ปาร์ตี้สุดเหวี่ยง! เย้!!!

 

『เย้ ฮ่าๆ หน้าอกใหญ่จังเลยนะ มาเล่นกับฉันไหมล่ะ? 』

 

เสียใจด้วยนะ พ่อหนุ่มนักหลี่หญิง กลับไปซะเถอะ

ที่นี่คือสวนดอกลิลลี่อันศักดิ์สิทธิ์

 

ผู้ชายที่กล้าเข้ามาแทรกกลางหมู่มวลบุปผชาติสีขาวบริสุทธิ์ จะถูกสังหารอย่างไร้ข้อยกเว้น

ไม่ใช่แค่จัดการ แต่ฆ่า

 

『งั้นนายก็โดนฆ่าด้วยสิ』

 

ฉันเป็นสาวน้อยน่ารักก็เลยไม่เป็นไรไงล่ะ＾＾

ยูริข้ามเพศมีอยู่จริงนะ

ถ้าไม่มี ฉันจะสร้างมันขึ้นมาเอง

 

สงครามแย่งชิงดินแดนจบลงอย่างราบรื่น? ที่โรงเรียนเฟคตัมจึงมีการจัดปาร์ตี้ยูริสาวน้อยสุดตื่นเต้น

 

เรื่องน่าเบื่ออย่างการเก็บกวาด พวกโรงเรียนมิคาเงะกับโรงเรียนคิโซจัดการให้หมดแล้ว โชคดีจริงๆ

 

พวกเรากำลังอยู่ในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะสุดหรู

ดูเหมือนว่าเงินที่ใช้เตรียมงานทั้งหมดนี้จะเป็นเงินของรุ่นพี่มิซึฮิ

 

Rank S นี่มันสุดยอดจริงๆ!

 

『นายก็Rank S ไม่ใช่เหรอ? 』

 

จริงด้วยสิ

ฉันเป็นสาวน้อยลึกลับก็เลยไม่ได้ไปปรากฏตัวต่อหน้าสภา แต่ฉันก็Rank S เหมือนกันนี่นา

 

ถ้าเอาเทวทูตนั่นไปด้วย จะไม่ได้รับการต้อนรับไหมนะ

 

『รีบจัดการไอ้เทวทูตนั่นทีเถอะนะ อยู่ในขอบเขตขยายของนายตลอดเวลามันน่ารำคาญ』

 

รออีกหน่อยน่า

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ลองเอามาทำอาวุธดูดีกว่า

 

เขาดูดีไม่ใช่เหรอ?

อาวุธที่ทำจากซากศพเทวทูต มันดูเท่ไม่ใช่เหรอ?

 

『จู่ๆ ก็ทำตัวเป็นเด็กผู้ชายซะงั้น』

 

โซลเซียร่าเหมาะกับอาวุธที่ทำจากเทวทูต……

เดี๋ยวค่อยมาทำด้วยกันนะ

 

『อืม จริงๆ ก็ดูน่าสนใจอยู่นิดหน่อยนะ』

 

ดีใจจังที่ดูเหมือนเธอจะสนใจ

 

“เคย์คุง สนุกไหมคะ”

 

รุ่นพี่มิโรคุเข้ามาทักฉันขณะที่ฉันกำลังยืนมองเหล่าสาวน้อยอยู่ห่างๆ

เมื่อก่อนถ้าฉันแยกตัวออกมาคนเดียวแบบนี้ก็จะดูโดดเด่น แต่ตอนนี้มีคนเยอะแล้วก็เลยไม่มีใครสนใจเท่าไหร่

 

ใจกลางของการสนทนาส่วนใหญ่จะเป็นฮิคาริจังที่สดใส หรือมิยูเมะจัง ทุกคนยิ้มแย้มโดยที่ฉันไม่ต้องเป็นคนเริ่มบทสนทนาด้วยซ้ำ

ดูเหมือนพวกเธอจะเข้ากันได้ดีกับรุ่นพี่มิซึฮิ หรือโทอาจังที่เป็นรุ่นเก่าๆ ด้วย ดีใจจัง

 

โดยเฉพาะโทอาจัง……ทั้งๆ ที่น่าจะขี้อายแท้ๆ แต่กลับดูสนิทสนมกับทุกคนมากเลย……!

 

เอาล่ะ ฉันจะเป็นกำแพงให้เอง!

 

“แน่นอนครับ รุ่นพี่มิโรคุ”

 

ฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้มแบบรุ่นน้อง

แค่ได้ปาร์ตี้กับสาวน้อยก็น่าสนุกแล้ว＾＾

 

“ชนะโรงเรียนคิโซได้ แถมยังมีเรื่องไม่คาดฝันอย่างเหล่าเทวทูต แต่ทุกคนก็กลับมาได้อย่างปลอดภัย……ดีใจจริงๆ เลยค่ะ”

“นั่นสินะครับ ตอนดูถ่ายทอดสดก็ตกใจไปเหมือนกัน แต่รุ่นพี่มิซึฮิจัดการได้ดีมากครับ แล้วก็……ดูเหมือนว่าตามข่าวลือ โซลเซียร่าก็มาช่วยด้วยนะครับ”

 

รุ่นพี่มิโรคุยิ้มพลางพูด

 

การต่อสู้ของฉันในสงครามแย่งชิงดินแดน ทำไมก็ไม่รู้ถึงไม่ได้ออกอากาศ

ฉันตั้งใจจะเผาไหม้สมองของผู้ชมด้วยภาพสาวน้อยลึกลับที่ต่อสู้จนสะบักสะบอม แต่น่าเสียดายที่สู้กันนอกเขตออกอากาศ

 

แต่ก็ดีแล้วล่ะมั้ง ถ้าความเกลียดชังไปลงที่โทราคุคุงก็คงแย่ ไม่ได้ออกอากาศก็อาจจะดีแล้วก็ได้

 

“ผมก็อยากจะรีบไปช่วยเหมือนกันนะครับ แต่ในวันนั้นอย่างที่รู้กัน ผมกำลังพิชิตดันเจี้ยนกับครามจังอยู่”

“ฟุฟุ นั่นสินะคะ”

 

คำพูดของฉันคงจะตลกสำหรับเธอ

รุ่นพี่มิโรคุหัวเราะคิกคัก

 

จากนั้นเธอก็มองตาฉันและเอ่ยปาก

 

“นี่ เคย์คุง จริงๆ แล้วฉัน――”

 

แล้วเธอก็หยุดพูด

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่เล็กน้อย

 

จากนั้นรุ่นพี่มิโรคุก็ส่ายหน้า ราวกับจะลบล้างคำพูดนั้น

 

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร เคย์คุง ฉันจะรอค่ะ รอวันที่เธอเต็มใจจะบอกฉันเอง”

“? ……ขอบคุณครับ”

 

ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่สาวน้อยยิ้มให้ก็เลยขอบคุณ

นี่แหละคือจิตวิญญาณของชาวญี่ปุ่นที่เคารพในมารยาท

 

『เอ๊ะ มาถึงตรงนี้แล้ว มิโร×โซล……? 』

 

ไม่สิ อย่างน้อยก็ต้อง มิโร×เคย์ สิ

 

『ซิกซ์เซนส์ของฉันจับสัญญาณ มิโร×โซล ได้……ไม่สิ! สำหรับเธอคนนั้น อาจจะมีโอกาสเป็น โซล×มิโร ก็ได้นะ! สถานการณ์ปัจจุบัน มิโรคุอ่อนแอ เพราะงั้นระดับนางเอกเลยสูง!』

 

เธอพูดจาตรงไปตรงมาเกินไปนะ

 

รุ่นพี่มิโรคุเป็นเหมือนคุณแม่ของทุกคนเลยนะ!

แถมยังเป็นบุคลากรระดับท็อปของโรงเรียนที่อาสาจัดการเอกสารที่ทุกคนเกลียดด้วย!

 

『นั่นมันเป็นเพราะสมาชิกคนอื่นๆ เกลียดงานเอกสารพวกนั้นมากเกินไปรึเปล่า? 』

 

ก็จริง

แต่ครามจังก็ช่วยงานเอกสารเยอะอยู่นะ

แถมยังสนิทกับรุ่นพี่มิโรคุด้วย

 

『สนิท……อืม? 』

 

เธอติดใจอะไรตรงนั้นน่ะ

ถ้าเธอมีความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับรุ่นพี่มิโรคุ ก็ลองพูดมาสิ

 

นี่ไง สาวน้อยตาใสแจ๋วขนาดนี้!

ถ้ามีอะไรไม่พอใจก็พูดมาเลย!

 

“เคย์คุง ถ้าไม่รังเกียจ ลองกลับไปเป็นผู้หญิงอีกครั้งไหมคะ?”

 

เธอพูดอะไรออกมาน่ะ!

ดูเหมือนเธอจะแปลกไปจริงๆ ด้วย!

 

『แต่เป็นโอกาสที่จะได้เป็นสาวน้อยนะ＾＾』

 

ลาภลอยแท้ๆ ＾＾

 

ถ้าได้เป็นสาวน้อยก็ไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้วล่ะ

ฉันยินดีที่จะเป็นสาวน้อยนะ＾＾

 

แต่ฉันอยากจะเป็นสาวน้อยโดยที่ยังคงขี้อายอยู่ ดังนั้นภายนอกฉันจึงทำท่าทีลังเล

รุ่นพี่มิโรคุ ช่วยผลักดันฉันอีกสักสองสามครั้ง ฉันก็จะยอมเป็นสาวน้อยอย่างเสียไม่ได้แล้ว!

 

“เอ๊ะ ทำไมล่ะครับ!?”

 

รุ่นพี่มิโรคุยิ้มเหมือนเด็กซนให้กับฉันที่ตกใจ

 

“ก็เป็นงานเลี้ยงนี่คะ น่าจะมีเซอร์ไพรส์อะไรบ้างก็ดีนี่คะ?”

 

รุ่นพี่มิโรคุพูดพลางขยิบตา

 

แย่แล้ววววว!!!!

รุ่นพี่มิโรคุขยิบตาให้ฉัน!

น่ารักจัง!

 

『การขยิบตาของสาวน้อยรักษาได้ทุกโรค』

 

เป็นเรื่องธรรมดา

 

“แต่ถึงผมจะกลายเป็นผู้หญิง มันก็ไม่ได้น่าสนใจอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ”

“อย่างนั้นเหรอคะ? ——มิยูเมะจัง”

“ค่ะ!”

 

รู้ตัวอีกที มิยูเมะจังก็อยู่ข้างๆ รุ่นพี่มิโรคุแล้ว

หรือว่าทุกคนกำลังมองมาทางนี้

 

เมื่อไหร่กันนะ……

 

『ทุกคนเป็นของฉัน! อ๊ากกกกกกกกกกก!』

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวคุง เสียงดังหนวกหู

 

“อ่ะ นี่ชุด แล้วก็นี่วิกค่ะ”

“ขอบคุณนะ ครามจัง”

 

ครามจังเข้ามาใกล้ๆ อย่างรวดเร็ว และยื่นชุดที่หยิบมาจากไหนก็ไม่รู้ให้รุ่นพี่มิโรคุ

จากนั้นก็กระซิบข้างหูฉันเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ

 

“แบบนี้เคย์ก็เข้าร่วมงานในฐานะผู้หญิงได้แล้วใช่ไหมล่ะ?”

 

เสียงกระซิบของสาวน้อยทำให้ฉันเผลอหวั่นไหว

ASMR กะทันหันนี่มันผิดกฎนะー!

 

『ความเอาใจใส่ของครามจังที่อยากให้โซลเซียร่าได้สัมผัสชีวิตประจำวันบ้าง……ดีจัง……』

 

ทำไมเธอถึงคลั่งอยู่คนเดียวล่ะนั่น

 

“งั้น เราไปเปลี่ยนชุดกันเลยนะคะー”

“ฟุฟุฟุ ดวงตาแห่งเหตุผลของฉันมันไร้เทียมทานนะー!”

 

รุ่นพี่มิโรคุถือชุดและค่อยๆ เข้ามาใกล้

แล้วข้างๆ ก็มีมิยูเมะจังที่เบิกตาทั้งสองข้างด้วยดวงตาแห่งเหตุผล

 

หนีไม่พ้นแล้วสินะ♥

 

『ยอมเป็นสาวน้อยแต่โดยดีเถอะน่า♥ อ๊ะ แม้แต่ดวงตาแห่งเหตุผลก็มองไม่เห็นตัวตนที่แท้จริงของนายหรอกนะ สบายใจได้เลย♥』

 

สุดยอด♥

 

“ดะ เดี๋ยวสิครับทั้งสองคน หยุดก่อนสิครับー (เสียงแข็ง) “

“อยู่นิ่งๆ นะคะー เดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะー”

“ถ่ายรูปคู่กับมิซึฮิกันเถอะค่ะ ถ่ายรูป! เหมือนเจ้าหญิงกับเจ้าชายเลยค่ะ เหมาะกันมาก!”

 

มิยูเมะจังกับรุ่นพี่มิโรคุดูสนุกสนาน

โดยเฉพาะรุ่นพี่มิโรคุที่ไม่เคยอยู่ในเหตุการณ์ทรานส์แองเคอร์ครั้งแรก ดูตื่นเต้นมาก

 

“ค ครับ เข้าใจแล้วครับ (เสียงแข็ง) ช่างช่วยไม่ได้จริงๆ เลยนะครับ (เสียงแข็ง) “

 

『พลังการแสดงปกติของนายหายไปไหนหมด』

 

การต่อต้านอย่างสุดกำลังก็ไร้ผล แสงห่อหุ้มร่างของฉัน

 

และในวินาทีถัดมา ฉันก็เกิดใหม่เป็นสาวน้อย

รู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณที่กลายเป็นสาวน้อย……

พลังที่ซ่อนอยู่ในตัวฉันกำลังไหลล้นออกมา!

พลังงานมหาศาล!

 

『เปฺ็นลาสบอสหรือไง? 』

 

“……ดูเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกจะไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไหร่นะคะ งั้นก็ใส่ชุดนี้กันเถอะค่ะ ตรงนั้นมีที่ให้เปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ”

 

ถึงกับมีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเหรอเนี่ย

 

ฉันถูกรุ่นพี่มิโรคุพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวคุง ตอนนี้ฉันกำลังจะแปลงร่างเป็นนางเอกใสซื่อจากเกมแนวน้ำตาซึมแล้วนะ

 

『เกมแนวน้ำตาซึม……นายเนี่ยนะ เกมแนวน้ำตาซึม? 』

 

เหะ เหะ＞＜ เขินจังเลยที่จะต้องออกไปเจอทุกคน＞＜

 

『ไอ้หมอนี่มันอะไรกัน……』

 

หลังจากนั้น ฉันก็เป็นสาวน้อยน่ารักนานเลยล่ะ

 

■

 

ที่นั่นคือแนวหน้าของการป้องกัน และเป็นป้อมปราการที่ต้องรักษาไว้จนสุดชีวิต

โรงเรียนเพียงแห่งเดียวในโลกกระจก ที่สร้างขึ้นด้วยสรรพกำลังทั้งหมดที่มนุษยชาติมี

 

นามนั้นคือ โรงเรียนโฮชิกิ

 

โรงเรียนเล็กๆ ที่สร้างขึ้นข้างต้นไม้ใหญ่ที่เกิดจากการรวมโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์หลายชิ้น วันนี้ก็ยังคงปกป้องผู้คนจากเงามืด

 

“เย้! ดาวน์โหลดเสร็จแล้ว!”

 

หน้าประตูโรงเรียน เด็กสาวคนหนึ่งตะโกนเสียงดัง

ในมือของเธอมีสมาร์ทโฟนรุ่นเก่าหลายรุ่นที่หน้าจอแตก

 

“ที่นี่สัญญาณเน็ตแย่สุดๆ เลยนี่นา นี่ การ์ดเนอร์คุง ช่วยจัดการให้หน่อยสิ ทำไม่ได้เหรอ?”

 

ชายหนุ่มที่อ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เด็กสาว ส่ายหน้าด้วยสีหน้าลำบากใจ

 

“ท่านประธานก็แย่เหมือนกันนะ! อุตส่าห์พยายามขนาดนี้แล้ว น่าจะส่งเครื่องเล่นเกมรุ่นล่าสุดมาให้บ้างสิ แต่ก็นะ ส่งภาพสงครามแย่งชิงดินแดนมาให้แล้ว คราวนี้ยกโทษให้ก็ได้”

 

เด็กสาวบ่นพลางทำปากยื่น แล้วเริ่มเดินช้าๆ

ราวกับกำลังเดินเล่น

 

แต่ตรงหน้าเธอมีเหล่าเทวทูตจำนวนมหาศาล

 

“อืม……มีระดับอัครเทวทูตด้วยแฮะ การ์ดเนอร์คุง เตรียมพร้อมสำหรับการสนับสนุนไว้ด้วยนะ”

 

เด็กสาวพูดจบก็มองหน้าจอมือถือพลางเข้าใกล้เหล่าเทวทูต

 

และแล้ว

 

“ย่ะ!”

 

ในวินาทีถัดมาของการกระทำราวกับกำลังคว้าจับอะไรบางอย่าง เด็กสาวก็โยนสิ่งนั้นใส่ฝูงเทวทูต

บางสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้ พุ่งเข้าหาเหล่าเทวทูต

 

ในวินาทีถัดมาที่เหล่าเทวทูตรับรู้และพยายามจะสกัดกั้น ส่วนใหญ่ของพวกเขาก็ตายไปแล้ว

ร่างกายระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ

 

มีเพียงเทวทูตไม่กี่ตนที่สามารถป้องกันได้และยังคงเหลืออยู่

 

แต่สำหรับเด็กสาวแล้ว มันไม่สำคัญ

สิ่งที่สำคัญกว่าในตอนนี้คือ

 

“อ๊า! มิซึฮิเท่ขึ้นเยอะเลยนี่นา อ๊ายฮ่าๆๆๆๆๆ นี่ การ์ดเนอร์คุง ดูนี่สิ! นี่นะ รุ่นน้องฉันเอง เป็นไง?”

 

ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ ตอบเด็กสาวที่หัวเราะกับมุกภายในอย่างเห็นได้ชัด

เขาบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาไม่รู้จะตอบยังไงกับคำถามนั้น

 

“……แล้วทำไมถึงเก่งขึ้นล่ะเนี่ย? เอ๊ะ เปลวไฟอะไรเนี่ย เธอพยายามสินะ……คงจะเจอบันทึกเคล็ดลับที่ฉันทิ้งไว้แล้วฝึกฝนอย่างดีแน่ๆ เก่งมากเลย”

 

เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆ แล้วฆ่าเหล่าอัครเทวทูตที่เหลือด้วยมือข้างเดียว

เมื่อสิ่งที่มองไม่เห็นในมือของเด็กสาวแทงทะลุร่างของเทวทูต เลือดของพวกมันก็สาดกระเซ็นจนเห็นรูปร่างของมันเล็กน้อย

 

มันคือหอกเรียบง่ายที่ไม่มีเครื่องประดับอะไรมาก

 

“แล้วนั่นใครน่ะ? หน้าใหม่เหรอ? ดีจังเลยนะ ปีกนี่ดูง่ายดี……อ๊ะ! โรคุฮาระนี่นา! เรย์ไม่อยู่เหรอ? ……อืม?”

 

เด็กสาวฆ่าเหล่าเทวทูตด้วยการแทงที่แม่นยำ โดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่มือถือ

 

เธอฆ่าเทวทูตไปแล้วหลายร้อยตน

 

เลือดที่สาดกระเซ็นมาที่ตัวเด็กสาวถูกป้องกันด้วยเกราะลึกลับ ทำให้บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยเลือดของเหล่าเทวทูต

 

ในตอนนั้นเอง เทวทูตตนหนึ่งก็พุ่งออกมาข้างหน้า

มันคือเทวทูตขนาดใหญ่ที่มีเขากวาง

 

เด็กสาวละสายตาจากมือถือเป็นครั้งแรก

แต่ก็แค่ไม่กี่วินาที

 

“อ๊ะ นี่คงเป็นพวกที่ฆ่าทิ้งได้เลยสินะ”

 

เด็กสาวพูดจบก็โบกหอกโปร่งใสในมือไปมาพลางเข้าใกล้เทวทูต

เป็นการเข้าใกล้ที่ประมาทเลินเล่ออย่างยิ่ง

 

เทวทูตเข้าใจว่านั่นคือโอกาส และใช้พลังพิเศษที่แข็งแกร่งที่สุดของตนทันที

 

มันสั่นเขาราวกับซ่อมเสียง คลื่นเสียงแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ

สิ่งที่อยู่ในเสียงนั้นคือความตาย

 

การโจมตีที่ร้ายแรงอย่างแท้จริง ใครได้ยินก็ต้องตายโดยไม่มีเงื่อนไข

 

เสียงนั้นดังไปถึงหูของเด็กสาวอย่างชัดเจน――

 

“เสียงน่ารำคาญ เซนส์ห่วย”

 

แค่นั้นเอง

วิธีการรับมือหลักๆ กับเทวทูตตนนี้มีสองวิธี

 

คือทำให้ตัวเองไม่ได้ยินเสียง หรือทำลายเขาที่สร้างเสียงนั้น

 

นอกเหนือจากนั้น ไม่มี

วิธีการรอดชีวิตจากการได้ยินเสียงนั้น โดยปกติไม่มีอยู่จริง

 

ด้วยเหตุนั้น การที่เด็กสาวยังมีชีวิตอยู่จึงเป็นเรื่องผิดปกติ

 

“ถึงจะดูอย่างนี้ แต่จริงๆ แล้วฉันชอบเพลงบัลลาดนะ!”

 

พร้อมกับคำพูดที่ไร้เหตุผล เด็กสาวก็โยนหอกออกไป

หอกแทงทะลุผิวหนังของเทวทูตโดยไม่มีการต่อต้านใดๆ

 

และในวินาทีถัดมา เทวทูตก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

เด็กสาวไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย และกำลังมองมือถืออย่างสนุกสนาน

 

“อืมๆ ทุกคนเติบโตขึ้นอย่างดีเลยนี่นา ฉันภูมิใจจัง……หืม?”

 

แล้วการเคลื่อนไหวของเด็กสาวก็หยุดชะงัก

 

ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็เรียกเธอด้วยความเป็นห่วง

เพราะเธอที่ยิ้มแย้มอยู่เมื่อครู่ จู่ๆ ก็มีสีหน้าเคร่งขรึม

 

แต่เด็กสาวไม่ได้ตอบคำพูดของชายหนุ่ม และกำลังใช้งานมือถือ

 

ชายหนุ่มแอบมองจากข้างหลัง

ดูเหมือนเธอกำลังเลื่อนแถบเลื่อนของวิดีโอที่ท่านประธานส่งมาให้

 

“……นี่ของจริง ตรงฉากนี้ไม่เหมือน……อ๊ะ ตรงนี้ก็ไม่เหมือน แล้วจังหวะนี้ของจริง”

 

เด็กสาวพึมพำพลางเอียงคอ

ในดวงตาของเธอมีความเป็นศัตรูที่ไม่เคยปรากฏแม้กระทั่งตอนเผชิญหน้ากับเหล่าเทวทูต

 

“อืม”

 

เด็กสาวเกาหัวแล้วเปิดปากอย่างลำบากใจ

 

“——ไอ้คนที่ทำเป็นโทอานี่……ใคร? เด็กคนนั้นเก็บอะไรมากันนะ?”

 

ชายหนุ่มเอียงคอด้วยความไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้นไม่มีใครในที่นั้นสามารถตอบคำถามนั้นได้

 

ในหน้าจอ โทอา สึคิมิยะกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน