สำหรับจินกูจิ โซโกะ วันนั้นเป็นวันที่เขาไม่มีวันลืม

 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โซโกะคุง”

 

ผมสีเงินของเธอที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนปลิวไสวไปตามสายลม แม้ผมของเธอจะสั้นไปสักหน่อยสำหรับผู้หญิง และเธอจะสวมเครื่องแบบนักเรียนชาย แต่โซโกะก็รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

 

“รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉันได้ดีเลยนี่นา”

“……อืม ผมไม่ได้บอกใครเลย เรื่องของพี่สาว หรือว่า…เรื่องโซลเซียร่า”

 

โซลเซียร่าทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดนั้น ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วยิ้ม

 

“ฮิๆ รู้จักชื่อโซลเซียร่าด้วยเหรอเนี่ย”

“ผมดูในเน็ตน่ะครับ ผมรู้ทันทีว่าเป็นพี่สาว เพราะเหมือนกับที่พี่สาวปรากฏตัวในสวนสนุกเลย…!”

 

โซโกะพยายามพูดอย่างสุดความสามารถ

เขาอยากจะบอกว่าเขารู้จักโซลเซียร่า และเขารู้จักเธอมาก่อนที่คนอื่นจะรู้จักเธอเสียอีก

 

ด้วยความต้องการที่จะครอบครองแบบเด็กๆ โซโกะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะบอกว่าเขารู้จักเธอดีกว่าคนอื่น

โซลเซียร่ามองเขาด้วยรอยยิ้ม

 

“ทุกคนอยากรู้ตัวตนที่แท้จริงของพี่สาว แต่ผมเงียบไว้นะ”

“ขอบพี่สาวนะ ฉันชอบเด็กที่รักษาสัญญา”

 

แม้แต่คำพูดที่น่าสมเพชที่พยายามทำให้ตัวเองดูดี โซลเซียร่าก็ยังยอมรับมันอย่างอ่อนโยน

มันทำให้โซโกะรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเขาโดนปฏิบัติเหมือนเด็ก

 

(ถ้าผมเป็นผู้ใหญ่กว่านี้…เธอจะมองผมบ้างไหมนะ)

 

การแสดงออกถึงความเห็นแก่ตัวอย่างบริสุทธิ์ที่อยากให้เธอสนใจเขา

มันเป็นช่วงเวลาที่เด็กชายผู้ไร้เดียงสาถูกย้อมไปด้วยอะไรบางอย่าง แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม

 

“……? เป็นอะไรไปเหรอ”

 

โซลเซียร่าเอียงคอเมื่อสังเกตเห็นว่าโซโกะมีท่าทีแปลกไป

จากนั้นเธอก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

“พี่สาวโซลเซียร่า!?”

“อืม…เป็นหวัดรึเปล่านะ”

 

ใบหน้าของโซลเซียร่าอยู่ใกล้แค่เอื้อม

มีอะไรบางอย่างแนบชิดอยู่กับหน้าผากของเขา

 

เมื่อโซโกะรู้ว่าเธอเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากของเขา หัวของเขาก็ว่างเปล่า

 

เสียงใบไม้ที่ไหวไปตามสายลมและเสียงนกร้องก้องกังวานไปทั่วบริเวณอยู่ครู่หนึ่ง

 

ครู่ต่อมา โซลเซียร่าก็ผละหน้าผากออก

 

“ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรนะ…ว่าแต่ ทำไมหน้าแดงกว่าเมื่อกี้อีกล่ะ”

“ปะ เปล่า…! ไม่มีอะไร!”

“ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วล่ะ และก็ ห้ามเรียกฉันว่า พี่สาวโซลเซียร่า ถ้าคนอื่นได้ยินเข้า ตัวตนที่แท้จริงของฉันจะถูกเปิดเผย”

 

โซโกะรู้สึกตัวและรู้ถึงความผิดพลาดของตัวเอง

ไม่มีประโยชน์ที่จะเรียกชื่อของโซลเซียร่าที่ซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเธอ

 

ถ้าตัวตนของเธอถูกเปิดเผยเพราะเขา เขาคงจะให้อภัยตัวเองไม่ได้

 

“……ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้โกรธนี่นา จากนี้ไป…เรียกฉันว่า พี่สาวเคย์ ก็ได้นะ”

 

โซลเซียร่ายิ้มอย่างอ่อนโยน

โซโกะเรียกชื่อนั้นอย่างระมัดระวังขณะที่ปากของเขาแห้งผากด้วยความประหม่า

 

“พี่สาวเคย์”

“ใช่ เก่งมาก ไปกันเถอะ”

 

โซลเซียร่าพูดเช่นนั้นแล้วจับมือของโซโกะ

 

“อ๊ะ”

“เป็นอะไรไปเหรอ”

“ปะ เปล่า…! ไม่มีอะไร…!”

 

เขาเคยจับมือกับพ่อแม่และพี่สาวมานับครั้งไม่ถ้วน

แต่ในขณะนั้น ความรู้สึกนั้นถูกจดจำไว้ในสมองของโซโกะมากกว่าครั้งไหนๆ

 

อุณหภูมิของมือ ความนุ่มนวล ความเรียวเล็กของนิ้ว ทุกสิ่งทำให้หัวใจของโซโกะเต้นแรง

 

โซลเซียร่าไม่รู้ตัวหรืออย่างไร เธอฮัมเพลงอย่างสนุกสนานขณะเดินเล่น

 

โซโกะก้าวไปข้างหน้าขณะที่มองใบหน้าด้านข้างของโซลเซียร่าอย่างหลงใหล

เมื่อมองโซลเซียร่าที่น่าจะใช้ชีวิตเป็นผู้ชายในชีวิตประจำวันของเธอ ปากของเขาก็ขยับโดยไม่รู้ตัว

 

“……ผม”

“ผมเป็นอะไรไปเหรอ”

 

เมื่อโซลเซียร่าถามเช่นนั้นหลังจากสังเกตเห็นว่าเขาพึมพำ โซโกะก็รีบแก้ตัว ท่าทางนั้นคล้ายกับพี่สาวของเขามาก

 

“เอ่อ ตอนที่พี่สาวเจอกันครั้งก่อนผมยาวกว่านี้ ตอนนี้พี่สาวเคย์ผม…เอ่อ…”

“……โซโกะคุงชอบฉันแบบไหนมากกว่ากันเหรอ”

“เอ๊ะ…เอ๋!?”

 

ทางเลือกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขาในวัยสิบขวบปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

ถ้าเขาสามารถเลือกทางเลือกที่ทำให้ทั้งสองฝ่ายพอใจได้ มันจะเป็นก้าวแรกสู่การเป็นผู้ใหญ่ที่โซโกะตั้งเป้าไว้ แต่เขายังเป็นเด็ก

เขาพูดสิ่งที่เขาชอบออกมาทันที

 

“ผม…ชอบผมยาวครับ ผมชอบพี่สาวในแบบที่พี่สาวปรากฏตัวในสวนสนุกครับ!”

 

เมื่อโซลเซียร่าเห็นโซโกะพูดอย่างสุดความสามารถ เธอจึงลูบผมของตัวเองเบาๆ

จากนั้น ผมที่สั้นของเธอก็ยาวขึ้นและปลิวไสวไปตามสายลม

 

“ฉันซ่อนมันไว้ในโรงเรียน เหมือนเมื่อกี้ไง เป็นไงบ้าง”

“อ๊ะ อืม มัน…สวยมากๆ เลยครับ!”

“ฮิๆ ขอบคุณนะ”

 

โซลเซียร่าเอามือทัดผมไว้ที่หูแล้วยิ้มขณะลูบหัวของโซโกะ

จากนั้นเธอก็จับมือเขาอีกครั้งแล้วเริ่มเดิน

 

■

นี่มันแทบจะเหมือนเรื่องทางเพศแล้ว

เธอกำลังเล่นกับความไร้เดียงสาของเด็กผู้ชาย

 

『ถ้านายคิดอย่างนั้นก็หยุดสิ』

 

ไม่หยุดหรอก! เด็กผู้ชายที่พยายามอย่างเต็มที่ต่อหน้าสาวงามลึกลับเป็นเนื้อหาที่อร่อยเกินไปที่จะหยุด!

 

『นายมัน…』

 

ปล่อยให้ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวที่เบื่อหน่ายพูดอะไรไป ฉันเดินสำรวจโรงเรียนร้างกับโซโกะคุง

ไม่มีอะไรให้ดูเป็นพิเศษที่โรงเรียนเฟคตัม มันลำบากจริงๆ

 

นี่ โซโกะคุง

หน้าแดงหมดแล้วนะ โซโกะคุง

 

ทำให้รสนิยมทางเพศของเขาบิดเบี้ยวแล้วโตขึ้นมาให้ดีนะ…!

 

『ฉันชอบยูริมากกว่า ฉันไม่เชี่ยวชาญด้านนั้นเลย』

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวดูเหมือนจะชอบยูริมากกว่า

แต่บางครั้งฉันก็ต้องเป็นสาวงามลึกลับให้กับผู้ชายบ้าง ไม่งั้นสุขภาพจะแย่

 

อย่ากินแต่เนื้อ กินผักด้วย

เขาเป็นผู้ชายที่มีค่าคนหนึ่ง นอกจากโทราคุคุงและโรคุฮาระซัง

 

“อ๊ะ เป็นอะไรไปเหรอ”

 

โซโกะคุงหยุดเดิน ฉันก็เลยหยุดด้วย

สายตาของเขาไม่ได้อยู่ที่ฉัน แต่หันไปที่ห้องเรียน

 

ในห้องเรียนที่ไม่มีประตูหลงเหลืออยู่ มีโต๊ะและเก้าอี้ที่ใครบางคนเคยใช้มาก่อนกระจัดกระจายอยู่

 

เมื่อเข้าใกล้โซโกะคุงที่กำลังมองมัน ฉันก็กระซิบที่ข้างหูของเขา

 

“ถ้าสนใจเข้าไปดูกันไหม”

“อะ อะ อืม…”

 

ดูสิ ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว เขาซ่อนหน้าไว้และหูของเขาแดงก่ำ

เขาชอบฉันมากๆ

 

『ทำไมไม่มีกฎหมายลงโทษเรื่องนี้』

 

ฉันยิ้มแบบสาวงามลึกลับแล้วชวนโซโกะคุงเข้าไปในห้องเรียน

ห้องเรียนที่ทรุดโทรมมีแค่กระดานดำ เก้าอี้ และโต๊ะที่เหลืออยู่ มันดูเหงาแปลกๆ

 

และโซลเซียร่าก็เปล่งประกายในสถานที่แบบนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนชาย ผมยาว และมีร่างกายของสาวงาม ซึ่งเป็นก้อนแห่งรสนิยมทางเพศ

 

การสำรวจโรงเรียนร้างกับสาวงามที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย

ฉันจะฝังภาพนี้ลงในจอประสาทตาของเด็กชาย!

 

“เมื่อก่อนมีคนมาเรียนที่นี่เยอะแยะเลยนะ ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ”

 

ฉันลากนิ้วไปตามขอบโต๊ะขณะหลุบตาลง

สกปรกจัง นิ้วฉันสกปรกหมดแล้ว

“ตอนนี้เหลือแต่นักเรียนไม่กี่คนแล้ว แต่ฉันกลับสนุกกับชีวิตประจำวันแบบนี้นะ”

“โรงเรียนนี้…จะหายไปเหรอครับ?”

 

ฉันยิ้มแล้วปฏิเสธ

 

“ไม่หรอก โรงเรียนนี้จะไม่หายไป พวกเราอยู่ที่นี่เพื่อสิ่งนั้น”

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว สไลด์ภาพที่สอง!

 

『จ้าๆ …』

 

ดูไม่มีแรงเลยแฮะ

 

ลมแรงพัดเข้ามาในห้องเรียนจากหน้าต่างที่แตก ฉันกดผมตัวเองลงแล้วยิ้มให้โซโกะคุงอย่างลึกลับที่สุดในวันนี้

 

โซโกะคุงอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ดูสิ เขาหลงใหลฉันเต็มที่แล้ว!

 

เด็กที่เคยเล่นกับเด็กวัยเดียวกันเท่านั้นคงจะตื่นเต้นกับสิ่งนี้!

 

นี่แหละคือรักแรก!

 

『นายบังคับให้เขามีรักแรกนี่มันแปลกๆ นะ』

 

หลังจากที่โซโกะคุงมองฉันอย่างหลงใหลอยู่พักหนึ่ง เขาก็พูดออกมาอย่างตั้งใจ

 

“……ถ้าอย่างนั้น ผมจะเข้าโรงเรียนเฟคตัมด้วย! ผมจะชวนเพื่อนมาเยอะๆ ด้วย! ถ้าทำแบบนั้น…พี่สาวเคย์…จะดีใจไหมครับ?”

“แน่นอนสิ ดีใจมากๆ เลย”

 

สำเร็จ!

ฉันได้รักแรกของลูกเศรษฐีมาครองแล้ว

 

『โซโกะคุงคงร้องไห้ถ้าได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของนาย ตอนนี้ฉันว่าฉันออกมาทำให้เขาเลิกหลงใหลนายต่อหน้าต่อตาดีกว่านะ…? จะได้จบเรื่องรักแรกไปเลย』

 

มันจะบิดเบี้ยวไปกว่าเดิมอีกนะ ทำไมต้องเร่งให้มันไปทางนั้นด้วย

 

โซโกะคุงจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ตื่นเต้นกับยูริ NTR เท่านั้นนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำถึงขนาดนั้น

 

ฉันกำลังทำตามเส้นทางรักแรกที่ลึกลับนะ นี่มันคือโลกของเกมจีบสาวสำหรับทุกวัย!

 

『สำหรับทุกวัย? นายพูดอะไรไร้สาระ ฉันว่าฉากอีโรติกที่เป็นแก่นแท้ของความรักมนุษย์ ทำให้ความรักบริสุทธิ์ยิ่งขึ้น การเมินเฉยต่อสิ่งนั้นมันโง่เขลา』

 

ห๊ะ?

 

『ห๊ะ? 』

 

ในขณะที่ฉันยิ้มให้โซโกะคุง ฉันก็กำลังทำสงครามประสาทที่ไม่มีวันยอมแพ้กับไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวอยู่ ถ้าไม่มีโซโกะคุง ฉันคงจะสู้กับไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวไปแล้ว

 

“งั้นเราสัญญากันนะ ผมจะเข้าที่นี่ให้ได้!”

“ฮิๆ โรงเรียนเฟคตัมรับแต่ผู้สำรวจนะ”

 

ฉันแค่อยากได้รักแรกของเขา ฉันไม่ได้สนใจเรื่องหลังจากนั้นแล้ว ตอนที่เด็กคนนี้เข้ามาเรียน ฉันคงไม่อยู่ที่นี่แล้ว

 

แล้วลูกเศรษฐีจะมีประโยชน์อะไรในการเป็นผู้สำรวจ? เขาคงจะไปเป็นผู้บริหารบริษัทอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?

 

“งั้นผมจะเป็นผู้สำรวจ แล้วผมจะไปดันเจี้ยนกับพี่สาวเคย์ด้วย!”

“อืม…งั้นเหรอ”

 

ความตั้งใจของเขาน่ารักดีนะ ถ้าเขาพูดขนาดนั้น ฉันก็ช่วยเขาหน่อยก็ได้

 

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยนะ? แต่โซโกะคุงอยากเป็นผู้สำรวจจริงๆ นี่นา?

 

『นายมันไร้ความรับผิดชอบจริงๆ 』

 

แต่ลูกเศรษฐีที่ต่อสู้ด้วยพลังของตัวเองแทนที่จะใช้ตระกูลมันดูเท่ดีไม่ใช่เหรอ? เด็กชายบ้านรวยที่เคยเจอสาวงามลึกลับฉันเงินในอดีต

แถมชื่อของเขายังเป็นจินกูจิด้วย

 

เรามาปั้นเขาให้เป็นพระเอกในเรื่องต่อไปกันเถอะ! ยังไงเรื่องวุ่นวายหลังจากนี้ก็มีโทราคุคุงมาจัดการอยู่แล้ว!

 

ให้เขาเป็นพระเอกไลท์โนเวลที่มีพื้นที่ว่างเยอะๆ ในโลกที่สงบสุขกันเถอะ!

 

ฉันจะเดินบนเส้นทางของสาวงาม ส่วนนายก็เดินบนเส้นทางของพระเอกฮาเร็ม…!

 

“ถ้าจะเป็นผู้สำรวจได้ต้องสัมผัสพลังเวทได้นะ ถ้าอายุเท่าเธอ–“

 

ฉันเดินเข้าไปใกล้โซโกะคุง โซโกะคุงถอยหลังด้วยความตกใจกับใบหน้าของสาวงามลึกลับ ฉันจับมือของเขาแล้วดึงเขาเข้ามา กอดเขาจากด้านหลังเบาๆ

 

โซโกะคุงตัวแข็งทื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหัน แต่ฉันกระซิบที่ข้างหูของเขา

 

“อยู่นิ่งๆ นะ”

 

โซโกะคุงตัวแข็งทื่อ เขาเป็นเด็กดี

 

ฉันเอามือของตัวเองทาบมือของโซโกะคุง แล้วชี้ไปที่กระดานดำ

ฉันรวบรวมพลังเวทไว้ที่ปลายนิ้วแล้วส่งให้โซโกะคุงด้วย

 

『ไอ้การส่งพลังเวทแบบนี้…ฉันอยากจะทำให้สาวน่ารักๆ มากกว่า…』

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวบ่น แต่ก็ทำงานอย่างไม่มีข้อผิดพลาด พลังเวทของฉันไหลผ่านร่างของโซโกะคุง วงเวทมนตร์ที่ไม่มีประโยชน์ที่ปรากฏขึ้นใต้เท้าของเขาก็เปล่งแสงจางๆ

 

“สัมผัสพลังเวทของฉันได้ไหม?”

“ครับ…อุ่นจัง”

“นี่แหละคือพลังเวท ถ้าจะเป็นผู้สำรวจ นายต้องมีมัน”

 

ฉันกระซิบที่ข้างหูของเขา

 

ฟังนะ โซโกะคุง ถ้าสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งแล้วกำลังจะแพ้ ให้นายใช้ฉากนี้เป็นฉากความหทรงจำ แล้วก็เพิ่มพลังซะ

 

『นี่มันครั้งแรกที่ฉันเห็นคนกำหนดฉากความทรงจำ』

 

“เรามาลองยิงเป้านั่นกันไหม”

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวสร้างเป้าหมายง่ายๆ บนกระดานดำ

ฉันหันฝ่ามือของโซโกะคุงไปที่เป้าหมายที่เหมือนคริสตัลที่สร้างจากพลังเวท

 

จากนั้นสร้างวงเวทมนตร์ยิงลำแสงที่มีความแรงระดับปืนฉีดน้ำเด็กเล่นบนฝ่ามือของโซโกะคุง

 

“ไม่ต้องกลัว เชื่อใจฉัน”

 

ฉันกอดโซโกะคุงที่ดูเหมือนจะกังวลมากขึ้นแล้วยิงลำแสง ลำแสงพุ่งออกไปด้วยความแรงระดับปืนฉีดน้ำ วาดเส้นโค้งแล้วพุ่งไปโดนเป้าหมายอย่างสวยงาม

 

คริสตัลแตกกระจาย ปล่อยอนุภาคแสงออกมา นี่มันสไลด์ภาพที่สาม…!

 

『ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย…』

 

“ทำได้ดีมาก อย่าลืมความรู้สึกนี้”

“……ครับ!”

 

ฉันลูบหัวของเขาแล้วยิ้ม นี่มันรักแรก เพราะงั้นฉันจะยิ้มเยอะหน่อย!

 

ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว ถึงเวลาแล้ว!

 

แทรกแซง! แทรกแซงเลย! ทำให้พรสวรรค์ของโซโกะคุงเบ่งบาน!

 

『เอ๋…ฉันไม่ได้อยากจะปั้นเขาให้เป็นพระเอกขนาดนั้นนะ…แต่ก็เอาเถอะ…ว้าว พรสวรรค์อะไรเนี่ย!? 』

 

ด้วยการแทรกแซงของไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาว พรสวรรค์ของโซโกะคุงก็ตื่นขึ้นโดยไม่มีความรับผิดชอบ พลังเวทพัดกระหน่ำรอบๆ โซโกะคุงเหมือนลม

 

มันเกิดขึ้นแค่ไม่กี่วินาที

แต่โซโกะคุงตื่นขึ้นมาพร้อมกับพรสวรรค์ในฐานะผู้สำรวจอย่างแน่นอน! ดีใจด้วยนะ!

 

『เขายังเป็นแค่ก้อนพลังอยู่ จากนี้ไปเขาจะพัฒนาความสามารถของเขาด้วยการเลือกของตัวเอง บอกตามตรง ฉันอึ้งกับพรสวรรค์ของเขา』

 

ถึงกับทำให้ไม้เท้าพยากรณ์ดวงดาวพูดแบบนั้นได้ สมกับเป็นของเล่นของฉัน…ไม่ใช่ พระเอกฮาเร็มในอนาคตจริงๆ สุดยอดไปเลย♥ พรสวรรค์เบ่งบานแล้วสินะ♥

 

“พี่สาวเคย์ เมื่อกี้นี่มัน…”

“เด็กดี วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีไหม กลับกันเถอะ?”

 

ฉันลุกขึ้นยืนแล้วลูบหัวของโซโกะคุงอีกครั้ง เจอกันอีกนะ โซโกะคุง

 

เส้นทางรักแรกของโซลเซียร่ามีภาคเสริม และมีทั้งหมด 6 ตอน…!

 

『อย่าลืมเซฟก่อนเลือกตัวเลือกนะ』

 

■

“ขอบพี่สาวสำหรับวันนี้ครับ รายละเอียดและอุปกรณ์ต่างๆ จะตามมาทีหลังครับ”

“ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ”

 

ในขณะที่พี่สาวของเขาและประธานนักเรียนโรงเรียนเฟคตัมกำลังคุยกัน โซโกะก็มองไปที่อื่น

 

เคย์ที่อยู่ในร่างนักเรียนชายกำลังยืนอยู่กับประธานนักเรียนอย่างสุภาพ

 

“งั้นไปกันเถอะ โซโกะ”

“ครับ”

 

โซโกะที่เดินตามพี่สาวของเขาไป หันหลังกลับมามองอย่างอาลัยอาวรณ์

 

เมื่อเคย์สังเกตเห็นว่าเขากำลังมองมา เธอก็ยิ้มให้เขาโดยที่คนอื่นไม่รู้ตัว แล้วโบกมือให้

 

“!”

 

โซโกะรู้สึกว่าหน้าของตัวเองแดงก่ำ เขาโบกมือตอบเบาๆ

 

จากนั้นเขาก็จับมือพี่สาวแน่นขึ้น

 

“พี่ครับ ผมจะเป็นเหมือนพวกเขาได้ไหมครับ?”

 

ฮินามิทำท่าทางประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดนั้น แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทันที

 

“ได้สิ แน่นอน”

 

ความปรารถนาอันแรงกล้าต่อคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้

ฮินามิรู้ดีว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่เพียงพอที่จะกำหนดอนาคตของเด็กชายตัวน้อย

 

“เรามาที่นี่ด้วยกันอีกนะ คราวนี้เรามาเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากพวกเขาดีไหม?”

“……ครับ!”

 

โซโกะซ่อนความจริงที่ว่าเขาได้เรียนรู้อะไรมากมายไปแล้วไว้ในใจ แล้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

 

รักแรกและความปรารถนา

นั่นคือจุดเริ่มต้นของเขา