ตอนที่64 : [สกิลใหม่ : จูบของคนรัก]

ตอนนี้… ตอนนี้เป็นเวลานั้นจริงๆงั้นเหรอ…?

โอกาสที่อยู่ๆก็ปรากฏขึ้นทำให้หัวใจของผมเต้นโครมครามอีกครั้ง

“ทำไมน่ะเหรอ… เอ่อ… พอรู้ตัวอีกที ร่างกายฉันก็ขยับไปเองแล้วล่ะ…”

“ทั้งๆที่อยู่ระหว่างทำงานพิเศษน่ะนะ? เพื่อฉันงั้นเหรอ?”

ผมตั้งใจจะใช้ ‘ข้ออ้างนั้น’ เป็นตัวแทนของความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมี

แต่พอเธอปูทางมาให้ขนาดนี้ ถ้าผมยังบ่ายเบี่ยงอีกก็คงเป็นผู้ชายที่น่าสมเพชเกินไปแล้ว

ผมจะไม่เป็นไอ้ขี้ขลาดที่คอยแต่ผลัดวันประกันพรุ่งอีกต่อไปแน่

“ก็เพราะว่า… ฉันน่ะ… ฮิคารุ…”

“นายน่ะ…?”

“ฉันชอบ—”

ในตอนที่ผมกำลังจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป—

『อย่ามาขวางทางกันนะเว้ย! แกต้องตาย——ตู้มมมมมมมมม!』

ตัวละครที่ฮิคารุชอบ เบเร็ตต้า ถูกศัตรูร่างยักษ์เหยียบตายไปในอนิเม

บรรยากาศที่เคลิบเคลิ้มเมื่อครู่นี้พังทลายลงในพริบตา

ฮิคารุจ้องมองแท็บเล็ตตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าราวกับวันสิ้นโลก

คำสารภาพรักครั้งสำคัญในชีวิตของผมสลายหายไปพร้อมกับชีวิตของเบเร็ตต้า

เราสองคนนั่งอึ้ง ขณะที่ตัวเอกของเรื่องก็ต้องพบกับจุดจบอันแสนเศร้า

สุดท้าย เนื้อเรื่องของเกมก็จบลงอย่างขมขื่นสุดๆโดยมีเพียงนางเอกที่รอดชีวิต

…เอาจริง ผมก็พอเดาได้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เพราะมันคล้ายกับ ‘Noir’ เป็นเรื่องแนวตัวร้ายเป็นพระเอก

แต่ให้ตายสิ… ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยวะเห้ย!?

บรรยากาศดีๆที่พยายามสร้างมาก็พังหมดเลย!

ฮิคารุสั่นไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรือความเสียใจกันแน่

“ศัตรูเมื่อกี้… ในเกมภาคหลักมันก็มีออกมาด้วยเหรอ?”

“เอ๊ะ? อะ… อืม… มันมีออกมาแหละ…”

“ถ้างั้น ฉันก็ต้องล้างแค้นให้เบเร็ตต้าเอง… ให้ทุกคนเลย!”

ฮิคารุขยับตัวเหมือนจะลุกไปที่คอมพิวเตอร์ที่เพิ่งลง OS เสร็จ

ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี

ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากจะฉีกเจ้าไซบอร์กร่างยักษ์นั่นเป็นชิ้นๆด้วยแมนทิสเบลด แล้วซัดกระสุนลูกซองใส่มันให้ร่วงอยู่เหมือนกัน

แต่—

“เดี๋ยวก่อน…!”

ผมคว้าแขนของฮิคารุไว้เพื่อหยุดเธอ

ถ้าผมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป ผมคงหาข้ออ้างผลัดวันประกันพรุ่งอีกแน่ๆ

ผมต้องเป็นผู้ชายที่คู่ควรกับเธอให้ได้

ถ้าเธอบุกมาก่อน ผมก็ต้องสู้กลับแบบไม่มีกำแพงป้องกันเหมือนกัน

“เมื่อกี้ฉันยังพูดไม่จบเลย…”

พอผมพูดแบบนั้น เธอก็หย่อนตัวลงบนเตียง

เธอจ้องหน้าผมนิ่งๆด้วยท่าทางสงบ

“เอ่อ… จะเริ่มจากตรงไหนดีนะ… จุดเริ่มต้นก็คงเป็นตอนปีหนึ่งเทอมสาม ตอนที่ฉันเดินกลับจากงานพิเศษแล้วผ่านสนามเทนนิส… ตอนนั้นฉันเห็นเด็กสาวที่เคยได้ยินแค่ข่าวลืออยู่บนคอร์ท เธอสวยมาก… แล้วก็ดูเท่มากด้วย… ตอนนั้นแหละที่ฉันเริ่มสนใจฮิคารุ”

ฮิคารุฟังเงียบๆโดยไม่พูดอะไร

“แต่ตอนนั้น ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนคนที่อยู่คนละโลกกัน ฉันคิดเองเออเองว่าคงไม่มีทางได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกันแน่ๆ… แล้วพอวันนั้นเธอทักฉันในรถบัส ฉันเลยตกใจมาก… นึกว่าฝันไปด้วยซ้ำ แต่พอได้ใช้เวลาร่วมกัน ฉันก็ได้เห็นหลายด้านของเธอ เช่นว่าเธอหัวเราะยังไง… หรือว่าเธอก็มีเรื่องให้กังวลเหมือนกัน… จนกระทั่งความรู้สึกบางอย่างมันค่อยๆ เติบโตขึ้นมา…”

มือของเธอทับลงบนมือของผมอีกครั้ง

“เพราะงั้น… วันนั้นที่ฉันไปหาเธอ เป็นเพราะฉันไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว… สรุปก็คือ…”

มือของเธอกระชับแน่นขึ้น ราวกับกำลังส่งความกล้าให้ผม

“ฉันช่วยเธอ… เพราะว่าฉันชอบเธอ”

ผมบอกเธอด้วยเสียงที่แทบจะลืมหายใจ

“ได้ยินไม่ชัดเลย… พูดอีกทีสิ?”

…โหดร้ายชะมัด

“ฉันชอบเธอ… พอเห็นคนที่ชอบต้องเจ็บปวด ฉันก็อยู่เฉยไม่ได้ เพราะแบบนั้น ฉันเลยไปหาเธอวันนั้น…”

“เหรอ~… แหมม~… เรย์ยะคุงชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ~…”

เธอยิ้มเยาะพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์

“ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นแหละ… หรือว่าเธอไม่รู้ตัวเลยหรอ?”

“อืมม~ ก็ไม่แน่ใจแฮะ… แต่รู้สึกเหมือนจะพอเดาออกอยู่นะ…”

เธอหาเรื่องแกล้งผมเต็มที่

“แล้วของฉันล่ะ? นายรับรู้ความรู้สึกของฉันรึเปล่า?”

“อันนั้นก็พอรู้แหละ”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็เธอบอกฉันหลายรอบแล้วไง”

“งั้นเหรอ… ถ้างั้นนายก็ต้องพูดให้เท่ากับที่ฉันพูดไปแล้วนะ”

“…ต้องขนาดนั้นเลย?”

“ใช่~ พูดสิ!”

ยอมแล้ว…

ผมตั้งใจจะเป็นฝ่ายรุกแท้ๆ แต่สุดท้ายก็สู้เธอไม่ได้เลย

“ฉันชอบเธอ”

ผมสบตากับเธอพลางพูดออกไป

“ขออีก…”

“ฉันชอบเธอๆๆ”

“ยังไม่พอ…”

“คาเงยามะ เรย์ยะ ชอบอาซาฮิ ฮิคารุจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แถมยังอยากเป็นแฟนของเธอด้วย”

ผมพูดออกไปอย่างหมดฟอร์มพร้อมกับหน้าแดงจนรู้สึกเหมือนโดนเผา

แต่ผมก็รู้สึกได้ว่ามันมีค่าที่จะพูดออกไป

“อื้ม! ฉันก็ชอบคาเงยามะ เรย์ยะคุงเหมือนกัน!”

ฮิคารุยิ้มกว้างก่อนจะโน้มตัวมากอดผม

“ดีใจจัง… ว่าแต่ ไม่ไปล้างแค้นให้เบเร็ตต้าแล้วเหรอ?”

ผมแกล้งเบี่ยงประเด็นไปที่คอมพิวเตอร์

“อืม… ไว้หลังจากที่เรย์ยะคุงกลับก็ได้นี่นา… สำคัญกว่าคือ ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?”

“ถ้าเธอไม่ขัดข้อง ฉันก็คิดว่างั้นนะ…”

“โอเค! งั้นเราเป็นแฟนกันแล้ว!”

…เร็วกว่าที่คิดแฮะ

“แต่ดูๆไปก็ไม่ได้ต่างจากเดิมเท่าไหร่เลยนะ?”

“งั้นเหรอ?”

“ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนี่นา…”

หรือว่านี่คือจุดเริ่มต้นของบางอย่าง…?

“นี่… อาจจะแย่ก็ได้นะ…”

“อืม… แย่สุดๆเลย…”

พวกเราสบตากันขณะที่ยังคงรู้สึกถึงไออุ่นนั้นอย่างชัดเจนและพึมพำความรู้สึกที่พร่าเลือนไป

ความอับอาย, ความสุข, ความตื่นเต้น, ความรัก

เหตุผลและสัญชาตญาณ

อารมณ์มากมายกำลังเอ่อล้นออกมาในอกจนแทบจะระเบิด

ทั้งหมดปะปนกันไปจนความรู้สึกมันดีเกินกว่าที่จะหาคำพูดมาอธิบายได้

ระดับของ ‘คนรัก Lv1’ นั้น หวานชื่นและเร้าใจกว่า ‘เพื่อน Lv99’ อย่างเทียบกันไม่ติด

“อะ- เอ่อ แล้วคนที่บ้านล่ะ… จะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ?”

ผมทนความเขินอายมหาศาลนี้ไม่ไหว เลยเผลอเปลี่ยนเรื่องพูดออกไป แต่ว่า—

“คุณแม่… ถ้าตามปกติ ก็น่าจะอีกประมาณสองชั่วโมงกว่าจะกลับ…”

คำตอบที่ได้รับกลับยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องร้อนอบอวนขึ้นไปอีก

“งั้นเหรอ… ยังเหลือตั้งสองชั่วโมงสินะ…”

ก่อนหน้านี้พวกเราก็เคยอยู่กันสองต่อสองหลายครั้งแล้ว

แต่การที่อยู่ในอารมณ์ที่พลุ่งพล่านแบบนี้ แค่หนึ่งนาทีก็ดูเหมือนจะอันตรายสุดๆ

บางทีอาจเป็นเพราะพวกเราต่างก็ได้สารภาพความรู้สึกกันแล้ว เพราะแบบนั้นเลยทำให้ตอนนี้สัญชาตญาณของผมมันเริ่มเรียกร้องหาเธอแทน

“งั้น… จะลองอีกครั้งไหม…? จูบของคนรัก…”

ฮิคารุพูดออกมาอย่างเขินๆ แต่ก็ดูเหมือนจะขอร้องอย่างจริงจังด้วย

ถึงจะรู้ว่ามันอันตราย… แต่ก็ไม่มีทางไหนที่จะต้านทานแรงดึงดูดอันแสนหวานนี้ได้ ผมจึงพยักหน้าตอบรับ

ฮิคารุหลับตาลงอีกครั้งเพื่อเตรียมรับสัมผัสของผม

ผมวางมือบนไหล่และเอวของเธอผ่านเนื้อผ้าแล้วค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้

การสัมผัสครั้งที่สอง

ล้ำลึกกว่าเดิม และยาวนานขึ้นกว่าเดิม…

ความอบอุ่นและความนุ่มละมุนแปรเปลี่ยนเป็นความสุขที่เหนือคำบรรยาย

ลมหายใจแผ่วเบาของฮิคารุที่เล็ดลอดผ่านริมฝีปากยิ่งทำให้รู้สึกเร้าใจมากกว่าเดิม

เมื่อถอนริมฝีปากออก พวกเราก็สบตากันอีกครั้งด้วยแววตาที่อบอวลไปด้วยความร้อนแรง

“ตอนนี้… ฉันรู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิตเลย…”

“ฉันก็เหมือนกัน…”

พอผมตอบกลับไป ริมฝีปากของเราก็ประกบกันอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

ครั้งที่สองดีกว่าครั้งแรก และครั้งที่สามก็ดีกว่าครั้งที่สอง

ยิ่งทำมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกเติมเต็มด้วยความสุขอันล้นหลาม

อยากจะรู้สึกถึงฮิคารุให้มากกว่านี้…

เมื่ออารมณ์พุ่งสูงขึ้นจนเหตุผลควบคุมไม่ไหว มือที่วางอยู่บนเอวของเธอก็เลื่อนเข้าไปใต้เสื้อโดยไม่รู้ตัว

“เอ๊ะ…!?”

ปลายนิ้วที่สัมผัสโดนผิวกายอันนุ่มละมุนทำให้ฮิคารุสะดุ้งเฮือกพร้อมกับเผลอร้องเสียงหลงออกมา

“ข-ขอโทษ…!”

“ม-ไม่เป็นไร…! แค่รู้สึกจั๊กจี้เฉยๆ… ฉันบ้าจี้มากเลยล่ะ…”

“อะ- อย่างงั้นเหรอ…”

“อือ เพราะงั้น… ไม่ต้องกังวลหรอก… จะสัมผัสมากกว่านี้ก็ได้นะ…?”

เธอพูดด้วยใบหน้าที่แดงไปจนถึงใบหู

และคำนั้น… ก็ทำให้เส้นด้ายแห่งเหตุผลที่ยังเหลือติดตัวอยู่ขาดสะบั้นลง

“อื้ม…”

ผมจูบเธออีกครั้งพลางค่อยๆขยับพื้นที่สัมผัสให้มากขึ้น

จากปลายนิ้ว เป็นฝ่ามือ และมากกว่านั้น

ร่างกายของฮิคารุที่ผมสัมผัส ร้อนและนุ่มราวกับกำลังจะหลอมละลาย

“ไม่จั๊กจี้แล้วเหรอ…?”

“อืม… ไม่เป็นไร… กลับรู้สึกอุ่นๆ แล้วก็สบายดีด้วย… นี่ก็เป็นเพราะว่าเราเป็นคนรักกันแล้วสินะ…?”

ผมรู้สึกได้เลยว่าร่างกายของเธอที่เกร็งๆตอนแรกกำลังค่อยๆผ่อนคลายลง

ความต้องการที่จะสัมผัสฮิคารุให้มากกว่านี้เพิ่มสูงขึ้นไปอีก

“แต่… ฉันยังรู้สึกกลัวอยู่นิดหน่อย… ขอจูบอีกครั้งได้ไหม…?”

“อืม… จะกี่ครั้งก็ได้แหละ…”

ผมตอบรับและประทับจูบลงไปอีกครั้ง

พวกเราจูบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แลกเปลี่ยนความร้อนของกันและกัน

“อื้ม… อืออ…”

ความร้อนที่ส่งผ่านถึงกันค่อยๆทำให้ความตึงเครียดที่ยังเหลืออยู่ในร่างกายของฮิคารุละลายหายไป

ผมไม่คิดจะหยุดแล้ว และก็ไม่อยากจะหยุดด้วย

เมื่อปลายนิ้วที่ชอนไชไปตามผิวเนียนนุ่มกำลังจะเข้าไปลึกกว่านั้น—

“—!?”

เสียงเครื่องยนต์รถดังมาจากข้างนอกหน้าต่างทำให้ฮิคารุสะดุ้งเฮือก

เธอรีบหยุดทุกอย่างที่เรากำลังทำกันอยู่แล้วกระโดดลงจากเตียงทันที

เธอเดินไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็วและมองออกไปข้างนอกผ่านกระจก

“ม-มีอะไรเหรอ…?”

บรรยากาศที่ก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรมาขวางกั้น กลับถูกทำลายลงด้วยความตึงเครียดกะทันหัน

เมื่อผมถามออกไปพลางะมองแผ่นหลังของเธอที่กำลังมองลงไปด้านล่าง เธอก็หันกลับมาและพูดด้วยสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน—

“ขอโทษนะ เรย์ยะคุง… คุณแม่กลับมาแล้วอ่ะ…”