ตอนที่68 : ไม่ชอบความพ่ายแพ้

“เอ๊ะ? อะ…อะไรแบบฉันเหรอ—อึก!!”

“ไม่ได้! ไม่ได้ๆๆ!! ห้ามเด็ดขาด!! ต่อให้เป็นอายากะก็เถอะ แต่นี่เป็นสิ่งเดียวที่ห้ามเด็ดขาดเลย!!”

ผมถูกโอบกอดแน่นจากด้านหลังโดยมีแขนทั้งสองข้างของเธอโอบรอบหัวของผมราวกับเธอพยายามใช้ร่างกายปกป้องผมไว้

“เดี๋ยวสิ ฮิคา…แน่น…หายใจ…ไม่ออก…”

ภาพที่ผมมองเห็นถูกปิดกั้นทั้งหมด ผ้าจากเสื้อของเธอกดแนบเข้ากับหน้าทำให้ผมหายใจลำบาก

ผมไม่สามารถแม้แต่จะวิเคราะห์ได้ว่าสิ่งนุ่มนิ่มที่แนบอยู่กับใบหน้าของฉันคืออะไร

ความมึนงงและเคลิบเคลิ้มนี้เป็นเพราะความสุขหรือเปล่านะ? ไม่สิ น่าจะเป็นเพราะขาดอากาศมากกว่า

“ใจเย็นๆสิ… ฉันก็แค่แกล้งเล่นเพราะเธอชอบพูดมากเท่านั้นแหละ ไม่ได้คิดจะเอาจริงหรือแย่งอะไรไปหรอก”

“อะไรเนี่ย… อย่าทำแบบนี้สิ…”

เมื่อได้ยินคำพูดของฮิโนะซัง แรงกอดรัดที่โอบรอบตัวผมก็คลายลงเล็กน้อยคล้ายกับว่าเธอรู้สึกโล่งใจ

“แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะแค่แกล้งเล่นไปซะหมดหรอกนะ”

“อุก!! ฮิ…ฮิคา…! อีกแล้ว…แน่น…ไม่ไหวแล้ว…”

แรงกอดรัดกลับมาแน่นขึ้นอีกครั้งเมื่อฮิโนะซังพูดจบ

“แค่พอได้ฟังตอนที่ฮิคารุเล่าว่าทำไมเธอถึงชอบคาเงยามะคุง… ฉันก็รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ดีจริงๆนะ เพราะส่วนใหญ่ความรักของพวกนักเรียนมัธยมปลายก็มักจะเป็นเรื่องเด็กๆ คล้ายกับการเล่นสนุกไปวันๆใช่ไหมล่ะ? แต่สำหรับพวกเธอสองคน มันดูเหมือนพวกเธอคิดถึงกันและกันในระดับที่ลึกซึ้งกว่านั้น… บางคนอาจจะมองว่ามันเกินไป แต่ว่าฉันก็คิดว่าถ้าฉันจะมีความรักสักครั้ง ก็อยากให้มันเป็นแบบนี้เหมือนกัน”

ฮิโนะซังพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะอิจฉาอยู่หน่อยๆ

พอได้ยินแบบนั้น แรงกอดของฮิคารุก็คลายลงเล็กน้อย ผมเลยถือจังหวะนั้นรีบดึงตัวออกมา

“…ก็เพราะว่า เรย์ยะคุง…”

“อะ…อะไรเหรอ?”

“พวกเรา…กำลังมีความรักที่จริงจังและเป็นผู้ใหญ่อย่างสุดๆอยู่ไงล่ะ!”

“ฉันก็ไม่ได้พูดขนาดนั้นสักหน่อย”

ฮิโนะซังพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ แต่ดูเหมือนฮิคารุจะไม่ได้ใส่ใจ เธอเริ่มใช้มือลูบไล้ไปทั่วร่างกายของผม

สัมผัสที่แนบชิดนี้… กลายเป็นแบบเดียวกับตอนที่เราอยู่กันสองต่อสองซะแล้ว

ถ้าทำแบบนี้ล่ะก็ ฉันเองก็เริ่มจะมี “ความต้องการ” มากขึ้นเหมือนกันนะ…

“อะแฮ่ม…!”

เสียงกระแอมของฮิโนะซังเหมือนเป็นสัญญาณให้หยุด ผมเลยถูกดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง

“เอาเป็นว่า สิ่งที่ฉันคิดว่าดีคือความสัมพันธ์ของพวกเธอสองคน ไม่ใช่ว่าฉันมีความรู้สึกอะไรกับคาเงยามะคุงหรอกนะ”

“…จริงเหรอ?”

ดูเหมือนฮิคารุจะยังไม่ไว้ใจ เธอมองฮิโนะซังด้วยสายตาที่แฝงความสงสัย

“แน่นอนสิ เพราะถ้าฉันจะชอบใครสักคน คนๆนั้นต้องฉลาดกว่าฉันแน่นอน”

นั่นทำให้ผมรู้สึกเศร้านิดหน่อย แต่ก็โล่งใจไปพร้อมกัน

ขณะเดียวกัน ฮิคารุกลับดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วพูดออกมา

“งั้น…หรือว่า พี่ชาย—”

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!!”

หลังจากนั้น บรรยากาศก็เริ่มเข้าสู่ช่วงจบของวันนี้

“อ่านหนังสือเยอะแล้ว ขอเล่นเกมสักหน่อยดีกว่า!”

ฮิคารุหยิบคอนโทรลเลอร์ขึ้นมาแล้วเปิดเครื่อง

“เล่นอะไรดีน้า… วันนี้รู้สึกอยากจะอัดใครสักคนแฮะ งั้นApexละกัน!”

เธอพูดอะไรที่ดูน่ากลัวเล็กน้อยในตอนที่เลือกเกม ก่อนจะนั่งลงบนเตียงของผม

ผมคิดว่าฮิโนะซังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังใช้เวลาพักผ่อนของตัวเองอยู่ เธอจึงมองหน้าจอโทรศัพท์เงียบๆ

ผมเก็บจานชามเสร็จแล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง จากนั้นคอยดูฮิคารุเล่น

เธอกำลังเล่นเกมยิงมุมมองบุคคลที่หนึ่งแนวแบทเทิลรอยัล ซึ่งต้องต่อสู้ในสนามรบที่ค่อยๆแคบลงเรื่อยๆ โดยเป้าหมายคือต้องเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย

เป็นหนึ่งในแนวเกมที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในยุคนี้และถูกใจผู้เล่นทั่วไปไม่น้อย

ส่วนฝีมือของฮิคารุ…ก็ดูเอาเองเถอะ

เธอควบคุมตัวละครได้อย่างคล่องแคล่ว ใช้กระสุนหนึ่งแม็กกาซีนเก็บได้หนึ่งศพอย่างต่อเนื่อง

เธอพึ่งเริ่มเล่นได้ไม่นาน ระดับแรงค์เลยยังไม่สูงมาก แต่เพราะอย่างนั้น ทำให้ดูเหมือนว่าเธอเป็นผู้เล่นแรงค์สูงที่ใช้บัญชีใหม่มาเล่นกับพวกแรงค์ต่ำ

“เย้! แชมเปี้ยน! วินเนอร์ วินเนอร์ ชิกเก้น ดินเนอร์!!”

เธอชนะอย่างง่ายดายแทบไม่มีช่วงที่ดูอันตรายเลยสักนิด

แม่ของฮิคารุบอกว่าเธอสามารถประสบความสำเร็จได้ในทุกกีฬา และผมก็คิดว่าถ้าเธอเลือกเป็นนักกีฬาE-Sport ก็คงจะรุ่งสุดๆแน่นอน

“เกมนี้…มันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ในตอนที่ผมกำลังคิดอะไรอยู่ ฮิโนะซังก็พึมพำเบาๆ

“แน่นอน! มันสุดยอดเลยนะ เหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งพล่านอยู่ในสมองแบบสุดๆ!”

“พอได้ยินแบบนั้นแล้ว ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาแทนเลยแฮะ…”

“ฮิโนะซังไม่เคยเล่นเกมมาก่อนเหรอ?”

“ก็เคยดูน้องชายเล่นบ้างนิดหน่อย”

ผมพึ่งรู้ว่าเธอมีน้องชาย แถมดูเหมือนเธอจะเริ่มสนใจเล็กน้อย

“งั้นลองเล่นดูไหม? เป็นการผ่อนคลายน่ะ”

“ไม่ดีกว่า แค่ฟังก็รู้แล้วว่าฉันไม่ถนัดอะไรแบบนี้…”

“ดีเลย! ถ้าอย่างนั้นมาเล่นดูโอ้กันเถอะ!”

“ดูโอ้…?”

“ก็คือเล่นเป็นทีมสองคนน่ะ”

“แต่ถ้าฉันถ่วงเธอขึ้นมาล่ะ—”

“ไม่เป็นไรๆ! ฉันแบกเอง! เอ้า ถือคอนโทรลเลอร์ไว้สิ!”

แม้ฮิโนะซังจะพยายามปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็แพ้ลูกตื๊อของฮิคารุ เธอถูกยัดคอนโทรลเลอร์ใส่มือจนได้

และทีมดูโอ้แบบกะทันหันก็ถูกสร้างขึ้น

“เอาล่ะ ไปกันเลย!”

“น…นี่มันอะไร…ทำไมฉันถึงได้บินอยู่บนฟ้าแบบนี้…ม…มันจะไม่ตกใช่ไหม…?”

“ได้อยู่แล้ว! ตรงนี้ให้ฮิคารุเป็นคนบังคับเอง ดังนั้นฮิโนะซังไม่ต้องคิดอะไรเลย!”

ผมให้คำแนะนำจากข้างๆเพื่อให้ฮิโนะซังที่กำลังตื่นตระหนกใจเย็นลงหน่อย

พูดกันตามตรง การให้มือใหม่เล่นแนวเกมยิง…แถมยังเป็นเกมที่มีแอ็กชันรวดเร็วแบบนี้ นับว่าเป็นอะไรที่ยากสุดๆ

แม้ว่าโอกาสจะรอดจนจบเกมจะต่ำมาก อย่างน้อยฉันก็อยากให้เธอสนุกกับมันบ้าง…

“โอเค ลงจอด! มีศัตรูลงใกล้ๆด้วย ระวังหน่อยนะ~!”

หลังจากกระโดดลงสู่สนามรบ ฮิคารุก็แยกตัวไปทันที

ฝั่งนั้นฉันไม่ห่วงอยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้ฉันต้องคอยดูแลฮิโนะซังให้ดี

“ต…ต้องทำไงบ้างอ่ะ…!?”

“ก่อนอื่น เข้าไปในอาคารพวกนั้น แล้วก็เก็บอาวุธจากกล่องหรือของที่วางอยู่ก่อน!”

ฮิโนะซังควบคุมตัวละครไปตามคำแนะนำของผมแบบงุ่มง่าม

พอเข้าไปข้างใน ก็โชคดีที่มีอาวุธและอุปกรณ์ระดับกลางๆวางอยู่แถวนั้นพอดี

“เอ่อ…อาวุธ อาวุธ…ปุ่มเก็บของนี่สินะ…”

“อ๊ะ อายากะ ตอนนี้อาจจะมีศัตรูเข้าไปทางนั้นแล้วนะ”

“เอ๋!? ศัตรูเหรอ!? ฉันต้องสู้เหรอ!?”

“ใช่ ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันติดศัตรูอีกคนอยู่ อาจจะไปช่วยช้า…”

“ม…ไม่ต้องตกใจ! อย่างน้อยตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตั้งสติแล้วไปหาตำแหน่งที่ได้เปรียบดีกว่า!”

“ว๊าก! มีอะไรบางอย่างลอยมา!?”

ทันใดนั้น มีระเบิดถูกขว้างเข้ามาทางหน้าต่างที่ฮิโนะซังอยู่

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถหลบได้ และโดนแรงระเบิดเข้าเต็มๆจนเหลือพลังชีวิตน้อยนิด

จากนั้น ศัตรูก็บุกเข้ามาจู่โจมเธอ และในที่สุดเธอก็ถูกจัดการลงอย่างง่ายดาย

“อ๊ะ…แพ้ซะแล้ว…”

ฮิโนะซังพึมพำออกมาอย่างเศร้าๆขณะมองตัวละครของตัวเองที่ล้มลง

ยังไม่ทันได้เข้าใจอะไร ก็ถูกเล่นงานฝ่ายเดียวแบบนี้…

แค่นั้นก็ถือเป็นประสบการณ์แย่สุดๆในการเล่นเกมแล้ว—

“…นี่ ตอนนี้พวกนั้นกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

ศัตรูที่จัดการฮิโนะซังได้ เริ่มทำสิ่งที่แย่ที่สุดที่พอจะทำได้— ‘Teabag’

พวกมันกดยกเลิกท่าปิดฉากซ้ำๆอย่างรวดเร็วจนหน้าจอสว่างวาบเป็นจังหวะ

แม้จะไม่รู้ระบบเกมมากนัก แต่เธอก็คงเข้าใจได้ว่ากำลังโดนถากถางอย่างหนัก

“ม…ไม่ต้องสนใจอะไรแบบนี้เลย! การเจอพวกไม่มีมารยาทแบบนี้เป็นเรื่องปกติ! เมินไปเลยดีที่สุด!”

ผมรีบหาทางปลอบใจเธอเพื่อไม่ให้เธอเกลียดเกมนี้ไปซะก่อน

“…ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรกับการโดนหยามแบบเด็กๆแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอกนะ…”

แม้เธอจะพูดแบบนั้น แต่เสียงของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์บางอย่างที่ฟังดูไม่สู้ดี

เกมออนไลน์มักจะหลีกเลี่ยงพวกคนแบบนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

‘จงทำในสิ่งที่คนอื่นไม่ชอบ’

วัฒนธรรมอินเทอร์เน็ตที่บิดเบี้ยว สะท้อนถึงธรรมชาติของมนุษย์ได้อย่างชัดเจน

แต่ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะต้องมาเผชิญกับสิ่งเหล่านี้ตั้งแต่เกมแรก…

ระหว่างที่ผมรู้สึกผิดที่แนะนำเธอให้เล่นเกมนี้ การกลั่นแกล้งในหน้าจอก็ยังคงดำเนินต่อไป

พวกนั้นเริ่มเปลี่ยนจาก ‘กดท่า Finish’ ไปเป็น ‘ย่อรัวๆ’ อย่างกับเต้นคอสแซค

แย่แล้วสิ…แย่มาก…

ถ้าเธอโกรธผมที่เป็นคนชวนให้เล่นเกมนี้ก็คงไม่แปลก—แต่เมื่อฉันหันไปมองเธอ

ฮิโนะซังยังคงมีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเดิม

“…NoobMaster69…สินะ…”

เธอพึมพำชื่อของผู้เล่นคนนั้นออกมาอย่างแผ่วเบา

ไม่รู้ทำไม แต่ผมกลับรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัว

หลังจากนั้น ฮิคารุที่เข้ามาสมทบก็จัดการพวกนั้นจนราบคาบ

ในตอนที่ผมคิดว่าเรื่องคงจบลงได้แล้ว ฮิคารุก็ทำการชุบชีวิตฮิโนะซัง

หลังจากนั้น เธอเพียงแค่เดินตามหลังฮิคารุไปเงียบๆและเน้นการเล่นแบบเซฟสุดๆ—

“เย้~! ชนะติดกันสองรอบแล้ว!!”

เกมจบลงพร้อมชัยชนะขาดลอยของฮิคารุอีกครั้ง

ฮิคารุดูดีใจมาก ถึงกับยื่นมือมาขอไฮไฟว์กับผม

แต่ในทางกลับกัน ฮิโนะซังกำลังจ้องจอชัยชนะด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

เธอคงจะไม่เล่นเกมนี้อีกแน่ๆ—ผมคิดแบบนั้นจนกระทั่ง

“…ขอเล่นอีกเกม”

“เอ๋?”

“ฉันบอกว่าจะเล่นอีกเกมไง! เร็วเข้า!!”

ฮิโนะซังขึ้นเสียงใส่ฮิคารุและเรียกร้องให้เล่นอีกรอบ

“อ๊ะ อืม…ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะ…แต่ทำไมอยู่ๆก็ดูฮึกเหิมขึ้นมาล่ะ?”

ฮิคารุยังดูไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่ก็เริ่มจับคู่ใหม่ให้เธอ

แต่ต่างจากฮิคารุ ผมที่ไม่ได้ใส่หูฟัง ก็เลยสามารถได้ยินเสียงที่ดังมาจากข้างๆ

“พวกมัน…ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้แน่…ถ้าเจออีกล่ะก็…ฉันจะจัดการให้หมด…”

ฮิโนะซังพึมพำเสียงเบาๆเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น