ตอนที่117 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (5)

 

“ดะ เดี๋ยวก่อน…! ขอล่ะ… หยุดแป๊บนึงได้ไหม…!”

 

ถึงจะวิ่งพุ่งออกไปบนชายหาดเหมือนในละครวัยรุ่นก็เถอะ แต่ยังไม่ทันถึงร้อยเมตร ผมก็ต้องประกาศยอมแพ้ซะแล้ว

 

“เอ๋～… ก็ดีเหมือนกันนะ เดินช้าๆมองทะเลไปพลางก็โอเค”

 

ฮิคารุบอกด้วยสีหน้าเสียดายนิดๆ ก่อนจะชะลอฝีเท้าให้ผม

 

ผมหยุดเดิน หายใจหอบจนไหล่กระเพื่อม พยายามตั้งสติกลับมา

 

ถึงจะเป็นช่วงหน้าร้อนก็เถอะ แต่กับความไร้พลังของตัวเองก็รู้สึกอับอายอยู่ไม่น้อย

 

ในทางกลับกัน ฮิคารุแทบไม่มีอาการเหนื่อยเลย มีแค่เหงื่อซึมๆเท่านั้น

 

ทั้งที่เมื่อกี้ยังเล่นวอลเลย์บอลชายหาดกันอย่างจริงจังแท้ ๆ ร่างกายเธอแข็งแกร่งเกินไปแล้ว…

 

“ไม่เป็นไร…เหรอ?”

 

“มะ ไม่เป็นไร… ฉันกินน้ำเยอะอยู่แล้ว…”

 

ผมตอบกลับฮิคารุที่โน้มตัวมาดูอาการ พร้อมสูดหายใจลึกๆเอาออกซิเจนเข้าไปในปอด

 

“โอเค… ไปกันเถอะ”

 

“อื้อ!”

 

คราวนี้เราเดินเคียงข้างกันบนชายหาดอย่างช้าๆ

 

ด้านขวามือคือชายหาดทรายขาวที่เปล่งประกายใต้แสงแดดจ้า กับทะเลสีน้ำเงินสดใส

 

ด้านซ้ายเป็นคาเฟ่เก๋ๆสไตล์เพิงริมทะเล ที่ให้บริการทั้งอาหารและพักผ่อน

 

วิวแบบนี้ มองไปพร้อมกับฮิคารุแล้วรู้สึกราวกับทุกอย่างถูกสร้างมาเพื่อพวกเราแค่สองคน

 

“ฮือฮื่อฮือ～♪”

 

ข้างๆผม ฮิคารุก็ฮัมเพลงหน้าร้อนยอดฮิตพลางแกว่งมือที่จับผมอยู่ไปมาอย่างอารมณ์ดี

 

“วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยนะ?”

 

“ก็แน่อยู่แล้ว! ก็ทะเลนี่นา! ทะเล!”

 

“ขนาดนั้นเลยเหรอ ชอบทะเลมากขนาดนั้นเลย?”

 

“อื้อ! ก็มันหน้าร้อน… แล้วก็ทะเลนี่นา!”

 

เธอหันมาทางผมพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่

 

แม้คำตอบจะไม่ได้อธิบายอะไรเลย แต่ความสุขของเธอมันก็สื่อออกมาได้ชัดเจน

 

“แล้วเรย์ยะคุงไม่ชอบทะเลเหรอ?”

 

“อืม… ก็ไม่ได้คิดว่าจะชอบหรือไม่ชอบแฮะ บ้านเกิดฉันอยู่ใกล้ทะเลด้วย ก็เลยรู้สึกว่ามันเป็นของธรรมดา”

 

“เห～งั้นเหรอ… บ้านเกิดของเรย์ยะคุงเหรอ… สักวันฉันอยากไปจัง～”

 

“จะว่าไปก็ไม่มีอะไรให้เที่ยวขนาดนั้นหรอกนะ”

 

“เหรอ～ แต่ถ้าไปกับเรย์ยะคุงล่ะก็ ไปที่ไหนก็ต้องสนุกอยู่แล้วล่ะ!”

 

ฮิคารุพูดพร้อมรอยยิ้มสดใสยิ่งกว่าแสงแดด

 

พูดอะไรแบบนี้ได้อย่างไม่เขินอายหรือลังเลเลย… นี่มันโกงชัดๆ

 

“ว่าแต่…ไม่ร้อนเหรอ?”

 

ผมเปลี่ยนหัวข้อ พูดพลางชี้ไปที่ตัวฮิคารุ

 

ตั้งแต่มาถึงชายหาด เธอก็ยังใส่เสื้อตัวนอกทับอยู่ตลอด

 

ดูเหมือนจะเป็นเสื้อกันรังสียูวีแบบที่ใส่ลงน้ำได้ด้วย

 

แม้จะเข้าใจว่าใส่เพื่อลดการเปิดเผยผิวก็เถอะ แต่แม้แต่ตอนเล่นวอลเลย์บอลเธอก็ยังใส่อยู่ มันก็ดูร้อนเกินไปจริงๆ

 

“อืม～ ร้อนก็ร้อนแหละ แต่ก็หน้าร้อนนี่นา! แล้วตัวนี้มันกันยูวีได้ด้วยนะ ป้องกันผิวไหม้แดดได้อีก! แถมเป็นแบบใส่ลงน้ำได้ด้วย ใส่แบบนี้ก็ลงทะเลได้เลย!”

 

“เห～… เดี๋ยวนี้มีอะไรแบบนี้ด้วย”

 

เทียบกับผมที่แค่ใส่เสื้อเชิ้ตคลุมไว้บนชุดว่ายน้ำแล้วก็รู้สึกว่าเธอมีจิตสำนึกเรื่องพวกนี้ดีกว่ามาก

 

“ไม่รู้สึกไม่สบายตัวเหรอ เหงื่อออกแล้วเหนอะหนะอะไรแบบนั้น?”

 

“ไม่เลย～ เสื้อแบบนี้มันดูดซับเหงื่อได้ดีอยู่แล้ว แล้วฉันก็ไม่ค่อยเหงื่อออกด้วย”

 

“งั้นเหรอ… แต่ก็ระวังเรื่องลมแดดไว้หน่อยนะ ถึงจะเหมือนสอนคนรู้มากก็เถอะ”

 

บทสนทนาเงียบลงเล็กน้อย แล้วมีเพียงเสียงฝีเท้าสองคนเดินบนทรายเท่านั้นที่ได้ยิน

 

“…อยากให้ถอดขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“เอ๊ะ?”

 

คำพูดที่ถูกโยนมาแบบไม่ทันตั้งตัว ทำให้ผมเผลอออกเสียงโง่ ๆ ไป

 

“ก็แบบ… เหมือนอยากเห็นชุดว่ายน้ำไวๆจนพยายามให้ฉันถอดเสื้อนอกอะไรแบบนั้น”

 

“…เปล่าสักหน่อย แค่เป็นห่วงว่าใส่แบบนั้นมันจะร้อนเฉยๆไม่ได้อยากให้ถอดอะไรขนาดนั้น”

 

“จริงเหรอ～? งั้นถ้าวันนี้ฉันใส่แบบนี้ทั้งวันก็ไม่ว่าใช่ไหม?”

 

“อืม… ถ้าฮิคารุว่ามันใส่สบายล่ะก็ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร”

 

“ฉันไม่ได้ถามว่าตัวเองคิดยังไงนะ～ แต่ถามว่า ‘เรย์ยะคุง’ คิดยังไงต่างหาก～?”

 

เธอมองจ้องมาด้วยดวงตากลมโตเหมือนจะมองทะลุความคิดของผม

 

“ฉะ ฉัน…”

 

“อื้ม～… ฉัน…อะไรเหรอ～?”

 

เธอยังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จนเหมือนจะมองทะลุถึงจิตใจข้างใน

 

ในสถานการณ์แบบนี้… ผมจะต้านทานอะไรได้อีก

 

“ยะ อยากเห็น…ชุดว่ายน้ำ…”

 

เหมือนซีนดังจากมังงะบาสเก็ตบอลเรื่องนึง ผมถูกบีบให้สารภาพความต้องการของตัวเองออกมา

 

“ทั้งที่ก่อนหน้านี้เห็นไปตั้งเยอะแล้วนะ?”

 

“อันนั้นกับอันนี้มันคนละเรื่องเลย…”

 

“จะเอายังไงดี~นะ～”

 

เธอเว้นคำพูดทีละพยางค์ ก่อนจะเอาปลายนิ้วแตะไปที่ซิปของเสื้อ

 

ท่าทางนั้นดูเย้ายวนเกินเหตุ จนผมเผลอกลั้นหายใจ

 

อยากเห็น อยากเห็น อยากเห็น!

 

เกจ “อยากเห็น” พุ่งพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

ก็แหงล่ะ การเห็นชุดว่ายน้ำในห้อง (ที่แค่คิดว่าเป็นทะเล) กับเห็นที่ทะเลจริงๆ มันคนละฟีลเลย

 

ชุดว่ายน้ำต้องดูที่ทะเลถึงจะใช่

 

วันนี้แหละ จะปลดล็อกความสำเร็จ “เห็นแฟนใส่ชุดว่ายน้ำที่ทะเล” ให้ได้!

 

“งึ～… พอถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้เลย～”

 

หลังจากบทละครแกล้งกันเล็กน้อย ฮิคารุก็เอามือจับซิปไว้

 

เธอมองผมเขม็ง จากนั้นก็ค่อยๆรูดซิปลงทีละนิด

 

มันช้าเหมือนกับท่าโจมตีหน่วงจังหวะของบอสในเกม Soul-like

 

แต่ถ้าผมอยากให้เธอยังอารมณ์ดีและยอมใส่ชุดว่ายน้ำต่อไปล่ะก็ ปฏิกิริยาของผมตอนนี้สำคัญที่สุด

 

ผมจ้องทุกอิริยาบถของเธออย่างระมัดระวัง

 

มาเลย! จะตั้งรับแล้วโต้กลับด้วยการตอบสนองที่ดีที่สุดให้ดู!

 

……ด้วยความฮึกเหิมสุดกำลังนั้นเอง――

 

“อืม～… เอาแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน”

 

เธอรูดซิปจากคอเสื้อลงมาประมาณ 10 เซนติเมตรแล้วก็หยุดมือไว้แค่นั้น

 

ยังเห็นแค่ช่วงต้นคอเปลือยเปล่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ชุดว่ายน้ำยังไม่มีวี่แววให้เห็นเลยด้วยซ้ำ

 

“…หือ? อะ เอ๋… หมายความว่าไง…?”

 

ผมที่ถูกพาร์รี่อย่างสวยงามแบบไม่ทันตั้งตัว ถึงกับงงจนเผลอถามออกไปตรงๆ

 

“ถ้าเรย์ยะคุงทำให้ฉันรู้สึกอยากโชว์มากกว่านี้ได้ล่ะก็ ซิปนี้ก็จะค่อยๆรูดลงไปเรื่อยๆไงล่ะ”

 

พูดพลาง ฮิคารุก็ยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนนึกอะไรสนุกๆออกขึ้นมาได้

 

นี่มันเกจพลังของบอสรึไงกัน…