ตอนที่122 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (10)

 

“เอ๋……?”

 

เสียง “เอ๊ะ” ที่ขุ่นมัวที่สุดหลุดออกมาจากปากของฮิคารุ

 

ผมเองก็ส่งสายตาไปว่า “ผู้หญิงคนนี้อยู่ดีๆก็พูดอะไรออกมาฟะ” แต่ทาคาซากิซังไม่ได้ใส่ใจอะไรและพูดต่อ

 

“หืม? ฮิคะไม่รู้สึกอยากทำอะไรเลยเหรอเวลาสวีทอยู่กับแฟนสองต่อสองน่ะ?”

“ม-ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก… เอ่อ… เอ๊ะ เอ่อ… เอ๋…”

 

พอเจอคำถามที่ตรงเกินไป ฮิคารุก็ถึงกับสับสนจนขนาดผมยังไม่เคยเห็นมาก่อน

 

ทำไมวันนี้ถึงมีแต่เรื่องแบบนี้กันนะ

 

หรือว่าทุกคนโดนบรรยากาศและความร้อนของทะเลหน้าร้อนเล่นงานจนหัวลอยกันหมดแล้ว?

 

ก็เคยได้ยินอยู่ว่าผู้หญิงน่ะเวลาเล่นมุกลามกจะโหดกว่าผู้ชาย แต่นี่พวกเธอคุยเรื่องแบบนี้กันเป็นปกติเหรอเนี่ย

 

…ไม่สิ ไม่ใช่เวลามาคิดแบบนั้น

 

ฉันรู้สึกว่านี่มันมากเกินไปแล้วเลยแทรกเข้าไปในบทสนทนาของทั้งสองคน

 

“ทา-ทาคาซากิซัง… เรื่องแบบนี้มันละเอียดอ่อนเกินไปที่จะพูดกันตรงนี้นะครับ…”
 

“เอ๋～ แต่คาเงะปี้เองก็อยากทำใช่มั้ยล่ะ?”

“ม-ไม่… คือ ไม่ใช่แบบนั้น…”
 

“ก็ผู้ชายทุกคนชอบกันทั้งนั้นนี่～”

 

อ-อะไรกันเนี่ย ผู้หญิงคนนี้ คุยกันไม่รู้เรื่องสุดๆเลย…

 

เหมือนตัวละครสายเบอร์เซิร์กที่ไม่รับคำสั่งอะไรทั้งนั้น

 

ความใจกล้าเกินไปของเธอทำให้เผลอบ่นในใจออกมา

 

“ก็เพราะแบบนั้น ถ้าไม่ยอมให้เขาทำล่ะก็ เดี๋ยวเขาก็ไปมองผู้หญิงคนอื่น――”
 

“จิซาโตะ”

 

คำพูดของทาคาซากิซังถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของซากุระมิยะซังที่เรียกชื่อของเธอ

 

“หืม? มิยะมิยะ มีอะไรเหรอ～?”
 

“รู้จักคำว่า ‘ละเอียดอ่อน’ มั้ย?”

 

จากนั้นเธอก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เหมือนโกรธแทนพวกผม

 

“เอ～? ก็ฮิคะบอกว่าอยากถามอะไรก็ได้เองนี่～”
 

“พอเลย! มานี่มา!”
 

“อ๊าา～ ไม่เอา～!”

 

แล้วเธอก็จับเสื้อชูชีพของทาคาซากิซังลากออกไปจากพวกเรา

 

“ข-ขอโทษนะ ทั้งสองคน… จิซาโตะน่ะ รอตั้งแต่ก่อนมาแล้วก็เลยตื่นเต้นเกินไปหน่อย…”

“ม-ไม่หรอก ซากุระมิยะซังไม่ต้องขอโทษแทนก็ได้…”

“ก็ฉันเป็นคนขอให้พาเธอมาด้วยนี่นา… จิซาโตะ เธอก็ขอโทษด้วยสิ!”

“ขอโทษค่า～”

 

ทาคาซากิซังก็ขอโทษทั้งที่คอเสื้อเสื้อชูชีพยังถูกจับอยู่ราวกับแมวบ้าน

 

ตอนนั้นผมก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย แต่ฮิคารุข้างๆยังหน้าแดงก่ำแล้วก็ก้มหน้าไม่พูดอะไร

 

จากเมื่อกี้ที่อยู่ใกล้กันจนไหล่ชนกัน ตอนนี้ก็รู้สึกว่าเธออยู่ห่างออกไปนิดนึง

 

“อ๊ะ ดูเหมือนว่ากำลังจะเร่งความเร็วแล้วล่ะ ควรจับให้แน่นไว้นะ”

 

คนที่ขับเจ็ตสกีข้างหน้าโบกมือมาทางพวกเรา เป็นสัญญาณว่าเขาจะเร่งความเร็วแล้ว ให้เราจับให้แน่นๆ

 

ผมรีบจับที่จับบนท่อยางแน่นๆ

 

จากนั้นเจ็ตสกีก็พ่นน้ำออกมาทางด้านหลังอย่างรุนแรง

 

หลังจากนั้นเพียงครู่ ความเร่งก็ส่งผลมาถึงพวกเรา

 

แรง G ถูกส่งมาในทิศตรงข้ามกับทิศทางที่มุ่งหน้าไป ร่างกายเราถูกกดลงและท่อยางกดตัวลงในน้ำ

 

ลมที่มีกลิ่นเค็มอ่อนๆตีเข้าหน้า และเวลาข้ามคลื่นก็รู้สึกถึงความลอยตัวอย่างประหลาด

 

เมื่อเจ็ตสกีเปลี่ยนทิศทางนิดเดียว แรงเหวี่ยงก็ทำให้แรงด้านข้างที่ส่งมาที่ท่อยางมากยิ่งขึ้น

 

เมื่อเจ็ตสกีที่ลากเราอยู่เลี้ยวไปเล็กน้อย ก็เกิดแรงเหวี่ยงกระแทกด้านข้างใส่ห่วงยางที่เรานั่งอยู่

 

เข้าใจแล้วล่ะ ถึงแม้มันจะดูน่ารัก แต่จริงๆแล้วเป็นกิจกรรมที่เร้าใจไม่น้อย

 

ขณะที่สามสาวกรี๊ดกร๊าดกันอยู่ ผมก็อดไม่ได้ที่จะเผลอวิเคราะห์สถานการณ์อย่างเยือกเย็นตามนิสัย

 

เราถูกลากอยู่อย่างนั้นต่อไปอีกสักพัก จนกระทั่งทุกคนดูเหมือนจะพอใจกันแล้ว กิจกรรมก็มาถึงจุดสิ้นสุด

 

เราถูกลากกลับไปยังท่าเรือเดิมอย่างช้าๆโดยเจ็ตสกี

 

“ระวังด้วยนะ ตอนลุกขึ้นอาจล้มได้”

 

ผมลงจากห่วงยางเป็นคนแรก แล้วยื่นมือไปช่วยฮิคารุที่กำลังจะลงตามมา—

 

“มะ…ไม่เป็นไร…ขอบใจนะ…”

 

เธอไม่รับมือผม และพยายามลงจากห่วงยางด้วยตัวเอง

 

ท่าทีห่างเหินของเธอทำให้ผมรู้สึกงุนงงอยู่พักหนึ่ง แล้วทาคาซากิก็ลงตามมา

 

“สนุกดีน้า~ แต่ต้องเกร็งจับตลอดเลย เหนื่อยชะมัด…”

 

ดูเหมือนจะเหนื่อยจริงๆ เธอเดินไปทางร่มเงาโดยไม่มาป้วนเปี้ยนแหย่ผมเหมือนเคย

 

สุดท้ายซากุระมิยะก็พยายามจะลงจากห่วงยาง… แต่ตอนนั้นผมสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ

 

“ซากุระมิยะซัง หน้าเธอดูไม่ดีเลยนะ? เป็นอะไรรึเปล่า?”

 

แม้จะมีเครื่องสำอางปกปิดอยู่ แต่สีหน้าของเธอก็ซีดจนน่าตกใจ

 

“เอ๋? อ๋า…อาจจะเมาเอาก็ได้นะ…แบบว่า มันแรงกว่าที่คิดไว้น่ะ”

 

เธอเหมือนไม่อยากให้คนเห็น รีบเดินผ่านหน้าผมไปพลางปิดหน้าไว้

 

“มิยาโกะ เป็นไรไหม…?”

 

“มิยะมิยะ เป็นห่วงนะ~”

 

สองคนที่กำลังจะเดินออกไปข้างหน้า กลับย้อนมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

 

“บอกว่าไม่เป็นไรไง… ไม่ต้องมารุมกันแบบนี้ก็ได้…”

 

“แต่ว่า ดูไม่ค่อยดีเลยนะ…”

 

“พักแป๊บเดี๋ยวก็หายแล้ว… เอาล่ะ ไปกันเถอะ สองคนไม่ต้องห่วงเราก็ได้นะ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนนะ”

 

“ง่า~ มิยะมิยะ~ รอด้วยสิ~”

 

ซากุระมิยะเริ่มเดินไปคนเดียว ทาคาซากิก็รีบวิ่งตามไป

 

“มิยาโกะ…จะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ…?”

 

ฮิคารุพูดขึ้นเบาๆพลางมองแผ่นหลังของพวกเธอที่เดินจากไป

 

“ยังเดินเองได้อยู่ ก็คงไม่ถึงขั้นแย่มั้ง”

 

“ก็หวังว่าอย่างนั้นนะ…”

 

ฮิคารุหันกลับมามองผม สีหน้าดูไม่ค่อยสบายใจ

 

พอเราสบตากัน ต่างฝ่ายก็ต่างรีบหลบตา

 

…ก็จะให้ไม่คิดอะไรหลังจากเรื่องเมื่อกี้ได้ยังไงกัน

 

“…ต่อไปเอาไงดี?”

 

“อืม…เริ่มอยากลงไปว่ายน้ำในทะเลแบบปกติแล้วล่ะ…”

 

“งั้นก็เอางั้นเลยละกัน…”

 

“อื้ม…”

 

ฮิคารุพยักหน้าเบาๆแล้วเริ่มเดิน

 

ปกติถ้าเป็นแบบนี้ เธอมักจะเป็นฝ่ายมากุมมือผมเองก่อนเสมอ

 

แต่ตอนนี้จิตใจเราทั้งสองฝ่ายอ่อนไหวเกินกว่าจะสัมผัสกันแบบนั้นได้ง่ายๆ

 

ถึงอย่างนั้น เราสองคนก็ไม่ได้เลือกที่จะไม่จับมือกัน

 

ในจังหวะเดียวกับที่ผมยื่นมือออกไป เธอก็ยื่นมือมาเช่นกัน

 

นิ้วมือเราค่อยๆสอดประสานกันทีละนิดอย่างแผ่วเบา

 

“ร…ร้อนเนอะ…”

 

“อื้ม…ร้อน…”

 

ไม่รู้ว่าเป็นอุณหภูมิของอากาศ หรืออุณหภูมิของตัวเราเอง

 

แต่ส่วนที่สัมผัสกันมันร้อนราวกับจะลุกเป็นไฟ

 

“ว่าแต่ว่า ฮิคารุ… เรื่องเมื่อกี้น่ะ…”

 

ผมเริ่มบทสนทนา ขณะที่พวกเราเดินเงียบๆไปทางทะเล

 

“เมื่อกี้…?”

 

“ก็ที่ทาคาซากิซังพูดไว้น่ะ…”

 

“เอ๊ะ…มะ หมายถึง…อะ อันนั้นเหรอ…?”

 

พอได้ยินคำพูดนั้น ฮิคารุก็ขยับตัวถอยห่างเล็กน้อย

 

“มะ…ไม่ใช่อันนั้น… แบบว่า เรื่องที่บอกว่าผู้ชายมักจะวอกแวกอะไรแบบนั้นน่ะ…”

 

“อ๊ะ…! มะ…หมายถึงเรื่องนั้นสินะ…!”

 

“ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนอื่นเป็นยังไงนะ แต่ฉันจะไม่มีวันวอกแวกจากฮิคารุไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม… อยากให้เชื่อใจในจุดนั้นน่ะ…”

 

แม้จะยังไม่กล้าสบตา แต่เรื่องที่สำคัญที่สุด ผมก็อยากบอกเธอให้รับรู้ไว้ก่อน

 

ฮิคารุหยุดเดินอยู่ชั่วขณะ เหมือนจะตกใจเล็กน้อย แล้วก็พูดขึ้นว่า

 

“…จริงเหรอ?”

 

เธอบีบมือผมแน่น พร้อมส่งยิ้มซุกซนมาให้

 

“จะ…จริงสิ”

 

“แต่ว่า…เมื่อกี้ก็แอบมองชุดว่ายน้ำของมิยาโกะกับจิซาโตะใช่มั้ยล่ะ…?”

 

“บะ…เปล่านะ! ก็แค่หันไปทางนั้นบ้างเฉยๆ!”

 

“แค่หันไปบ้างก็คือมองแหละน่า…”

 

เธอมองมาด้วยแววตาเย็นเยียบแบบจ้องจับผิด

 

แต่ดูจากท่าทีแล้ว เธอคงแค่แหย่ผมเล่นมากกว่าจะจริงจัง

 

“ก็เราอยู่ด้วยกันนี่นา เหลือบไปเห็นในระยะสายตาก็เป็นเรื่องปกติ…”

 

ถ้าเธอจะแกล้งมาแบบนี้ งั้นผมเองก็—

 

“แต่ถ้าเป็นชุดว่ายน้ำของฮิคารุน่ะนะ…ฉันคงจะจ้องแบบไม่ละสายตาจนเธอลำบากเลยล่ะ”

 

“เฮ้อ…เรย์ยะคุงเนี่ย…จริงๆเลยนะ”

 

เธอถอนหายใจ เหมือนจะหมดคำพูด

 

แต่ในจังหวะนั้นเอง เธอก็รูดซิปชุดว่ายน้ำลงจนสุด ด้วยท่าทางเบาๆราวกับว่าเธออยากให้ผมเห็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว

 

LEGEND FELLED

 

ผมได้รับ “ความทรงจำแห่งฤดูร้อนของฮิคารุและทะเล” มาแล้วล่ะ