คิราระ ครามกำลังคิด
ฉากที่อยู่ตรงหน้าของเธอปลอดภัยจริงหรือเปล่า
“โอ้ เคย์กลายเป็นผู้หญิงแล้ว! …เอ่อ เป็นผู้หญิงแล้วใช่ไหม?”
“……อืม มั้งนะ”
ตอนที่ฮิคาริใช้ทรานส์แองเคอร์ รูปลักษณ์ของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก
แต่เคย์ล่ะ?
ไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปจริงหรือเปล่า
ถ้าบอกว่าเหมือนเดิมก็ดูเหมือนจะใช่ แต่ถ้าบอกว่าไม่เหมือนก็ดูเหมือนจะไม่ใช่
“ตอนนี้เป็นผู้หญิงจริงๆ ใช่ไหม?”
“ครับ เป็นแล้วครับ”
มิยูเมะเอียงคอเมื่อได้ยินคำพูดของเคย์
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอกได้
เมื่อเห็นฉากนั้น ฮิคาริก็พูดขึ้นข้างๆ คราม
“เอ๊ะ? เคย์คุงกลายเป็นผู้หญิงเหรอคะ? ทำไมล่ะคะ?”
“เอ๊ะ?”
โทอากับมิยูเมะมองไปที่ฮิคาริ
ในขณะนั้น ครามรู้สึกว่าหน้าของเธอซีดลง
(จ จริงสิ…! ฮิคาริรู้แล้วว่าเคย์คือโซลเซียร่า!)
สำหรับฮิคาริ เคย์คือผู้หญิง
ถ้าอย่างนั้น ตอนที่ใช้ทรานส์แองเคอร์ เธอควรจะกลายเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะคิดแบบนั้น
(จะให้เคย์อธิบายเองก็ไม่สมเหตุสมผล งั้นฉัน…)
ครามถอนหายใจอย่างจงใจเมื่อมองไปที่ฮิคาริ
“โง่รึเปล่า? ถ้าเคย์ใช้ทรานส์แองเคอร์ เธอก็ต้องกลายเป็นผู้หญิงสิ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า”
“เอ๊ะ จริงเหรอคะ?”
“ทรานส์แองเคอร์เป็นอุปกรณ์เปลี่ยนเพศ ไม่ใช่อุปกรณ์เปลี่ยนให้เป็นหนุ่มหล่อสำหรับดูรายการทีวีตอนเช้าวันอาทิตย์”
ในขณะที่ชี้นำบรรยากาศให้เป็นเหมือนว่าฮิคาริเข้าใจผิด ครามก็ยิ้มให้เคย์
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยคำโกหกที่เธอฝึกฝนมาตั้งแต่สมัยเป็นโจคา
“จริงหรอ เคย์ แล้ว…รู้สึกยังไงที่กลายเป็นผู้หญิง? อ๊ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ลองใส่เสื้อผ้าผู้หญิงดูไหม?”
“ดีเลย!”
โทอาเห็นด้วยกับข้อเสนอของคราม เร็วกว่าที่เคย์จะตอบ
โทอากระโดดขึ้นลงขณะจับมือเคย์
“เคย์คุง ฉันเตรียมชุดนักเรียนมาอีกชุดเผื่อไว้แล้ว…!”
“เอ๊ะ จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอครับ?”
“แน่นอน!”
โทอาพยักหน้าเมื่อเห็นเคย์ที่ทำหน้ากระตุก
เมื่อเห็นเคย์ที่ลนลานจนดูไม่ออกว่าเป็นคนสงบเสงี่ยมเหมือนปกติ มิยูเมะก็ดูเหมือนจะกระตือรือร้น
ในช่องว่างนั้น ครามกระซิบข้างหูของฮิคาริ
“พวกนั้นคิดว่าเคย์เป็นผู้ชาย ถ้าใช้ทรานส์แองเคอร์ก็จะกลายเป็นผู้หญิง อย่าพูดอะไรที่ไม่จำเป็น”
“อ๊ะ จริงด้วย…งั้นเคย์คุงที่ใช้ทรานส์แองเคอร์ตอนนี้ก็เป็นผู้ชายเหรอคะ? งั้นก็เหมือนเป็นการเปิดเผยว่าเคย์เป็นผู้หญิงทางอ้อมรึเปล่าคะ?”
“……แย่แล้ว”
ครามสังเกตเห็นเมื่อมองไปที่ฮิคาริที่เอียงคอด้วยใบหน้าบริสุทธิ์
(มิยูเมะกับโทอาคิดว่าเคย์เป็นผู้ชาย ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอควรจะเป็นผู้หญิง แต่เธอไม่ได้เป็นผู้หญิง แต่เป็นผู้ชาย…อ๊า! ทำไมสถานการณ์มันยุ่งยากแบบนี้!)
“เอาล่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะเคย์คุง! ฉันจะช่วยเอง! นะ?”
“โทอาจัง…? ทำไมหน้าเธอถึงน่ากลัวจัง”
“ฮิๆ ไม่เป็นไรหรอกเคย์ แบบนี้มันติดแล้วเลิกไม่ได้หรอกนะ”
“อะไรที่ไม่เป็นไร”
มิยูเมะกับโทอากำลังกดดันด้วยชุดนักเรียนหญิง
แต่เคย์ในตอนนี้เป็นผู้ชาย
ถ้าเป็นแบบนี้ ตัวตนที่แท้จริงของเคย์ที่เป็นผู้หญิงก็จะถูกเปิดเผย
(แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว)
ครามกำลังใช้สมองอย่างเต็มที่ยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
จำนวนรอบของการหมุนของสมองนั้นมากกว่าตอนที่เธอหนีจากโรคุฮาระได้สำเร็จหลายเท่า
(ต้องช่วย แต่จะช่วยยังไง? ฮิคาริพิสูจน์แล้วว่าทรานส์แองเคอร์ทำงานได้ตามปกติ จะให้เหตุผลว่าเคย์เป็นผู้ชายในสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง–)
ในขณะที่เธอกำลังคิดอย่างไม่ยอมแพ้ ความจริงที่ว่าสถานการณ์กำลังแย่ลงเรื่อยๆ ก็ทับถมกัน
แต่ในตอนที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น
“……หืม? เคย์ตอนเป็นผู้หญิงนี่คุ้นๆ นะ”
“หา!?!?!?”
เคย์ คราม และฮิคาริสั่นไปพร้อมๆ กัน
น่าสงสาร ตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียร่ากำลังจะถูกเปิดเผยในไม่ช้า
“เคย์ ขอดูหน้าใกล้ๆ หน่อย–“
“……อ๊ะ อ่า! จริงสิ ฉันมีเสื้อผ้าที่เหมาะกับเคย์ในห้องของฉันด้วย!”
ครามพูดเสียงดังอย่างจงใจ
ดวงตาของเธอกำลังมองไปรอบๆ ทุกทิศทาง
“เคย์ ลองใส่ดูไหม? ชุดนักเรียนก็ดีนะ แต่…แต่งตัวให้เป็นผู้หญิงมากกว่านี้ดีกว่าไหม! พวกเธอสองคนก็คิดแบบนั้นใช่ไหม!”
“เอ่อ…งั้นเหรอ? ก็อยากเห็นเคย์ในชุดต่างๆ เหมือนกันค่ะ”
“ใช่ ฉันก็อยากเห็น”
มิยูเมะพยักหน้าอย่างไม่ค่อยมั่นใจ และโทอาก็พยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะเคย์! ไปเร็ว!”
“เอ๊ะ?”
ครามจับมือเคย์แล้ววิ่งออกจากห้องโดยไม่รอคำตอบ
“เดี๋ยวก่อน เคย์จะอยู่ที่นี่ก็ได้นะคะ!?”
ฮิคาริกระโดดออกมาขวางหน้ามิยูเมะที่กำลังจะตามไป โดยไม่คิดว่าพวกเขาจะออกจากห้องไป
แล้วก็กางแขนออกกว้างๆ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“มิยูเมะจัง! เอ่อ…อืม…อ๊ะ! ดูตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจะน่าเซอร์ไพรส์กว่านะคะ!”
“งั้นเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ! โทอาจังก็คิดแบบนั้นใช่ไหมคะ!”
“ใช่ค่ะ ชุดนักเรียนไว้ทีหลังก็ได้นะ?”
“ขอบคุณค่ะ!”
ฮิคาริก้มหัวลงอย่างแรง
ฮิคาริเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าที่มิยูเมะที่สับสนจะพูดอะไรออกมา
“ตอนนี้มาคุยกับฉันกันเถอะค่ะ!”
นี่คือการช่วยเหลืออย่างสิ้นหวังในแบบของฮิคาริ
ครามที่กำลังวิ่งไปตามทางเดินรู้สึกขอบคุณในใจที่การกระทำของเธอสมบูรณ์แบบสำหรับเธอ
“ในระหว่างรอ ฉันจะเล่าเรื่องขนมหวานที่ฉันสนใจให้ฟังนะคะ! มิยูเมะจังรู้จักโมรัลไหมคะ!” Moral
“นั่นมันไม่ใช่ขนมหวานค่ะ”
“……เอ๊ะ”
นี่คือช่วงเวลาที่ความฝันหนึ่งถูกเสียสละเพื่อรักษาความลับ
และมีเงาหนึ่งที่เห็นครามลากเคย์ออกไป
“——พี่สาวเคย์ไปไหนกันนะ?”
■
ครามพาเคย์เข้าไปในห้องของเธอ แล้วปิดประตูทันที
แล้วก็ผลักเคย์เข้าไปในห้องอย่างแรง โดยลืมล็อคประตู
“เร็วๆ เข้ามา! เอ่อ จะทำยังไงดี…ตอนนี้เป็นผู้ชายใช่ไหม? งั้นต้องทำให้ดูเหมือนผู้หญิง”
เมื่อเห็นครามที่กำลังลนลาน เคย์ก็เอียงคอ
“ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงนะ?”
“……เอ๊ะ? เอ๋!?!? ทำไมล่ะ!?”
“การเพิกเฉยต่อฟังก์ชั่นของทรานส์แองเคอร์เป็นเรื่องง่าย ฉันแค่ทำเป็นว่าใช้มัน พวกเธอเลยเห็นว่าฉันเปลี่ยนจากผู้ชายเป็นผู้หญิง ฮิๆ ทั้งๆ ที่เพศที่แท้จริงของฉันไม่ได้เปลี่ยนไปสักหน่อย”
เมื่อเห็นโซลเซียร่าหรือก็คือเคย์ที่ตอบอย่างใจเย็น ครามก็ทรุดตัวลง
โซลเซียร่ายิ้มขณะนั่งลงบนเตียง มองเธอราวกับกำลังดูอะไรที่น่าสนใจ
“สนุกดีนะ ที่ได้เห็นเธอทำตัวลนลาน…ฉันไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฉันง่ายๆ หรอก”
“ฉันคิดว่ามิยูเมะสังเกตเห็นแล้วนะ”
“แค่นั้นมันอยู่ในขอบเขตของฉัน”
เมื่อเห็นโซลเซียร่าที่พูดแบบนั้น ครามก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมา
“งั้น ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงจริงๆ ใช่ไหม”
“ใช่ ทรานส์แองเคอร์นี่น่าสนใจดีนะ แต่ยังไม่ดีพอที่จะทำลายการแทรกแซงของฉันได้”
เมื่อเห็นโซลเซียร่าที่ทำหน้าเฉยเมย ครามก็รู้สึกว่าความเหนื่อยล้ากำลังไหลเวียนไปทั่วร่างกาย
(ยัยนี่…! ทั้งๆ ที่ฉันเป็นห่วงแท้ๆ …!)
เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก
โซลเซียร่าที่สังเกตเห็นสีหน้าขุ่นเคืองของครามเอียงคอราวกับเข้าใจผิด
“เธอยังสงสัยอยู่เหรอ?”
“เอามือมาสิ”
“เอ๊ะ ทำไม”
“เอาน่า”
ครามทำตามคำพูดของโซลเซียร่าอย่างไม่เต็มใจ
โซลเซียร่าจับมือเธอ แล้วนำฝ่ามือของครามไปที่ตัวเอง——
“แบบนี้เธอจะรู้ไหมว่าฉันเป็นผู้หญิง?”
เธอเอามือของครามกดลงบนหน้าอกของตัวเอง
“อึก!?”
ฝ่ามือจมลงไป และสัมผัสที่นุ่มนวลก็ส่งผ่านเข้ามา
มันเป็นความนุ่มนวลที่เป็นเอกลักษณ์ของเด็กผู้หญิง แม้จะไม่ใหญ่โตนักก็ตาม
“เชื่อแล้วใช่ไหม ในที่สุด เธอนี่มันขี้สงสัยจริงๆ”
เมื่อเห็นโซลเซียร่าที่พูดแบบนั้นด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นไร ครามก็ก้มหน้าลงแล้วพูด
“……ไม่ชอบเหรอที่โดนจับหน้าอก?”
“ทำไมเธอต้องอายมากขนาดนั้นด้วยล่ะ ในเมื่อพวกเราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฮิๆ เธอนี่น่ารักจริงๆ”
“……หะ”
เสียงอะไรบางอย่างขาดผึง
เมื่อรู้ว่ามันเป็นเสียงของสติสัมปชัญญะของตัวเอง ครามก็เริ่มเคลื่อนไหว
“——นี่มันหมายความว่ายังไง”
โซลเซียร่าพูดแบบนั้นในขณะที่นอนหงายอยู่บนเตียง
ครามพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย
“ทั้งฮิคาริและเธอก็ดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ ไร้การป้องกัน แล้วก็เชื่อใจฉันมากเกินไป…รู้ไหมว่าฉันอดทนมามากแค่ไหน?”
น่ากลัวตรงที่ครามไม่กระพริบตาเลย
เธอกำลังจ้องมองโซลเซียร่าด้วยดวงตาที่แดงก่ำและเปิดกว้าง
เมื่อเห็นครามที่กำลังคร่อมตัวเองและจ้องมองด้วยสีหน้าแบบนั้น โซลเซียร่าที่ปกติจะสงบนิ่งก็เริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย
“……อ่า ขอโทษที ฉันแค่ล้อเล่นเพราะเธอน่ารักเกินไป ช่วยปล่อยฉันหน่อยได้ไหม”
“ไม่”
“……งั้นเหรอ”
โซลเซียร่าหายใจเข้าลึกๆ
แล้วก็ยิ้มให้ครามอย่างอ่อนโยน แล้วลูบหัวของเธอเบาๆ
“……ยังไงฉันก็ต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับไปหาพวกเขาอีกนะ?”
“ใช่ งั้นฉันจะถอดเสื้อผ้าเธอเอง”
ครามเอามือไปที่กางเกงของเธออย่างแรง
เมื่อเห็นแบบนั้น โซลเซียร่าก็ตกใจแล้วกางอาณาเขตเวทมนตร์
แต่ก็ช้าไปก้าวหนึ่ง
“มาจัง”
กบตัวหนึ่งเกาะอยู่บนท้ายทอยของคราม
ในขณะที่ชี้ไปที่มัน ครามก็พูดอย่างราบเรียบโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
“ฉันพร้อมที่จะระเบิดตัวเองด้วยมาจังส์ตัวนี้ ถ้าไม่อยากให้ฉันบาดเจ็บ ก็อยู่นิ่งๆ”
“นี่มันสถานการณ์ทางจิตแบบไหนกันเนี่ย…!?”
โซลเซียร่าร้องออกมาด้วยความตกใจกับเทคนิคการเจรจาที่บ้าคลั่งที่ใช้ตัวเองเป็นตัวประกัน
เมื่อเห็นเธอที่สูญเสียความสงบ ครามก็รู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด
เธอเริ่มตระหนักถึงความสุขที่ได้ทำให้โซลเซียร่าที่ปกติจะทำหน้าสบายๆ ยอมจำนน
“งั้นก็นิ่งๆ นะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธออย่างเรียบร้อยเอง เพราะฉะนั้น ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง…!”
“……ฮึๆ”
เมื่อเห็นโซลเซียร่าที่ยิ้มอย่างฝืนๆ ครามก็เริ่มถอดเข็มขัดกางเกงของเธอ
■
แย่แล้ววววววว!!!!
มันไม่เหมือนที่ฉันคิดไว้เลย!
『ไชโย! ถูกใจ! ถูกใจ!』
ฉันแค่อยากจะสร้าง “ภาพยูริที่เกือบจะไม่ติดเรท” เท่านั้น…!
ฉันแค่อยากจะแสดงให้เห็นว่าโซลเซียร่าก็มีด้านขี้เล่นเหมือนกัน!
นี่มันไม่ใช่เวอร์ชั่นที่เหมาะสำหรับทุกวัยแล้ว!
“อยู่นิ่งๆ ไม่ต้องห่วง…ฉันจะไม่ทำให้เจ็บ”
ครามจัง ASMR!?
『เธอหนีไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ^^』
มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้
มันโอเคจนถึงตอนที่ฉันใช้ทรานส์แองเคอร์
ฉันแค่ต้องทำให้มิยูเมะจังกับโทอาจังคิดว่าฉันเปลี่ยนจากผู้ชายเป็นผู้หญิง
และสนุกกับอีเว้นท์แปลงร่างนี้กับสองคนที่รู้ว่าฉันคือโซลเซียร่า โดยตั้งค่าว่าฉันปิดการใช้งานทรานส์แองเคอร์
มันโอเคจนถึงตอนที่ฉันกำลังจะใส่ชุดนักเรียนหญิง
ฉันเตรียมพร้อมที่จะหน้าแดงเล็กน้อยแล้วด้วย
แต่นี่มันอะไร?
เกิดอะไรขึ้น?
『พวกเธอสองคนเป็นห่วงที่ตัวตนของโซลเซียร่าจะถูกเปิดเผย พวกเธอเลยช่วยเธอไง เธอควรจะขอบคุณนะ^^』
ฉันประเมินระดับความดีของพวกเธอต่ำเกินไป…
ฉันไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย…
ฉันเตรียมข้อแก้ตัวไว้ให้มิยูเมะจังแล้วด้วย…
“……นี่ เธอใส่กางเกงในผู้ชายมาตลอดเลยเหรอ?”
“แน่นอน ก็ฉันมาเรียนที่โรงเรียนนี้ในฐานะผู้ชายนี่นา มันก็ต้องเป็นแบบนั้นสิ”
“ไม่คิดอยากจะใส่กางเกงในน่ารักๆ บ้างเหรอ?”
อ๊ะ คะแนนสาวงามลึกลับที่น่าสงสาร
“……ฉันเป็นโซลเซียร่า”
“เฮ้อ…เธอน่าจะทำตัวตามใจตัวเองบ้างนะ…!”
ครามจังพูดอย่างเศร้าๆ
แต่เธอก็ถอดเสื้อแจ็คเก็ตชุดนักเรียนของฉันออกไปแล้ว
“เธอเป็นตัวของตัวเองได้ต่อหน้าฉัน ไม่ต้องห่วงนะ?”
ฉันแค่อยากจะเล่นเป็น “โซลเซียร่าที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดา” เท่านั้น…
ช่วยด้วย ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว
『อืมมม เพิ่มหน้าทันไหมนะ…? ไม่สิ ขายรวมเป็นหนังสือสเก็ตช์ทั้งฉากดีกว่า』
ยัยนี่ก็เป็นห่วงแต่หนังสือสำหรับผู้ใหญ่
“เคย์ ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ”
“อึก”
หน้าของครามค่อยๆ เข้ามาใกล้
ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว ได้แต่ปล่อยให้มันเป็นไป——
“อะ!? ใครน่ะ!?”
ครามจังที่รับรู้ถึงอะไรบางอย่างเงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน
แล้วก็จ้องไปที่ประตู
ประตูที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย
มีดวงตาคู่หนึ่งกำลังมองลอดเข้ามา
“มาจัง!”
กบจักรกลที่ถูกสร้างขึ้นมากระชากประตู แล้วจับคนที่อยู่หน้าประตูไว้ทันที
“เอ๊ะ นี่มันกบอะไรเนี่ย!? ว้าย ปล่อยฉันนะ!”
หืม เสียงนี้มัน…
เด็กผู้ชายคนหนึ่งถูกกบจำนวนมากพาเข้ามาในห้อง
ฉันจำหน้าเขาได้
“……โซโกะคุง?”
ใช่ เขาคือโซโกะคุง ตัวเอกฮาเร็มในอนาคต
……อืม เรื่องราวกำลังยุ่งยากขึ้นเรื่อยๆ
“เอ๊ะ เด็กคนนี้ใครน่ะ…”
ครามจังที่ถูกจับก็สับสน
เธอคงไม่คิดว่าจะเป็นเด็ก
โซโกะคุงก็กำลังสับสนเช่นกัน เมื่อเห็นครามจังที่สติแตกเล็กน้อย
ฉันควรจะเข้าไปแทรกแซงดีไหม
ฉันพาดเสื้อคลุมไว้บนไหล่ ทำท่าทางปกปิดผิวหนัง แล้วยิ้มให้โซโกะคุง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โซโกะคุง”
“……อืม ครับ”
“เคย์ เธอรู้จักเหรอ?”
“ใช่ เด็กคนที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉัน และเป็นญาติของบริษัทที่สนับสนุนโรงเรียนของเรา”
“……เอ๊ะ”
ครามจังที่ฉลาดดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ทันที
ใช่ นี่มันแย่
เพราะครามจังถูกจับได้ว่ากำลังทำร้ายยูริ และยังจับตัวเขาไว้อีกด้วย
ในบางบริษัท นี่อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้
“อะ ขอโทษค่ะ! ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ!?”
“มะ ไม่เป็นไรครับ”
ครามจังปล่อยมาจัง แล้ววิ่งไปหาโซโกะคุง
ดีจัง
ครามจังคนน่ากลัวคนเมื่อกี้หายไปแล้ว
『อะไรกัน จบแล้วเหรอ น่าเสียดายจัง』
วิธีแสดงความเสียดายของเธอนี่มันเหมือนเด็กเกเรจริงๆ
“ฉันน่าจะล็อคประตูไว้…ไม่สิ ขอโทษนะ?”
“ไม่เป็นไรครับ อืม ผมไม่เป็นไร”
โซโกะคุงพูดแบบนั้นแล้วมองมาที่ฉัน
ฉันที่เกือบจะถูกถอดเสื้อผ้า แต่ก็ยังยิ้มให้เขา
ขอบคุณนะ โซโกะคุง
ขอบคุณที่ช่วยให้ฉันไม่ติดเรท
“แล้ว…พวกพี่สาวกำลังทำอะไรกันเหรอครับ?”
“เอ๊ะ!? เอ่อ นั่นมัน…”
“ฮิๆ พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะค่ะ ก็เลยเล่นกันนิดหน่อย”
ฉันพูดแบบนั้นแล้วยิ้มให้ครามจัง
ฉันลูบหัวโซโกะคุงไปด้วย แล้วก็คุยกับครามจังไปด้วย
ให้ตายสิ สาวงามลึกลับนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
『เธอทำตัวเองแท้ๆ 』
“งั้นเหรอครับ…เข้าใจแล้วครับ นั่นมันก็แค่…เล่นกันเอง…”
“มากกว่านั้น โซโกะคุงมาที่นี่ทำไมเหรอ?”
“เอ่อ คือพี่สาวมาทำงานที่นี่ แล้วผมก็อยากมาเล่นกับพี่สาวเคย์น่ะครับ”
เมื่อเห็นโซโกะคุงที่พยายามพูด ฉันก็ยิ้ม
แล้วก็พูดกับครามจัง
“เรากลับไปกันเถอะ? ไม่ควรให้พวกเขารอนานนะ แล้วก็ดูเหมือนจะมีแขกตัวน้อยด้วย”
“…………อืม”
ครามจังพยักหน้าเหมือนกำลังกลืนอะไรบางอย่าง
แล้วก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าให้ฉันใส่
“……ครั้งหน้าจะไม่มีใครมารบกวนอีกแน่นอน อืม ไม่พลาดสองครั้งแน่นอน ครั้งหน้า–“
ฉันได้ยินเสียงอะไรน่ากลัว แต่ฉันก็แกล้งไม่ได้ยิน
สาวงามลึกลับไม่จำเป็นต้องใส่ใจ เพราะเธอไม่เคยเป็นฝ่ายถูกกระทำ
ถ้าฉันแปลงร่าง ฉันจะจำไว้!
ฉันจะไม่ยอมแพ้เธอแน่นอน!
『ปฏิกิริยาของเธอนี่มันเก่ามากเลยนะ』
“โซโกะคุงไปกับพวกเราด้วยกันไหม?”
“อืม ครับ”
โซโกะคุงพยักหน้าในขณะที่มองเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของฉัน
เขาคงจะเห็นว่าฉันกำลังโดนกระทำเมื่อกี้
“สิ่งที่เธอเห็นเมื่อกี้ เป็นความลับนะ?”
“……ครับ”
เด็กที่เติบโตในเรือนกระจกนี่คงจะตกใจมาก
รสนิยมทางเพศของโซโกะคุงคงจะบิดเบี้ยวไปมากกว่าเดิม
……อืม ฉันควรจะแต่งตัวให้ดูดี แล้วชำระล้างสมองของเขาดีไหมนะ
ฉันอยากจะเลี้ยงดูเด็กหนุ่มที่มีสุขภาพดี
『ทั้งๆ ที่เมื่อกี้เธอก็เกือบจะโดนกระทำแท้ๆ แต่ทำไมถึงพูดแบบนั้นได้? 』
อย่าเอาฉันไปเทียบกับเธอ
MANGA DISCUSSION