ตอนที่65 : ศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด?

“เอ๊ะ? อะ…อะไรนะ? แต่เมื่อกี้ยังบอกว่าเหลืออีกสองชั่วโมงนี่นา…”

“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ…แต่เหมือนแม่จะกลับมาซะแล้วล่ะ…”

แม่กลับมาแล้วงั้นเหรอ…

ความตื่นเต้นที่กำลังปะทุอยู่ในตัวอยู่ๆก็เย็นลงอย่างรวดเร็ว รู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายถูกดูดออกไปหมดในพริบตาเลย

นี่สินะที่เขาเรียกว่า จากสวรรค์สู่ขุมนรก…

“ขอโทษนะ รอแป๊บนึง!”

ฮิคารุรีบจัดเสื้อผ้าที่ยับเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงพูดคุยของคนสองคนก็ดังแว่วมาให้ได้ยินจากอีกฝั่งของประตู

ถึงจะฟังไม่ออกว่าคุยอะไรกัน แต่ดูเหมือนว่าแม่ของฮิคารุจะกลับมาแล้วจริงๆ

ในระหว่างที่กำลังรอให้ฮิคารุกลับมา ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นชู้ที่กำลังซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าเลยแฮะ

เสียงสนทนาเป็นเวลาสองสามนาทีเงียบไป ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังขึ้นบนบันได

ประตูค่อยๆเปิดออก และฮิคารุก็ชะโงกหน้ามองเข้ามาในห้อง

“แม่บอกว่าอยากเจอและทักทายเรย์ยะคุงน่ะ…โอเคไหม?”

และแล้ว เควสต์ระดับความยากสูงสุดที่คิดว่าจะเลี่ยงได้ก็ถูกบังคับให้เริ่มต้นขึ้นแบบกะทันหัน

“ท…ทักทาย…? กับแม่ของฮิคารุ…?”

“อื้ม บอกว่าอยากคุยด้วย เพราะเรย์ยะคุงช่วยดูแลฉันมาตลอดเลยนี่นา”

แม้จะเป็นคำพูดที่ส่งผ่านคนอื่นมา แต่ก็ให้ความรู้สึกกดดันแบบที่ปฏิเสธไม่ได้

พูดตามตรง ผมยังไม่ได้เตรียมใจเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่เส้นทางถอยหนีก็ถูกตัดขาดไปแล้ว

ถ้าจะหนีจากตรงนี้ มีทางเดียวก็คือต้องกระโดดออกทางหน้าต่างแบบผู้ชายที่กำลังซ่อนตัวจากสามีเจ้าของบ้าน

“ข…เข้าใจแล้ว…จริงๆฉันเองก็คิดว่าควรจะทักทายให้เรียบร้อยซักครั้ง…”

ผใลุกจากเตียง จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่และตั้งสติ

“ขอโทษจริงๆนะ…ฉันคิดว่าวันนี้แม่จะยังไม่กลับ แต่ดูเหมือนว่าคนที่นัดเรียนพิเศษกับแม่จะเป็นไข้หวัดฤดูร้อนห ก็เลยยกเลิกน่ะ…”

“งะ…งั้นเหรอ…ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้สินะ…”

ผมเดินตามฮิคารุออกจากห้องและลงไปชั้นล่าง

ทุกก้าวที่เดินลงบันได รู้สึกหนักเหมือนกำลังแบกอะไรไว้สักอย่าง

สิ่งที่รออยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้ คือศึกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

ถ้าเจอหน้าแล้วแม่ของฮิคารุทำท่าผิดหวังอย่างชัดเจนล่ะ…?

ถ้าแม่บอกว่า “เธอไม่เหมาะกับลูกสาวของฉัน หยุดคบกันซะ” ล่ะ…?

ด้วยความที่เป็นพวกคิดลบโดยธรรมชาติ สมองของผมเลยเริ่มจินตนาการถึงสถานการณ์ร้ายๆจนเต็มไปหมด

กระทั่งในหัว ยังมีเสียง BGM แบบดันเจี้ยนสุดท้ายของเกม RPG ดังขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ

“แม่คะ~ พาเขามาแล้วนะ~”

ฮิคารุเปิดประตูเข้าไปในห้องนั่งเล่น

ถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องลุยให้สุด

ผมก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น พร้อมกับโค้งศีรษะลงสุดตัว

“ย…ยินดี…ที่ได้รู้จักครับ!! ผม…คบกับฮิคารุซัง…ชะ…ชื่อของผมคือ คา…คาเงยามะ เรย์ยะครับ!! ผ…ผมต้องขออภัยที่…เข้ามาในบ้านโดยไม่ได้ทักทายอย่างเป็นทางการ…”

แม้จะพูดตะกุกตะกัก แต่ผมก็พยายามเปล่งเสียงให้ชัดเจนที่สุด

แต่แล้ว…

“เอ๊ะ…? น…นาโอกิซัง…?”

เสียงที่ได้ยินจากด้านหน้า กลับเป็นชื่อของใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก

“แม่!! ไม่ใช่นะ!! นี่เรย์ยะคุง…แฟนหนูต่างหาก!!”

“ก…ก็…แหม…ขอโทษนะ แต่…หนุ่มน้อย…ช่วยเงยหน้าขึ้นมาหน่อยได้ไหม?”

“เอ๊ะ…? คะ…ครับ…”

ผมเงยหน้าขึ้นตามคำขอและก็ได้เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยเจอมาก่อนหน้านี้

แม่ของฮิคารุ…อดีตนักเทนนิสมืออาชีพ อาซาฮิ มิสึกิ

เธอสูงกว่าฮิคารุ ผมสีเดียวกันแต่ยาวกว่าเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เคยเห็นแค่ในรูป แต่พอได้เห็นใกล้ๆก็รู้เลยว่าฮิคารุหน้าเหมือนแม่มาก

ถ้าฮิคารุโตขึ้น อาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้

แถมถ้าคำนวณอายุจากตอนที่เธอแข่งครั้งสุดท้ายกับอายุของพ่อของฮิคารุ ก็น่าจะอายุราวๆ 40 กลางๆ แต่ดูเธออ่อนกว่าวัยจนเหมือนคนอายุแค่ 30 ต้นๆเอง

“เอ๋…หวาา…น่าตกใจจัง…”

ในตอนที่ผมกำลังตกใจ แม่ของฮิคารุก็ดูตกใจเหมือนกัน เธอจ้องผมจากหลายมุมราวกับกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง

“เอ่อ…สวัสดีครับ คาเงยามะ เรย์ยะ…ครับ…”

ผมไม่รู้จะตอบยังไงดีเลยแนะนำตัวเองอีกครั้ง

“อ๊ะ ขอโทษที ฉันอาซาฮิ มิสึกิ แม่ของฮิคารุ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ขอบคุณที่ดูแลลูกสาวของฉันตลอดเลย”

“ม…ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้ช่วยอะไรขนาดนั้นหรอก…”

“เฮ้อ~…แต่แบบว่า…เหมือนกันจริงๆแฮะ…”

หลังจากทักทายกันเบื้องต้น เธอก็มองผมอีกครั้งด้วยสายตาตกตะลึง

อะไรกันเนี่ย…?

เหมือนกับว่า…มีอะไรที่ไม่ตรงกับที่คิดไว้ยังไงไม่รู้…

“เอ่อ…ผมเหมือนใครมากเหรอครับ?”

ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป เพราะเธอดูแปลกใจมากจริงๆ

“อื้ม…เหมือนสามีของฉันตอนหนุ่มๆเลยล่ะ”

คำพูดสั้นๆ แต่กลับทำให้ผมถึงกับช็อก

“เอ๊ะ…สามี…หมายถึง…”

“ใช่ๆ พ่อของฮิคารุน่ะ ทั้งหน้าตา แล้วก็…บรรยากาศโดยรวม คล้ายกันมากเลยล่ะ…แสดงว่า ฮิคารุต้องเป็นฝ่ายตกหลุมรักก่อนแน่ๆเลยใช่ไหม?”

แม่ของฮิคารุพูดยิ้มๆก่อนจะหันไปถามลูกสาวที่ยืนข้างผม

“ฮะ…เอ๊ะ? อะ…อะไรนะ?”

ฮิคารุแสดงอาการตกใจแบบชัดเจน

“ก็ตอนที่เจอกันครั้งแรก ฮิคารุต้องเป็นฝ่ายหลงรักก่อนแน่ๆเลยใช่ไหม? ใช่แน่เลยเนอะ? ก็ตั้งแต่เด็กๆฮิคารุชอบคุณพ่อมาก—”

“หยุดเลย!! แม่!! อย่าพูดอะไรแปลกๆต่อหน้าเรย์ยะคุงนะ!!”

ฮิคารุรีบตะโกนขัดขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด

“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ? ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ก็แค่—”

“ว๊าาาาาาาาา!!”

ฮิคารุร้องเสียงดังกลบคำพูดของแม่

ส่วนแม่ของเธอก็หัวเราะคิกคักเหมือนกำลังสนุกกับการแกล้งลูกสาว

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น…ทำให้ผมมั่นใจได้เลยว่าเธอเป็นแม่ของฮิคารุจริงๆ

“เอ่อ… เรย์ยะคุงใช่ไหม?”

“คะ…ครับ…!”

“ชอบเค้กกับชาไหม?”

“ครับ…ชอบครับ แต่…”

“งั้นเดี๋ยวฉันเตรียมให้ ไปนั่งรอที่โซฟาตรงนั้นก่อนนะ ไหนๆก็แล้ว มาคุยกันดีๆเถอะ ฉันจะเล่าเรื่องของฮิคารุให้ฟังเอง”

แม่ของฮิคารุพูดยิ้มๆแล้วเดินเข้าไปทางห้องครัว

ส่วนฮิคารุที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็พึมพำอะไรบางอย่างด้วยท่าทางขุ่นเคือง

ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ แต่ดูเหมือนว่าผมจะได้พวกพ้องที่แข็งแกร่งที่สุดเข้ามาร่วมทีมอย่างไม่คาดคิด

และแล้ว ผมก็นั่งรออยู่กับฮิคารุตามที่บอก

ไม่นานนัก แม่ของเธอก็กลับมาพร้อมกับ—

“ขอโทษที่ให้รอนะ~!”

เค้กกับชาถูกวางลงบนโต๊ะ

จากนั้น เธอก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับพวกเรา ก่อนจะ—

“แท่น แท๊น~! มีของดีเอามาให้ดูด้วยล่ะ~!”

เธอวางหนังสือเล่มหนาหนักลงบนโต๊ะ

“อ๊าาา!! เดี๋ยวสิแม่!! อันนั้นมันไม่ได้จริงๆนะ!!”

ฮิคารุตกใจจนรีบยื่นมือไปปิดหน้าปก

“โอ๋ๆ อย่าปิดสิ ไม่เห็นต้องอายเลยนี่นา? เรย์ยะคุงเองก็คงอยากดูใช่ไหม?”

จากท่าทีของฮิคารุและลักษณะของมัน ผมก็พอเดาได้ว่ามันคืออะไร

“หรือว่า… เป็นอัลบั้มภาพเหรอครับ?”

“ใช่แล้วล่ะ เป็นบันทึกของฮิคารุตั้งแต่ประถมถึงมัธยมต้นเลย อยากดูใช่ไหม?”

“…พูดตามตรง…อยากดูครับ”

“ทรยศกันซะงั้นอ่ะ~…!!”

พอผมตอบตามตรง ฮิคารุก็ทำหน้าเคืองๆพร้อมกับทุบไหล่ผมเบาๆ

“งั้นตกลงตามเสียงข้างมาก! เปิดดูไปทีละหน้าเลยนะ”

ฮิคารุพยายามขัดขืน แต่สุดท้ายก็ไร้ผล อัลบั้มถูกเปิดออก

ในนั้นมีภาพของฮิคารุตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน

รูปเธอถือไม้เทนนิสแล้วยิ้มให้กล้องพร้อมชูสองนิ้ว

รูปเธอแข่งวิ่งผลัดในงานกีฬาสี รับไม้ต่อเป็นคนสุดท้ายท่ามกลางเสียงเชียร์กระหึ่ม

รูปเธอเล่นสกีกับฮิโนะซังตอนยังเป็นเด็ก

แม่ของเธอเล่าเรื่องราวของฮิคารุให้ฟังอย่างลื่นไหล

“หน้าต่อไปนี่คือ…”

บรรยากาศในการเจอพ่อแม่ของแฟนครั้งแรกช่างอบอุ่นผิดคาด

…อย่างน้อยก็สำหรับผม

“ส่วนหน้านี้เป็นตอนฮิคารุอยู่ ป.4 ไปแข่งระดับคันโตนะ ตอนนั้นไว้ผมยาวกว่าตอนนี้นิดหน่อย ดูสิ น่ารักใช่ไหม?”

“อะ…ครับ…น่ารักมากครับ…”

ภาพถัดไปเป็นรูปถ่ายระหว่างแข่งขัน

ผมของเธอที่ยาวกว่าเดิมนิดหน่อยถูกรวบไว้ข้างหลังเหมือนเคย

แค่ความยาวผมต่างไป บรรยากาศรอบตัวเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“อื๋ออ~… เพราะงี้ไงฉันถึงไม่อยากให้มาเจอกัน…”

ฮิคารุที่นั่งข้างๆเอามือกุมหัวอย่างทรมาน

แม้จะรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอน่ารักจริงๆ

…เพราะถ้าไม่ใช่ตอนนี้ ผมก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นด้านนี้ของเธอแน่ๆ

“ถ้าขนาดนั้น…จะหยุดดูให้ก็ได้นะ…”

“อื๊ออ…แต่จริงๆ ครึ่งนึงก็อยากให้เรย์ยะคุงรู้จักตัวฉันในอดีตเหมือนกัน…”

…น่ารักจนอยากหยิกแก้มเลยแฮะ

ในตอนที่ฮิคารุยังคงต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง แม่ของเธอก็เปิดอัลบั้มต่อไป

“อ๊ะ…นี่เป็นตอน ป.5 แข่งรายการ Junior All Japan นะ จำได้ว่าแข่งรอบรองแล้วแพ้เพราะสภาพร่างกายไม่ดีสินะ… ตอนนั้นเป็นอะไรเหรอ?”

“…ไม่รู้สิ นานแล้ว จำไม่ได้หรอก”

พอถูกถาม ฮิคารุก็เหลือบมองหน้าอกตัวเองแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

“แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่ฮิคารุแพ้ในรายการระดับประเทศเลยนะ หลังแข่งจบก็ไปเกาะพ่อร้องไห้—”

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!”

ฮิคารุรีบตะโกนแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

“อะไรเนี่ย ทำไมถึงไม่อยากให้เล่าล่ะ? ก็น่ารักออกนะ”

“อื๊ออ… ก็…”

“ก็…?”

ฮิคารุทำหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะ—

“ก็เพราะว่า…เรย์ยะคุงเป็นรักแรกของหนู… ถ้าพูดแบบนั้นมันเหมือนหนูเคยชอบคนอื่นมาก่อนเลยนี่นา…”

เธอพูดเสียงสั่นๆราวกับจะร้องไห้

เอาล่ะ ทั้งโลกเอ๋ย จงฟังไว้นะ แฟนของฉันจะน่ารักเกินไปแล้ว!