ตอนที่129 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (17)

 

“เรย์ยะ… ฮิคารุ…”

 

ในห้วงเวลาที่เหมือนหยุดนิ่ง ใครบางคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องก็อ่านออกเสียงตัวหนังสือที่เขียนอยู่บนหน้าจอ

 

จากนั้น เว้นจังหวะไปครู่เดียว ทันใดนั้นเสียงหัวเราะระเบิดออกมาราวกับการระเบิดของชั้นบรรยากาศ

 

“อ๊า ฮ่าๆๆ!! อะไรกันเนี่ย～!! หวานกันแบบแปลกๆอีกแล้ว～!!”

 

“ปะ…ปวดท้องเลย.. .’♥เรย์ยะ＆ฮิคารุ♥’ เนี่ย…ไม่ไหวแล้ว…”

 

“เอ่อ…คือ…อันนี้เป็นบัญชีของเรย์ยะคุง แล้วอันนี้ของฉัน…ส่วนอันที่สามนี่…เราสองคนตั้งไว้ไว้เล่นด้วยกัน…ไอเดียล้อมด้วยหัวใจนั่นเป็นของฉันเอง แต่เรย์ยะคุงก็บอกว่าโอเค…”

 

ฮิคารุที่เป็นคนตั้งค่าบัญชีเองก็หน้าแดงกล่ำเหมือนโดนดาเมจจากตัวเอง

 

ไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไง เธอก็เริ่มอธิบายรายละเอียดแบบละเอียดยิบด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

 

“อ๊ายย…อย่ามาอธิบายจริงจังแบบนั้นสิ…น่ารักเกินไปแล้ว…”

 

“ถ้าโดนหวานใส่แบบนี้ก็บอกเลยว่ายอมแพ้…”

 

“ไม่ไหวแล้วจริงๆ …เป็นคู่รักบ้าที่เกินไปแล้ว…ฟุฟุ…”

 

ทุกคนพากันดิ้นพล่านเพราะอารมณ์หลากหลายจนแทบหายใจไม่ออก

 

“เรย์ยะ นายชนะพวกฉันแล้วล่ะ…”

 

ชู วางมือแปะบนไหล่ผมราวกับจะบอกว่า “ตำแหน่งคู่รักตัวท็อปของโรงเรียนนี้เป็นของพวกนายแล้ว”

 

คนอื่นๆก็พากันส่งเสียงเชียร์เราอย่างต่อเนื่อง

 

อาย…อายเกินไปแล้ว…

 

ความอายนี้ อาจจะมากกว่าตอนที่โดนฮิคารุป้อนกลางที่สาธารณะอีก

 

ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะกลายเป็นราชาที่เผารีสอร์ตนี้ให้มอดไหม้ด้วยไฟที่พุ่งออกจากหน้าได้เลย

 

“คาเงยามะคุง…อย่าบอกนะว่านายตั้งใจเอามาให้พวกเราดูเนี่ย？”

 

“ไม่ใช่ๆ ไม่มีทาง…”

 

“จริงอ่ะ～？”

 

“จะ…จริงสิ…ว่าแต่มาตัดสินใจกันดีกว่า ว่าจะเล่นอะไรกัน…ใช้บัญชีของฉันก็ได้…”

 

เพื่อเบี่ยงประเด็น ผมจึงหยิบคอนโทรลเลอร์ขึ้นมาแล้วเลือกบัญชีของตัวเอง

 

“เอ～…จะไม่ใช้บัญชีของพวกสองคนเหรอ～？”

 

“ถ้างั้น พวกเราจะนั่งดูสองคนเล่นกันหวานๆก็ได้นะ～”

 

“พอเลยน่า…ถ้ายังแซวกันไม่หยุด ฉันจะโกรธแล้วนะ!”

 

ถึงจะพูดแบบนั้น ฮิคารุก็ยังยิ้มเขินๆอยู่ดี

 

“ขอโทษ ขอโทษ ก็สองคนน่ารักเกินไปนี่นา”

 

“งั้นก็ได้! ถ้าอย่างนั้นก็จะไม่แคร์สายตาใครแล้ว หวานให้เต็มที่ไปเลย!”

 

“ดะ…เดี๋ยวสิ ฮิคารุ…”

 

เธอเอาตัวเข้ามาแนบผมทันทีตามที่พูด ทำเอาผมตั้งตัวไม่ทัน

 

แล้วพอคนอื่นเห็นก็ตะโกนแซวกันอีกรอบ วนลูปไม่รู้จบ

 

อยู่ข้างๆอาซาฮิ ฮิคารุ ไม่ว่าใครก็กลายเป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

“ว่าแต่ มีเกมอะไรบ้างล่ะ？”

 

“ก็หลายแนวเลยนะ…เล่นหลายคนก็มีทั้งแบบช่วยกันกับแบบแข่งกัน…”

 

“ขอแบบง่ายๆดีกว่า～”

 

“งั้น…มาริโมะคาร์ตเป็นไง？”

 

ผมเลื่อนเคอร์เซอร์ไปที่เกมแข่งรถระดับชาติแล้วเสนอขึ้นมา

 

“มาริคาร์เหรอ ก็ดีนะ？”

 

“ดีเลย เล่นเปลี่ยนกันทีละตาไปก็ได้”

 

“เห็นด้วย～! ไม่มีข้อโต้แย้ง!”

 

…ว่ากันตามนั้น เกมแรกจึงตัดสินใจเป็นมาริโมะคาร์ต

 

ผมรีบส่งคอนโทรลเลอร์ให้ทุกคน

 

หลังแจกเสร็จ ผมไปนั่งที่มุมโซฟาห่างออกมาหน่อย

 

วันนี้ผมจะไม่เล่นเอง จะเป็นผู้สังเกตการณ์เพื่อให้ทุกคนสนุกมากกว่า

 

“เลือกตัวไหนดีน้า～”

 

“ฉันเอาโยปปี้!”

 

“อ๊า～! โยปปี้โดนแย่ง～ งั้นฉันเอาปิโนฮิโกะแทน!”

 

“งั้นฉันเอามาริโมะ!”

 

“ฮิคารุจะเลือกอะไร？”

 

“แน่นอน…ต้องโควาอีจิสิ!”

 

“หา～…”

 

ทุกคนเลือกตัวละครและรถของตัวเอง แล้วการแข่งขันรอบแรกก็เริ่มต้น

 

3…2…1…สตาร์ท!

 

เปิดฉากด้วยการพุ่งออกไปอย่างแรงทันที—คนที่ทำได้ก็คือฮิคารุ

 

แล้วก็แน่นอน เธอก็เข้าเส้นชัยที่หนึ่งแบบทิ้งห่างโดยไม่มีดราม่าใดๆ

 

“เย้～! ชนะแล้ว～!”

 

“ฮิคารุๆ…”

 

ผมเรียกเธอด้วยเสียงเบาแล้วโบกมือเรียก

 

“หืม～？อะไรเหรอ～？”

 

“เธอเล่นจริงจังเกินไปแล้ว…ช่วยเล่นเบามือหน่อย…”

 

พูดเตือนเธอแบบให้คนอื่นไม่ได้ยิน

 

ในกลุ่มมีหลายคนที่เพิ่งเคยจับเกมแบบนี้ครั้งแรก ถ้ามีคนที่เล่นเทพแบบวิ่งไลน์เป๊ะๆกับใช้มินิเทอร์โบต่อเนื่องมันจะไม่สนุก

 

เพราะเปิดเกมมาก็โชว์อะไรอลังเกินไป ทุกคนเลยไม่รู้จะมีปฏิกิริชายังไง

 

“เอ๋…พอเป็นการแข่งขันก็เผลอจริงจังไปหน่อย…”

 

“ยังไงวันนี้พวกเราต้องคอยดูแลให้ทุกคนสนุกนะ”

 

“รับทราบ! งั้นฉันก็นั่งตรงนี้เป็นผู้ควบคุมเกมละกัน!”

 

พอได้รับการเตือนรอบสอง ฮิคารุก็ขยับมานั่งแนบข้างผมอีกครั้ง

 

บางที อาจจะตั้งใจให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ได้…

 

เกมกลับมาเริ่มใหม่โดยไม่มีฮิคารุเข้าร่วม ทำให้เกิดความสมดุลพอดี

 

“นี่～! ตอนลอยอยู่ยิงสายฟ้าใส่ได้ไง! ขี้โกง!”

 

“ฮ่า ๆ ๆ! ในเกมไม่มีคำว่าขี้โกงหรอก!”

 

“อ๊า～…บ้าเอ๊ย～…ฮิคารุ! สอนวิธีออกตัวแรงหน่อย! ฉันจะเอาชนะให้ได้!”

 

“เอ่อ…ตอนที่นับ 2 ปุ๊บ ให้เหยียบคันเร่ง…”

 

ไม่มีใครเก่งโดดเด่นเกินไป คนที่แพ้ผมกับฮิคารุก็จะช่วยแนะนำเล็กน้อย

 

ด้วยวิธีนี้ ทำให้เกมมีสมดุลดีขึ้น การแข่งขันก็เลยสนุกยิ่งกว่าเดิม

 

คิดไว้ว่าถ้ามีโอกาสเล่นกับหลายคน เกมนี้น่าจะดี—ซึ่งตอนนี้ก็เกินความคาดหวังไปไกลมาก

 

ผมรู้สึกซาบซึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดในเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

 

“ถึงจะเล่นกันแค่เราสองคนก็สนุก แต่เล่นกันหลายคนแบบนี้ก็สนุกดีเนอะ!”

 

ฮิคารุหันมายิ้มกว้าง พูดอย่างมีความสุข

 

“อืม สนุกดี”

 

ผมตอบสั้นๆอย่างตรงไปตรงมา

 

จริงๆแล้วอยากจะพูดอีกอย่างว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ” แต่ก็เขินเกินกว่าจะพูดออกไป แถมกลัวว่าเธอจะงงด้วยเลยเก็บไว้ในใจ

 

ระหว่างที่ผมนั่งมองทุกคนสนุกสนานกับเกมอยู่นั้น—

 

“งั้น～…ตอนนี้ทุกคนเริ่มสนุกแล้ว เรามาเข้าสู่ของจริงกันเถอะ!”

 

โอบะคุง หนุ่มผู้เป็นเจ้าภาพกิจกรรมพูดพลางลุกขึ้นวางคอนโทรลเลอร์

 

“ของจริง？”

 

“อย่าบอกนะว่าคิดแผนแปลกๆอีกแล้ว？”

 

“เดี๋ยวก็รู้～ รับรองว่าสนุกแน่นอน!”

 

เขายิ้มมั่นใจ แล้วเดินไปมุมห้อง

 

สาวๆที่นำโดยมัตสึนางะซังส่งสายตาระแวง

 

ผมเองก็เฝ้าดูอย่างสนใจว่าเขาจะทำอะไร แล้วเขาก็เริ่มค้นถุงพลาสติกจากร้านราคาถูกที่เขาเอามา

 

ในนั้นน่าจะมีแค่ขนมกับของปาร์ตี้…เดี๋ยวนะ…

 

ภาพของโอบะคุงที่กำลังคุ้ยถุงซ้อนทับกับความทรงจำก่อนหน้านี้

 

ใช่แล้ว…อาซาฮิ ฮิคารุเองก็เคยซื้อของจากร้านถูกๆแบบนี้…ของยอดฮิตในหมวดปาร์ตี้ก็คือ…!

 

“แจ๊น～! รอบต่อไปใครได้ที่โหล่ ต้องใส่ชุดลงโทษพวกนี้นะ!!”

 

ว่าแล้ว เขาก็ชูชุดคอสเพลย์หลากหลายแบบขึ้นมาในมือทั้งสองข้าง