ตอนที่ 79 : อาซาฮิ ฮิคารุ ในยามเช้า

วันอาทิตย์ของอาซาฮิ ฮิคารุเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า

“งืออ……”

เพราะเป็นความเคยชินที่ฝังอยู่ในร่างกาย ฮิคารุตื่นขึ้นมาแทบจะพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุก

เธอปิดเสียงก่อนที่มันจะดังก้อง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง

ข้างเตียงที่เธอนอนอยู่ มีคนสำคัญที่สุดในชีวิตกำลังหลับอยู่บนฟูกที่ปูไว้บนพื้น

เธอมองใบหน้าที่กำลังหลับสนิทของเขาไปเรื่อยๆพลางคิดว่า ‘เมื่อไหร่เขาจะยอมขึ้นมานอนด้วยกันนะ’

“นี่— เช้าแล้วน้า~! ตื่นได้แล้ว~!”

หลังจากชมใบหน้าตอนหลับของเขาเต็มอิ่มแล้ว เธอก็เขย่าร่างเพื่อปลุกเขา

“งืม…อา อืม…อรุณสวัสดิ์…”

“อรุณสวัสดิ์จ้า~!”

แสงเช้ายามรุ่งสาดผ่านหน้าต่างเข้ามา และฮิคารุก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใส

ในจังหวะแบบนี้เธออยากจะจูบสักที แต่เพราะยังพึ่งตื่นเลยอดใจไว้ก่อน

พอเขาตื่นเต็มตาแล้ว ทั้งคู่ก็ไปล้างหน้าด้วยกัน

ใช้แปรงสีฟันคู่ แปรงฟันด้วยยาสีฟันเดียวกัน แล้วปิดท้ายด้วยแก้วน้ำคู่สำหรับบ้วนปาก

จากนั้นฮิคารุก็อยู่ในห้องน้ำต่อคนเดียวเพื่อเตรียมอาบน้ำ

เธอหยิบชุดเปลี่ยนและชุดชั้นในใหม่มาเตรียมไว้ก่อนถอดชุดนอนกับชุดชั้นในตอนกลางคืนออก

พอเข้าไปในห้องน้ำ ตรวจสอบอุณหภูมิของน้ำแล้วเริ่มอาบ

เธอมักจะเริ่มล้างจากแขนซ้าย แล้วต่อด้วยแขนขวา ไหล่ซ้าย ไหล่ขวา รอบคอ และลงมาถึงลำตัว

แล้วก็รู้สึกถึงบางสิ่ง

“เหมือนจะใหญ่ขึ้นอีกแล้วแฮะ…”

ฮิคารุพึมพำขณะมองหน้าอกตัวเองที่เริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น

“หนักขึ้นจริงๆด้วย…”

เธอยกหน้าอกทั้งสองข้างด้วยมือ พลางพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจยิ่งขึ้น

แม้จะยังไม่ถึงกับสังเกตได้ชัดจากภายนอก แต่เธอที่เป็นนักกีฬาก็รับรู้ความเปลี่ยนแปลงของร่างกายได้อย่างแม่นยำ

สำหรับนักเทนนิสที่ต้องเคลื่อนไหวหนัก หน้าอกที่ใหญ่เกินไปไม่ใช่เรื่องดี

นอกจากน้ำหนักจะเพิ่มขึ้นแล้ว ยังอาจรบกวนการเคลื่อนไหวด้วย

แม้จะมีชุดชั้นในช่วยพยุงไว้ แต่ระหว่างการเคลื่อนไหวรุนแรงก็มีข้อจำกัดอยู่ดีฟ

เธอเองก็รู้จักนักกีฬาบางคนที่ต้องผ่าตัดลดขนาดหน้าอกเพราะมันเกะกะ

“แต่ผู้ชายชอบผู้หญิงหน้าอกใหญ่นี่นา…เรย์ยะคุงก็คงเหมือนกันใช่ไหมนะ…”

ฮิคารุคิดพลางก้มหน้าลง

ถึงจะไม่เคยถามตรงๆ แต่ได้ยินจากบทสนทนากับเพื่อนๆมาว่าโดยทั่วไปผู้ชายมักชอบแบบนั้น

ถ้าเขาเป็นแบบนั้นจริง การที่มันใหญ่ขึ้นก็อาจเป็นเรื่องดี

“พูดถึงแล้วก็…ในการ์ตูนเล่มนั้น หน้าอกก็ดูใหญ่กันทั้งคู่เลยนี่นา…”

เธอนึกถึงภาพหญิงสาวบนปกหนังสือที่ยึดมาได้เมื่อสองคืนก่อน

ถึงแม้ในกลุ่มผู้หญิงวัยเดียวกันเธอจะจัดว่าใหญ่พอตัว แต่ก็ยังไม่เท่ากับแบบในปกนั้น

“ถ้าอย่างนั้น ใหญ่อีกหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง…”

หลังจากได้ข้อสรุป ฮิคารุก็อาบน้ำเสร็จ

เธอเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าและชุดชั้นใน แล้วเป่าผมให้แห้งด้วยไดร์

ล้างหน้า บำรุงผิวด้วยโทนเนอร์และโลชั่น จากนั้นก็แต่งหน้าเบาๆ

สิ่งเหล่านี้คือขั้นตอนประจำทุกเช้าที่แม่ของเธอเคยบอกไว้ว่า “กีฬาอาชีพคือการแสดง ต้องมีความพร้อมที่จะถูกมองเสมอ”

แต่ตอนนี้ เธอทำไปด้วยความรู้สึกอยากให้เขาได้เห็นตัวเองในสภาพที่สวยที่สุด

เธอยิ้มให้กระจกครั้งหนึ่ง ก่อนจะออกจากห้องแต่งตัว

เมื่อกลับไปยังห้อง ก็เห็นว่าเรย์ยะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

มีเบคอนไข่ดาวกับขนมปังปิ้ง เป็นเมนูเบาๆเหมาะกับช่วงก่อนออกกำลังกาย

เขายังเตรียมแยมสตรอว์เบอร์รี่ที่เธอชอบไว้ด้วย

ด้วยความรักที่พุ่งพล่านในใจ ฮิคารุกระโจนเข้าไปกอดเขาทันทีในขณะที่ร่างยังคงอุ่นจากการอาบน้ำ

เรย์ยะทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้กอดตามเคย ซึ่งนั่นทำให้เธอรู้สึกดีเสมอ

หลังจากได้ฟินเต็มอิ่มแล้ว ก็โดนเขาเตือนว่า “อาหารจะเย็นหมดนะ” จึงยอมไปนั่งโต๊ะ

ระหว่างมื้ออาหาร ทั้งสองคุยกันเรื่องวันหยุดฤดูร้อนที่จะเริ่มในสัปดาห์นี้

“พอพูดถึงหน้าร้อน ก็รู้สึกว่า…ใกล้เข้ามาแล้วเนอะ”

“อืม…ใกล้แล้วจริงๆ…”

ทั้งคู่พยักหน้ารับอย่างจริงจัง

แม้หน้าร้อนจะมาพร้อมทะเล ภูเขา งานเทศกาล และดอกไม้ไฟ—กิจกรรมยอดฮิตของคู่รักมากมาย

แต่สิ่งที่พวกเขารอคอยที่สุดไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลย

“ในที่สุด…เกมใหม่ของ Plam Software ก็จะวางขายแล้วนี่นา!!”

ใช่แล้ว—สิ่งที่พวกเขาตั้งตารอที่สุด ก็คือวันวางจำหน่ายของเกมฟอร์มยักษ์ที่ทั่วโลกเฝ้ารอ

“วันวางขายเธอลางานไว้แล้วใช่ไหม”

“อื้ม ฉันอ้อนแม่สุดๆเลย ขอแค่วันนั้นวันเดียวก็พอ!”

“แล้วการแข่งขันล่ะ ใกล้เข้ามาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่เป็นไรๆ เกมของ Plam น่ะ ดีต่อสุขภาพนะ ถ้าอดเล่นแล้วยังต้องไปแข่งที่อเมริกา แบบนั้นจะยิ่งแย่กว่าอีก”

ฮิคารุหัวเราะเบาๆพลางพูด ส่วนเรย์ยะก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป

ทั้งคู่พูดคุยด้วยความตื่นเต้นจนจบมื้ออาหารแล้วก็นอนเล่นบนเตียงต่อ

พวกเขายืดตัวอยู่บนเตียงประมาณยี่สิบนาที ระหว่างนั้นฮิคารุก็มองเรย์ยะด้วยความอยากจะจูบ

แต่เขากลับกำลังจ้องหน้าคอมพิวเตอร์อย่างจริงจัง ทำให้เธอต้องตัดใจ

ยังพอมีเวลาก่อนที่แม่ของเธอ—ฮิคารุ มิตสึกิ จะมารับ เธอจึงลุกขึ้นไปเปิดเครื่องเกม

เธอหยิบคอนโทรลเลอร์ และเริ่มเกมที่ตัดสินใจไว้แล้วว่าจะเล่น—

SEKIHYO: SHODOWS DYE TWICE

เกมยอดฮิตที่ว่ากันว่าดีต่อสุขภาพและความงาม หากเล่นเป็นกิจวัตรยามเช้า

เธอเลือกโหมดบอสต่อเนื่องที่ยากที่สุด ไล่ปราบไปจนถึงบอสสุดท้าย “เคนเซย์” ได้อย่างสบายๆ

หลังจากได้ความกระปรี้กระเปร่าพอสมควร โทรศัพท์มือถือก็มีการแจ้งเตือนขึ้น

เป็นข้อความจากแม่ของเธอ ฮิคารุจึงเริ่มเตรียมตัวออกไปข้างนอก

เรย์ยะเห็นจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อไปส่งเธอ

“งั้น ไปก่อนนะ~!”

“อืม เดินทางปลอดภัยนะ”

ทั้งคู่กล่าวคำร่ำลา แล้วฮิคารุก็หลับตาและเขย่งปลายเท้า

จากที่เคยเขินอาย การกระทำนี้กลายเป็นกิจวัตรไปแล้ว

เรย์ยะวางมือบนไหล่เธอแล้วจูบเบาๆอย่างที่คุ้นเคย

หลังจากแตะริมฝีปากกันเพียงไม่กี่วินาที ทั้งคู่ก็สบตากัน

ความรู้สึกที่เอ่อล้นทำให้พวกเขาเผลอจูบกันซ้ำๆไปถึงห้าครั้ง

จนกระทั่งมีข้อความเตือนจากแม่ของเธออีกครั้ง

ฮิคารุจึงรีบจูบอีกหนึ่งครั้งก่อนจะรีบออกจากห้องของคนรัก

เมื่อเธอลงจากอาคาร ก็เห็นรถของแม่จอดรออยู่ริมถนน

เธอรีบขึ้นไปนั่งที่เบาะหน้า

“สัปดาห์นี้สนุกไหม?”

“อื้ม!”

คุณแม่ถามขึ้นมา และฮิคารุก็ตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง

รถแล่นออกไปขณะที่ในรถ ฮิคารุก็เล่าเรื่องหวานๆให้แม่ฟังไม่หยุด

ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาทีที่ดูเหมือนแป๊บเดียว ฮิคารุกับมิตสึกิก็มาถึงสโมสรเทนนิส

เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องล็อกเกอร์ แล้วเริ่มการฝึกซ้อมทันที

วิ่งวอร์ม ยืดกล้ามเนื้อ ฝึกความคล่องตัวในสนาม—

ทุกขั้นตอนทำอย่างพิถีพิถันตามที่แม่เคยสอน เพื่อป้องกันไม่ให้ซ้ำรอยอาการบาดเจ็บในอดีต

หลังจากวอร์มเสร็จ เธอก็เข้าสู่การซ้อมจริง

ช่วงเช้าเธอมุ่งเน้นฝึกการตีโต้ ซึ่งเป็นจุดแข็งของตัวเอง

ในรูปแบบการซ้อมที่ใกล้เคียงกับการแข่งขันจริง เธอสามารถตีลูกหนักๆไปยังมุมต่างๆได้อย่างแม่นยำราวกับเครื่องจักร

สภาพความพร้อมของเธอนั้นชัดเจนจนใครๆก็เห็นว่า ตอนนี้เธออยู่ในฟอร์มที่ดีที่สุดแล้วสำหรับการแข่งขันครั้งถัดไปแน่

และช่วงเช้าของ อาซาฮิ ฮิคารุ ก็จบลงเพียงแค่นี้

.

.

.

.

.

.

.

ฮิคารุตั้งใจซ้อมมากจนไม่ได้ยินเสียงบ่นของมิสึกิที่ว่า “เพราะแบบนี้ล่ะนะ ถึงต้องยอมให้ค้างบ้านคนอื่น…” สามชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็วในพริบตา

พอเที่ยงก็ไปทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารของสถานที่ฝึกซ้อม

แม้จะคิดว่า “รสชาติจืดชืดจังแฮะ” แต่ก็ทานหมดจาน เพราะเป็นเมนูที่นักโภชนาการกีฬาออกแบบมาโดยเฉพาะ

หลังจากนั้นก็ย้ายไปยังห้องรับรองเพื่อให้สัมภาษณ์กับนักเขียนสายกีฬา

ตั้งแต่เรื่องของการแข่งขันจูเนียร์ยูเอสโอเพ่นที่ใกล้เข้ามา ไปจนถึงเรื่องการเปิดตัวเป็นนักกีฬาอาชีพในอนาคต

แม้กระทั่งเรื่องที่คาดหวังว่าเธอจะคว้าแชมป์แกรนด์สแลมในอนาคต ฮิคารุก็ยังตอบกลับไปด้วยคำพูดหวานๆเอาใจสื่อ

เมื่อเสร็จจากการให้สัมภาษณ์ ก่อนเริ่มฝึกช่วงบ่าย เธอก็หยิบมือถือขึ้นมา

แล้วก็ส่งรูปเซลฟี่ในชุดกีฬาใหม่สีขาวที่เพิ่งได้จากบริษัทผู้สนับสนุนไปให้เรย์ยะผ่าน PINE พร้อมข้อความว่า

「ได้ชุดใหม่จากบริษัทที่ช่วยสนับสนุนล่ะ! ว่าไง~ เข้ากับฉันมั้ย?」

「เหมาะมากเลย」

ข้อความสั้นๆนั้นตอบกลับมาแม้ยังไม่ครบนาทีด้วยซ้ำ ตามมาด้วยอีกหนึ่งข้อความที่แฝงความเขินเอาไว้

「น่ารักสุดๆไปเลยล่ะ」

แค่เท่านี้ ฮิคารุก็รู้สึกเหมือนได้ชาร์จพลังจนเต็มที่

เธอใช้พลังนั้นลุยฝึกซ้อมในช่วงบ่ายอย่างเต็มที่อีกครั้ง และทำทุกเมนูจนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินทางกลับบ้าน

ในรถระหว่างทางกลับ เธอรีบรายงานเรย์ยะว่าเสร็จจากการซ้อมแล้ว

จากนั้นก็โพสต์รูปภาพของวันนั้นลงในโซเชียลมีเดียของตัวเอง

ทันทีที่โพสต์ ก็มีการแจ้งเตือน “Like” เข้ามาแบบถล่มทลาย และเธอก็เพิ่งจะสังเกตว่า ตอนนี้ยอดผู้ติดตามรวมของเธอทะลุ 900,000 คนไปแล้ว

ฮิคารุรู้สึกทึ่งกับพลังของการได้ขึ้นปกนิตยสาร แม้จะดูเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่น

แล้วเธอก็เริ่มตอบข้อความส่วนตัวที่ค้างไว้มากมาย

ทั้งจากกลุ่มผู้หญิงห้ากลุ่มรวมถึงกลุ่ม “คลาส PINE” และข้อความส่วนตัวอีกจำนวนมาก

แค่ตอบทั้งหมดก็ใช้เวลาไม่น้อยเลย

เนื้อหาส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับแผนช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ใกล้เข้ามา

มีทั้ง “อยากไปที่นี่~” “เรียนพิเศษน่าเบื่อ” “อยากมีแฟน~” พูดคุยกันสนุกสนาน

ในบรรดาข้อความเหล่านั้น มีหนึ่งข้อความที่สะดุดตาฮิคารุ

“ช่วงปิดเทอมเราจะไปทะเลกันหลายคนเลยนะ ฮิคารุก็ไปด้วยกันมั้ย?”

คนส่งคือเพื่อนสาวชื่อ ซากุระมิยะ มิยาโกะ

มีบอกวันและชื่อคนที่ไปด้วย รวมถึงผู้ชายบางคนที่เธอรู้จัก

ปกติฮิคารุไม่ค่อยอยากไปเที่ยวที่มีผู้ชายร่วมด้วย แต่ครั้งนี้เธอกลับลังเลและมองออกไปนอกหน้าต่าง

ทะเล… ชุดว่ายน้ำ… อยากให้เขาเห็น… น่ารัก… เยอะๆ… ดีใจ…

ความรู้สึกแบบเด็กสาวที่อยากให้คนรักได้เห็นด้านน่ารักของตนเองพลุ่งพล่านขึ้นมา

“ถ้าชวนเรย์ยะคุงไปด้วยได้ ก็อยากไปล่ะมั้ง~”

เธอตอบกลับไปพร้อมเงื่อนไขที่ถือว่าเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเธอ

แม้จะเห็นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับมาสักที

“อาจจะเต็มแล้วก็ได้มั้ง”

เธอไม่คิดมากและหันไปตอบข้อความอื่นต่อจนถึงครึ่งทางของที่ค้างไว้ แล้วก็มาถึงบ้านพอดี

ทานข้าวเย็น อาบน้ำ แล้วก็ได้เวลาอิสระก่อนนอน

ขณะนอนกลิ้งอยู่บนเตียง เธอพลันรู้สึกว่า “อยากได้ยินเสียงเขาจัง…”

เธอลุกขึ้นเปิดแอปแชทบนคอมพิวเตอร์ เห็นว่าเขาออนไลน์อยู่

เลยส่งแชทไปว่า

「กลับมาแล้ว! มาเล่นเกมกันเถอะ!」

「ยินดีต้อนรับกลับ แล้วอยากเล่นอะไรล่ะ?」

ข้อความตอบกลับมาในทันที

「อยากได้เกมที่ลุ้นๆ ตื่นเต้นๆ! งั้น ‘Escape from Gunma’ ละกัน!!」

「รับทารบ รอบที่แล้วเราตุนของไว้เยอะอยู่ รอบนี้ไป PMC แล้วเคลียร์เควสต์ยากๆกันดีกว่า」

จากนั้นทั้งคู่ก็เปิดวอยซ์แชทเล่นเกมกันจนถึงเที่ยงคืน

「งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ! บ๊ายบาย! ฝันดี~!」

「อื้ม ฝันดีนะ」

เธอกล่าวคำลาเป็นครั้งที่สองของวัน และออกจากวอยซ์แชทไป

แม้จะรู้ว่าจะได้เจอกันอีกในไม่ช้า แต่ช่วงเวลานี้มักทำให้เธอรู้สึกเหงาเสมอ

“ถ้าได้อยู่ด้วยกันตลอดไปก็คงดีสินะ~…”

เธอนอนลงบนเตียง มองเพดานพลางพึมพำกับตัวเอง

“อ๊ะ…! ถ้าอยู่ด้วยกันก็แก้ปัญหาทุกอย่างได้ไม่ใช่เหรอ!?”

อยู่ๆไอเดียก็ผุดขึ้นมา เธอลุกพรวดขึ้นจากเตียง

“แต่… เป็นแค่เด็กม.ปลาย คงไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ชีวิตคู่หรอกมั้ง~…”

เธอก็เข้าใจถึงความเป็นจริง จึงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอีกครั้ง

พลิกตัวตะแคงดูภาพถ่ายตอนเดตที่สวนสัตว์อย่างมีความสุข

ระหว่างที่เธอนึกถึงความทรงจำว่า “สนุกจังเลยน้า อยากไปอีกจัง~” ความง่วงก็เริ่มเข้ามาเยือน

แต่ก่อนจะหลับ เธอก็ผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ

“คุณแม่อยู่ชั้นล่างใช่มั้ยนะ…”

เธอแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ที่ทางเดินข้างนอก แล้วก็ล็อกห้อง

จากนั้นหยิบหนังสือสองเล่มออกมาจากกระเป๋าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หน้าปกมีภาพผู้หญิงใส่ชุดเมดและชุดบันนี่แบบโป๊ๆ

ใช่แล้ว—นี่คือหนังสือการ์ตูนเรตอาร์ที่เรย์ยะเคยโดนเธอยึดไว้เมื่อสองวันก่อน

ตอนนั้นเขายังอยู่ด้วย เลยยังไม่ได้เปิดดูข้างใน

แต่ตั้งแต่นั้นมา ฮิคารุก็อดคิดถึงมันไม่ได้เลย

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือ

ในฐานะเด็กสาวที่ทุ่มเทให้กับเทนนิสมาตลอด ช่วงเวลานี้เป็นเหมือนโลกที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

รู้สึกเหมือนกำลังจะไปแตะต้องบางสิ่งที่เป็นข้อห้ามตามศาสนา

แม้จะลังเลว่าแบบนี้ดีจริงหรือเปล่า… แต่สุดท้ายความอยากรู้ก็ชนะ

เหมือนกำลังจะตีลูกสแมชใส่อีกฝั่ง ฮิคารุตัดสินใจเปิดหน้าหนังสือออก

.

.

.

.

.

.

.

.

สิบกว่านาทีต่อมา…

ฮิคารุในสภาพหน้าแดงจัด เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบโปสเตอร์ลายเซ็นของโรเจอร์ เฟเดอเรอร์ออกมา แล้วซ่อนหนังสือทั้งสองเล่มไว้แทน

ด้วยความรู้สึกกระสับกระส่ายราวกับมีไข้ เธอนอนลงบนเตียง

“เรย์ยะคุงเองก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกันรึเปล่านะ…”

ภาพในหัวที่ชัดเจนกว่าการเรียนในวิชาสุขศึกษากำลังวนเวียน

เธอรู้ว่าไม่ควร แต่ก็เผลอจินตนาการว่าเป็นตัวเองกับเรย์ยะแทนตัวละครในนั้น

“ก็แน่อยู่แล้วล่ะ… ก็เขาเป็นผู้ชายนี่นา…”

เธอพึมพำเบาๆแล้วนึกถึงวันที่เขาบอกชอบเธอครั้งแรก

จูบครั้งแรก สัมผัสร่างกายครั้งแรก แม้จะโดนคุณแม่กลับบ้านขัดจังหวะเอาไว้

แต่ถ้าไม่ได้โดนขัดขึ้นมาก่อน จะเป็นยังไงต่อนะ…

แค่จินตนาการถึง “สิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น” ความรู้สึกวาบหวามก็แผ่ซ่านไปทั้งตัว

“ทำไงดี… พรุ่งนี้อาจจะมองหน้าเขาไม่ติดแน่ๆ…”

เธอกอดหมอนแน่นแล้วเอาหน้าซุกลง ปลายเท้าก็ยกขึ้นกระทบฟูกไปมา

“อื้ออ… เรานี่มันเด็กไม่ดีเลย~…”

ยิ่งพยายามไม่คิด ก็ยิ่งจินตนาการอย่างละเอียดเข้าไปอีก

เพื่อระงับความรู้สึกที่ควบคุมไม่อยู่ เธอหยิบมือถือขึ้นมา

แล้วก็เผื่อไว้อีกขั้น… เธอลองเข้าเว็บไซต์สั่งซื้อออนไลน์ แล้วเช็กราคา “ชุดกระต่าย”

ทันใดนั้น เข็มนาฬิกาทั้งสามก็ชี้ขึ้นบนสุดพร้อมกัน

วันอาทิตย์ของอาซาฮิ ฮิคารุก็ได้จบลงเช่นนั้น—