ตอนที่138 : จะทำหรือไม่ทำ (3)

 

“บะ แบบว่า หมายความว่า…ฉันกับฮิคารุ…แบบนั้นน่ะเหรอ？”

 

ผมถามคำถามที่แทบไม่จำเป็นต้องถาม และฮิคารุก็พยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ

 

หัวใจของผมเต้นแรงจนแทบไม่เชื่อว่ามันยังอยู่ในอก

เลือดสูบฉีดไปทั่วทั้งร่างอย่างบ้าคลั่ง

 

อยากทำ

 

แน่นอน…แน่นอนอยู่แล้วว่าผมอยากทำ

 

ผมอยากสัมผัสเรือนร่างของฮิคารุในส่วนที่ยังไม่เคยได้สัมผัส

อยากรู้ทุกแง่มุมของคนที่ผมรักที่สุดในโลกนี้

 

ผมเองก็เป็นผู้ชาย มีสัญชาตญาณแบบนั้นอยู่เต็มเปี่ยม

 

ตอนนี้—ถ้าผมแค่พูดคำว่า “อยาก” ออกมาแค่คำเดียว

คำขอนั้นก็คงจะกลายเป็นจริง

 

ร่างกายของผมเรียกร้องอยู่แล้ว เลือดสูบฉีดจนแทบจะระเบิด

 

แต่—ผมถามออกไปก่อน

 

“แล้ว…ฮิคารุล่ะ? ฮิคารุคิดยังไง?”

 

“ฉัน…เหรอ? มาถามฉันแบบนี้…ไม่แฟร์เลยนะ?”

 

“ก็…เรื่องแบบนี้ต้องเป็นการตัดสินใจของทั้งสองคนนี่นา…”

 

“อือ…”

 

ฮิคารุขยับมืออย่างประหม่า มองไปรอบๆเหมือนไม่รู้จะหันไปทางไหน

 

“แบบนี้น่ะ…ก็แน่นอนอยู่แล้วสิ ว่าฉันอยากทำ…ถ้าเป็นกับเรย์ยะคุงน่ะนะ…”

 

พอเธอพูดออกมาชัดๆทั้งที่หน้าแดงจัด ผมก็เหมือนตายไปเลยตรงนั้น

 

“แล้ว…เรย์ยะคุงล่ะ?”

 

ไม่ได้สิ จะมานอนตายอยู่ตรงนี้ไม่ได้

 

“แน่นอนอยู่แล้ว…ฉันก็อยากทำกับฮิคารุ…”

 

ผมฝืนหายใจต่อ แล้วพูดออกมาจากใจจริง

 

“อื้ม…พูดตรงดีจังเลยนะ…”

 

ฮิคารุพูดเหมือนแซวเล็ก ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความเขิน

 

เราทั้งคู่รู้สึกแบบเดียวกัน—นั่นทำให้ผมดีใจมาก

 

แต่สิ่งที่ผมอยากพูดมันยังไม่จบ

 

“แต่…ฉันก็รู้สึกว่า…ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา…”

 

ผมพูดสิ่งที่อยู่ในใจอีกเรื่อง พร้อมกับสบตาเธอโดยตรง

 

“เอ๊ะ? อ-เอ่อ…ฉันเองก็ไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นอยู่แล้ว…ถ้าเป็นที่ห้องของเรย์ยะคุง…”

 

“มะ-ไม่ใช่แค่นั้น…คือ ถ้าเราจะทำอะไรแบบนั้น…มันก็มีหลายอย่างที่ต้องคิดให้รอบคอบ…”

 

“หลายอย่าง…?”

 

“อย่างเช่น…การตั้งครรภ์…ถึงจะไม่เยอะก็เถอะ…แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเลย…แล้วฮิคารุก็ยังมีอนาคตอีกยาวไกล…ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ เราอาจต้องเปลี่ยนแผนชีวิตกันหมดเลย…”

 

“อืม…นั่นก็จริง…แต่ฉันก็บอกแล้วนะ ว่าฉันป้องกันอยู่แล้ว…”

 

“แต่มันก็ไม่ใช่ 100% นี่นา…”

 

ผมจำได้จากวิชาสุขศึกษา ว่าต่อให้ระวังแค่ไหน มันก็ยังมีความเสี่ยงอยู่ดี

 

“พูดตามตรงนะ…ฉันอยากมาก…อยากทำเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ จะกี่ครั้งก็ได้… แต่ถ้าในตอนนี้มันเป็นการทำให้ฮิคารุต้องรับความเสี่ยงเพียงฝ่ายเดียว… ฉันก็ยังไม่อยากทำหรอก…”

 

ผมพยายามดึงสติกลับมา รักษาเหตุผลเอาไว้ให้มั่น

 

แม้ความเสี่ยงนั้นจะน้อยนิดแค่ไหน ผมก็ไม่อยากให้มันมาทำร้ายความฝันของเราในอนาคต

 

จะโดนมองว่าใจเสาะก็ไม่เป็นไร

แต่สำหรับผม เรื่องนี้สำคัญกว่าประสบการณ์แรกหลายร้อยเท่า

 

“เพราะงั้น…ขอให้รอจนกว่า…ฉันจะสามารถรับผิดชอบอนาคตของฮิคารุได้เต็มที่กว่านี้ ได้ไหม…?”

 

“หมายถึง…หลังจบม.ปลาย แล้วเรียนต่อมหาลัยสี่ปี แล้วค่อยทำงานอะไรแบบนั้น…?”

 

ฮิคารุมองมาราวกับจะบอกว่า “นานเกินไปไหม”

 

แต่ผมไม่ได้หมายความถึงอนาคตที่ไกลขนาดนั้น

 

“คือว่า…จริงๆแล้วตอนนี้ฉันกำลังทำเกมอยู่น่ะ…กับไทจูซังกับพวกคนอื่นๆ…”

 

ผมเลือกเวลานี้ เพื่อเล่าเรื่องที่ผมปิดบังฮิคารุไว้มาตลอด

 

“หา!? เกมเหรอ!? จริงดิ!?”

 

ทันทีที่ได้ยินคำนั้น สีหน้าของฮิคารุก็เปลี่ยนทันที ตาวาววิบวับอย่างกับเด็กที่ได้ของขวัญ

 

“อ-อื้ม…ช่วงก่อนหน้านี้เริ่มทำจริงจังแล้ว…แต่หาจังหวะบอกไม่ได้เลย…”

 

“เกมแบบไหน!? แอ็กชัน!? ยิงปืน!? หรือซิมูเลชัน!?”

 

เธอยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้นไปอีก

 

แม้แต่ดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ก็ยังดูจืดไปถ้าเทียบกับแววตาของเธอ

 

“เอ่อ…น่าจะเป็นแนวโร๊คไลค์เทิร์นเบส…”

 

“แนว Slay the Spire เหรอ!? เล่นได้ไม่รู้จบเลยนะนั่น!”

 

แค่คำอธิบายสั้นๆ เธอก็เข้าใจทันทีว่ามันคือเกมแบบไหน

 

ผมรู้สึกประทับใจเล็กน้อย…ว่าเธอซึมซับโลกของผมมาได้ขนาดนี้แล้ว

 

“อื้ม ประมาณนั้น…ไม่ใช่แนวสร้างเด็ค แต่เป็นแนว RPG คลาสสิกที่ต้องจัดทีมอะไรแบบนั้น…”

 

“ว้าว～ ฟังดูน่าสนใจสุดๆไปเลย～ แล้วจะได้เล่นเมื่อไหร่!?”

 

“ยังไม่กำหนดวันแน่นอน…แต่เราคุยกันไว้ว่าอยากปล่อย Early Access ให้ทันภายในปีนี้…”

 

“ห๊ะ!? หมายถึงจะลง Steam ภายในปีนี้เลย!?”

 

“อื้ม จะวางขายในฐานะสินค้า แล้วให้คนซื้อไปเล่นกัน…”

 

“ว้าว～ สุดยอดเลย…! เหมือนฉันมีแรงจูงใจในชีวิตเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างแล้วล่ะ…!”

 

“แล้วก็…กลับมาเรื่องเมื่อกี้นะ…”

 

ผมพูดกับฮิคารุที่ตอนนี้ตาเป็นประกายเหมือนเด็กที่ได้ของเล่น

 

“ถ้าเกมนั้นวางขายได้จริง แล้วคนที่ซื้อไปเล่นก็สนุกกับมัน… ฉันก็ตั้งใจว่าจะเดินหน้าทางนี้เป็นเส้นทางชีวิตเลยล่ะ ไทจูซังกับคนอื่นๆก็พูดเหมือนกัน ว่าอยากทำไปด้วยกันต่อด้วย…”

 

เป็นความฝันที่ผมเคยคิดว่าไม่มีวันไปถึง

แต่เพราะมีฮิคารุอยู่ข้างๆ มันจึงเริ่มมีรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว

 

“อื้ม! นั่นมันเยี่ยมมากเลย! เรย์ยะคุงต้องทำได้แน่นอนอยู่แล้ว!”

 

ฮิคารุพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย พร้อมจับมือผมไว้แน่น

 

ถึงจะไม่มีหลักฐานอะไรเลย

แต่แค่เธอพูดแบบนั้น ผมก็รู้สึกเหมือนมันจะต้องเป็นจริง

 

“เพราะงั้น…ถ้าถึงตอนนั้นล่ะก็…เราค่อย…ทำ…ก็ได้ไหม?”

 

“ถึงตอนนั้น…เราจะทำ…? อ๊ะ……!”

 

ดูเหมือนว่าพอนึกถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้ได้ ฮิคารุก็หน้าแดงจัดพร้อมกับหดตัวลงเล็กน้อยอย่างเขินอาย

 

“ถ้าเป็นตอนนั้นล่ะก็ ต่อให้เกิดอะไรขึ้นมา…ฉันก็คงจะมีความมั่นใจว่ารับผิดชอบฮิคารุได้แน่ๆ …แต่ความคิดแบบนี้มันดูหนักไปหรือเปล่านะ?”

 

“อืม…มันหนักมากเลยล่ะ…”

 

ผมหันไปถาม และฮิคารุก็หรี่ตาตอบแบบเนือยๆ

 

“อึก…ก็ว่าอยู่แล้ว…หนักจริงๆสินะ…”

 

มันก็แน่นอนอยู่แล้ว

 

สำหรับความรักของเด็กม.ปลายทั่วไป ใครคิดไปไกลขนาดนี้ก็ต้องโดนมองว่าเวอร์แหงๆ

 

การมีเพศสัมพันธ์เอง คนทั่วไปก็ทำกันเพราะความต้องการหรือปล่อยให้เป็นไปตามสถานการณ์

 

คำตอบของเธอมันตรงเกินไปจนแทงใจเต็มๆ —แต่แล้วเธอก็พูดต่อ

 

“แต่เพราะแบบนั้นแหละ ฉันถึงยิ่งชอบเรย์ยะคุงมากขึ้นอีก”

 

“ม-มากขึ้นเหรอ…ห๊ะ? เอ่อ แบบว่า…ทำไมล่ะ…?”

 

“ก็…เมื่อกี้มันเหมือนคำขอแต่งงานเลยนี่นา”

 

“หาาา!? ม-มันเป็นแบบนั้นเหรอ……?”

 

เธอพูดถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของผม จนผมเผลอร้องเสียงหลง

 

“ก็ใช่น่ะสิ ก็เรย์ยะคุงพูดประมาณว่า ‘ถ้าฉันสามารถดูแลฮิคารุได้แล้วล่ะก็…’ อะไรแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?”

 

“มะ-ไม่…ฉันไม่ได้หมายถึงขั้นนั้นหรอกนะ……”

 

 

“ไม่ฟังค่า～! ฉันรับมันเป็นคำขอแต่งงานไปแล้ว ยกเลิกไม่ได้แล้วนะ～!”

 

ฮิคารุทำท่าเหมือนกำลังกอดอะไรบางอย่างไว้แน่นราวกับเป็นของล้ำค่า พร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“เอ่อ…ถ้าฮิคารุเข้าใจแบบนั้นแล้วล่ะก็…ก็คงดีเหมือนกันแหละ……”

 

“อื้ม! ตัดสินใจแล้วล่ะ! แต่เรย์ยะคุงนี่พลาดของดีไปจริงๆนะ～”

 

“พะ-พลาดอะไร……?”

 

“ก็ถ้าพูดว่าอยากทำเมื่อกี้ล่ะก็…ฉันก็ยอมให้แล้วนะ”

 

ฮิคารุยิ้มซุกซนขึ้นมาแบบที่ดูยั่วยวนกว่าเคยนิดหน่อย

 

แค่นั้นก็ทำให้ความรู้สึกอยากกลับมาอีกระลอกแล้ว

 

แค่เห็นจังหวะ เธอก็จะบุกมาถล่มทันทีเหมือนเคย

 

“อุก……พอพูดแบบนั้น ก็เริ่มรู้สึกเหมือนพลาดอะไรไปจริงๆแฮะ……”

 

“ใช่เลย เหมือนกับในเกม RPG ยาวๆที่ดันพลาดอีเวนต์ลับแบบมีครั้งเดียวแล้วอดไปตลอดชีวิต”

 

“แต่…สำหรับฉัน เรื่องอนาคตของฮิคารุสำคัญกว่าสิ่งนั้นเยอะเลย…”

 

ผมพยายามตอบกลับด้วยใจจริง เป็นการโต้กลับที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

 

“……แย่จังเลย…พูดแบบนั้นมันเหมือนขอแต่งงานอีกแล้วนะ……”

 

“หะ…? พูดว่าอะไรเหรอ……?”

 

เธอเบือนสายตาหนีอย่างเขินอายพร้อมพึมพำอะไรบางอย่างเบาๆจนฟังไม่ถนัด

 

“ไม่มีอะไร! แต่แบบว่า…ฉันจะทนรอไหวจริงๆเหรอ～……?”

 

“ก-ก็ต้องพยายามรอนั่นแหละ……”

 

“แต่ถ้ารอนานเกินไป ฉันอาจจะเปลี่ยนใจไม่รอแล้วก็ได้นะ～”

 

“หะ!? ดะ-เดี๋ยวสิ แบบนั้นมัน…แย่เลยนะ……”

 

“งั้นก็ต้องรีบทำให้เสร็จเร็วๆนะ”

 

“ครับผม…จะพยายามให้สำเร็จโดยเร็วที่สุดเลยครับ……”

 

“เรย์ยะคุงบ้ากาม…”

 

“หาาาา!? ทะ-ทำไมกลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ……!?”

 

ภายใต้ท้องฟ้าที่มีเพียงดวงจันทร์ที่เฝ้ามองอยู่
 

ผมกับฮิคารุยังคงจับมือกัน หยอกล้อกันอย่างกล้าหาญเล็กน้อยเหมือนเคย

 

แล้วในคืนนั้นเอง—
 

ผมก็แทบจะนอนไม่หลับเลย เพราะมัวแต่คิดว่า
 

“หรือว่าผมเผลอทำสัญญาอะไรที่ใหญ่กว่าการมีเซ็กส์แบบปกติไปแล้วกันแน่…?”

 

 

 

 

◆◆◆ประกาศแจ้งข่าว(จากคุณนักเขียนน่ะ)◆◆◆

 

ขอประกาศอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ณ ที่นี้

 

「ผมจะเขียนแน่นอน!!」

 

เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
 

ไม่ว่าใครจะโกรธหรือตำหนิ
 

ผมก็จะเขียนออกมาอย่างเต็มที่!!

 

เพราะงั้น…
 

ขอแรงใจจากทุกคนด้วยนะครับ!
 

ช่วยเชียร์ให้เขียนได้จนถึงตอนนั้นด้วยเถอะ!!