ตอนที่74 : เมดจากสวรรค์

“นี่มันอะไร……?”

น้ำเสียงเย็นชาของฮิคารุดังมาจากด้านหน้าผมที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น

“อ่า…คือว่า…”

บนโต๊ะระหว่างผมกับเธอมีหนังสือปกแข็งอยู่สองเล่มที่หนากว่าปกติเล็กน้อย

ของที่ผมเคยซ่อนไว้เป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้เธอเห็นในวันที่ฮิคารุมาที่ห้องนี้เป็นครั้งแรก

กลับถูกนำออกมาวางต่อหน้าต่อตาเธอได้ยังไงกันแน่…

‘Maid-san in Heaven’

‘โรงเรียนสตรีกระต่ายแห่งชาติ แผนกมัธยมปลาย’

แค่ดูจากปก ก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือหนังสือสำหรับผู้ใหญ่ที่ต้องมีการจำกัดอายุแน่นอน

บางทีสิ่งนี้อาจส่งผลกระทบต่อจิตใจและร่างกายของผมโดยตรง

เหงื่อเย็นไหลท่วมร่างกายอย่างต่อเนื่อง

ควรจะแก้ตัวว่ายังไงดี…? หรือว่าจริงๆแล้วสถานการณ์แบบนี้มันไม่มีทางออกที่ถูกต้องตั้งแต่แรกแล้วกันแน่…

“ฉันเป็นแฟนนายแล้วนะ… แบบนี้มันไม่จำเป็นแล้วไม่ใช่เหรอ…?”

ความรู้สึกที่เธอสื่อออกมา อาจเป็นความหึงหวง ความโกรธ หรือความระแวง

สายตาของฮิคารุที่จ้องผ่านโต๊ะตรงมานั้น หนักอึ้งกว่าครั้งไหนๆ

“ขอ…ขออนุญาตคัดค้านข้อกล่าวหานี้ได้หรือไม่ครับ ท่านผู้พิพากษา…?”

“…อนุญาตให้พูด”

“ขะ…ขอบคุณมากครับ เอ่อ… อย่างแรกเลยคือ…เรื่องนี้มันเป็นคนละส่วนกับเรื่องของแฟน… มันเป็นสิ่งที่ผู้ชายจำเป็นต้องมีในบางครั้ง… หรือก็คือ…มันก็เหมือนกับโรเจอร์ เฟเดอเรอร์สำหรับผม…”

ผมเริ่มสติแตก จนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่

“มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ก็นะ…บางครั้งก็…”

“…เพื่ออะไรล่ะ?”

“ก็…ช่วยเข้าใจเอาเองแล้วกัน…”

ผมเลือกที่จะพูดให้คลุมเครือที่สุด หวังว่าเธอจะเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม

“ฉันก็รู้แหละว่าผู้ชายมันต้องมีเรื่องแบบนี้กันบ้าง…”

ฮิคารุพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

เธอยังไม่ได้เปิดดูข้างใน แต่ก็แอบชำเลืองมองอยู่หลายครั้ง

“ชอบเมดกับบันนี่เกิร์ลเหรอ…?”

“มะ…ไม่ใช่อย่างนั้นซะทีเดียว… เอ่อ…จะว่าไปมันเป็นเพราะชอบลายเส้นของนักวาดมากกว่า… หรือไม่ก็… เอ่อ…ใช่ ชอบครับ…”

ไม่มีทางที่จะหลบหลีกจากสถานการณ์นี้ได้ ผมจึงเลือกที่จะสารภาพออกมาตรงๆ

ถึงแม้จะจำจุดเริ่มต้นไม่ได้ แต่ผมก็ต้องยอมรับว่า เครื่องแต่งกายแบบนี้มันกระตุ้นรสนิยมของผมได้ดีจริงๆ

“…แล้วชอบฉันหรือพวกนั้นมากกว่ากัน?”

“กะ…ก็ต้องเป็นฮิคารุอยู่แล้ว! อย่างที่บอกไปเมื่อกี้ไง มันคนละเรื่องกัน… มันเป็นแค่สิ่งที่ช่วยแก้ปัญหาทางสรีรวิทยาของผู้ชายเท่านั้นเอง… เปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก…”

ดูเหมือนคำพูดของผมจะได้ผล ริมฝีปากที่เคยห่อเป็นรูปตัว “へ” ของเธอค่อยๆคลายออก

“งั้น… ถ้าฉันใส่มันบ้าง นายจะชอบฉันมากขึ้นเหรอ…?”

“…เอ๊ะ?”

เรื่องราวหักมุมกะทันหันจนผมเผลอส่งเสียงโง่ๆออกมา

“ก็นะ… ชุดพวกนี้… เมด หรือบันนี่เกิร์ล…”

ฮิคารุพูดด้วยท่าทีเขินๆพลางใช้นิ้วเคาะปกหนังสือ

“ไม่ๆๆ! ฉันไม่ได้ชอบฮิคารุเพราะเสื้อผ้าสักหน่อย! ปกติชุดที่เธอใส่อยู่ก็ดูดีมากอยู่แล้ว ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรเธอก็น่ารักสุดๆอยู่แล้ว… เอ่อ… เดี๋ยว… จริงเหรอ? จะใส่ให้ดูจริงๆ เหรอ?”

ผมคิดว่าตัวเองคงเบิกตากว้างจนเห็นเส้นเลือดแน่ๆ

ก็แหงล่ะ… แฟนสาวคอสเพลย์เพื่อเรา… นี่มันเป็นความฝันของพวกหนุ่มๆเลยไม่ใช่รึไง…?

แต่เหมือนเธอจะอ่านความคิดของผมออก ฮิคารุจึงหรี่ตามองอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า—

“ตาบ้า…”

สองพยางค์สั้นๆ

บรรยากาศเงียบงันที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้น

เธอหมายความว่ายังไงกันแน่…?

แล้วเธอก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมา กดอะไรบางอย่างโดยไม่สนใจผมอีก

ดูเหมือนเธอจะให้อภัยแล้ว หรืออาจจะยังโกรธอยู่?

ผมมองดู “บาป” ของตัวเองที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ แล้วกำลังคิดว่าเธออยู่ฝั่งไหนกันแน่—

“ฉันจะออกไปข้างนอกแป๊บนึงนะ…”

ฮิคารุลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ทางออก

“หะ? ออกไป? เวลานี้เนี่ยนะ?”

“เดี๋ยวกลับมา…”

เธอตอบสั้นๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไป

…เอ๋? เธอโกรธจริงๆ เหรอเนี่ย…?

ผมยืนอึ้ง ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์ ส่งข้อความขอโทษไปทันที

บอกไปว่าผมจะทิ้งหนังสือพวกนั้นด้วย

แต่ข้อความยังไม่ขึ้นว่าอ่าน

…แต่เธอบอกว่าจะกลับมา และก็ไม่ได้เอาสัมภาระออกไปนี่นะ… คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง…?

…หรือว่าจริงๆแล้วเธอโกรธมาก…?

คำว่า “เลิกกัน” แวบขึ้นมาในหัวผม

“เอาไงดี… ลองถามฮิโนะซัง หรือไทจูซังดีไหมนะ… แต่ถ้าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไป เดี๋ยวสถานการณ์จะแย่กว่าเดิมอีก…”

ผมเดินวนไปวนมาในห้องอย่างกระวนกระวาย

แล้วจู่ๆ—

เสียงเปิดประตูดังขึ้น

เธอกลับมาแล้ว!?

*****

“…เป็นไง?”

ฮิคารุออกมาจากห้องน้ำ… พร้อมกับสวมชุดเมด

“……ทำไมล่ะ?”

ถามไปงั้นแหละ เพราะจริงๆผมก็เข้าใจดีอยู่แล้ว

“ก็…เรย์ยะคุงบอกว่าชอบเมดนี่นา…”

…สรุปว่า คำว่า “ตาบ้า” เมื่อตะกี้ คือคำว่า “ตกลง” สินะ…

“แล้วก็…เป็นยังไงบ้าง? ความคิดเห็นล่ะ?”

“น่ารักที่สุดเลย!”

ความน่ารักนี้เป็นคำตอบที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับผมไปแล้ว

“จริงเหรอ?”

“ไม่ใช่แค่เข้ากับเธอเท่านั้นนะ ฉันนึกว่าเป็นเมดตัวจริงเลยนะ”

“เอ๋…ขนาดนั้นเลยเหรอ…?”

คำชมที่มาจากความรู้สึกโล่งใจและความสุขจนแทบน้ำตาไหล ทำให้ฮิคารุยิ้มกว้างออกมาอย่างไร้เดียงสา

“หรือว่าในชาติก่อน เธอเป็นหัวหน้าเมดของราชวงศ์อังกฤษเหรอ?”

ความรู้สึกจริงใจผสมกับความต้องการรักษาตัวเอง คำชมจึงพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

“เข้ากับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ…งั้น แบบนี้ล่ะ…?”

ฮิคารุเริ่มโพสท่าเหมือนเมดอย่างอารมณ์ดี

“สุดยอดเลย! ขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกหน่อยได้ไหม? เมดตัวจริงมาเยือนโลกแล้ว!”

“เอ๋…อืม ก็ได้…ก็ได้ล่ะนะ”

เธอหมุนตัวเบาๆแล้วยกชายกระโปรงขึ้นอย่างสุภาพ

ความน่ารักตามธรรมชาติของเธอ ถูกเสริมพลังด้วยชุดนี้หลายเท่าตัว

และหลังจากที่ผมรับบทเป็นช่างภาพและชมเธอต่อเนื่องอยู่นานหลายสิบนาที—

“เย้! ขอบคุณนะ!”

สุดท้าย เธอก็ยิ้มกว้างและชูสองนิ้วปิดท้ายอย่างน่ารัก

เรื่องมังงะลามกของผม ตอนนี้กลายเป็นอดีตที่ถูกลืมไปแล้วแน่นอน…

“เฮ้อ…แต่ก็เล่นเอาตกใจไปเลยนะ”

“อะไรเหรอ?”

พอผมทิ้งตัวลงบนเตียง ฮิคารุก็นั่งลงข้างๆผม

“ก็คิดว่าเธอโกรธแล้วกลับบ้านไปแล้ว… แต่กลับมาเป็นเมดซะงั้น”

“คิดว่าโกรธกลับไปแล้วเหรอ…?”

เธอถามด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย ราวกับไม่รู้ตัวมาก่อน

“ก็…พูดตรงๆ ก็ค่อนข้างคิดแบบนั้นแหละ”

“งั้นเหรอ…ขอโทษนะ”

เธอขยับจับชายกระโปรงเล็กน้อยแล้วขอโทษอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษเลย”

“แต่…ฉันน่ะ…เป็นคนขี้หึงง่ายมากเลย…แบบนี้มันจะ ‘หนัก’ เกินไปจนนายไม่ชอบรึเปล่า…?”

“ไม่หรอก! เรื่องแค่นี้ฉันไม่คิดว่ามันหนักไปเลยนะ ฉันรับได้สบายๆ”

“แม้แต่หึงกับมังงะลามกๆแบบนั้นด้วยหรอ?”

“จะหึงก็หึงไปเถอะ ถ้าเธอไม่หึงฉันจะยิ่งไม่สบายใจแทนนะ”

“ถ้าพูดแบบนั้น…ฉันอาจจะกลายเป็นแฟนสาวที่ ‘หนัก’ จริงๆนะ ไม่เป็นไรเหรอ?”

เธอพูดอย่างร่าเริงแล้วเอนตัวพิงผมเบาๆ

ตอนนี้ควรจะพูดอะไรให้สมกับสถานการณ์นี้ดีไหมนะ… หรือกอดเธอให้แน่นกว่านี้ดี?

“หมายถึง ‘หนัก’ ในเชิงกายภาพเหรอ? ตอนนี้กำลังพอดีเลยล่ะ”

“บ้า…”

เธอหัวเราะเบาๆกับมุกตลกที่ผมปล่อยไปแก้เขิน

ผมเพลิดเพลินกับน้ำหนักพอดีๆที่แสนอบอุ่นนี้อย่างสบายใจทั้งร่างกายและจิตใจ

“ว่าแต่…จะใส่ชุดนี้อีกนานแค่ไหนล่ะ?”

ตอนที่เริ่มง่วงๆ ผมก็ถามเธอที่เริ่มสัปหงกเล็กน้อยเหมือนกัน

“อืม…จะเปลี่ยนก็ได้นะ แต่เรย์ยะคุงพอใจแล้วเหรอ?”

“ก็…ค่อนข้างพอใจแล้วล่ะ ถ่ายรูปไว้ตั้งเยอะด้วย”

ผมเก็บรูปไว้จนหน่วยความจำเกือบเต็ม มีโฟลเดอร์ลับที่ไม่อยากให้ใครเห็นเลย

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ จากที่เหนื่อยๆ อยู่ก็ความเหนื่อยก็ไปหมดเลย”

“ก็นะ นายดูเหนื่อยจริงๆนี่นา…”

“อ๊ะ…”

ผมดันไปลืมสาเหตุที่ทำให้เธอต้องแต่งชุดนี้ซะได้…

“แต่…ถ้าคิดแบบเมดจริงๆ เมดที่แท้จริงต้องช่วยเหลือนายตอนที่เหนื่อยสิ ใช่ไหม?”

“หมายความว่าไงเหรอ?”

คำพูดของเธอทำให้หัวใจผมเต้นแรง รู้สึกเหมือนโดนจับได้ทันที—

“ในเมื่อใส่ชุดนี้อยู่… จะทำเรื่องดีๆให้นายเอามั้ยน้า~?”

เธอกระซิบเสียงหวานละมุนจนผมรู้สึกเหมือนกำลังจะละลาย…