ตอนที่130 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (18) 

 

มีชุดเมด ชุดตำรวจหญิงกระโปรงสั้น ชุดบันนี่เกิร์ล… แถมยังมีแม้กระทั่งชุดว่ายน้ำโรงเรียนอีกด้วย

 

เมื่อสาวๆเห็นชุดคอสเพลย์เหล่านั้น ก็เริ่มมีเสียงประณามดังขึ้นมาทันที

 

“อุ๊ย… แย่สุดๆไปเลย…”

 

“ว่าแล้วเชียว ที่จริงก็หวังอะไรแบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ… หื่นกามจริงๆ”

 

“เรื่องนี้ต้องขึ้นศาลแล้วล่ะ… โทษที่เรียกร้องคือตัดสิทธิ์ถาวรเข้าถึงแบบเลย”

 

บางทีอาจจะคิดว่าในจังหวะท้ายๆ ของวันแสนสนุกแบบนี้ที่ทุกคนกำลังอารมณ์ดี น่าจะทำให้ยอมได้ แต่ดูท่าแล้ว เสียงประณามจะดังเกินคาด

 

ผมได้แต่นั่งเงียบๆ ดูสถานการณ์ คิดว่าแบบนี้อาจจะต้องตัดสินใจไล่ออกแล้วล่ะมั้ง… แต่แล้ว――

 

“มะ… ไม่ๆ เดี๋ยวก่อน… ฟังก่อนให้จบเถอะ…”

 

เหมือนว่าจำเลยยังไม่ยอมแพ้ และยังมีข้อแก้ตัวอีก

 

“ก็มันเป็นบทลงโทษนี่นา ถ้าชนะก็ไม่ต้องใส่ไงล่ะ ถ้าพวกเธอชนะ แน่นอนว่าถ้าเรา พวกผู้ชายพวกเราก็ต้องใส่เหมือนกัน…”

 

“แบบนั้นน่ะ เหมือนเป็นบทลงโทษของเราต่างหาก พูดอะไรยังไงก็ไม่ช่วยหรอก”

 

คำประกาศอย่างไร้ปรานีของมัตสึนางะซัง เรียกเสียงเห็นด้วยจากสาวๆว่า “ใช่เลย ใช่เลย”

 

แน่นอนแหละ ถึงพวกผู้ชายจะใส่ชุดแบบนั้น ก็มีแต่จะกลายเป็นบทลงโทษของคนดูอยู่ดี

 

ดูเหมือนความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ที่แฝงด้วยความหื่นกามจะถูกทำลายลง ณ จุดนี้… ทว่าเขายังมีไพ่ตายที่ร้ายแรงซ่อนอยู่

 

“ว่าแล้ว ถ้ามีบทลงโทษเวลาแพ้ ก็ต้องมีรางวัลถ้าชนะด้วยสิ…!”

 

“รางวัล…? ยังไงก็ขนมหรือของถูกๆใช่มั้ยล่ะ…?”

 

“แต่นแต๊น! ขอบอกเลยว่าเป็น… บัตรกำนัลของห้างฟุคุชิมะยะ มูลค่า 10,000 เยน!!”

 

โหว… ยื่นของจริงจังขนาดนี้มาเลยเหรอ…!

 

ของรางวัลที่โอบะคุงยกขึ้นมาโชว์มันแทบจะเทียบเท่าเงินสด ผมถึงกับตะลึงไปชั่วขณะ

 

“บัตรของขวัญของฟุคุชิมะยะเหรอ…”

 

“ที่ชั้นสองของห้างนั้นมีร้าน House of Cosmos อยู่ใช่มั้ย? ใช้ที่นั่นได้ไหมนะ?”

 

“น่าจะได้นะ? ฉันกะจะซื้อเครื่องสำอางใหม่พอดีเลยล่ะ”

 

“ฉันอยากได้เค้กของร้านนิจิโยโดมากกว่า~”

 

“แต่ถ้าแพ้ก็ต้องใส่ชุดพวกนั้นใช่มั้ย…?”

 

“แต่ถ้าชนะ ก็ได้เงินตั้งหมื่นเยนเลยนะ…?”

 

แต่ว่า ผลกระทบของมันรุนแรงมาก

 

เพราะฟุคุชิมะยะคือห้างดังที่ใครๆก็รู้จัก

 

บัตรกำนัลมูลค่า 10,000 เยน ที่สามารถนำไปซื้อเครื่องสำอางยอดนิยม หรือของหวานอร่อยๆ จากในห้างได้ ถือเป็นไอเท็มระดับ “สลายใจสาวมัธยมปลาย” อย่างแท้จริง

 

บรรดาสาวๆ ที่ปฏิเสธอย่างหนักแน่นมาตลอด เริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไป “ถ้าแค่ชนะก็ไม่ต้องใส่นี่นา”

 

“ว้าว～ น่ารักจัง～! ฉันอยากใส่ชุดนี้～! มาเล่นกันเถอะ～ ดูน่าสนุกดี～!”

 

“นี่ๆจิซาโตะ… จะเล่นก็ได้ แต่ชุดอื่นๆมันอันตรายไปหน่อยไม่ใช่เหรอ…”

 

มัตสึนางะซังรีบห้ามท่าทีเร่งเร้าของทาคาซากิซัง ที่เหมือนจะยิ่งกระตุ้นบรรยากาศ

 

แน่นอนว่าถ้าแค่ชุดเมดก็คงแค่รู้สึกอาย แต่ถ้าเป็นชุดบันนี่หรือชุดว่ายน้ำแบบนักเรียนล่ะก็ คงจะเป็นความอับอายที่จะลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต

 

“อื่นๆ ที่ว่าน่ะ… ฉันว่าก็ไม่ได้แย่นะ? ฉันก็เคยใส่คล้ายๆแบบนั้นมาก่อนแล้วล่ะ…”

 

“เธอนี่มันจริงๆเลยนะ…”

 

“งั้นฉันขอร่วมด้วยล่ะกัน～! สู้สุดใจเลย～!”

 

ดูเหมือนสำหรับทาคาซากิซังแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ปัญหา เธอจึงประกาศเข้าร่วมอย่างกระตือรือร้น

 

“ฉันก็ลองเล่นดูดีกว่า ยังไงๆก็ยังไม่เคยได้อันดับท้ายๆเลย”

 

“งั้นฉันด้วย! รางวัลหมื่นเยนมันเย้ายวนเกินไป!”

 

และเหมือนว่าความกล้านั้นจะแพร่กระจาย คนอื่นๆก็ตบเท้าเข้าร่วมตามมา

 

น่ากลัวจริงๆ พลังของบัตรกำนัลที่แทบจะเป็นเงินสด…

 

“งั้น… ฉันก็ลงด้วยละกัน… อยากได้บัตรของขวัญนี่นา…”

 

“ดะ เดี๋ยวก่อน… ฮารุนะ… ถ้าเธอแพ้ก็ต้องใส่ชุดพวกนั้นต่อหน้าทุกคนเลยนะ…?”

 

ชูเอ่ยอย่างกังวลกับฟุจิโมโตะซังที่ดูเหมือนจะตัดสินใจเข้าร่วมตามคนอื่นไปแล้ว

 

เขาไม่อยากให้ใครคนอื่นได้เห็นเธอในสภาพน่าหวั่นไหวแบบนั้น

 

ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี แต่――

 

“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ถ้าชนะก็ไม่ต้องใส่… อีกอย่าง ก็แค่คิดว่าเหมือนยูนิฟอร์มวิ่งแข่งก็พอแล้ว… เพราะงั้น ฉันก็จะเข้าร่วมด้วย…!”

 

ฟุจิโมโตะซังประกาศเข้าร่วมอย่างไม่แยแสแม้แต่น้อย

 

เริ่มรู้สึกสงสารชูนิดๆแล้วล่ะ ที่โดนเมินตลอดเวลาแบบนั้น…

 

“แล้วฮิคารุจะเข้าร่วมมั้ย?”

 

“หือ? ฉันเหรอ? อืม～… แล้วเรย์ยะคุงโอเคเหรอ ถ้าคนอื่นได้เห็นฉันใส่ชุดแบบนั้นน่ะ?”

 

เมื่อถามถึงการเข้าร่วมของฮิคารุ เธอก็หันมาถามกลับอย่างมีเลศนัย

 

“ไม่ใช่ว่าฉันโอเคหรอกนะ…”

 

“แต่ก็ไม่ชอบใช่มั้ยล่ะ?”

 

“เพราะงั้นฉันมั่นใจว่าเธอจะชนะ 100% เพราะงั้นยังไงก็ไม่มีใครได้เห็นแน่นอน”

 

“อะไรเนี่ย～”

 

ฮิคารุหัวเราะคิกคักกับคำตอบของผม

 

ก็แน่นอนแหละ ถ้าเทียบกับสมาชิกทั้งหมด ยังไงฮิคารุก็ชนะแบบไร้คู่แข่งอยู่แล้ว ผมเลยไม่ห่วงแม้แต่น้อย

 

…และแล้วอย่างที่คาดไว้ ฮิคารุก็ไม่ได้ร่วมเล่น (หรือจะเรียกว่า ถูกตัดสิทธิ์โดยปริยาย)

 

หลังจากนั้น ก็มีการกำหนดกติกาภายใต้การพูดคุยของทั้งสองฝ่าย

 

เกมที่ใช้แข่งคือ “มาริโมะคาร์ท”

 

จะเล่นในระดับ 50cc จำนวน 4 สนาม และตัดสินแพ้ชนะจากคะแนนรวมตามอันดับในแต่ละรอบ

 

นอกจากนี้ยังมีการระบุข้อห้ามเพิ่มเติมเช่น หากผู้หญิงต้องใส่ชุดบทลงโทษ ห้ามถ่ายภาพโดยเด็ดขาด เป็นต้น

 

แล้วสงครามแย่งชิงบัตรของขวัญมูลค่าหนึ่งหมื่นเยน ระหว่างชายสี่หญิงสี่ก็เริ่มต้นขึ้น

 

“เอาล่ะ เริ่มต้นแล้ว! การแข่งขันมาริโมะคาร์ทฤดูร้อนชิงบัตรของขวัญฟุคุชิมะยะ! ผู้บรรยายคือฉันเอง! อาซาฮิ ฮิคารุ! และผู้บรรยายร่วมของเรา――”

 

“เอ่อ… ผู้บรรยายร่วมคือ คาเงยามะครับ… ต้องมีด้วยเหรอ…?”

 

เมื่อเริ่มต้นแนะนำกันตามพิธี ก็มีเสียงเฮขึ้นว่า “♥เรย์ยะ & ฮิคารุ♥” คู่รักแห่งรายการ

 

ดูเหมือนจะโดนแซวอีกพักใหญ่แหงๆ…

 

“ต้องมีสิ! งานนี้ต้องสร้างบรรยากาศให้สนุกไว้ก่อน!”

 

ฮิคารุก็ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษกว่าปกติ

 

บางทีอาจเพราะเธอเป็นฝ่ายเล่นมาตลอด พอได้มานั่งดูการแข่งขันแบบจริงจังก็รู้สึกแปลกใหม่

 

“เอาล่ะ แล้วการแข่งขันนี้ ควรโฟกัสตรงไหนบ้างคะ?”

 

“อืม… จากที่ดูตอนซ้อมก่อนหน้านี้ ระดับฝีมือค่อนข้างสูสีมาก คงเป็นการแข่งที่ตื่นเต้นสุดๆ ถ้าจะให้เลือกคนที่น่าจับตามองล่ะก็… ทาคาซากิซังมั้ง…”

 

“…อะไรเนี่ย? หมายความว่าอยากเห็นจิซาโตะใส่ชุดพวกนั้นใช่มั้ย…？”

 

“เอ๋～… คาเงะปิ～ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะแพ้ให้ก็ได้นะ～”

 

“ไม่ๆๆๆๆ ไม่ใช่! ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นเลยนะ…!”

 

เมื่อเจอสายตาน่ากลัวจากฮิคารุ ผมรีบแก้ตัวอย่างร้อนรน…

 

“ทาคาซากิซังมักจะเก็บไอเทมดีๆจากอันดับล่าง แล้วปั่นป่วนการแข่งขันพลิกกลับมาเป็นผู้นำได้บ่อยๆน่ะสิ……”

 

“อย่างนี้นี่เอง～…พูดอีกอย่างก็คือ เธออาจกลายเป็นพายุลูกใหญ่ได้สินะ？”

 

“ใช่แล้วล่ะ”

 

ผมอธิบายจนฮิคารุพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

 

ในการแข่งเมื่อกี้ ทาคาซากิที่เริ่มจากอันดับสุดท้าย ได้สายฟ้ามาหลายครั้งแล้วก็บดขยี้ผู้เล่นคนอื่นขึ้นมาเป็นที่หนึ่งในพริบตา

 

นิสัยชอบปั่นป่วนรอบตัวไม่ได้ใช้แค่ในชีวิตจริง แม้แต่ในเกมก็ยังเหมือนกัน

 

“เอาล่ะ! เริ่มตั้งต้นใหม่! เรซแรกเริ่มแล้วค่า! แล้วคนที่ใช้สตาร์ทแดชที่ฉันสอนไปได้อย่างสมบูรณ์แบบ พุ่งขึ้นมานำเป็นอันดับหนึ่งก็คือ มัตสึนางะซังค่า!!”

 

 

“ขอโทษนะ แต่ฉันจะหนีต่อไปแบบนี้แหละ!”

 

ทันทีที่การแข่งขันเริ่ม มัตสึนางะซังก็ใช้จังหวะออกตัวจรวด พุ่งขึ้นมาเหนือคนอื่นไปหนึ่งช่วงตัว

 

ตอนแรกเธอยังกลัวการโดนลงโทษขนาดนั้นแท้ ๆ แต่พอลงแข่งจริงก็ตั้งใจเอาจริงเต็มที่

 

“ตามมาด้วยโอบะซัง, ฟุจิโมโตะซัง, ยามาชิตะซัง…… ส่วนทาคาซากิซังที่พลาดจังหวะออกตัว กลับโดนทิ้งห่างจากกลุ่มนำ กลายเป็นอันดับสุดท้าย!”

 

ในขณะที่ฮิคารุกำลังพากย์บรรยากาศการแข่งอย่างคล่องแคล่ว ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นทันทีในสนาม

 

“ว้าย! อย่าผลักสิ! แบบนั้นนายเองก็ตกเองเหมือนกันแล้วเห็นมั้ย!?”

 

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกตัวละครของผู้ชายอีกคนพุ่งชน จนทั้งคู่ตกจากสนาม

 

“อะไรเนี่ย……ไม่โอเคเลยจริงๆ”

“คุคุคุ……”

ในขณะที่โดนด่าจากเด็กผู้หญิงที่เสียจังหวะอย่างหนัก เขาก็แค่หัวเราะใจเย็นๆ

 

แล้วเหตุการณ์แบบเดียวกันนี้ก็เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เปลี่ยนแค่เป้าหมาย

 

“อีกแล้วเหรอ!?”

“ว้าย! คราวนี้มาทางฉัน……!”

 

“โอ้วว! คิโนะอุเอะซังที่ควบคุมโยปปี้! ตกจากสนามอีกครั้ง! แล้วก็พาพิโนะฮิโกะไปตกด้วยกันเลย!!”

 

เขาไม่ได้สนใจอันดับของตัวเองเลย เอาแต่พุ่งชนขัดขวางฝ่ายเด็กผู้หญิงอยู่ตลอด

 

บางครั้งก็ตัดหน้าชนเข้าไปตรงๆ บางทีก็ใช้ไอเทมแรงๆจากอันดับล่างใส่พวกเธอ

 

ผมเริ่มสงสัยว่าเขาทำแบบนั้นเพื่ออะไรกันแน่ จนกระทั่งเห็นเขาหันไปส่งสายตาให้ผู้ชายอีกคนหนึ่ง

 

…อย่างนี้นี่เอง…!

 

ตรงนั้นเองที่ผมเข้าใจได้ว่ากฎการชนะของฝ่ายหญิงกับฝ่ายชายไม่เหมือนกัน

 

เด็กผู้หญิงต้องหลีกเลี่ยงอันดับล่างให้ได้ทุกคน ไม่งั้นต้องทำโทษ แต่ฝ่ายชายไม่จำเป็นต้องชนะ

 

แค่ทำให้เด็กผู้หญิงหลายคนตกไปอยู่อันดับล่าง แล้วให้พวกเธอโดนคอสเพลย์ก็พอ

 

ถึงตัวเองจะจบที่อันดับสุดท้ายแล้วต้องใส่ชุดว่ายน้ำโรงเรียนก็ยอม!

 

พวกเขาน่าจะแอบตกลงกันไว้ตอนที่คุยเรื่องกติกาเมื่อกี้ว่าใครจะเป็นคนคอยขัดขวาง

 

แม้มันจะเป็นการจับกลุ่มเล่นทีมเวิร์คแบบชัดๆ แต่ก็ไม่มีในกติกาว่าห้ามทำ

 

งานนี้ฝ่ายชายวางแผนมาดีกว่า ผมเลยไม่พูดอะไรออกไป แค่เฝ้ามองการแข่งต่อไป

 

“ตอนนี้เหลือครึ่งสุดท้ายของรอบสุดท้ายแล้ว! อันดับหนึ่งคือโอบะซัง อันดับสองคือมุคาโมโตะซัง! สองหนุ่มนี้จะเข้าเส้นชัยแบบไม่มีดราม่าอะไรได้จริงหรือ!?”

 

การแข่งขันเข้าสู่ช่วงท้าย ฮิคารุก็พากย์ด้วยความตื่นเต้นมากขึ้น

 

แต่เพราะมีการขัดขวางเกิดขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ระยะห่างระหว่างกลุ่มนำที่เป็นฝ่ายชาย กับฝ่ายตามที่เป็นฝ่ายหญิงก็ห่างกันชัดเจน

 

คงพลิกสถานการณ์จากตรงนี้ยากมากจริงๆ

 

โอบะกับมุคาโมโตะกำลังจะเข้าเส้นชัยพร้อมกัน――

 

“ฮารุน๊าาาาาาาาาาาา!!”

 

ตัวละครดองกี้คองที่ชูควบคุมอยู่ โผล่มาจากด้านข้าง พุ่งชนทั้งสองคนตกลงไปในเหว!

 

“หา!? โคมิยะ!?”

 

ทั้งสองคนร้องด้วยความตกใจแบบคาดไม่ถึง

 

มาจากไหนกัน!? ด้านหน้าพวกเราไม่มีใครอยู่เลยนี่นา

 

แต่ผมคนเดียวที่จับตามินิแม็พอย่างใกล้ชิด ก่อนจะรู้คำตอบ

 

ใช่แล้ว――เขาเห็นแนวโน้มของเกมตั้งแต่รอบที่สอง แล้วรออยู่ตรงเส้นชัยเพื่อรอให้สองคนนั้นมาถึง

 

แม้ว่าจะทำแบบนั้นแล้วตัวเองต้องกลายเป็นรอบสุดท้ายแน่นอน――เพื่อปกป้องเกียรติของแฟนสาวของเขา

 

พูดว่าแมนก็แมนอยู่นะ แต่ว่า…

 

“แล้วนี่คือการโจมตีด้านข้างสุดแรงจากโคมิยะคุง!! เขาพุ่งใส่สองคนที่นำอยู่จนตกจากสนามไปพร้อมกับตัวเอง!! ขอให้ทุกคนจับตามองไว้ให้ดี! นี่แหละคือน้ำหนักชีวิตของลูกผู้ชาย――!!”

 

เสียงพากย์ของฮิคารุดังขึ้นทั่วห้องนั่งเล่น พร้อมกับความฮือฮาและเสียงตะโกนเชียร์

 

อา…ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงไปหมดแล้วจริงๆ…