ตอนที่126 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (14)

 

“นี่ไง อ้าา～ม”

 

เธอยื่นเนื้อชิ้นหนึ่งที่หนีบด้วยตะเกียบมายื่นจ่อที่ปากของผมอีกครั้ง

 

ไม่ใช่ความเข้าใจผิดแน่ๆ—เธอจะให้ผม “อ้าา~ม” กลางสายตาผู้คนแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ

 

“ตะ-ตอนนี้ขอไว้หน่อยเถอะ…”

 

“ขอไว้หน่อย… หมายความว่ายังไงเหรอ…?”

 

รอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสายตาเย็นเยียบและเจือด้วยความขุ่นเคือง

 

ดูเหมือนว่าเธอยังคงไม่พอใจที่ก่อนหน้านี้ผมถูกผู้หญิงคนอื่นเอาอกเอาใจ

 

เธอกำลังใช้แรงกดดันเงียบๆ เพื่อเตือนให้ทุกคนเห็นว่าใครกันแน่ที่เป็น “แฟนตัวจริง”

 

“ก็… ตอนนี้ทุกคนอยู่กันครบเลย…”

 

แต่เพราะว่า ‘อาซาฮิ ฮิคารุ’ เป็นคนที่ไม่ว่าอะไรก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้โดยธรรมชาติ

 

แน่นอนว่าตอนนี้ ทุกสายตาก็มองมาที่เราสองคนอีกครั้ง

 

ผมจ้องไปที่เนื้อที่ถูกยื่นมาตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากฝูงผู้หญิง

 

“อายอะไรกันเล่า~ รีบกินสิ~!”

 

นั่นเหมือนเป็นสัญญาณให้เสียงล้อเลียนต่างๆดังขึ้น

 

“ใช่เลย~ ฮิคารุบอกจะป้อนให้ขนาดนี้แล้วนะ~”

 

“เร็วเข้าสิ~ รีบกินเลย~”

 

“ว่าแต่ ‘อ้าา~ม’ เนี่ยพวกเธอสนิทกันเกินไปแล้วรึเปล่า~?”

 

ถึงจะฟังดูเหมือนโดนแกล้ง แต่มันก็ไม่ใช่บรรยากาศแย่อะไร—เพราะมันมาจากจังหวะต่อเนื่องของความสนุกก่อนหน้านี้ล่ะนะ

 

ถ้านี่คือขั้นตอนหนึ่งในการทำให้ทุกคนยอมรับว่าผมกับฮิคารุเป็นคู่รักกันจริงๆแล้วล่ะก็… คงต้องทำใจยอมรับ

 

“เอ้า—อ้าา~ม”

“อะ… อ้าาม…”

 

ผมตัดสินใจแล้ว จึงอ้าปากรับเนื้อชิ้นนั้น

 

เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นรอบๆ ขณะที่ผมงับเนื้อที่ถูกหั่นชิ้นใหญ่กว่าปกติเข้าปาก กลิ่นเครื่องเทศที่ผสมอย่างดีลอยอบอวลอยู่ภายใน

 

เนื้อนุ่มกว่าที่คาดไว้มากเมื่อเทียบกับหน้าตา และรสชาติของมันก็กระจายไปทั่วปาก

 

กลิ่นสาบของเนื้อวัวถูกกลบสนิทด้วยเครื่องเทศ รสชาติที่ได้คือความอร่อยล้วนๆ

 

ก็แน่อยู่แล้วล่ะ… ฮิคารุทำอาหารเก่งอยู่แล้วนี่นา…

 

“อร่อยมั้ย?”

 

“อืม อร่อยมากเลย รสชาติมันแบบ… ได้อารมณ์แบบบาร์บีคิวจริงๆ”

 

“งั้น… อีกชิ้นนึงนะ~ อ้าา~ม”

 

เธอยื่นเนื้อชิ้นต่อไปมาอย่างเป็นธรรมชาติ

 

ผมจำใจต้องอ้าปากอีกครั้ง และเคี้ยวอย่างเงียบๆ

 

“อร่อยมั้ย?”

 

“แน่นอนว่าอร่อย แต่…”

 

“ใช่มั้ย~? อ้าา~ม อร่อยมั้ย~?”

 

ครั้งที่สองแล้ว และมันยังมีครั้งที่สาม สี่…

 

ถ้าผมบอกว่าอร่อย เธอก็จะอารมณ์ดี และยื่นชิ้นต่อไปมาให้ไม่จบไม่สิ้น

 

“โห… โชว์กันสุดๆไปเลยอ่ะ อยู่ในโลกของสองคนเกินไปแล้ว~”

 

“แค่ดูพวกนายก็เขินแล้วนะ หวานจนน้ำตาลขึ้นตาเลย…”

 

“แต่ก็จริงนะ ฮิคารุดูเป็นคนที่ถ้ารักใครก็จะมองไม่เห็นอย่างอื่นเลย”

 

“ใช่ๆ~ เหมือนจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ”

 

“เอ๋~? ฉันดูเป็นแบบนั้นเลยเหรอ…?”

 

ฮิคารุพูดด้วยสีหน้ากึ่งไม่พอใจเมื่อได้ยินคำประเมินจากเพื่อนๆ

 

“จะว่า ‘ดู’ ก็ไม่เชิงหรอก… ตอนนี้ก็เห็นชัดๆอยู่แล้วนี่ไง”

 

“เอ๋~ งั้นเหรอ~? ฉันว่าฉันก็ดูเป็นหลายๆอย่างอยู่นะ…?”

 

คำพูดนั้นของฮิคารุ ทำให้คนรอบข้างพากันถอนหายใจพร้อมกันแล้วพูดว่า “ไม่เลยสักนิด…”

 

“ว่าแต่ คาเงยามะคุงไม่เหนื่อยเหรอ? ก็รู้ๆอยู่ว่าฮิคารุปกติแล้วนิสัยเหมือนเด็ก”

 

“ฮะฮะฮะ…”

 

“เดี๋ยวสิ เรย์ยะคุง! หัวเราะทำไมเนี่ย!? เห็นด้วยเหรอ!?”

 

“…ก็ประมาณครึ่งหนึ่งล่ะมั้ง?”

 

“ครึ่งนึงเลยเหรอ!? เดี๋ยวนะ—ฉันเกิดก่อนด้วยซ้ำ เพราะงั้นต้องเป็นผู้ใหญ่กว่าสิ!”

 

“ก็เพราะเอาแต่พูดแบบนี้ไงล่ะ…”

 

มัตสึนางะซังพูดแทงใจดำเต็มๆจนทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

 

ทางฝั่งผู้ชายเองก็ยังดูสับสน ว่าทำไมจู่ๆผมถึงกลมกลืนกับกลุ่มผู้หญิงได้ขนาดนี้

 

“ว่าแต่ ฮิคารุวันเกิดไม่ใช่อาทิตย์หน้าเหรอ?”

 

“อื้ม ใช่แล้ว~ วันที่ 8 สิงหาคม จะอายุ 17 แล้วล่ะ!”

 

“งั้น ขอแฮปปี้เบิร์ธเดย์ล่วงหน้านะ!”

 

“ขอบคุณจ้า~!”

 

เสียงเชียร์ดังขึ้นพร้อมกับที่ทุกคนยกแก้วที่มีเครื่องดื่มขึ้นมา

 

ผมรู้สึกแปลกๆที่ตัวเองมาอยู่กลางบรรยากาศสดใสแบบนี้ได้

“ว่าแต่…วันเกิดนี่ จะอยู่กันแค่สองคนเลยเหรอ?”

 

ในขณะที่ผมกำลังกินเนื้อชิ้นที่เจ็ดที่ฮิคารุยื่นมาอย่างเป็นอัตโนมัติ มีผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้นมา

 

“เอ่อ…คือว่า…”

 

“อื้ม! วางแผนว่าจะไปกินเค้กกันที่บ้านเรย์ยะคุงน่ะ!”

 

ฮิคารุตอบแทนผมแบบไม่คิดอะไรมาก

 

“หืม? คาเงยามะคุงอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ? งั้นก็อยู่กันสองคนที่ห้อง?”

 

“ใช่ๆ~ จริงๆแล้วไม่ใช่แค่วันเกิดนะ ปกติก็อยู่ด้วยกันประจำอยู่แล้ว~”

 

เธอพูดออกมาราวกับไม่สนเลยว่าจะถูกเข้าใจผิด

 

“จริงเหรอ?”

 

“อ-อืม ก็…ประมาณนั้นแหละ…”

 

ผมตอบอย่างลังเลเล็กน้อย—ในหัวนึกถึงความเป็นไปได้ที่อาจมีข่าวลือไม่ดีเพราะยังเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลาย

 

“แต่…วันเกิดอยู่กันสองคน ไม่น่าจะมีแค่กินเค้กใช่มั้ย?”

 

“แน่นอนสิ~ มีอย่างอื่นอีกตั้งหลายอย่าง! ก็วันเกิดทั้งทีนี่นา~”

 

“อ-อย่างอื่นเนี่ย…หมายถึงอะไรบ้างเหรอ…?”

 

เสียงกลืนน้ำลายของสาวๆดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

 

“เป็นความลับของเราสองคนจ้า~!”

 

ฮิคารุตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เสียงกรี๊ดดังขึ้นทันที

 

ไม่รู้ว่าพวกเธอจินตนาการไปถึงไหนแล้ว แต่ความจริงคือแค่จะเล่นเกมใหม่ที่เก็บไว้รอวันนี้แค่นั้นเอง…

 

“อิจฉาอ่ะ~ เห็นพวกเธอแล้ว อยากมีแฟนบ้างเลย~”

 

“จริง~ หวานกันขนาดนี้ ฉันจะละลายแล้วเนี่ย~”

 

“อยากเป็นคู่รักบ้าบอแบบพวกเธอบ้าง~”

 

ดูเหมือนตอนนี้คนรอบข้างจะเลิกมองผมกับฮิคารุว่าเป็น ‘คู่ที่ดูไม่เข้ากัน’ แล้ว กลายเป็น ‘คู่รักบ้าบอที่หวานกันจนน่าเอ็นดู’ ไปแทน

 

คงต้องดีใจใช่ไหมนะ…

 

“นี่ๆ! พวกเธอมัวแต่สนใจเรย์จนลืมคนอื่นไปแล้วรึเปล่า!?”

 

โอซามุที่ดูจะทนไม่ไหวก็โพล่งออกมา

 

“ถ้าเรื่องความบ้ารักล่ะก็ เราก็ไม่แพ้หรอก! ใช่มั้ย ฮารุนะ! เรามาอ้าปากกันบ้างดีกว่า—!”

 

“เอ๊ะ? ไม่เอาอ่ะ เขินจะตาย ใครจะทำล่ะ…”

 

ทิ้งให้โอซามุยืนร้องไห้เดียวดาย และบรรยากาศบาร์บีคิวก็ยังคงคึกคักต่อไป

 

ฮิคารุป้อนเนื้อแทบทั้งหมดให้ผมกินอยู่คนเดียว หรืออยู่ดีๆก็มีแข่งทาย “วัตถุลับในแกงกะหรี่” แล้วผมดันชนะซะงั้น พอตกค่ำก็เล่นดอกไม้ไฟที่เตรียมมากันอย่างสนุกสนาน

 

ถึงจะรู้สึกเหนื่อยกับความคึกคักของกลุ่มพลังบวกนี้ แต่พอถึงตอนจบ ผมก็รู้สึกเหมือนได้กลมกลืนกับพวกเขาบ้างแล้ว

 

หลังจากช่วยกันเก็บของเรียบร้อย ก็แยกกันกลับที่พักชายหญิง แล้วก็เหลือแค่เลือกห้องนอนแล้วพักผ่อน

 

ตอนที่ผมเริ่มคิดแบบนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ

 

“……เอาล่ะ งั้นไปหาพวกสาวๆกันเถอะ!”