ตอนที่6 : ยังก่อน

หลังจากนั้น เธอก็ยังคงดำเนินเนื้อเรื่องไปอย่างราบรื่น

แม้จะมีบางครั้งที่ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก แต่เธอก็ใช้ศักยภาพทางร่างกายที่เหนือกว่าคนทั่วไปเพื่อฝ่าฟันมันไปได้

ผมเริ่มคิดแล้วว่าอาจจะไม่มีอะไรสามารถหยุดความร้อนแรงของเธอได้อีกต่อไป——

“ฟู่วววววววววววววววววววววว!!”

ขณะที่ตัวเอกเดินอยู่บนหลังคาปราสาท จู่ๆศัตรูก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าโดยไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า

เกจพลังชีวิตที่เหลืออยู่ถึงแปดส่วน ถูกลดจนหมดในพริบตา และตัวอักษร “ตาย” ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

“เอ๊ะ… เอ๋เอ๋เอ๋เอ๋—!?”

อาซาฮิซังถึงกับตกตะลึงกับการโดนเล่นงานแบบไม่ทันตั้งตัว

และเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้น ผมก็——

“อุ๊บ…ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”

ทนไม่ไหวจนหลุดขำออกมาเสียงดัง

“อะไรกัน!? มีตัวประหลาดโผล่มาจากฟ้าแล้วฉันก็ตายไปในพริบตาเลยเนี่ยนะ!”

“อื้ม… นั่นเป็นกับดักที่ทุกคนมักจะโดนกันน่ะนะ ฮ่าๆๆ! แต่แบบนี้มันตายได้สวยเกินไปหน่อยมั้ย…”

ผมพยายามอธิบายทั้งที่ยังกลั้นขำ

“อุตส่าห์เล่นมาจนถึงตรงนี้โดยไม่ตายแท้ๆ…”

“ไม่ๆ แค่นี้ก็สุดยอดแล้ว!”

“แต่มันก็ยังน่าเสียดายอยู่ดี… อืมมมม… เล่นอีกรอบ!”

เธอแสดงความเสียดายเล็กน้อย ก่อนจะกดปุ่มเริ่มใหม่

หลังจากนั้น แม้จะไม่สามารถเล่นจนไม่ตายเลยได้ แต่ฝีมือของเธอก็เหนือกว่ามือใหม่ทั่วไปจนแทบไม่น่าเชื่อ

ส่วนผมก็เผลอเพลิดเพลินไปกับเธอโดยไม่รู้ตัว

การที่ได้ดูเธอเล่นเกมไปพร้อมกับแสดงอารมณ์เต็มที่นั้น ให้ความรู้สึกเหมือนได้ดูสตรีมเมอร์ชั้นยอดแบบเอ็กซ์คลูซีฟ

ไม่รู้ตัวเลยว่าผมเริ่มหัวเราะและพูดคุยกับเธอไปตามธรรมชาติแล้ว

แต่แล้ว การเดินหน้าของเธอก็มาถึงจุดที่ต้องหยุดลง

“อ๊ะ… ดูเวลาสิ…”

อาซาฮิหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนทีวี

เข็มนาฬิกาชี้ไปที่ 18:30 พอดี

“อืมม… กำลังเข้มข้นเลยแท้ๆ…”

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่มือของเธอก็ยังคงกดปุ่มคอนโทรลเลอร์ต่อไป

แม้จะเล่นได้ราบรื่น แต่ก็ยังห่างไกลจากการจบเกม

ถ้าเป็นผมล่ะก็ ต่อให้ใกล้ถึงเวลาเรียน ผมคงเลือกที่จะโดดเรียนเล่นต่อ

แต่สำหรับเด็กเรียนดีอย่างเธอ แน่นอนว่าไม่มีทางทำแบบนั้น

“แต่ก็คงต้องพอแค่นี้ล่ะ…”

เธอปิดเกมและวางคอนโทรลเลอร์ลงบนโต๊ะ

“อา~ สนุกจัง~! แต่ขอโทษนะ เหมือนฉันจะเล่นคนเดียวเลย…”

“ไม่หรอก… ฉันเองก็รู้สึกสนุกไปด้วยจริงๆ…”

ผมตอบเธออย่างจริงใจ

ตอนแรก ผมตั้งใจจะมาดูเธอตายบ่อยๆแล้วสนุกกับปฏิกิริยาของเธอ

แต่พอรู้ตัวอีกที ผมกลับเผลอเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศนี้ซะเอง

“ถ้างั้น ครั้งหน้ามาอีกได้ไหม?”

“หืม? หมายถึงที่นี่หรอ?”

“ใช่! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว คราวหน้ามาเล่นเกมที่เล่นสองคนด้วยกันดีไหม?”

เธอยิ้มสดใสแล้วพูดออกมาอย่างไร้เดียงสา

การได้เล่นเกมกับสาวน่ารักที่นั่งอยู่ข้างๆ

สถานการณ์ในฝันที่เหล่าเกมเมอร์คงเคยนึกถึงสักครั้งในชีวิต

และถ้าผมพยักหน้าตอบตอนนี้ มันก็จะกลายเป็นความจริง——

“ถะ… ถ้ามีโอกาสล่ะก็…”

ผมทำได้เพียงตอบกลับไปอย่างคลุมเครือ ซึ่งก็นะ เป็นนิสัยประจำของพวกอินโทรเวิร์ต

“งั้นแปลว่าโอเคใช่มั้ย?”

“อืม… ก็… บางส่วน…”

ผมสับสนจนเผลอพูดออกไปเหมือนวิธีตอบของจินจากตะเกียงที่เดาความคิดของคนได้อย่างแม่นยำ

“ถ้างั้น เรานัดกันวันไหนดีล่ะ? อ๊ะ แต่ว่า คาเงยามะคุงทำงานพิเศษใช่มั้ย? แบบนี้คงหาวันที่ว่างตรงกันยากหน่อยเนอะ?”

“ไม่หรอก ปกติทำงานหลังเลิกเรียนวันธรรมดา วันเสาร์หยุดอยู่แล้ว…”

“งั้นวันเสาร์หน้าเป็นไง?”

“ตอนนี้ยังไม่มีแผนอะไรนะ…”

“โอเค! งั้นนัดวันเสาร์หน้าเลย!”

“…เข้าใจล่ะ”

ผมถูกเธอรุกจนจนมุมภายในพริบตา

รู้สึกเหมือนโดนบอสตัวแรกในเกมกระทืบตายรัวๆ ถูกเล่นงานด้วยท่าจู่โจมสุดพิลึกจนแพ้แบบงงๆ

ด้วยความสับสนกับการได้นัดครั้งต่อไปโดยไม่ทันตั้งตัว ผมจึงเดินไปส่งเธอถึงหน้าประตู

“งั้น ไว้เจอกันอีกที… อ้อ ไม่สิ! เจอกันที่โรงเรียนวันจันทร์!”

“โอเค ไว้เจอกัน”

เดิมที ผมคิดว่านี่คงเป็นแค่การพบกันเพียงครั้งเดียว ซึ่งเกินตัวผมไปมาก

แต่แล้ว ผมกลับเป็นฝ่ายพูดคำว่า “ไว้เจอกัน” ออกมาเอง จนรู้สึกแปลกๆ

“แล้วเจอกันน้า~!”

เธอโบกมือลาก่อนจะเดินลงบันไดไป ผมจึงกลับเข้าห้องตัวเอง

แม้จะกลับมาอยู่ในบรรยากาศปกติที่มีแค่ตัวผมคนเดียว แต่ห้องกลับรู้สึกมืดลงอย่างประหลาด

ผมนั่งลงบนเก้าอี้ ปลุกหน้าจอคอมพิวเตอร์จากโหมดสลีป แล้วก็พบว่ามีการแจ้งเตือนในแอปแชตสำหรับเกมเมอร์ “Thiscord”

เมื่อคลิกที่ไอคอนบนทาสก์บาร์ ข้อความก็เด้งขึ้นมา

『เฮ้! อยู่มั้ย?』

คนส่งคือ “B.F.ต้นไม้” เกมเมอร์ที่ผมรู้จักเมื่อประมาณปีที่แล้ว

เราสนิทกันเพราะมีรสนิยมการเล่นเกมคล้ายกัน แถมยังคงเล่นเกมมัลติเพลเยอร์ด้วยกันบ่อยๆ

『เพิ่งเปิดเครื่องเมื่อกี้ มีอะไรเหรอครับ?』

ผมตอบกลับไป และอีกฝ่ายก็พิมพ์ตอบกลับมาแทบจะทันที

『วันเสาร์แท้ๆหายหัวไปถึงตอนนี้เลย แปลกแฮะ』

『พอดีมีแขกมาที่บ้านน่ะครับ เลยต้องดูแลหน่อย』

『มีแขกมาหานาย? งั้นก็แปลกซะยิ่งกว่าแปลกอีก』

『เดี๋ยวเหอะ… ผมก็มีแขกมาหาบ้างแหละน่า』

ผมรู้แค่เขาเป็นผู้ชาย แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน

เพราะดูเหมือนจะอายุมากกว่าผม ผมจึงใช้ภาษาสุภาพกับเขา แต่ความจริงแล้ว ผมก็ไม่รู้แม้กระทั่งอายุของเขาด้วยซ้ำ

ความสัมพันธ์ของเรามีเพียงแค่เกมที่เป็นจุดร่วม ซึ่งทำให้คุยกันได้อย่างอิสระไร้ข้อผูกมัด จนรู้สึกเหมือนกลับเข้าสู่ชีวิตประจำวันตามปกติอีกครั้ง

『เอาเถอะ ไม่เกี่ยวกันหรอก ประเด็นคือ มาไต่แรงก์กันเถอะ』

『ได้ครับ ว่าแต่ เรื่องย้ายบ้านเคลียร์หมดแล้วเหรอครับ?』

『อืม รอให้ยัยน้องขี้บ่นออกจากบ้าน แล้วก็รีบขนพีซีกับเครื่องเกมกลับมาหมดละ』

『คุณมีน้องสาวด้วยเหรอครับเนี่ย?』

『มีอยู่หนึ่งคน แต่ไม่มีความน่ารักเลยสักนิด ปากจัดชะมัด บางทีก็รู้สึกเหมือนเป็นแม่มากกว่าน้องอ่ะ… ฉันเลยคิดว่าควรต้องสอนโลกแห่งความจริงให้พวกที่หลงละเมอกับ ‘น้องสาวสุดโมเอะ’ พวกนั้นซะบ้างก็ดี』

『เรื่องนั้นช่างมันเถอะ จะเล่นก็รีบๆมาเถอะครับ』

หลังจากตอบแบบปัดๆไป ผมก็ได้รับแจ้งเตือนเชิญเข้าปาร์ตี้แทนคำตอบ

『โอ้ส! ลุยกันเลย!』

『แล้วผมต้องเล่นซัพพอร์ตอีกแล้วใช่มั้ย?』

『แน่นอน! มาเล่นคอมโบสุดโหดของเรากันเถอะ!』

『งั้นขออย่างเดียว อย่าหลุดไปเล่นแบบ 1vs9 อีกนะครับ… จริงๆ เลย…』

ผมบ่นพลางเลือกตำแหน่งของตัวเองและกดปุ่มเริ่มหาคู่แข่งขัน

ไม่นานนัก แมตช์ก็จับคู่สำเร็จและหน้าจอก็เข้าสู่โหมดโหลดเกม

ในช่วงเวลาสั้นๆระหว่างรอ ผมหันไปมองที่เตียง

เมื่อกี้เธอยังนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนเป็นเพียงความฝันเท่านั้นเอง