม่เป็นไรหรอกมั้ง

เรามีรุ่นพี่มิซึฮิอยู่ตรงนี้นี่นา!

แม้แต่ริวโกะจังก็ยังมีผลในการดึงดูดคนได้บ้างนิดหน่อย ไม่มีปัญหาหรอก

 

『โซลเซียร่าที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเจ้าหญิง ตรงข้ามกับมิซึฮิที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเจ้าชาย โอเคเลย』

 

โซลเซียร่าในบทบาทเจ้าหญิงก็น่าสนุกดีนะ

อยากลองเป็นเจ้าหญิงที่ถูกจับตัวดูบ้างจัง!

 

แต่สถานการณ์ปัจจุบัน ไม่มีใครจับฉันได้เลย

ขอโทษที่เก่งเกินไปนะ

 

แล้วก็จินตนาการไม่ออกเลยว่าจะมีใครล้มฉันได้

 

โทราคุคุงในครึ่งหลังของต้นฉบับยังเฉียดๆ เลยมั้ง?

 

『ยังไงเธอก็ประเมินโทราคุสูงอยู่ดีสินะ อัตราการเข้ากันได้กับลูทราก็สุดยอด แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนั้นหรอก』

 

ไอ้บ้าเอ๊ย!

ถ้าได้ร่างฟาดฟันดวงดาวแล้ว โทราคุคุงจะแข็งแกร่งที่สุด!

 

เป็นคนเดียวที่สามารถฟันความไร้เทียมทานของโรคุฮาระซังได้นะ!

แม้แต่การแทรกแซงของโซลเซียร่ายังทำไม่ได้เลย! แต่เขากลับฟันได้!

 

『หือ? ฉันก็ทำได้ถ้ามีเวลาหน่อย』

 

เธอต่างหากล่ะที่ต้องหาเวลานั่นให้ได้

ฉันไม่มั่นใจว่าจะรอดกลับมาได้ไหมถ้าต้องสู้กับโรคุฮาระซังในสภาพไร้เทียมทานที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงน่ะ

 

“อย่างนั้นเหรอครับ เป็นงานสินะครับ……เอ่อ ช่วยพยายามด้วยนะครับ”

“ฮ่าๆ ขอบใจนะ โซโกะคุงสนุกให้เต็มที่นะ”

 

โซโกะคุงพยักหน้าเขินๆ กับคำพูดของฉัน

ดูสิ หลงรักเข้าเต็มเปาเลย

 

อ้าー อยากไปทำลายรสนิยมทางเพศของโซโกะคุงให้พังพินาศไปเลยในชนบทช่วงฤดูร้อนจัง

 

『ความทรงจำในฤดูร้อนกับพี่สาวโซลเซียร่าในชุดเดรสสีขาว!? ออกจะเรทเกินไปหน่อยนะ!』

『? ไม่ใช่ความทรงจำจางๆ กับโลลิโซลเซียร่าใสซื่อวัยเดียวกับโซโกะหรอกเหรอ? ตรงไหนมันเรทกัน』

『หือ? 』

『อะไร? 』

 

อย่าทะเลาะกันเลยนะー＞＜

 

ความตั้งใจที่จะผลักดันรสนิยมทางเพศของตัวเองทุกครั้งที่มีโอกาสนั้นดีแล้ว

แต่ทะเลาะกันไม่ได้นะ

 

รสนิยมทางเพศไม่ใช่สิ่งที่ต้องบังคับ

มันคือสิ่งที่ต้องเข้าใจซึ่งกันและกัน

 

『ผู้เผยแพร่รสนิยมทางเพศ? 』

『เธอน่ะเหรอคนที่พูดแบบนั้น คนที่ทำลายรสนิยมทางเพศของโซโกะน่ะ? 』

 

ฉันแค่ให้ข้อคิดเท่านั้นเอง＾＾

 

“ว่าแต่ วันนี้เธอตั้งใจจะไปไหนเหรอ?”

“เอ่อ……จริงๆ แล้วพลัดหลงกันน่ะครับ”

 

หึหึหึ ดูท่าจะจงใจแยกตัวออกมาซื้อโดจินชิสินะ

ฉันรู้ทันหรอก

 

“อย่างนั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวผมโทรหาให้เองนะ”

“เอ๊ะ”

 

โซโกะคุงเงยหน้ามองฉันด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

ฟุฟุฟุ ไม่ชอบล่ะสิ

 

การถูกขัดขวางเดทเสมือนจริงกับพี่สาวในฝันอย่างฉันน่ะ

 

『ปีศาจชัดๆ! โดนรุกตลอด! สุดท้ายก็โดนพลิกกลับอยู่ดี!』

『โหดร้ายเกินไปแล้วมายลอร์ด แม้แต่เทวทูตก็ไม่ทำถึงขนาดนั้น』

 

ถึงกับโดนว่าขนาดนี้เลย……

ล้อเล่นน่าล้อเล่น

 

“อ้าว หรือว่ายังอยากเล่นกับพี่อยู่?”

“……ครับ”

“ฮ่าๆๆ อย่างนั้นเหรอ งั้นยิ่งต้องโทรหาพี่สาวเลยสิ”

 

ฉันก้มลงมองหน้าโซโกะคุง

 

“แล้วขออนุญาต แล้วค่อยไปเล่นให้เต็มที่กัน”

“……! ครับ!”

 

โซโกะคุงยิ้มแป้นแล้วพยักหน้าหลายครั้ง

เด็กๆ นี่เข้าใจง่ายดีจริงๆ ตอนแบบนี้

 

ถ้าเป็นหมาคงกระดิกหางไปแล้วมั้ง?

 

『แนวคิดโซลเซียร่าที่เข้าใจอารมณ์ทั้งหมดจากหาง!? ถึงปากจะพูดจาเย็นชา แต่หางกลับบอกอารมณ์ทั้งหมด……!』

 

เธอมันสุดยอดจริงๆ

ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร เธอก็เชื่อมโยงได้หมด

 

『ชมไปก็ทำอะไรไม่ได้หรอก＾＾ อย่างมากก็แค่ปล่อยภาพโป๊ๆ ของโซลเซียร่าลงทะเลอินเทอร์เน็ตเท่านั้นแหละ＾＾』

『เมื่อกี้ชมเหรอ』

 

แบบนี้แหละภาพโป๊ๆ ของโซลเซียร่าถึงส่งมาถึงมือพวกเราทุกวัน

ต้องขอบคุณ ★คุณโยมิ จริงๆ

 

『สองคนอย่าทิ้งฉันไว้สิ ตามไม่ทันสักอย่างเลย』

 

คุณคาเมะช้าจัง!

รีบๆ หน่อยー!

 

『เสียงนั้น ลูกสาวฉันโซลเซียร่างั้นเหรอ!? 』

 

ตามมาทันด้วยความเร็วสุดยอด

 

『ฮ่าๆๆ ตัวดำหมดแล้ว ใส่หมวกด้วยสิ อืม น่ารักเหมือนเดิมเลย……อย่างนั้นสินะ ฉันก็จะเล่นด้วย วันนี้จะทำอะไรกันดี? 』

 

พอตามมาทันก็แซงหน้าไปด้วยความเร็วสุดยอด

ถ้าแตะตัวคงโดนดึงไปด้วยแน่ๆ ปล่อยไว้แบบนั้นแหละกัน……

 

“งั้นโทรเลยนะ”

“ครับ”

 

ในตอนที่กำลังจะใช้ไดฟ์เกียร์พลางลูบหัวโซโกะคุงที่ยิ้มอยู่

 

“――เราเป็นลูกค้านะเว้ย!”

 

เสียงตวาดที่ดังชัดเจนแม้ในถนนที่คนพลุกพล่าน

เสียงที่แค่ได้ยินก็รู้สึกไม่พอใจมากขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้น

 

นักสำรวจเต็มเมืองแบบนี้ยังมีคนโวยวายอีกเหรอ?

อยากตายรึไง?

 

“พี่สาว……”

 

โซโกะคุงจับมือฉัน

ด้วยความกังวล เขาถึงกับเรียกฉันว่าพี่สาวแล้ว ไม่ใช่พี่ชายแล้ว แสดงว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ

 

ใครกันกล้าทำให้ของเล่นน่ารักน่าเอ็นดูของฉันกลัวเนี่ย＾＾

 

『ถ้าเป็นสาวน้อยก็ “เด็กดีนะ” (ความหมายแฝง) ถ้าไม่ใช่ก็เชือดทิ้งซะ＾＾ ปล่อยปืนใหญ่รวมศูนย์ใส่สมองโดยตรงเลยนะ』

 

ไม่ได้พูดถึงขนาดนั้นสักหน่อย

 

เอาล่ะ ยังไงก็ไปดูมุงกันก่อน

แล้วถ้าฉันแก้ปัญหาได้ ก็จะแก้ปัญหาไปพลางๆ โปรโมทโรงเรียนเฟคตัมไปด้วยเลยนะ

 

『ไปเลยー＾＾』

『เดี๋ยวก่อนๆ จับตัวได้แล้ว……ฮ่าๆๆ จับได้แล้ว คราวนี้หนูเป็นคนไล่นะ』

 

เฮ้ย ก่อนอื่นช่วยทำให้สัตว์ทะเลที่หลุดมานั่นกลับมาเป็นปกติก่อน

 

■

 

“โซโกะคุงรออยู่นี่นะ”

 

เคย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เมื่อโซโกะมองหน้าเขาอย่างหวาดระแวง ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มกลับกลายเป็นใบหน้าที่เย็นชาจนน่าตกใจ

 

โซโกะเข้าใจทันทีว่านั่นคือใบหน้าที่เคย์ใช้ทำงานในฐานะโซลเซียร่า

 

“ค、ครับ”

 

เมื่อได้ยินคำตอบของโซโกะ เคย์ก็เหมือนเพิ่งรู้สึกตัวแล้วรีบยิ้ม

แล้วก็ลูบหัวโซโกะอีกครั้ง

 

“ไม่เป็นไรนะ ไว้ใจพี่ชายเถอะ ถึงจะดูเหมือนไม่เก่ง แต่จริงๆ แล้วเก่งมากเลยนะ”

 

เคย์พูดพลางหัวเราะเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังทิศทางที่ได้ยินเสียงตวาด

โซโกะที่ถูกทิ้งไว้คนเดียวก็เดินตามไปหลังจากนั้นไม่นาน

 

เพียงเพราะอยากรู้ว่าเคย์จะต่อสู้ในฐานะเคย์อย่างไร

 

(อ๊ะ นั่นไง)

 

เมื่อแหวกฝูงชนแล้วชะโงกหน้าเข้าไป ก็เห็นร่างของเคย์

เขายืนปกป้องนักเรียนหญิงของโครม่า แล้วเผชิญหน้ากับนักเรียนหลายคน

 

เมื่อดูจากไดฟ์เกียร์ที่สวมอยู่บนแขน ดูเหมือนจะเป็นนักสำรวจ

 

“เฮ้ย ฉันมีเรื่องจะคุยกับผู้หญิงคนนั้น! ทำไมถึงขายไอติมเล็กๆ ราคาขนาดนั้นวะ!”

“ตะ..แต่ตามวัตถุดิบแล้วมันก็สมเหตุสมผลนะคะ……”

“อ๋า!? พวกฉันกำลังโตนะเฟ้ย ให้เยอะกว่านี้หน่อยสิ!”

“ฮี้!”

 

เคย์ยกมือห้ามปรามพลางพูดอย่างใจเย็นกับนักเรียนหญิงที่ส่งเสียงหวาดกลัว

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปที่อื่นที่ให้เยอะกว่านี้สิ โกรูโกะเครปไง”

“ไม่ต้องเยอะผิดปกติขนาดนั้นก็ได้โว้ย! มันต้องมีขีดจำกัดสิ! โมโหแล้วโว้ย!”

 

นักสำรวจเกาหัวอย่างหงุดหงิด

แล้วลูกน้องคนหนึ่งก็ส่งเสียงราวกับเพิ่งนึกอะไรออก

 

“อ๋า! ไอ้…ไอ้นั่นไง! ยูคุง จำไม่ได้เหรอ!? ไอ้ผู้ชายที่อยู่กับยัยนักชำระล้างนั่นไง!”

“หือ?”

 

นักสำรวจที่ถูกเรียกว่ายูเอียงคอ

แล้วมองหน้าร่างของเคย์แล้วก็ส่งเสียงราวกับเพิ่งจำได้

 

“แกー! ไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ปากดีนั่นนี่หว่า! เพราะแกพวกฉันถึงซวยหลังจากนั้น!”

“?”

“ทำไมถึงลืมวะไอ้เวร!”

 

ยูเหยียบเท้า

แล้วก็จ้องเคย์เขม็ง

 

“ดีล่ะ เข้าใจแล้ว ก่อนอื่นจะบี้แกก่อน โมโหมาตั้งนานแล้วโว้ย จะฆ่าแกทิ้ง!”

“แน่ใจเหรอ? ตอนนี้โรคุฮาระอยู่ที่ไหนสักแห่งในโรงเรียนนี้ด้วยนะ”

“………………งั้นจะรีบจัดการแกให้เสร็จๆ ไปเลยโว้ย!”

 

ดูเหมือนจะลังเลอยู่พอสมควร แต่ยูเปลี่ยนท่าทีเป็นพร้อมสู้

แล้วก็สร้างเปลวไฟจากมือแล้วหัวเราะเยาะเคย์

 

“ฉันไม่ใช่คนเดิมเมื่อวานแล้วนะเฟ้ย! แข็งแกร่งพอจะล้มแกได้แล้ว!”

“อย่างนั้นเหรอ……ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่ทุกคนครับ ตรงนี้ปล่อยให้ผมจัดการเองเถอะ”

 

เคย์พูดกับนักสำรวจรอบข้างโดยไม่สบตา

นักสำรวจที่ตั้งใจจะเข้าร่วมการต่อสู้ทุกเมื่อที่มีเรื่องวุ่นวายหยุดชะงักกับคำพูดนั้น

 

แล้วก็เข้าใจพร้อมกัน

ว่าชายหนุ่มที่ชื่อเคย์นั้นมีฝีมือมากแค่ไหน

 

“เอาล่ะ พวกเราก็มีคนรออยู่เหมือนกัน รีบๆ จัดการให้เสร็จดีกว่า”

 

เคย์พูดพลางหยิบมีดสั้นออกมา

เมื่อเห็นมีดสั้นที่ไม่มีลวดลายและดูดิบๆ ยูก็หัวเราะเยาะในลำคอ ส่วนลูกน้องก็หัวเราะเยาะตาม

 

แต่ตัวเขาเองกลับไม่เปลี่ยนสีหน้าเย็นชา

 

“ฉันจะให้แกเริ่มก่อน”

“ทำเป็นเก่งไปได้ ตอนนั้นก็เพราะมียัยนักชำระอะไรนั่นกับผู้หญิงคนนั้นถึงชนะได้……!”

“เลิกพล่ามได้แล้ว เป็นอะไร ทำไมไม่เข้ามา? เปลวไฟกระจอกๆ นั่นเอาไว้ประดับเหรอ?”

“ไอ้เวร!”

 

ยูหน้าแดงก่ำแล้วห่อหุ้มตัวเองด้วยเปลวไฟ

แล้วก็พุ่งเข้าใส่เคย์ด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

 

“คราวนี้จะย่างแกให้เกรียมเลยโว้ย!”

“ไปเลย ยูคุง!”

“พยายามเข้านะ ยูคุง!”

 

ยูพุ่งเข้าใส่เคย์โดยมีเสียงเชียร์ของลูกน้องอยู่ข้างหลัง

 

แต่เมื่อเห็นเช่นนั้น เคย์ก็ได้แค่ถอนหายใจ

 

“ผิดหวังจริงๆ”

 

เคย์หลบยูที่พุ่งเข้ามาอย่างง่ายดาย แล้วฟันดาบสวนกลับในขณะที่สวนกัน

แล้วยูก็ส่งเสียง “อึก!?” แล้วล้มลงตามแรงเฉื่อย

 

ผลลัพธ์ของสิ่งที่เรียกว่าการต่อสู้ไม่ได้แล้วนั้นช่างไร้เหตุผล เปลวไฟดับมอด เหลือเพียงร่างยูที่ล้มหน้ากระแทกพื้นอย่างน่าสมเพช

 

“เทียบกับรุ่นพี่มิซึฮิก็คงเสียมารยาท”

“ช、ชา……!”

 

เคย์มองยูที่ดิ้นทุรนทุรายด้วยพิษชาด้วยสายตาเหมือนมองขยะแล้วถ่มน้ำลาย

 

แล้วก็ชักมีดสั้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วฟันบางสิ่งลงมา

เมื่อมองดูก็เห็นลูกน้องที่ถือปืนอยู่ตรงนั้น

 

“ทำร้ายยูคุงได้นะ!”

“นั่นมันความจงรักภักดีแบบไหนกัน……”

 

เคย์พึมพำอย่างเบื่อหน่ายพลางเดินออกไปด้วยมีดสั้นในมือ

ท่าทางสบายๆ ราวกับเดินเล่น

 

“ชิ ดูถูกกันเกินไปแล้ว!”

 

ลูกน้องเห็นท่าทางนั้นก็ปล่อยให้ความโกรธครอบงำแล้วเหนี่ยวไก

แต่เคย์กลับไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย

 

“ใครกันแน่ที่โง่”

 

เคย์ไม่หยุดเดิน

ข้างหลังเขามีลูกกระสุนที่ถูกผ่าครึ่งหลายนัดกลิ้งอยู่

 

“น、นั่นมันอะไรกัน!?”

 

ไม่ว่าจะใกล้แค่ไหน กระสุนทุกนัดก็ถูกผ่าครึ่ง

ด้วยฝีมือที่เลือกที่จะฟันแทนที่จะหลบเพื่อไม่ให้โดนคนรอบข้าง ลูกน้องจึงเพิ่งเข้าใจว่าคนที่ตัวเองหาเรื่องด้วยนั้นเป็นสัตว์ประหลาด

 

“ฮ、ฮี้!? อย่าเข้ามานะ!”

“ราวกับว่าฉันเป็นคนร้ายเลยนะ”

 

เคย์ถอนหายใจพลางชักมีดสั้นแล้วฟันลูกน้อง

แล้วก็หันกลับไปฟันลูกน้องอีกคนที่หวาดกลัวจนทำอะไรไม่ได้

 

“……อ่อนแอ”

 

ทั้งสองคนล้มลงกับพื้น

เคย์มองดูแล้วพึมพำอย่างเสียดาย

 

“แก、ต้อง、ฆ่า!”

“ยังพูดคำแบบนั้นได้อีกเหรอ”

 

เคย์มองยูที่ยังคงด่าทอในท่าที่ล้มลงเพราะพิษชาด้วยความชื่นชมเล็กน้อย

แล้วก็หันเท้าไปยังยู ในตอนนั้นเอง

 

“――เฮ้ย ใครวะโง่เง่าเสียงดังแต่กลางวันแสกๆ เนี่ย”

 

เป็นเสียงที่น่าเกรงขาม

ในชั่วพริบตา นักเรียนก็เริ่มส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

ไม่มีใครที่ไม่รู้จักเสียงนั้น

 

ผู้บังคับใช้กฎหมายที่ได้รับอนุญาตให้ดำเนินการโดยพลการโดยไม่คำนึงถึงเขตการศึกษา

ในบรรดาพวกเขา ผู้ที่ได้รับฉายาที่แข็งแกร่งที่สุด แรงค์ S――

 

“อ่า โรคุฮาระเหรอ”

“อะไรวะ ไอ้แกนี่เอง……”

 

โรคุฮาระปรากฏตัวขึ้นตรงนั้นผ่านทางที่เปิดออกราวกับถูกแหวกออกจากฝูงชน

ในชั่วพริบตาที่เห็นร่างนั้น ลูกน้องก็สลบไป ส่วนยูก็เริ่มน้ำตาคลอแม้แต่นักเรียนที่มองอยู่ก็รู้สึกตึงเครียดอย่างประหลาดกับแรงกดดันนั้น

แต่ก็ไม่สามารถจากที่นี่ไปได้

รู้สึกราวกับว่าถ้าขยับตัวจะตาย

 

มีเพียงสองคนที่ยังคงทำหน้าตาเฉยชาอยู่ในที่แห่งนี้

เคย์ และเอน่า คู่หูของโรคุฮาระเท่านั้น

 

“โว้ยー! หัวหน้ามาแล้วโว้ย! เฮะๆ หัวหน้า พวกมันหลีกทางให้หมดเลย รู้สึกดีจังเลยเนอะหัวหน้า แถมยังสั่งให้ทุกคนคุกเข่าลงด้วยดีไหม?”

“ไม่ต้องหาเรื่องน่า รำคาญ”

 

โรคุฮาระมองเคย์สลับกับยูกับพวกที่ล้มอยู่ แล้วถอนหายใจราวกับเข้าใจสถานการณ์

 

“ก่อเรื่องวุ่นวายอีกแล้วสินะ ยังไงก็เป็นคนดีเกินไปจริงๆ นะแกน่ะ”

“โรคุฮาระเองก็ฟังเสียงเอะอะแล้วรีบมาถึงนี่ไม่ใช่รึไง ขอบคุณนะ”

“มันเป็นงานน่ะ ช่วยไม่ได้โว้ย”

 

นักเรียนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเคย์คุยกับโรคุฮาระอย่างสนิทสนม

ชายหนุ่มที่ชื่อเคย์ที่คุยกับระดับ S ได้อย่างเท่าเทียม

 

ในที่สุดก็มีใครบางคนอุทานออกมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก

 

“ชุดนักเรียนนั่น โรงเรียนเฟคตัม……!?”

 

ความตกใจแพร่กระจายออกไป

โรคุฮาระเห็นเคย์ขมวดคิ้วกับความวุ่นวายที่เริ่มดังขึ้นรอบข้าง ก็ตัดสินใจจะจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จเร็วๆ

 

“เอาเป็นว่าไอ้สามคนที่โง่นี่ฉันจะเอาตัวไปเอง เพราะงั้นรีบๆ ไสหัวไปซะ”

“ขอบใจนะ ขอบคุณ”

 

โรคุฮาระเห็นเคย์ขอบคุณก็เข้ามาใกล้ราวกับนึกอะไรออก

แล้วก็เอามือไปแตะหัวเคย์ที่เอียงคอสงสัย

 

ความตกใจที่ไม่เหมือนเมื่อกี้แพร่กระจายออกไปโดยเฉพาะในหมู่พี่สาว

 

“มีขี้เถ้าติดอยู่นะ แกผมสีนั้นมันเด่นจะตายไป ดูในกระจกทีหลังด้วย”

“อ่า อืม ขอบคุณ งั้นแค่นี้นะ”

“หึ……หัวหน้า! ที่หัวฉันมีติดอยู่ไหม!?”

“ไม่มีโว้ย ทำไมถึงคิดว่ามีวะ”

 

โรคุฮาระปัดขี้เถ้าออกให้เคย์อย่างรวดเร็วแล้วหันหลังเดินไปยังยูกับพวก

เคย์ยิ้มบางๆ มองตามหลังแล้วเริ่มเดิน

 

แล้วเมื่อเจอโซโกะที่มองมาทางนี้ท่ามกลางฝูงชน เขาก็ยิ้มเหมือนเดิมแล้ววิ่งเข้าไปหา

 

“ขอโทษนะ ทำให้รอนานเลย ทำให้กลัวเลยใช่ไหม”

“เอ่อ อืม”

 

เคย์เอียงคอเมื่อเห็นโซโกะตอบกลับมาเสียงเบาผิดปกติ

 

“เป็นอะไรไป? ＾＾”

“ป、เปล่า ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”

 

โซโกะพูดพลางจับมือเคย์แน่นแล้ววิ่งหนีออกจากที่นั่น

 

“ทำไมถึงจับมือแน่นขนาดนั้นล่ะ? ＾＾”

“……อึก”

 

เคย์ถูกเด็กชายตัวเล็กๆ จูงมือ

ผู้คนทำได้แค่จ้องมองแผ่นหลังของทั้งสองคน