ตอนที่129 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (17)
“เรย์ยะ… ฮิคารุ…”
ในห้วงเวลาที่เหมือนหยุดนิ่ง ใครบางคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องก็อ่านออกเสียงตัวหนังสือที่เขียนอยู่บนหน้าจอ
จากนั้น เว้นจังหวะไปครู่เดียว ทันใดนั้นเสียงหัวเราะระเบิดออกมาราวกับการระเบิดของชั้นบรรยากาศ
“อ๊า ฮ่าๆๆ!! อะไรกันเนี่ย~!! หวานกันแบบแปลกๆอีกแล้ว~!!”
“ปะ…ปวดท้องเลย.. .’♥เรย์ยะ&ฮิคารุ♥’ เนี่ย…ไม่ไหวแล้ว…”
“เอ่อ…คือ…อันนี้เป็นบัญชีของเรย์ยะคุง แล้วอันนี้ของฉัน…ส่วนอันที่สามนี่…เราสองคนตั้งไว้ไว้เล่นด้วยกัน…ไอเดียล้อมด้วยหัวใจนั่นเป็นของฉันเอง แต่เรย์ยะคุงก็บอกว่าโอเค…”
ฮิคารุที่เป็นคนตั้งค่าบัญชีเองก็หน้าแดงกล่ำเหมือนโดนดาเมจจากตัวเอง
ไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไง เธอก็เริ่มอธิบายรายละเอียดแบบละเอียดยิบด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“อ๊ายย…อย่ามาอธิบายจริงจังแบบนั้นสิ…น่ารักเกินไปแล้ว…”
“ถ้าโดนหวานใส่แบบนี้ก็บอกเลยว่ายอมแพ้…”
“ไม่ไหวแล้วจริงๆ …เป็นคู่รักบ้าที่เกินไปแล้ว…ฟุฟุ…”
ทุกคนพากันดิ้นพล่านเพราะอารมณ์หลากหลายจนแทบหายใจไม่ออก
“เรย์ยะ นายชนะพวกฉันแล้วล่ะ…”
ชู วางมือแปะบนไหล่ผมราวกับจะบอกว่า “ตำแหน่งคู่รักตัวท็อปของโรงเรียนนี้เป็นของพวกนายแล้ว”
คนอื่นๆก็พากันส่งเสียงเชียร์เราอย่างต่อเนื่อง
อาย…อายเกินไปแล้ว…
ความอายนี้ อาจจะมากกว่าตอนที่โดนฮิคารุป้อนกลางที่สาธารณะอีก
ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะกลายเป็นราชาที่เผารีสอร์ตนี้ให้มอดไหม้ด้วยไฟที่พุ่งออกจากหน้าได้เลย
“คาเงยามะคุง…อย่าบอกนะว่านายตั้งใจเอามาให้พวกเราดูเนี่ย?”
“ไม่ใช่ๆ ไม่มีทาง…”
“จริงอ่ะ~?”
“จะ…จริงสิ…ว่าแต่มาตัดสินใจกันดีกว่า ว่าจะเล่นอะไรกัน…ใช้บัญชีของฉันก็ได้…”
เพื่อเบี่ยงประเด็น ผมจึงหยิบคอนโทรลเลอร์ขึ้นมาแล้วเลือกบัญชีของตัวเอง
“เอ~…จะไม่ใช้บัญชีของพวกสองคนเหรอ~?”
“ถ้างั้น พวกเราจะนั่งดูสองคนเล่นกันหวานๆก็ได้นะ~”
“พอเลยน่า…ถ้ายังแซวกันไม่หยุด ฉันจะโกรธแล้วนะ!”
ถึงจะพูดแบบนั้น ฮิคารุก็ยังยิ้มเขินๆอยู่ดี
“ขอโทษ ขอโทษ ก็สองคนน่ารักเกินไปนี่นา”
“งั้นก็ได้! ถ้าอย่างนั้นก็จะไม่แคร์สายตาใครแล้ว หวานให้เต็มที่ไปเลย!”
“ดะ…เดี๋ยวสิ ฮิคารุ…”
เธอเอาตัวเข้ามาแนบผมทันทีตามที่พูด ทำเอาผมตั้งตัวไม่ทัน
แล้วพอคนอื่นเห็นก็ตะโกนแซวกันอีกรอบ วนลูปไม่รู้จบ
อยู่ข้างๆอาซาฮิ ฮิคารุ ไม่ว่าใครก็กลายเป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ว่าแต่ มีเกมอะไรบ้างล่ะ?”
“ก็หลายแนวเลยนะ…เล่นหลายคนก็มีทั้งแบบช่วยกันกับแบบแข่งกัน…”
“ขอแบบง่ายๆดีกว่า~”
“งั้น…มาริโมะคาร์ตเป็นไง?”
ผมเลื่อนเคอร์เซอร์ไปที่เกมแข่งรถระดับชาติแล้วเสนอขึ้นมา
“มาริคาร์เหรอ ก็ดีนะ?”
“ดีเลย เล่นเปลี่ยนกันทีละตาไปก็ได้”
“เห็นด้วย~! ไม่มีข้อโต้แย้ง!”
…ว่ากันตามนั้น เกมแรกจึงตัดสินใจเป็นมาริโมะคาร์ต
ผมรีบส่งคอนโทรลเลอร์ให้ทุกคน
หลังแจกเสร็จ ผมไปนั่งที่มุมโซฟาห่างออกมาหน่อย
วันนี้ผมจะไม่เล่นเอง จะเป็นผู้สังเกตการณ์เพื่อให้ทุกคนสนุกมากกว่า
“เลือกตัวไหนดีน้า~”
“ฉันเอาโยปปี้!”
“อ๊า~! โยปปี้โดนแย่ง~ งั้นฉันเอาปิโนฮิโกะแทน!”
“งั้นฉันเอามาริโมะ!”
“ฮิคารุจะเลือกอะไร?”
“แน่นอน…ต้องโควาอีจิสิ!”
“หา~…”
ทุกคนเลือกตัวละครและรถของตัวเอง แล้วการแข่งขันรอบแรกก็เริ่มต้น
3…2…1…สตาร์ท!
เปิดฉากด้วยการพุ่งออกไปอย่างแรงทันที—คนที่ทำได้ก็คือฮิคารุ
แล้วก็แน่นอน เธอก็เข้าเส้นชัยที่หนึ่งแบบทิ้งห่างโดยไม่มีดราม่าใดๆ
“เย้~! ชนะแล้ว~!”
“ฮิคารุๆ…”
ผมเรียกเธอด้วยเสียงเบาแล้วโบกมือเรียก
“หืม~?อะไรเหรอ~?”
“เธอเล่นจริงจังเกินไปแล้ว…ช่วยเล่นเบามือหน่อย…”
พูดเตือนเธอแบบให้คนอื่นไม่ได้ยิน
ในกลุ่มมีหลายคนที่เพิ่งเคยจับเกมแบบนี้ครั้งแรก ถ้ามีคนที่เล่นเทพแบบวิ่งไลน์เป๊ะๆกับใช้มินิเทอร์โบต่อเนื่องมันจะไม่สนุก
เพราะเปิดเกมมาก็โชว์อะไรอลังเกินไป ทุกคนเลยไม่รู้จะมีปฏิกิริชายังไง
“เอ๋…พอเป็นการแข่งขันก็เผลอจริงจังไปหน่อย…”
“ยังไงวันนี้พวกเราต้องคอยดูแลให้ทุกคนสนุกนะ”
“รับทราบ! งั้นฉันก็นั่งตรงนี้เป็นผู้ควบคุมเกมละกัน!”
พอได้รับการเตือนรอบสอง ฮิคารุก็ขยับมานั่งแนบข้างผมอีกครั้ง
บางที อาจจะตั้งใจให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ได้…
เกมกลับมาเริ่มใหม่โดยไม่มีฮิคารุเข้าร่วม ทำให้เกิดความสมดุลพอดี
“นี่~! ตอนลอยอยู่ยิงสายฟ้าใส่ได้ไง! ขี้โกง!”
“ฮ่า ๆ ๆ! ในเกมไม่มีคำว่าขี้โกงหรอก!”
“อ๊า~…บ้าเอ๊ย~…ฮิคารุ! สอนวิธีออกตัวแรงหน่อย! ฉันจะเอาชนะให้ได้!”
“เอ่อ…ตอนที่นับ 2 ปุ๊บ ให้เหยียบคันเร่ง…”
ไม่มีใครเก่งโดดเด่นเกินไป คนที่แพ้ผมกับฮิคารุก็จะช่วยแนะนำเล็กน้อย
ด้วยวิธีนี้ ทำให้เกมมีสมดุลดีขึ้น การแข่งขันก็เลยสนุกยิ่งกว่าเดิม
คิดไว้ว่าถ้ามีโอกาสเล่นกับหลายคน เกมนี้น่าจะดี—ซึ่งตอนนี้ก็เกินความคาดหวังไปไกลมาก
ผมรู้สึกซาบซึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดในเมื่อไม่กี่เดือนก่อน
“ถึงจะเล่นกันแค่เราสองคนก็สนุก แต่เล่นกันหลายคนแบบนี้ก็สนุกดีเนอะ!”
ฮิคารุหันมายิ้มกว้าง พูดอย่างมีความสุข
“อืม สนุกดี”
ผมตอบสั้นๆอย่างตรงไปตรงมา
จริงๆแล้วอยากจะพูดอีกอย่างว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ” แต่ก็เขินเกินกว่าจะพูดออกไป แถมกลัวว่าเธอจะงงด้วยเลยเก็บไว้ในใจ
ระหว่างที่ผมนั่งมองทุกคนสนุกสนานกับเกมอยู่นั้น—
“งั้น~…ตอนนี้ทุกคนเริ่มสนุกแล้ว เรามาเข้าสู่ของจริงกันเถอะ!”
โอบะคุง หนุ่มผู้เป็นเจ้าภาพกิจกรรมพูดพลางลุกขึ้นวางคอนโทรลเลอร์
“ของจริง?”
“อย่าบอกนะว่าคิดแผนแปลกๆอีกแล้ว?”
“เดี๋ยวก็รู้~ รับรองว่าสนุกแน่นอน!”
เขายิ้มมั่นใจ แล้วเดินไปมุมห้อง
สาวๆที่นำโดยมัตสึนางะซังส่งสายตาระแวง
ผมเองก็เฝ้าดูอย่างสนใจว่าเขาจะทำอะไร แล้วเขาก็เริ่มค้นถุงพลาสติกจากร้านราคาถูกที่เขาเอามา
ในนั้นน่าจะมีแค่ขนมกับของปาร์ตี้…เดี๋ยวนะ…
ภาพของโอบะคุงที่กำลังคุ้ยถุงซ้อนทับกับความทรงจำก่อนหน้านี้
ใช่แล้ว…อาซาฮิ ฮิคารุเองก็เคยซื้อของจากร้านถูกๆแบบนี้…ของยอดฮิตในหมวดปาร์ตี้ก็คือ…!
“แจ๊น~! รอบต่อไปใครได้ที่โหล่ ต้องใส่ชุดลงโทษพวกนี้นะ!!”
ว่าแล้ว เขาก็ชูชุดคอสเพลย์หลากหลายแบบขึ้นมาในมือทั้งสองข้าง
MANGA DISCUSSION