ตอนที่77 : แสง vs แสง

“อะ เอ่อ…อย่างงั้นเหรอ…ไม่รู้งั้นสินะ…งั้นเราต้องหากันแล้วล่ะ…”

เด็กผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าตอบรับเบาๆ

ถึงจะรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆจากข้างๆตัว แต่ผมก็พยายามคุยต่อไป

“งั้นช่วยบอกพี่หน่อยได้ไหม หนูหลงกับใครมาเหรอ?”

“กับคุณแม่…แล้วก็ทักคุง”

“งั้นเหรอ ถ้างั้นเราต้องรีบหาพวกเขาให้เจอแล้วล่ะ ไปหาด้วยกันไหม?”

ตามคาดเลย เธอน่าจะมาที่นี่กับครอบครัวแล้วเกิดหลงกันไป

ทักคุงนี่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่น่าจะเป็นพี่ชายหรือน้องชายล่ะมั้ง

ถ้ามีเจ้าหน้าที่สวนสัตว์อยู่ใกล้ๆ คงแค่ฝากให้ดูแลก็จบ แต่มองไปรอบๆแล้วก็ไม่เห็นใครเลย

บางทีพนักงานอาจจะไปดูแลกิจกรรมอื่นๆกันหมดก็ได้

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาดูที่ตั้งของศูนย์เด็กหลงก่อนนะ ฮิคารุฝากดูแลเธอหน่อย”

“อืม งั้นระหว่างรอพี่กลับมา เรามารอตรงนี้กับพี่สาวก่อนนะ”

ฮิคารุพยายามพูดอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบใจ แต่――

“ไม่เอา หนูจะไปด้วย”

เธอลุกขึ้นยืนจากขอบพุ่มไม้แล้วยื่นมือมาตรงหน้าผม

เอ๋…

แม้จะดีที่เธอไม่กลัวคนแปลกหน้า แต่แบบนี้ก็ลำบากเหมือนกัน

ผมหันไปมองฮิคารุอย่างขอความช่วยเหลือ――

“ไม่เป็นไรหรอก จับมือไว้เถอะ”

เธอพูดด้วยรอยยิ้มบางๆที่เหมือนจะเกร็งอยู่บนหน้า

โกรธแล้วสินะ… ฮิคารุโกรธแล้ว… โกรธมากด้วย…

“งะ งั้น…เพื่อไม่ให้หลงกันอีก…”

แต่ตอนนี้ต้องช่วยเด็กคนนี้ก่อน

ผมจับมือเธอไว้เบาๆอย่างระวังไม่ให้ดูเหมือนเป็นเรื่องไม่ดี

ผมจูงมือเล็กๆของเธอไปยังป้ายแผนผังสวนสัตว์

“พี่ชื่ออะไรเหรอ?”

เดินมาได้ไม่นาน เธอก็ถามขึ้นมา

“พี่เหรอ? พี่ชื่อเรย์ยะนะ”

“เรย์ยะคุง”

เธอเรียกชื่อผมด้วยเสียงสดใส พร้อมทำจมูกฟุดฟิดเหมือนพอใจ

“ทั้งที่ฉันใช้เวลาตั้งเดือนกว่าจะเรียกชื่อแท้ๆ …”

ฮิคารุบ่นพึมพำเบาๆด้วยเสียงที่เหมือนกับจะให้ได้ยินหรือไม่ได้ยิน

อะไรกัน… เกิดอะไรขึ้นเนี่ย…?

ผมไปทำอะไรผิดหรือเปล่า…?

“แล้ว หนูชื่ออะไรเหรอ?”

“ฮิคาริ… แม่บอกว่าอยากให้ส่องแสงระยิบระยับเหมือนดวงดาวน่ะ”

“ระ เหรอ… ชื่อเพราะจังเลยนะ…”

ความบังเอิญที่มากเกินไปทำเอาผมเสียงสั่นเลย

เริ่มรู้สึกเหมือนใครบางคนจงใจวางแผนแกล้งผมยังไงไม่รู้…

“เรย์ยะคุงก็เท่นะ”

“อะ ขะ ขอบคุณนะ…พี่ดีใจจัง…”

“น่าอิจฉาจังเลย～… มีแต่คนชอบนะเนี่ย”

เสียงฮิคารุจากข้างๆดังขึ้นมาอีกครั้ง

วันนี้มันวันนรกรึไงเนี่ย…?

เขาบอกว่าชีวิตของผู้ชายจะมีช่วงเวลาที่มีเสน่ห์ที่สุด 3 ครั้ง… แต่การที่มาเจอแบบนี้มันผิดที่ผิดเวลาสุดๆแล้ว

“เอ่อ…ศูนย์เด็กหลงอยู่ตรงไหนนะ…”

ผมแหงนมองป้ายแผนผังเพื่อหาทางหนีจากสถานการณ์นี้

เมื่อเจอจุดที่เราอยู่ ผมก็หาตำแหน่งศูนย์เด็กหลงได้ทันที

“เจอแล้ว! ไม่ไกลมากนะ บางทีคุณแม่อาจจะไปที่นั่นแล้วก็ได้”

“อื้ม คงงั้นแหละ”

ผมนึกว่าเธอจะดีใจมากกว่านี้ แต่กลับตอบรับอย่างเฉยๆทำเอาผมงงเล็กน้อย

แม้จะสงสัยว่าเธอเป็นเด็กหลงจริงๆรึเปล่า แต่ผมก็เชื่อคำพูดของเธอแล้วพาไปยังศูนย์เด็กหลงด้วยกัน

ระหว่างทาง ฮิคารุก็ยังคงจูงมือผมไม่ปล่อย เหมือนกับอยากยืนยันสถานะของตัวเอง

ตามปกติน่าจะให้เด็กอยู่ตรงกลางมากกว่า แต่นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่เหมาะจะพูดเล่นเลย

ท่ามกลางแรงกดดันที่รู้สึกได้จากทั้งสองข้าง ฮิคาริจังก็หยุดเดินกระทันหัน

“เป็นอะไรเหรอ? เดินเหนื่อยแล้วเหรอ? แต่ใกล้ถึงแล้วนะ――”

“…แพนด้า”

เธอพูดแทรกคำของผมอย่างสั้นๆแล้วมองไปข้างหน้า

ที่นั่นมีผู้คนมากมาย โดยเฉพาะครอบครัวที่พากันมุงดูบางสิ่งอยู่

แล้วที่กลางฝูงชนนั้นก็มีหมีแพนด้าขนขาวดำ กำลังกินไผ่อยู่

“อ๋อ ใช่สิ วันนี้มีการเปิดตัวลูกแพนด้านี่นา… หนูชอบแพนด้าเหรอ?”

“อื้ม หนูอยากดูแพนด้า”

เอ๋…

“งะ งั้นไว้เจอคุณแม่แล้วให้พามาดูกันดีไหม…?”

“ไม่เอา อยากดูตอนนี้”

อยู่ๆเธอก็เริ่มอ้อนอย่างดื้อๆขึ้นมา ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูก

ทั้งๆที่บอกว่าเป็นเด็กหลงแท้ๆ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยทุกข์ร้อนเท่าไหร่…

ถึงอย่างนั้น ผมก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่ดูแลเธอชั่วคราวเท่านั้นเอง

การพาเธอไปโดยไม่ได้รับอนุญาตก็ดูจะไม่เหมาะสม

ผมหันไปหาฮิคารุเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เธอกลับเบือนหน้าหนีอย่างงอนๆ

“งะ งั้น…แวะดูแป๊บเดียวแล้วค่อยไปต่อก็แล้วกัน…”

“อื้อ! แพนด้า!”

เธอยิ้มแย้มแล้วจูงมือผมไปอย่างร่าเริง

แล้วอยู่ๆผมก็นึกถึงว่าถ้ามีลูกเป็นของตัวเอง คงจะเป็นแบบนี้สินะ…

“เป็นไงบ้าง? เห็นไหม?”

“…ไม่ค่อยเห็นเลย”

หน้ากรงหมีแพนด้าที่เต็มไปด้วยผู้คน ฮิคาริจังก็พองแก้มอย่างไม่พอใจ

เธอพยายามยืนเขย่งบ้าง กระโดดบ้างเพื่อจะได้เห็นแพนด้าที่อยากเห็น แต่ด้วยความสูงของเด็กแล้วก็ยังไม่เห็นอยู่ดี

“ถ้างั้น รอให้แม่มาก่อนแล้วค่อยดูดีไหม――”

“เรย์ยะคุง อุ้มหนูหน่อย!”

“หะ…!?”

ผมยังไม่ทันได้พูดจบ ฮิคารุที่ยืนข้างๆก็ถึงกับพูดไม่ออกกับคำขอนั้น

“มะ ไม่ไหวหรอกนะ… แบบนั้นมัน…”

“ไม่เอา! อยากดู! อุ้มหนูหน่อย!!”

จากเสียงเล็กๆเปลี่ยนเป็นเสียงดังอ้อนเอาแต่ใจในทันที

นักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆก็ละสายตาจากแพนด้ามามองพวกเราว่ามีอะไรกัน

“แต่ถ้าอุ้มแล้ว ชุดน่ารักๆที่หนูใส่อาจจะยับได้นะ…”

“ไม่เป็นไร! อุ้มหนูหน่อย!!”

“ทั้งที่วันนี้ยังไม่ชมฉันว่าน่ารักเลยสักคำ…”

ทางเลือกที่ถูกต้องมันไม่มีอยู่เลยในสถานการณ์นี้รึไงฟะ…

“เข้าใจแล้ว… แค่นิดเดียวนะ…”

ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เลยต้องสอดมือเข้าใต้รักแร้ของเธอแล้วยกขึ้นให้สูงพอที่จะเห็นแพนด้าได้

เหะ เห็นไหม…? แบบนี้เห็นไหม…?”

แขนที่ไม่ค่อยได้ใช้แรงยกของหนักๆร้องประท้วงผมอย่างน่าเวทนา

“เห็นแล้ว! แพนด้า! ขนขาวดำดูนุ่มนิ่มดีจัง!”

เสียงสดใสของเธอดังมาจากด้านหลังเล็กๆนั้น

“อือ… ฉันเองก็ไม่เคยถูกอุ้มแบบนี้เลยสักครั้ง…”

แต่จากด้านหลังกลับได้ยินเสียงบ่นน้อยใจที่ตรงกันข้ามอย่างชัดเจน

ท่ามกลางการโดนโจมตีจากแสงสว่าง (ฮิคาริจัง) และแสงสว่าง (ฮิคารุ) ผมก็พยายามลากสังขารไปยังศูนย์เด็กหลงจนได้

“เอ่อ… ผมเจอน้องอยู่คนเดียวที่ข้างตู้ขายน้ำใกล้ๆกรงช้างน่ะครับ พอคุยด้วยก็รู้ว่าหลงกับคุณแม่ เลยพามาที่นี่ครับ…”

ผมนั่งลงแล้วอธิบายเหตุการณ์ให้เจ้าหน้าที่หญิงที่อยู่ตรงหน้าได้ฟัง

“รับทราบค่ะ ตอนนี้ยังไม่ได้รับการติดต่อจากทางคุณแม่เลย เดี๋ยวจะประกาศผ่านเสียงตามสายในสวนสัตว์ให้นะคะ”

“ขอบคุณมากครับ รบกวนด้วยนะครับ…”

เวลาแค่สิบกว่านาทีนี้ทำเอาผมเหนื่อยล้าไปหมด

แต่ในที่สุดก็โล่งใจไปได้บ้างกับสถานการณ์ที่คลี่คลายลง

“หวังว่าคุณแม่จะมาถึงเร็วๆนะ”

“อื้อ! ถ้าคุณแม่มาถึง หนูจะแนะนำเรย์ยะคุงให้รู้จักด้วยนะ!”

“ฮะฮะฮะ…”

ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆ ส่วนฮิคารุก็ยังคงทำหน้าบูดบึ้งอยู่เลย

พอมาคิดถึงการรับมือหลังจากนี้แล้ว ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเลย..

.

‘ขอแจ้งประกาศสำหรับผู้เยี่ยมชมทุกท่านค่ะ ขณะนี้มีเด็กหลงชื่อ “โฮชิคาวะ ฮิคาริ” กำลังรออยู่ที่ศูนย์เด็กหลง ขอให้ผู้ปกครองรีบติดต่อเจ้าหน้าที่ใกล้เคียงโดยด่วนค่ะ’

ไม่ถึงไม่กี่นาทีหลังจากประกาศผ่านเสียงตามสาย ก็มีผู้หญิงวัยประมาณสามสิบปีมาถึง

“อ๊ะ! คุณแม่!”

ฮิคาริจังที่นั่งข้างๆผมรีบลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที

“อา… ฮิคาริ… โล่งองจริงๆเลย…”

ดูเหมือนจะตามหามาตลอด เพราะทั้งหอบทั้งมีเหงื่อท่วม

เธอสวมกอดลูกสาวที่วิ่งมาก่อนจะคุยกับเจ้าหน้าที่สั้นๆแล้วเดินมาหาผมกับฮิคารุ

“ขอบคุณมากจริงๆค่ะที่ช่วยดูแลลูกสาวของฉันไว้ ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี…”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้นเองครับ…”

เราสองคนก้มหัวขอบคุณและกล่าวลา แต่แล้วฮิคาริจังที่ยืนอยู่ข้างๆก็เริ่มดึงกระโปรงของคุณแม่เธอเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง

“นี่ๆคุณแม่”

“มีอะไรเหรอจ๊ะ ฮิคาริ อย่าลืมขอบคุณพี่ชายกับพี่สาวด้วยนะ”

“อื้อ! เพื่อเป็นการขอบคุณ หนูจะแต่งงานกับเรย์ยะคุงล่ะ!”

“ฮะฮะฮะ…”

ได้แต่หัวเราะแห้งๆอีกครั้ง แต่วินาทีนั้นเอง…

ผมได้ยินเสียงเหมือนบางอย่างขาดผึงมาจากข้างหลัง――

“ไม่ได้เด็ดขาด!!! คนที่จะได้แต่งงานกับเรย์ยะคุงคือต้องเป็นฉันเท่านั้น!!!”

ฮิคารุระเบิดความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บไว้และตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

นี่มันวันอะไรวะเนี่ย…!?