ตอนที่120 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (8)

 

“ชุดว่ายน้ำ… เลือกชุดนั้นเหรอ?”

 

ผมพูดพลางเงยหน้ามองฮิคารุที่กำลังจ้องมาทางผม

 

ซิปที่ถูกปลดลงไปประมาณ 20 เซนติเมตรทำให้ช่วงหน้าอกเผยออกมาอย่างชัดเจน และในที่สุดก็เผยให้เห็นว่าเธอใส่ชุดว่ายน้ำตัวไหน

 

ชุดว่ายน้ำท่อนบนแบบแฟลร์ที่มีสีขาวเป็นหลัก ซึ่งเป็นชุดที่เธอลองเป็นชุดที่สองในวันนั้นที่ห้างสรรพสินค้า

 

“ห๊ะ!? ชุะ…ชุดว่ายน้ำ…!? ตะ…ตอนไหนเนี่ย!”

 

ฮิคารุตกใจสุดขีด รีบเอาแขนทั้งสองข้างไขว้กันไว้ตรงหน้าอกเพื่อปิดบังทันที

 

ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองรูดซิปลงเอง

 

“การปิดบังมันผิดกติกานะ? ก็ตัวพลังชีวิตมันลดลงแล้วนี่นา”

 

“มุ…”

 

เมื่อผมทักออกไป ฮิคารุก็เม้มปากอย่างไม่พอใจ

 

บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอปิดไปแล้วทีหนึ่ง ทำให้รู้สึกเขินที่จะเปิดใหม่อีกรอบก็ได้

 

แต่สุดท้ายก็ยอมรับว่ากฎที่ตั้งไว้ก็คือกฎ เธอจึงยอมลดแขนที่ปิดไว้ลง

 

แล้วร่างในชุดว่ายน้ำของเธอก็กลับมาอยู่ในสายตาผมอีกครั้ง

 

“ว่าแต่… เป็นยังไงบ้าง? ปกติฉันไม่ค่อยใส่แนวแบบนี้เท่าไหร่ เลยไม่ค่อยมั่นใจน่ะ…”

 

เธอถามมาด้วยท่าทางแข็งนิดๆ เหมือนไม่ค่อยแน่ใจ เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

 

“ไม่สิ… อย่างที่บอกไปแล้วว่ามันเข้ากับเธอมากๆ… น่ารักสุดๆเลยล่ะ”

 

แม้ว่าจะได้เห็นแค่ช่วงบนของหน้าอกเท่านั้น แต่คำชมก็หลุดออกมาอย่างลื่นไหลแบบไม่รู้ตัว

 

ในขณะที่ฮิคารุก็ตอบกลับว่า “หืม~” แต่สีหน้ากลับปิดบังความดีใจไว้ไม่มิดเลย

 

เธอขยับร่างกายบังคับบอร์ดด้วยน้ำหนักอย่างคล่องแคล่ว แกว่งไปมาเหมือนกำลังเต้นรำ

 

“ว่าแต่… ถามหน่อยสิ… เธอเอาชุดอื่นที่ซื้อวันนั้นมาด้วยไหม?”
 

“ก็พกมาเผื่อไว้อยู่หรอกนะ…”
 

“งั้นก็หมายความว่า… ยังมีโอกาสได้เห็นชุดอื่นด้วยใช่ไหมล่ะ…?”
 

“…เรื่องแบบนั้น ต้องเอาชนะฉันให้ได้ก่อนสิ”

 

เธอชี้ไปที่ซิปที่ยังปิดอยู่ พร้อมบอกว่าพลังชีวิตยังเหลืออีกตั้งครึ่งหนึ่ง

 

หลังจากนั้น พวกเราก็พายบอร์ดเล่นในทะเลกันต่ออีกพักหนึ่ง

 

ผมที่เคยตกน้ำครั้งนึงแล้ว กลับล้มกลิ้งหลายครั้งจนดูเหมือนไม่ได้เคยชินกับมันเลย

 

แต่คำพูดของฮิคารุที่ว่า “แบบนั้นก็สนุกดีเหมือนกันแหละ” ก็คงจะจริง เพราะมันก็สนุกในแบบของมันอยู่เหมือนกัน

 

“สนุกสุดๆไปเลย!”

 

ทันทีที่เอาบอร์ดไปคืน ฮิคารุก็ตะโกนออกมาด้วยความดีใจ

 

“เนอะ! ต่อไปทำอะไรดีล่ะ!?”

 

ดูเหมือนว่าเธอยังไม่พอใจแค่นี้ ยังมีแรงเหลือเฟืออีก

 

“อะไรก็ได้ ฉันตามหมดแหละ… แต่ก่อนอื่นขอพักก่อนนะ”
 

“เอ๋~ พักเหรอ~ ก็ได้อยู่หรอกนะ……”

 

แม้จะดูผิดหวังเล็กน้อย แต่ความจริงระหว่างผมกับฮิคารุนั้นมีความแตกต่างเรื่องพละกำลังอยู่

 

ถ้าเล่นต่อไปตามจังหวะของเธอ มีหวังหมดแรงแน่นอน

 

ก็เพราะว่าผมต้องเก็บแรงไว้จนถึงพรุ่งนี้…

 

‘ไม่แน่นะ บางทีอาซาฮิซังอาจจะรออยู่ก็ได้?’

 

…ม่ายยยยยยย ไม่ใช่เพราะคิดแบบนั้นเลยสักนิด!

 

ผมส่ายหัวไล่ความคิดต่ำๆที่ผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

 

“เป็นอะไรเหรอ?”
 

“มะ…ไม่ใช่อะไรหรอก…ว่าแต่ ร้านนั้นดูดีไหม?”

 

ผมชี้ไปร้านคาเฟ่สุดเก๋สีฟ้าทางหน้าต่าง

 

“อื้ม! ดูน่าไปมาก! ไปกันเลย!”
 

“ก็บอกว่าอย่าวิ่งสิ เดี๋ยวก็… เฮ้อ ไม่เป็นไรละ”

 

ฮิคารุดึงแขนผมแล้ววิ่งไปยังร้านด้วยกัน

 

ตัวร้านก็ตกแต่งดูดีเหมือนกับภายนอก และเต็มไปด้วยลูกค้า

 

แม้จะไม่มีเพื่อนรุ่นเดียวกัน แต่ก็มีตั้งแต่คู่รักมหาวิทยาลัยยันคู่สามีภรรยาในวัยสามสิบขึ้นไป

 

อาจเพราะบรรยากาศร้านดึงดูดให้คู่รักเข้ามามากกว่าคนเดียว

 

“ริสต์แบนด์ก็ฟรีใช่มั้ยเนี่ย สุดยอดเลย～”
 

“อืม ที่จริงแล้วคือจะสรุปค่าใช้จ่ายตอนเช็คเอาต์ แล้วเพราะเราได้สิทธิ์เชิญพิเศษเลยฟรีทั้งหมดน่ะ”
 

“ไม่ว่าจะยังไง ก็เพราะมิยาโกะล่ะเนอะ～ งั้นมาดูเมนูกันดีกว่า～”

 

ฮิคารุหยิบแท็บเล็ตขึ้นมาดูเมนู

 

“เมนูนี้ชื่อว่า ซันไชน์ทรอปิคอลดรีมสแปลชเอกซ์โพลชั่น มันจะเป็นยังไงกันนะ!?”
 

“เอ่อ…ก็คงจะเป็นน้ำผลไม้ทรอปิคอลแบบซันไชน์ที่สแปลชแล้วก็เอกซ์โพลชั่นมั้ง……”

 

ชื่อเมนูแต่ละอันยิ่งใหญ่มากจนน่าจะเป็นสไตล์ของเจ้าของร้าน

 

“โอเค งั้นฉันเอาอันนี้แหละ เอ็กโซติกพาราไดซ์เบลนด์・ซันเดย์เฟียสต้า! แล้วเรย์ยะคุงล่ะ?”
 

“อืม… งั้นเอาเหมือนกันก็ได้”

 

เพราะแต่ละเมนูชื่อเว่อร์เกินจนไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็นยังไงเลยขอเกาะไปกับเธอ

 

“ถ้าเอาเหมือนกัน… เหมือนว่าจะมีแบบ ทวิน นะ”
 

“ทวิน…?”
 

“นี่ไง…แบบมีหลอดดูดสองคนอะ”

 

หน้าจอแท็บเล็ตที่เธอหมุนให้ดูมีภาพเครื่องดื่มหลอดคู่รูปหัวใจเสียบอยู่

 

‘แบบนี้แหละน้า~ อยากดื่มด้วยกันจังเลยน้า~’

 

สายตาเธอมองมาทางผมด้วยท่าทีออดอ้อนแบบไม่พูดออกมา

 

“อ๊ะ… แบบนี้เองเหรอ…”
 

“ใช่ แบบนี้แหละ”

 

โต๊ะอยู่ติดหน้าต่าง มองเห็นจากด้านนอกชัดเจน

 

ไม่ใช่แค่ลูกค้าทั่วไป เพื่อนร่วมชั้นก็อาจมาเห็นได้

 

อยากจะตอบสนองให้เธอ แต่ก็เขินเกินไปจริงๆ

 

“แบบนี้จะได้น้อยกว่าหน่อยด้วย… แถมดื่มแบบตามจังหวะตัวเองดีกว่า――”

 

พยายามพูดให้เธอเปลี่ยนใจเลือกคนละแก้ว แต่…

 

ฮิคารุก็เอานิ้วไปไล่แตะซิปโดยไม่พูดอะไร

 

โดนเอาของสำคัญที่สุดในทริปนี้มาเป็นตัวประกันแบบนี้ ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกดปุ่ม ‘สั่ง’

 

“ขอบคุณที่รอค่ะ～ เอ็กโซติกพาราไดซ์เบลนด์・ซันเดย์เฟียสต้า แบบทวินค่า～”

 

พนักงานหญิงนำแก้วใหญ่ที่มีหลอดดูดคู่รูปรักหัวใจมาวาง

 

“ว้าว～ น่ากินจัง～ กินล่ะนะ～ค้าา!”

 

ฮิคารุหยิบหลอดฝั่งตัวเองขึ้นดูดก่อน

 

ของเหลวสีชมพูไหลผ่านครึ่งหนึ่งของหัวใจ

 

“อืม～ หวานแล้วก็ทรอปิคอล～! เรย์ยะคุงไม่ดื่มเหรอ?”
 

“ดะ…ดื่มสิ…”

 

ผมตัดสินใจเอาหน้าเข้าไปใกล้หลอดดูด

 

ในขณะเดียวกันฮิคารุก็เริ่มดูดพร้อมกัน ใบหน้าเราห่างกันแค่ประมาณ 30 เซนติเมตร

 

ริมฝีปากของเธอที่แต้มกลอสเบาๆ ดูชุ่มฉ่ำและเย้ายวน

 

ทั้งที่ตอนจูบจริงๆยังเข้าใกล้กว่านี้ แต่กลับใจเต้นแรงเป็นพิเศษ

 

ผมคาบหลอดไว้ ดูดของเหลวสีชมพูขึ้นมาจากแก้ว

 

มันไหลผ่านหลอดของผม แล้วหัวใจในแก้วก็สมบูรณ์

 

ถึงจะไม่มีเพื่อนร่วมชั้นเห็น แต่ก็น่าอายสุดๆ… แล้วก็หวานสุดๆ

 

หลังจากพักเบรกเล็กน้อย พวกเราก็กลับไปยังเคาน์เตอร์กิจกรรมอีกครั้ง

 

“ต่อไปจะทำอะไรดีน้า～!”

 

ฮิคารุที่เติมพลังใจและพลังกายเต็มเปี่ยม กระโดดก้าวยิ้มอย่างสดใส

 

“เวคบอร์ดเป็นไง!?”
 

“เวคบอร์ด… นั่นคือที่ถูกเรือลากใช่มั้ย?”
 

“ใช่เลย! ดูน่าสนุกดีออก!”
 

“ก็น่าสนุกนะ… แต่สำหรับฉันน่าจะยากไปหน่อย…”

 

แค่บอร์ดพายเมื่อกี้ก็ยังล้มหลายรอบ แล้วอันนี้ต้องถูกลากด้วยความเร็วหลายเท่า ยิ่งกว่ายาก คงอันตรายด้วย

 

“อืม～… ก็จริงเนอะ～ งั้น…”

 

ฮิคารุที่เข้าใจดี วางมือแนบแก้มคิดกิจกรรมถัดไป แล้ว――

 

“อ๊ะ! คะเงะปี้～!”

 

ได้ยินเสียงเรียกชื่อที่ทำให้ร่างผมแข็งทื่ออย่างฉับพลัน

 

หันไปตามเสียงพื้นไม้ที่ลั่นเอี๊ยดอ๊าด ก็เห็นทาคาซากิซังกำลังวิ่งตรงมาพร้อมกับสิ่งต่างๆ ที่กระเพื่อมตามตัวเธอ…

 

 

 

 

(TL : พรุ่งนี้ไม่รู้งดมั้ย ดูก่อนนะ)