ในโรงเรียนมิคาเงะ มีดันเจี้ยนพิเศษสำหรับจำลองการต่อสู้มากมายนับไม่ถ้วน

พื้นที่ฝึกฝนสำหรับนักสำรวจที่สร้างขึ้นเพื่อรองรับทุกสถานการณ์ เป็นสิ่งที่โรงเรียนมิคาเงะที่มีพลังอำนาจมหาศาลเท่านั้นที่สามารถสร้างขึ้นได้

“ระบบที่ AI จะตัดสินจุดเด่นจุดด้อยของนักสำรวจที่เข้าไป แล้วสร้างดันเจี้ยนขึ้นมาเฉพาะหน้าเลยเหรอ……ยังคงทุ่มเงินน่าดูเลยนะเนี่ย โรงเรียนเราน่าจะมีไอเดียทุ่มเงินให้กับการพัฒนาคนรุ่นหลังแบบนี้บ้าง แต่พวกเราใช้กันหมดทุกคนเลยนี่สิ……”

โรคุฮาระเงยหน้ามองฟ้าแล้วพูด

ที่ที่เขายืนอยู่คือบนกองซากปรักหักพัง
บนยอดของตึกที่พังทลายกลายเป็นเถ้าสีเทา
ท้องฟ้าจำลองสวยงามราวกับของจริง

“เพราะแกติดนิสัยพึ่งพาการมองเห็น กรณีของแกก็เลยมีการจำลองตึกที่ซับซ้อนภายในแบบนี้ขึ้นมา การแพ้การโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวถือเป็นจุดอ่อนร้ายแรงสำหรับนักดาบนะ?”

โรคุฮาระพูดพลางมองโทราคุที่นอนอยู่บนซากปรักหักพังที่ต่ำลงไปเล็กน้อย
ทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล หายใจแทบไม่ไหว

การที่เขายังกำดาบไว้แน่นอาจจะเป็นความดื้อดึงสุดท้ายของเขาก็ได้
แต่เขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

“อย่าคิดว่าคู่ต่อสู้จะต่อสู้ตามสนามที่แกถนัดสิ? พวกที่สามารถทะลวงทุกชั้นได้ในการโจมตีครั้งเดียวแบบฉันก็มีนะ”
” บ้าบอสิ้นดี……”

โทราคุพึมพำออกมาด้วยเสียงแหบแห้งแค่นั้น

ในตอนนั้นเอง ภาพทิวทัศน์รอบตัวพวกเขาก็เกิดสัญญาณรบกวน แล้วในไม่ช้าก็เปลี่ยนเป็นห้องไร้ชีวิตชีวาที่ล้อมรอบด้วยกำแพงสีขาว

“หืม จบแล้วเหรอ สู้กันสองรอบก็พอจะเข้าใจแกแล้ว จากนี้ไปของจริงนะ”
“……ครับ”

โรคุฮาระปล่อยโทราคุที่ล้มอยู่ แล้วเดินไปยังม้านั่งที่มุมห้อง

“――อู้ว เหนื่อยเป็นบ้าเลย!”

เอน่าที่อยู่ในมือของโรคุฮาระกลับคืนร่างเด็กสาว แล้วพุ่งตัวลงบนม้านั่งก่อนใครเพื่อน
แล้วก็เริ่มดื่มน้ำแอปเปิลอย่างกระหาย

“แกไม่ได้เหนื่อยสักหน่อย”
“เหนื่อยใจนะคะ! ก็เล่นกับลูทราคนนั้นนี่นา จิตใจฉันลดฮวบๆ ทุกวินาทีเลยนะคะ! ต้องชมฉันเยอะๆ นะคะเนี่ย!”

โรคุฮาระลูบหัวเอน่าที่เข้ามาคลอเคลียอย่างรำคาญ แล้วก็นั่งลงบนม้านั่งบ้าง
แล้วก็มองโทราคุพลางดื่มเครื่องดื่มเกลือแร่

“ถึงจะคลั่งไปแล้ว แต่ก็ดูสงบลงเยอะเลยนี่นา เอน่า เดม่อนเกียร์ของเจ้านั่นเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ปกติดีสุดๆ เลยค่ะ แค่ตอนนี้การเชื่อมต่อกับคู่สัญญาอาจจะอ่อนลงนิดหน่อยมั้งคะ ไม่งั้นฉันไม่มีทางชนะลูทราได้หรอกค่ะ”

เอน่าพูดพลางเปิดน้ำผลไม้กระป๋องที่สอง

“ตอนยูกิฮิระขอร้องนึกว่าจะยุ่งยากกว่านี้ซะอีก……แต่ดูน่าสนใจดีนะ อย่างน้อยก็ดีกว่าตอนสงครามแย่งชิงดินแดนเยอะเลย”

สิ่งที่ยูกิฮิระขอร้องโรคุฮาระก็คือการฝึกฝนโทราคุให้เป็นผู้ใช้เดม่อนเกียร์ที่สมบูรณ์แบบ
ยูกิฮิระเป็นห่วงเขาที่คลั่งไปจึงได้จัดการเรื่องนี้ขึ้น

อนึ่ง มีเพียงโรคุฮาระเท่านั้นที่รู้ว่าเงินจำนวนมหาศาลถูกโอนไปมาระหว่างยูกิฮิระกับโรคุฮาระเป็นการส่วนตัวในเรื่องนี้
ที่ไม่บอกเอน่าก็เพราะเธอจะรีบขอเงินค่าขนมทันที

(สภาพจิตใจที่มั่นคงขึ้นเพราะมีเพื่อนอยู่ใกล้ๆ สินะ)

ตรงหน้าโรคุฮาระ โทราคุกำลังถูกรินกะปลุกอยู่

แต่ยังขาดอีกคน
เดิมทีจุดเริ่มต้นของการคลั่งของเขาก็คือเด็กสาวชื่อฟุตาบะ มิฮายะ
เธอถูกเทวดาโจมตี และตอนนี้ก็ยังอยู่บนเตียง

(ยูกิฮิระบอกว่าการที่ยัยนั่นโดนโจมตีก็เป็นหนึ่งในสาเหตุของการคลั่ง ที่เหลือก็……ช่างเถอะ โซลเซียร่านั่นแหละ)

โรคุฮาระถอนหายใจพลางนึกถึงใบหน้าของเด็กสาวที่ไม่ได้อยู่ที่นี่
โรคุฮาระไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับเด็กสาวที่ชื่อโซลเซียร่ามากนัก หรือจะเรียกว่าไม่สนใจเลยก็ได้

เขาแค่คิดว่าเธอเป็นคู่ต่อสู้ที่ดีเท่านั้น

แต่สำหรับโทราคุแล้วมันต่างกัน

(ความยึดติดมันผิดปกติ เมื่อก่อนสนิทกัน หรือว่ามีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ที่ฉันไม่รู้เกิดขึ้นกันนะ……เอาเถอะ ยังไงซะต้นเหตุก็อยู่ที่นี่แหละ)

ครั้งแรกคือรินกะกับโทราคุสองคน
ครั้งที่สองคือโทราคุคนเดียว

ในการต่อสู้สองครั้งที่เปลี่ยนเงื่อนไขไปมา โรคุฮาระก็เข้าใจโทราคุในภาพรวมแล้ว
ทั้งความรู้สึกยุติธรรม และจิตใจที่บิดเบี้ยวในส่วนลึก

“การที่แกฟันดาบได้แค่เพื่อคนอื่นนี่มันก็ลำบากเหมือนกันนะ”
“เอ๋ อะไรเหรอ อย่าพูดอะไรยากๆ กับฉันมากนักสิ”

ความคิดมันหลุดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่จะพูดไปก็คงไม่มีประโยชน์
แต่เพราะรู้สึกหงุดหงิด โรคุฮาระจึงยีหัวเขาอย่างแรงแล้วพูดว่า

“มื้อเย็นวันนี้ไปร้านซูชิสายพานกัน”
“เย้! ชอบคำพูดที่เข้าใจง่ายแบบนั้นจังเลยค่ะ! ว่าแต่หัวหน้าก็รู้จักซูชิสายพานด้วยเหรอคะเนี่ย? ใช่เลยค่ะ ที่นั่นมีเค้ก มีราเม็ง มีอะไรให้กินเยอะแยะ คุ้มสุดๆ เลยค่ะ!”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ”

โรคุฮาระพูดพลางลุกขึ้นยืน
สามนาที การพักผ่อนของเขาจบลงแล้ว

“โทราคุ ไปต่อได้แล้ว จากนี้ไปสู้ให้เห็นแก่ตัวกว่านี้หน่อย”
“……ฮึ่บ ครับ”
“ไหวไหม? ถ้ายังลุกไม่ไหวพักอีกหน่อยก็ได้นะ ไม่ต้องฝืนก็ได้”
“…… ถ้าหยุดอยู่แค่นี้ เธอคนนั้น――”
“เอาล่ะ หยุดเลย พักต่อซะไอ้บ้า อย่าเอาคนอื่นมาอ้างเหตุผลในการทำอะไรบ้าๆ”

โรคุฮาระพูดพลางนั่งลงข้างๆ โทราคุ
โทราคุสบตากับรินกะ แล้วก็กลับไปนอนแผ่หลาบนพื้นอีกครั้ง

โรคุฮาระพยักหน้าเมื่อเห็นดังนั้น

“ใช่แล้ว ถ้าไม่อยากก็พัก อยากสู้เมื่อไหร่ก็ค่อยสู้”

พูดแค่นั้น โรคุฮาระก็เริ่มทำงานเอกสารของสภานักเรียนฆ่าเวลา
แต่เอน่าที่วิ่งเข้ามาก็เรียกชื่อเขาด้วยรอยยิ้ม
ในมือของเธอมีโทรศัพท์มือถือส่วนตัว

เขารู้ว่าเวลาแบบนี้ไม่มีเรื่องดีๆ แน่นอน

“หัวหน้าคะ! ริวโกะติดต่อมาหาฉันค่ะ! ดูนี่สิ สแตมป์นี่ร้องไห้หนักมากเลย”
“หือ? ทำไมถึงมาหาแกวะ แล้วเมื่อไหร่ไปแลกเบอร์กัน”
“แหม ก็พวกเราสนิทกันนี่คะ? เป็นเพื่อนร่วมแก๊งค์รับอั่งเปาจากท่านประธานเดือนละครั้งด้วยกันนี่นา”
“รู้ความหมายของอั่งเปาไหมเนี่ย?”

เอาเป็นว่า โดนเทศน์ทีหลังแน่นอน
ริวโกะก็ด้วย

“ว่าไง”
“เหมือนว่าทำภารกิจแล้ววิกฤตสุดๆ เลยค่ะ อยากให้ช่วย น่าสงสารจังเลยนะคะ”

เอน่าตอบพลางยิ้มเยาะ
เมื่อได้ยินดังนั้น โทราคุก็เปิดปากพูดก่อนโรคุฮาระ

“แย่แล้วสิครับ โรคุฮาระซัง ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ช่วยไปช่วยเธอเถอะครับ!”
“ไม่เอาโว้ย”
“「เอ๋? 」”

รินกะกับโทราคุถึงกับงุนงงเมื่อเห็นโรคุฮาระตอบอย่างง่ายๆ
ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร แค่ปฏิเสธเฉยๆ

“ไปช่วยริวโกะมันน่าเบื่อที่สุดแล้วโว้ย”
“แ แต่คนนั้นเป็นแรงค์ S นะคะ? ถ้าคนระดับนั้นเจอภารกิจวิกฤต มันต้องยากมากๆ เลยไม่ใช่เหรอ……”

โรคุฮาระส่ายหน้าพลางพูดกับคำพูดของโทราคุว่า “ยัยนั่นเป็นแบบนี้ตลอดแหละ”

“ถ้าคนที่มาร้องไห้ขอความช่วยเหลือเป็นแรงค์ S คนอื่นฉันก็ไปแล้วนะ? อยากเห็นท่าทางแบบนั้นของพวกมันน่ะ ลองนึกภาพยูกิฮิระร้องไห้ขอความช่วยเหลือดูสิ เป็นไง? ถ้าได้เห็นอะไรแบบนั้นมันก็คุ้มที่จะไปไม่ใช่เหรอ?”
“เอ๋……”
“……จริงด้วย ถ้าได้เห็นท่าทางแบบนั้นของคนนั้นล่ะก็”
“รินกะ?”

รินกะที่เดิมทีเป็นคนของสนธยาสีเงิน มีจิตใจที่ค่อนข้างแย่เป็นมาตรฐาน

“ริวโกะมันชอบพึ่งคนอื่นทันทีเลยนี่หว่า ขี้เกียจด้วย แถมค่านิยมก็เหมือนคนทั่วไป เห็นศพแล้ววันนั้นกินเนื้อไม่ได้ด้วย”
“ใช่เลยค่ะ! เพราะงั้นตอนปฏิบัติการร่วมกันถึงต้องมีสลัดอะไรแบบนั้นให้ริวโกะไงคะ!? เชื่อได้เหรอคะ? ทำภารกิจสุดโหด ได้ค่าตอบแทนเป็นพันล้าน แล้วสุดท้ายได้กินสลัด บ้าไปแล้ว”
“อย่างน้อยแกก็ช่วยปกป้องมันหน่อยสิ พันธมิตรไปไหนหมด พันธมิตร”

โรคุฮาระพูดพลางทำท่าทางรังเกียจเล็กน้อยเมื่อเห็นเอน่าเติมคำพูดเข้าไปอย่างได้ที

“เอาเถอะ ปกติก็ไม่ค่อยไปช่วยยัยนั่นหรอก คิริกะที่สนิทกันก็คงโดนน้องสาวห้ามไว้ ทาทาริก็คง……ไปกินข้าวอยู่มั้ง”

พูดง่ายๆ ก็คือ ริวโกะไม่มีบารมี
หรือจะเรียกว่าไม่มีเสน่ห์ก็ได้

เธอที่เป็นตัวอย่างที่ดีของคนทั่วไป ก็ยังคงเป็นคนทั่วไปอยู่วันยังค่ำ

“ส อย่างนั้นเหรอคะ……”

โรคุฮาระมองโทราคุกับรินกะที่ทำหน้าแปลกๆ เมื่อได้ยินดังนั้น แล้วก็พูดต่อว่า “แต่ว่านะโว้ย”

“มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก”

โรคุฮาระชูสามนิ้วให้ดู

“สามครั้ง”
“เอ๋?”
“ยัยนั่น ชนะฉันสามครั้ง”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น โทราคุก็พูดไม่ออก
ความแข็งแกร่งของโรคุฮาระเป็นสิ่งที่เขาเพิ่งสัมผัสได้

ดังนั้น เขาจึงจินตนาการไม่ออกเลยว่าใครจะชนะคนแบบนั้นได้ถึงสามครั้ง

“แต่ทั้งหมดมันก็โกงทั้งนั้นแหละค่ะ! ฉันไม่ยอมรับว่านั่นคือการแพ้นะคะ! แถมฉันยังชนะมากกว่าตั้งเยอะด้วยค่ะ!”
“พวกแกตกลงเป็นพันธมิตรกันจริงดิ”

โรคุฮาระส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วพูด
แล้วก็มองโทราคุ

“พูดไปตั้งเยอะ แต่สุดท้ายที่ไม่ไปช่วยก็เพราะทุกคนรู้ว่ายัยนั่นเก่งไง ถ้าเรื่องจำนวนครั้งในการโจมตีล่ะก็ ยัยนั่นอันดับหนึ่งในแรงค์ S แน่นอน”

นั่นเป็นสิ่งที่คนที่เป็นแรงค์ S เหมือนกัน และโรคุฮาระที่เคยต่อสู้และบางครั้งก็ทำภารกิจร่วมกันถึงจะเข้าใจ

“ยัยนั่นยังไงก็เป็นคนธรรมดา ไม่อยากให้มีคนบาดเจ็บ ไม่อยากบาดเจ็บเอง อยากได้เงิน อยากให้คนเอาใจในระดับที่พอดีๆ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนเป็นแรงค์ S แล้ว สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนนั่นแหละ อาจจะเป็นสิ่งที่แกควรเอาเป็นแบบอย่างที่สุดก็ได้นะ”

น่าแปลกที่คำพูดของโรคุฮาระนั้นมีความเชื่อมั่นในวาตาริ ริวโกะอยู่ด้วย

■

อีกด้านหนึ่ง ริวโกะที่ได้รับความไว้วางใจนั้น――

“อ๊ะ หน้าประตูทางเข้าเต็มไปด้วยคนเฝ้าแล้ว จบเห่แล้ว”
 

“「เอ๋? 」”
 

“ฮือออออ ไม่เอาแล้ววววว!”
 

“ริวโกะ ท่านหญิงอยากกินของเค็มต่อจากนี้”

ด้วยความไว้วางใจลึกลับจากแรงค์ S ทุกคน เธอจึงตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตสุดๆ